หมอหมอก(3)

"คุณครูขา" เสียงเรียกอ่อนแรงทำใบชาใจอ่อนยวบ เพียงเธอเปิดประตูเข้าห้องพักมาก็เห็นลูกศิษย์ตัวน้อยของตนเองนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลด้วยท่าทางอ่อนเพลีย หลังจากที่เธอออกจากห้องหมอหมอกเพื่อไปหาน้องชมพู พยาบาลแจ้งว่าย้ายน้องชมพูไปยังห้องพักเรียบร้อยแล้ว ส่วนผู้ปกครองคุณป้าของเด็กให้ลูกสาวลงไปส่งที่รถเพื่อไปเก็บของเตรียมมาเฝ้าคืนนี้ ตอนนี้จึงเหลือแค่พยาบาลที่อยู่เป็นเพื่อนเด็กน้อยก่อน แต่เมื่อเธอและคุณหมอหนุ่มเดินเข้ามา พยาบาลจึงเดินไปคุยรายละเอียดกับหมอหมอกสักพักก่อนจะเดินออกจากห้องพักไป ตอนนี้จึงเหลือเพียงเธอน้องชมพูและหมอหมอกที่เธอพยายามบอกให้เขากลับไปตั้งแต่รู้ว่าคุณป้าไม่อยู่แล้วแต่เขาก็ไม่ยอม

"น้องชมพูนอนพักผ่อนก่อนนะคะ" ปภาวรินทร์เห็นอาการพยายามฝืนตาเพื่อคุยกับเธอก็อดสงสารไม่ได้จึงปลอบให้ลูกศิษย์ตนเองนอนพักผ่อนก่อน

"คุณครูอย่าเพิ่งไปนะคะ" เสียงออดอ้อนน่าสงสารทำให้เธออดพยักหน้าตอบรับไม่ได้

"เดี๋ยวครูจะอยู่กับหนูนะไม่ต้องกลัวค่ะ" เด็กน้อยกำมือเธอแน่นราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป เธอจึงต้องยืนอยู่ข้างเตียงไปสักพักจนเห็นว่าลมหายใจของคนหลับผ่อนเป็นจังหวะสม่ำเสมอจึงค่อยๆ ผละตัวออกมา

"คุณยังไม่ไปเหรอ?" ใบชาเอ่ยถามขึ้นเมื่อหันหลังกลับไป ยังเจอคุณหมอหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟามุมห้อง

"ผมรอคุยกับคุณก่อน"

"คะ..คุยอะไร" ปภาวรินทร์ถามกลับอย่างอึดอัดเมื่อถูกสายตาของอีกฝ่ายจ้องมองเงียบๆ เธอยังคงหวาดระแวงกลัวเขาเอ่ยถึงเรื่องอดีตขึ้นมาอีก

"ผมแค่จะคุยเฉยๆ ว่าคุณจะมาเยี่ยมน้องอีกทีตอนไหนให้แจ้งผมมาก่อนจะได้ไม่ต้องปะทะกับผู้ปกครองเขาโดยตรง" เขาเอ่ยตอบน้ำเสียงสบายๆ ราวกับไม่เห็นปฏิกิริยาเคร่งเครียดของหญิงสาวตรงหน้า 

คนอะไรน่าแกล้งชะมัด

หมอหมอกคิดอย่างอารมณ์ดี เธอคงจะไม่รู้ตัวว่าเป็นคนโกหกไม่เก่งเอาซะเลย แถมทำตัวมีพิรุธสุดๆ 

"ไม่ต้องค่ะ ฉันไม่อยากรบกวนคุณ"

"ไม่รบกวนหรอกผมก็อยู่ที่นี่อยู่แล้ว อีกอย่างซอลกับเมลก็ฝากผมให้ดูแลคุณด้วย" เมื่อเห็นท่าทีไม่ยอมของเธอ เขาจึงเอ่ยชื่อคนที่ฝากฝังเรื่องนี้กับเขาตั้งแต่แรกเพื่อให้เธอยอม

"อ้อ" หมอหมอกเผลอตัวเลิกคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาที่ต่างไปจากที่คิดของเธอ คราแรกนึกว่าเธอน่าจะต้องโต้แย้งขึ้นมาอีก แต่นี่กลับตอบรับง่ายๆ ก่อนจะหันกลับไปลูบศีรษะคนบนเตียง

