CHAPTER 10 ไม่เคยลืม

           ศูนย์อาหารของโรงพยาบาลคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งเจ้าหน้าที่แพทย์พยาบาลรวมถึงญาติคนไข้ที่นั่งจับจองโต๊ะตามมุมต่างๆ

           อัยย์ญาดาก้มหน้าก้มตาเดินถือถาดอาหารผ่านแถวโต๊ะด้านหน้า เธอเลือกนั่งโต๊ะว่างตรงมุมด้านในสุด พยายามอยู่ในโซนที่คนไม่ค่อยเดินผ่าน เธอแค่อยากกินข้าวเงียบๆ แล้วกลับขึ้นไปพักไม่อยากให้ใครมาสนใจ

           แต่แล้วความรู้สึกเย็นวาบแบบไม่มีสาเหตุแผ่ซ่านขึ้นมา

           เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนสายตาจะเผลอปะทะกับใครบางคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากนั้นนัก

           ผู้ชายร่างสูงในชุดกาวน์สีขาวใบหน้าคมคายกับแววตาที่มองมาอย่างชัดเจนราวกับจำเธอได้ทันทีหมออรรค

           หัวใจของอัยสะดุดวูบเธอจำเขาได้เขาคือเพื่อนสนิทของคฑา คนที่เธอเคยพบในช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่เธอพยายามลืมแต่ไม่เคยลืมได้เลย

           เธอเบือนหน้าหนีทันที ก้มลงมองข้าวตรงหน้าโดยไม่สนใจว่าในถาดนั้นเธอเพิ่งตักอะไรมา

           “เขาคงจำไม่ได้หรอกคนไข้เขามีเป็นร้อย” เธอบอกตัวเองในใจ

           แต่แววตาของเขาเมื่อครู่มันตรงเกินไป จ้องเกินไปเหมือนมองทะลุผ่านเวลา มองกลับเข้ามาในอดีตของเธอ

           อัยย์ญาดากลืนน้ำลายลงคอ รู้สึกถึงเหงื่อที่เริ่มซึมฝ่ามือ เธอไม่หันกลับไปมองอีกไม่แม้แต่จะเหลือบสายตามือคีบช้อนส้อมแน่นแล้วค่อยๆ ตักข้าวใส่ปากราวกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ไม่เคยมีอยู่เลย แต่เธอก็รู้ว่าเธอไม่ได้โชคดีเท่าไรนักในวันนี้

           ทางด้านอรรคที่จำอัยย์ญาดาได้ตั้งแต่แรกเห็นเพราะว่าอีกฝ่ายนั้นสวยสะดุดตาทั้งเขายังจำได้ว่าหญิงสาวนั้นเคยขอร้องให้เขาช่วยอะไรและเขาได้ช่วยอะไรหญิงสาวไปบ้าง สิ่งที่เขาทำไม่ใช่การเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคฑาแต่เขาจะทำการวางแผนให้ทั้งสองคนได้เจอกันอย่างแน่นอน

           ที่เขาตามมาที่โรงพยาบาลเพราะชนิตาส่งข้อความมาบอกว่าลูกชายของอัยย์ญาดาป่วย เขาที่เป็นหมอเด็กจึงรับอาสาเป็นเจ้าของดูแลลูกชายของหญิงสาว

           ที่ผ่านมาเขารู้ความเคลื่อนไหวของหญิงสาวมาตลอด แต่ไม่ยอมบอกคฑาเพราะหวังจะให้เรื่องนี้เป็นบทเรียน คงถึงเวลาแล้วที่จะให้ทั้งสองหันหน้ามาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

           เพราะอรรคดูแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวนั้นอยากที่จะจำเขาไม่ได้ และหญิงสาวก็คงจะคิดว่าเขาจำเธอไม่ได้ แต่มีหรือคนที่ชอบใส่ใจเรื่องชาวบ้านแบบเขาจะจำไม่ได้ต่อให้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตามแต่เขาจำเธอได้และคิดว่าไม่มีทางผิดตัวอย่างแน่นอน

           “กูจะทำให้มึงสำนึกผิดให้ได้” มีที่ไหนที่ไล่ให้เมียไปทำแท้งลูกของตัวเอง ถึงแม้มันจะพูดไม่คิดแต่สำหรับผู้หญิงจะเจ็บปวดแค่ไหน

           ทันทีที่ก้าวออกมาจากศูนย์อาหาร อัยก็แทบไม่เสียเวลาแม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง มือเธอกำถุงของแน่น ร่างกายเร่งฝีเท้าจนแทบจะกลายเป็นวิ่งเบาๆ ผ่านโถงทางเดินที่ทอดยาวของโรงพยาบาล

           หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนถูกไล่ตามเธอไม่มั่นใจว่าอรรคจะเดินตามมาหรือไม่ หรือจะโทรบอกใครบางคนที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด

แค่คิดชื่อเขาในหัว ใจเธอก็เหมือนจะหล่นวูบ

           เธอส่ายหน้าไล่ความคิดออกไป ก่อนจะหยุดอยู่หน้าห้องผู้ป่วยแล้วรีบผลักประตูเข้าไปทันทีที่เข้ามา กลิ่นยาอ่อนๆ กับแสงไฟนวลก็โอบล้อมเธอไว้

           คชายังนอนหลับอยู่บนเตียง เครื่องวัดสัญญาณชีพยังส่งเสียงจังหวะเบาๆ เป็นจังหวะคงที่หัวใจของเธอค่อยๆ ผ่อนแรงลง

เธอเดินเข้าไปใกล้ เตียงลูกชายคือที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้

           ไม่นานนัก ประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้งโดยไม่ต้องเคาะเป็นชนิตาที่กลับมาพร้อมแก้วกาแฟในมือ

           “อัย เป็นยังไงบ้าง?”

           “อีกไม่นานน้องคชาคงตื่น”

           ชนิตายิ้มบางๆ เดินเข้ามานั่งข้างเธอ ก่อนจะพูดขึ้นอย่างใจเย็น

           “พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ ไม่ต้องห่วงเรื่องที่บ้านหรอก เดี๋ยวปีเตอร์ก็จัดการเองได้”

           “ไม่ต้องหรอกพี่ตากลับเถอะ อัยอยากอยู่กับลูกพี่ตากลับบ้านไปพักก่อน”

           “แน่ใจเหรอ? วันนี้ดูไม่ปกติเลยนะ...”

           อัยเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มจางๆ แล้วพูดเสียงเบา

           “แค่เหนื่อยน่ะไม่มีอะไรหรอกอัยโอเคจริงๆ”

           ชนิตาจึงกลับและจะแวะมาอีกทีพรุ่งนี้เช้า ก่อนจะกลับจึงแวะคุยกับหมออรรคก่อน แต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมปริปากเรื่องของอัยย์ญาดาเลย

           “น้องคชาตื่นได้แล้วลูก”

           เธอตั้งใจตั้งชื่อลูกให้คล้ายกับเขา เพราะเขาคือตัวแทนความรักของเธอ สำหรับเขาลูกคือความผิดพลาดแต่สำหรับเธอลูกคือโลกทั้งใบของเธอ

           เด็กชายคชาภัทร คีรานนท์ เด็กน้อยที่เธอเฝ้าเลี้ยงดูมาอย่างดี ใบหน้าของลูกชายถอดคนเป็นพ่อมาแบบเป๊ะทุกอย่าง

           เธอเงียบมาเนิ่นนาน เหม่อมองใบหน้าเล็กที่ยังนอนหลับดวงตาใต้เปลือกตานั้นเคลื่อนไหวเล็กน้อย ราวกับว่ากำลังฝันอะไรบางอย่าง

           “...อัย” เสียงแผ่วๆ ดังขึ้นเบาเหมือนลมพัด

           อัยย์ญาดาสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะรีบก้มลงมองทันที ดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ

           “น้องคชาลูกรู้สึกตัวแล้วเหรอลูก เจ็บตรงไหนบ้างแม่สิคะ”

           ดวงตาคู่เล็กลืมขึ้นช้าๆ กะพริบปริบๆ ก่อนจะหรี่ตาเหมือนแสงไฟมันจ้าเกินไป เขายกมือเล็กๆ ขึ้นขยี้ตาแล้วหันมามองหน้าแม่

           “ฮึ่ม คชาไม่เป็นอาราย คชาเป็น...ผู้ชาย!”

