ตอนที่ 20 สนามรบไม่ใหญ่เท่าใจข้า

รุ่งอรุณของวันใหม่มาเยือนพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดและควันไฟที่ยังคงอบอวลไปทั่วสมรภูมิ ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นดั่งฝันร้ายที่มิอาจลืมเลือน การโอบกอดของ หลี่เหวินเจี๋ย ในกระโจมพยาบาลยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของ ซูหนิงหนิง มันคือความอบอุ่นท่ามกลางความหนาวเหน็บของสงคราม เป็นดั่งคำสัญญาที่มิได้เอ่ย แต่กลับลึกซึ้งเกินกว่าถ้อยคำใดจะบรรยาย

แต่ความสงบสุขนั้นช่างสั้นนัก เสียงกลองศึกที่ดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาณว่ากองทัพของ เฉินกวง กำลังจะระดมพลโจมตีครั้งใหญ่ที่สุด หลี่เหวินเจี๋ยยืนอยู่บนกำแพงค่าย สายตาคมกริบจับจ้องไปยังทัพศัตรูที่เคลื่อนเข้ามาดุจมังกรดำทะมึน ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมกว่าครั้งใดๆ เพราะเขารู้ดีว่านี่คือการตัดสินชะตา

“ท่านแม่ทัพ! กองทัพเฉินกวงระดมพลเต็มอัตราศึกแล้วขอรับ!”

หลิวหรง รองแม่ทัพคนสนิทรายงานด้วยน้ำเสียงร้อนรน

หลี่เหวินเจี๋ยพยักหน้าช้าๆ “เตรียมพร้อมรับมือ! ให้ทหารทุกคนเข้าประจำตำแหน่ง! ค่ายกลห้าธาตุต้องแข็งแกร่งที่สุด!”

เสียงแตรศึกดังก้องไปทั่วค่าย