ปภาวรินทร์จ้องมองใบหน้าเด็กสาวที่นอนหลับใหลบนเตียง นึกสงสารที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะโดนลูกหลงจากคนไม่หวังดีที่ต้องการก่อกวน เรื่องเกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่ายขณะที่เธอกำลังเตรียมการสอนอยู่ที่โรงเรียนสอนภาษา อยู่ๆ ก็มีเสียงดังคล้ายๆ ประทัดแต่เสียงดังกว่าปกติมาก ตามด้วยเสียงคล้ายกระจกแตก เธอรีบวิ่งลงไปดูชั้นล่าง เห็นคุณซอลที่เป็นเจ้าของสถาบันแห่งนี้กำลังประคองร่างเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขน เธอมองสถานการณ์โดยรอบเห็นกระจกตรงประตูทางเข้าแตก มีหินก้อนใหญ่อยู่แถวนั้นจึงพอคาดเดาได้ว่าน่าจะมีการจงใจปาหินเข้ามา งั้นแปลได้ว่าเสียงดังที่ได้ยินคราแรกไม่ใช่ประทัด แต่อาจเป็นเสียงปืน!

คุณซอลรีบพาน้องชมพูมายังโรงพยาบาล ในขณะที่พวกเธอต้องช่วยกันควบคุมสถานการณ์ตรงนั้นไม่ให้เด็กๆ คนอื่นๆ ออกมาด้านนอก ทั้งปิดสถานที่แล้วเรียกตำรวจ และทยอยแจ้งข่าวผู้ปกครองให้มารับเด็กๆ ก่อนเวลา ซึ่งเธอต้องคอยอธิบายแจ้งผู้ปกครองทีละคน บางคนก็เป็นห่วงลูกหลานจนต่อว่าสถาบันว่าไม่ปลอดภัย แต่บางคนก็เข้าใจสถานการณ์ว่าไม่ได้เกี่ยวกับพวกเธอเป็นฝีมือผู้ไม่หวังดี เมื่อที่โรงเรียนเด็กๆ เริ่มทยอยกลับกันหมด ระหว่างนั้นคุณซอลจึงโทรแจ้งเธอให้มาจัดการเรื่องที่โรงพยาบาลต่อ เพราะเธอสนิทกับน้องชมพูที่สุด คุณซอลคงกลัวว่าน้องจะกลัวมากเพราะตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่อยู่ ส่วนเจ้าตัวก็รีบไปจัดการเรื่องคดีความต่อ นั่นจึงเป็นเหตุการณ์ที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้

"น้องชมพูต้องอยู่โรงพยาบาลอีกนานไหมคะ" เธอเอ่ยถามคนที่ยืนรออยู่ด้านหลังเสียงเบาโดยไม่หันกลับไปมอง

"ความจริงน้องไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่หลักๆ พรุ่งนี้จะให้หมอจิตวิทยาเข้ามาดูอาการ เพราะผ่านเหตุการณ์ถือว่ารุนแรงสำหรับเด็กมา ต้องเช็กสภาพจิตใจก่อน" ใบชาพยักหน้าเข้าใจแต่ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร "แล้วคุณสรุปจะมาอีกทีวันไหน" หมอหมอกถามย้ำ

"ฉันไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ เดี๋ยวฉันจะมาแอบดูก่อนถ้าคุณป้าน้องอยู่ฉันก็จะไม่เข้ามา" ปภาวรินทร์เอ่ยตัดปัญหา ส่วนหนึ่งก็ไม่อยากรบกวนเขาจริงๆ อย่างที่บอกเขาไป แต่ลึกๆ ก็อยากเว้นระยะกับเขา

"ความจริงคุณกับผมก็ถือเป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่รึไง ทำไมคุณทำท่าเหมือนไม่อยากคุยกับผมจัง" หมอหมอกเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่าเธอทำไมถึงพยายามหลบเลี่ยงเขาตลอด

"คุณเป็นหมองานในมือก็ล้นอยู่แล้วจะมาเสียเวลาดูแลฉันทำไม แค่ฉันหลีกเลี่ยงการเจอคุณป้าก็จบ อีกอย่างฉันเข้าใจว่าคุณซอลกับเมลฝากฉันไว้กับคุณแต่ไม่ต้องห่วงฉันจะคุยกับสองคนนั้นเอง" เธอหันมาสบตาเขาเมื่อพูดจบยกยิ้มให้เขาน้อยๆ เมื่อเห็นเขาเอาแต่มองเธอไม่พูดอะไรตอบ "เรื่องวันนี้ฉันขอบคุณมาก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ" เธอเอ่ยขอตัวกับเขาก่อนจะเดินหนีออกมา สิ่งที่เธอพูดไปเธอรู้สึกแบบนั้นจริงๆ วันนี้เจอเรื่องหนักหนามาทั้งวันโชคดีที่เขามาช่วยเธอปะทะกับคุณป้า อีกทั้งยังจัดการอะไรๆ หลายๆ อย่างของลูกศิษย์เธอให้ ถึงแม่สิ่งที่เขาทำจะมาจากคำขอของคุณซอลเจ้านายเธอกับเมลแฟนเก่าเขาก็เถอะ