           เสียงเล็กเจื้อยแจ้วพูดออกมาแบบติดขัดแต่หนักแน่น จมูกโด่งเล็กๆ เชิดขึ้นนิดๆ อย่างภาคภูมิ

           เธอหลุดหัวเราะเบาๆ ทั้งน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอจับมือเขาแน่นขึ้นอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากสั่นเล็กน้อยด้วยความโล่งใจสุดหัวใจ

           “จ้าน้องคชาเป็นผู้ชายตัวเก่งของแม่เลย” เธอก้มลงหอมหน้าผากเขาเบาๆ

           เด็กน้อยย่นจมูกแล้วหัวเราะคิกๆ ก่อนจะพูดต่อทั้งที่ยังพูดไม่ชัด

           “คชาม่ายเจ็บแย้ว คชาแค่หงายตูด ฮึ่บ! หล่นตุ้บเลย”

           “โอ๊ย รู้จักพูดนะเราตัวแค่นี้” อัยย์ญาดาหัวเราะทั้งน้ำตามือข้างหนึ่งลูบหัวเขาเบาๆ ขณะที่คชายังคงพูดต่อเจื้อยแจ้วไม่หยุด

           เสียงเด็กเล็กๆ ที่พูดไม่ชัดกับท่าทางพยายามทำให้แม่สบายใจแม้จะยังนอนอยู่บนเตียง ก็ทำให้หัวใจเธอที่หนักอึ้งมาทั้งวันค่อยๆ คลายลง

อย่างน้อยลูกของเธอก็ยังยิ้มได้ และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับวันนี้

           พยาบาลเข้ามาวัดไข้เป็นระยะตลอดทั้งคืน อัยย์ญาดาไม่หลับเพราะกลัวลูกจะปวดแผล และเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะไข้ขึ้นสูงและงอแงตลอด จนพยาบาลต้องเข้ามาฉีดยาแก้ปวดให้

           “สวัสดีค่ะคุณแม่ ขอเปลี่ยนกระปุกน้ำเกลือกับฉีดยานะคะ”

           พยาบาลสาวหันไปมองเด็กชายตัวน้อยที่นอนอยู่บนเตียง ซึ่งทันทีที่น้องคชาเห็นพยาบาลสาวใบหน้าเล็กๆ ก็แสดงอาการตื่นเต้นแบบปิดไม่มิด

           ใบหน้าเด็กชายหล่อตั้งแต่เด็กผิวเนียนใส ใบหน้าคล้ายกับเจ้าของโรงพยาบาลมาก แต่ไม่มีใครกล้าทัก

           “พะ พี่คนสวย” คชายกมือขึ้นชี้ก่อนจะยิ้มแฉ่งจนตาหยี

           พยาบาลถึงกับหัวเราะเบาๆ มองหน้าน้องด้วยความเอ็นดู

           “โอ้โห~ ปากหวานเชียวลูก”

           คชาไม่ยอมจบแค่นั้นเขาพยายามลุกขึ้นนั่ง แล้วพูดต่อทั้งที่ยังออกเสียงไม่ค่อยชัดนัก

           “พี่สวยกว่าการ์ตูนเลย!”

           “หื้ม~ สวยกว่าการ์ตูนเหรอคะ งั้นพี่ต้องขอบคุณน้องคชภัทรแล้วชื่อเล่นอะไรเอ่ย” พยาบาลพูดพร้อมกับก้มลงหยิบเข็มฉีดยาอย่างเบามือ

           “คชาฮะ” รีบบอกชื่อตัวเองทันที

           คชาเห็นเข็มแล้วตาโต รีบชี้พร้อมย่นจมูก

           “แต่พี่อย่าเจี๊ยบน้า~”

           “ไม่เจ็บหรอกค่ะ พี่เบามือที่สุดในโลกเลย” พยาบาลพูดยิ้มๆ

           คชาเบะปากนิดหนึ่งแต่พอเห็นรอยยิ้มหวาน ของพี่พยาบาลเขาก็ยอมเกร็งแขนให้ฉีดยาแต่โดยดี แล้วพูดขึ้นเบาๆ

           “เสร็จขอจีบได้ไหมนะ~”

           อัยย์ญาดาที่นั่งมองอยู่ข้างเตียงถึงกับหลุดหัวเราะแล้วเอามือกุมขมับ ส่วนพยาบาลก็หัวเราะจนตัวสั่น

           “ตายจริง นี่ป่วยหรือมาจีบสาวกันแน่คะเนี่ย”

           คชายิ้มกว้างภูมิใจสุดชีวิต ทั้งที่น้ำเกลือเพิ่งหยดได้ไม่ถึงครึ่งขวด

           พยาบาลสาวเข็นรถออกมาและหันป่านชื่อเด็กน้อยอีกครั้ง คชาภัทร ชื่อคล้ายเจ้าของโรงพยาบาลไม่พอใบหน้ายังมาคล้ายคลึงกันอีก อาจารย์คฑายังโสดนี่คิดไปไกลแล้วว่าคุณหมอแอบไปซุกลูกเมียไว้