All Chapters of หนึ่งใจใต้ธงศึก: Chapter 1 - Chapter 10

ภายใต้ท้องฟ้าสีครามอันกว้างใหญ่ แผ่นดินต้าเหลียงยังคงงดงาม ทว่าความสงบสุขนั้นเปรียบดั่งผิวน้ำที่ราบเรียบ แต่เบื้องล่างกลับมีกระแสธารเชี่ยวกรากซ่อนอยู่ และ ณ ใจกลางวังหลวงอันเป็นศูนย์รวมอำนาจ สายตาคมกริบคู่หนึ่งกำลังจับจ้องไปยังสตรีผู้หนึ่งอย่างเงียบงัน...นับตั้งแต่วันที่ราชโองการหมั้นหมายถูกประกาศก้องไปทั่วท้องพระโรง ชีวิตของ หลี่เหวินเจี๋ย และ ซูหนิงหนิง ก็ถูกผูกมัดเข้าด้วยกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ แม้กายจะอยู่ใกล้ แต่ใจกลับห่างไกลดุจขั้วโลกเหนือใต้หลี่เหวินเจี๋ย แม่ทัพใหญ่ผู้เจนศึก ไม่เคยชายตามองสตรีใดมาก่อน ชีวิตของเขาอุทิศให้แก่การฝึกฝน การวางแผน และการปกป้องแผ่นดินจนหมดสิ้น ทว่าบัดนี้ สายตาคมกริบที่เคยจับจ้องแต่แผนที่ยุทธศาสตร์และคมดาบ กลับต้องปรายมองไปยังร่างอรชรของสตรีผู้หนึ่ง... ซูหนิงหนิง ว่าที่พระชายาของเขาเขาได้พบกับนางอีกครั้งในงานเลี้ยงต้อนรับทูตจากแคว้นเพื่อนบ้าน ซูหนิงหนิงปรากฏตัวในชุดผ้าไหมสีเขียวหยกอ่อน ประดับประดาด้วยปิ่นปักผมเรียบง่าย ทว่าความสง่างามของนางกลับโดดเด่นท่ามกลางเหล่าคุณหนูและฮูหยินที่แต่งกายวิจิตรตระการตา นางเดินอย่างสงบเสงี่ยม ใบหน้าเรียบเฉย แต่ดว

แสงแรกแห่งอรุณรุ่งสาดส่องลงมายังค่ายพักแรม หลังจากการต่อสู้กับโจรป่าจบลง บรรยากาศภายในค่ายยังคงอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและความเหนื่อยล้า ซูหนิงหนิงยังคงวุ่นอยู่กับการดูแลทหารที่บาดเจ็บจนกระทั่งใกล้สว่าง แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเพียงใด แต่นางก็มิได้หยุดพักหลี่เหวินเจี๋ย เดินออกมาจากกระโจมของตน ดวงตาคู่คมกริบมองไปยังซูหนิงหนิงที่กำลังปฐมพยาบาลทหารนายหนึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ภาพของนางเมื่อคืนที่วิ่งฝ่าคมดาบเข้าไปช่วยเหลือทหารยังคงติดตาเขา ภาพที่นางทำแผลให้เขาอย่างตั้งใจ และรอยแผลที่แขนซ้ายของเขายังคงเป็นเครื่องเตือนใจถึงความกล้าหาญของนาง“ท่านแม่ทัพ แผลของท่านเป็นอย่างไรบ้างขอรับ?” หลิวหรง เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง“ไม่เป็นไรมาก” หลี่เหวินเจี๋ยตอบเสียงเรียบ แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ซูหนิงหนิง “นางผู้นั้น... ทำไมถึงกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้?”“ท่านแม่ทัพเองก็เห็นแล้วมิใช่หรือขอรับ” หลิวหรงยิ้ม “นางมิได้สนใจความปลอดภัยของตนเองเลยแม้แต่น้อย”“นั่นคือสิ่งที่ข้ายั

เสียงกลองศึกที่เคยดังกึกก้องบัดนี้เงียบสงัดลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจที่หอบเหนื่อยของผู้รอดชีวิต และเสียงครวญครางอันเจ็บปวดที่ดังระงมไปทั่วสมรภูมิ หลี่เหวินเจี๋ยถูกประคองมายังกระโจมพยาบาลชั่วคราวที่เต็มไปด้วยทหารบาดเจ็บ ซูหนิงหนิงยังคงยืนอยู่ข้างกายเขา ดวงตาจับจ้องไปยังบาดแผลที่ไหล่ซ้ายของเขาที่ยังคงมีเลือดซึมออกมาไม่หยุด“ท่านแม่ทัพ! ท่านต้องอดทนนะเจ้าคะ!” ซูหนิงหนิงเอ่ยเสียงสั่น นางรีบสั่งให้ทหารนำน้ำสะอาดและผ้ามาให้ แต่ในความเร่งรีบและสถานการณ์ที่อลหม่าน อุปกรณ์ทุกอย่างดูเหมือนจะขาดแคลนไปเสียหมด“ไม่ต้องหรอก” หลี่เหวินเจี๋ยกล่าวเสียงแผ่ว ใบหน้าของเขาซีดขาว แต่ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องมาที่นาง “รีบรักษาผู้อื่นเถิด ข้าไม่เป็นอะไรมาก”“ไม่เป็นไรได้อย่างไรเจ้าคะ!” ซูหนิงหนิงแทบจะตวาดกลับ นางเห็นความเจ็บปวดที่ฉายชัดในแววตาของเขา “บาดแผลลึกถึงเพียงนี้! หากปล่อยไว้อาจติดเชื้อได้!”นางกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว มองหาอุปกรณ์ที่จำเป็น แต่ทุกอย่างถูกใช้ไปจนหมดสิ้นแล้ว หรือไม่ก็เต็มไปด้วยคราบเลือดและฝุ่นดิน

"หมอหลวงซูอันจะถูกนำตัวกลับเมืองหลวงในพรุ่งนี้ เพื่อรับการไต่สวนในข้อหากบฏ"คำประกาศจากหลิวหรงดังกึกก้องในกระโจมของหลี่เหวินเจี๋ย ขณะที่นอกเต็นท์ เสียงคุยกันของทหารลูกน้องดังขึ้น"...ได้ยินมาว่าพบหลักฐานในบ้านหมอหลวง...""...สัญลักษณ์สายวายุมรณะ...""...คุณหนูซูจะเป็นอย่างไร?"หลี่เหวินเจี๋ยนั่งนิ่งกับโต๊ะไม้ มือกุมแน่นจนปลายนิ้วซีดขาว เขารู้ว่าคำสั่งนี้จะมาถึงในไม่ช้า แต่เมื่อมันมาจริงๆ...หัวใจเขากลับเจ็บแปลบ"ท่านแม่ทัพ...จะแจ้งคุณหนูซูอย่างไร?" หลิวหรงถามเบาๆหลี่เหวินเจี๋ยหลับตาลง "ไปเรียกนางมา"ชั่วครู่ ซูหนิงหนิงเดินเข้ามาในกระโจมด้วยก้าวที่มั่นคง แต่เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่เหวินเจี๋ย หัวใจนางก็เริ่มสั่นระริก"ท่านแม่ทัพเรียกข้ามาเพื่อ?" นางถามเสียงสั่นเล็กน้อยหลี่เหวินเจี๋ยมองนางนิ่งๆ ดวงตาคู่คมกริบเต็มไปด้วยความขัดแย้ง "ท่านพ่อของเจ้า...จะถูกนำตัวกลับเมืองหลวงเพื่อรับการไต่สวน"คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าผ่า ซูหนิงหนิงส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อคำประกาศิตจากองค์ฮ่องเต้ที่เรียกตัวหมอหลวงซูอันกลับเมืองหลวง

ภายหลังเหตุการณ์ในสนามประลองที่ ซูหนิงหนิง ได้ช่วยชีวิต หลี่เหวินเจี๋ย และบทสนทนาที่เผยความจริงใจเบื้องลึกของแม่ทัพใหญ่ หัวใจของนางที่เคยแข็งกระด้างพลันอ่อนยวบลง ทว่าความสงบสุขนั้นอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะเมืองหลวงกำลังระส่ำระสายด้วยข่าวลือและการไต่สวนคดีของหมอหลวงซูอันซูหนิงหนิงได้รับอนุญาตให้กลับมายังจวนตระกูลซู ทว่าอิสระที่ได้รับนั้นก็ยังคงอยู่ในกรอบของการเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด นางใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับการศึกษาตำราแพทย์และตำรากฎหมาย เพื่อหาหนทางช่วยเหลือบิดาอย่างเงียบเชียบ“หนิงหนิง...เจ้าพักผ่อนบ้างเถอะนะ” มู่หลัน เอ่ยด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นซูหนิงหนิงยังคงจมอยู่กับกองตำราจนดึกดื่น“ข้ามิอาจพักได้หรอกมู่หลัน” ซูหนิงหนิงตอบ ดวงตาของนางยังคงจับจ้องอยู่ที่ตัวอักษร “ทุกนาทีที่ผ่านไป ท่านพ่อของข้าก็ยิ่งตกอยู่ในอันตราย”“แต่เจ้าก็ต้องรักษาสุขภาพของเจ้าด้วย” มู่หลันกล่าว “ถ้าเจ้าล้มป่วยไป ใครจะช่วยท่านหมอหลวงได้”คำพูดของมู่หลันทำให้ซูหนิงหนิง