Semua Bab หมอหมอก (18+): Bab 1 - Bab 10

"ขอโทษนะคะ เด็กที่เกิดอุบัติเหตุจากกระจกบาดตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ" เจ้าหน้าที่สาวที่นั่งให้บริการอยู่จุดประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังเงยหน้าจากหน้าจอการทำงานก่อนส่งยิ้มตอบด้วยท่าทางเป็นมิตร ก้มลงมองที่หน้าจออีกครั้งรัวนิ้วมือบนแป้นพิมพ์เล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าอีกครั้งแล้วตอบคำถามด้วยเสียงที่สุภาพ"ตอนนี้คนไข้อยู่ที่ห้องฉุกเฉินฝั่งที่เป็นกุมารเวชกรรมค่ะ เดินออกตรงทางเชื่อมนี้เลี้ยวขวาตรงไปจนสุดได้เลยค่ะ" เมื่อได้คำตอบแล้ว ปภาวรินทร์รีบเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินไปตามทิศทางข้างหน้าตามที่เจ้าหน้าที่แนะนำ อาจเพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชน ความวุ่นวายที่เธอเคยสัมผัสเมื่อสมัยก่อนตอนพายายมาโรงพยาบาลแทบจะไม่มี ออกจะต่างกันอย่างสิ้นเชิงด้วยซ้ำ ในขณะที่ตอนนั้นเธอจำได้ถึงสภาพความแออัดของทั้งคนป่วยและญาติมานั่งรอกันแน่นขนัด คนที่หาที่นั่งไม่ทันก็ต้องยืนรอ ทั้งวุ่นวายและแออัด เพราะบริการที่ไม่สามารถรับรองได้อย่างเพียงพอ เมื่อเทียบกับที่นี่ขนาดโซนแผนกรับยาที่ปกติคนจะเนืองแน่น ยังมีคนใช้บริการนั่งเก้าอี้รอเรียกตามคิวอยู่ประปราย อีกทั้งระหว่างทางที่เดินผ่านไปค่อนข้างเงียบสงบแต่ก็ไม่ได้ร้างผู้คน ยังมีเจ้าหน้าที่รั

"ว่าไงครับ..ไหนว่าไม่รู้จักกัน" คำถามที่เขาถามย้ำยิ่งสร้างบรรยากาศกดดัน เมื่อเห็นเธอหลบหน้าเขาก็ยิ่งไล่ต้อนเธอด้วยการบังคับจับปลายคางให้เงยขึ้น "หืม?""กะ..ก็เพิ่งนึกได้คุณซอลบอกว่าหมอหมอกจะมาช่วยดู ละ..แล้วก็คุ้นๆ หน้าคุณก็เลยคิดว่าใช่" ปภาวรินทร์เอ่ยอธิบายเสียงสั่น ถึงแม้จะพอรู้ว่าเป็นการอธิบายที่ไม่มีหลักการอะไรเลยก็เถอะ แต่เธอจะไม่ยอมรับเด็ดขาด!"อ้อ ผมก็คุ้นหน้าคุณเหมือนกัน คุ้นมากด้วย" ใบชาสบตาคนตรงหน้าที่ส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยมาให้ อารมณ์โกรธเริ่มปะทุขึ้นเมื่อดูเหมือนเขาจะแกล้งเธอไม่จบไม่สิ้น"ฉันจะไปแล้ว" จากน้ำเสียงสั่นๆ ทีแรกเมื่อรวบรวมสติได้เธอจึงเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นทันที"เชิญครับ" เมื่อยังเห็นเขาแสดงท่าทียียวนกวนประสาทไม่เลิกเธอก็ยิ่งหงุดหงิดลุกพรวดขึ้นทันที รีบสาวเท้าเดินไปยังหน้าประตู ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อแผ่นหลังรู้สึกถึงความอุ่นซ่านที่ประชิดตัวอยู่"คุณทำอะไร!" ร่างเล็กปรายตามองถามเสียงเรียบท่าทางจริงจัง แต่คนข้างหลังกลับมองว่าน่ารัก จนอยากจะเอื้อมมือไปบิดแก้มที่กำลังพองอยู่ด้วยความโกรธ"ผมไปส่ง""ไม่ต้องค่ะ" ปภาวรินทร์เอ่ยตัดบททันที ตอนนี้ขออยู่ห่างเขาให้ไกลท

"ใบชาทำอะไรอยู่" "เปล่าค่ะพี่นีให้ชาทำอะไรไหมคะ" เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้ใบชารีบละความสนใจจากคนกลุ่มใหญ่ตรงหน้าที่กำลังกินเลี้ยงฉลองกันอยู่ รีบหันไปตอบรุ่นพี่ที่เป็นคนพาเธอเข้ามาทำงานที่นี่ทันที"เดี๋ยวพี่จะให้ขึ้นไปดูห้อง 201 หน่อยเห็นว่าน่าจะมีคนไปพัก อ้อ น่าจะเป็นกลุ่มนั่นแหละ" ใบชามองย้อนกลับไปกลุ่มเดิมอีกครั้ง หลังจากที่พี่นีเพยิดหน้าบอก "กลุ่มนั้นเรียนที่เดียวกับเราไม่ใช่เหรอ""ใช่ค่ะ""อ้าว แล้วรู้จักไหม เห็นว่ารวมหลายคณะเลยนะเลี้ยงฉลองจบกัน เราก็อีกเรียนจบแล้วเหมือนกันไม่ไปฉลองกับเขาบ้าง พักบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก""ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่นี ช่วงนี้ต้องรีบใช้เงิน" กัลยาพยักหน้าตอบรับ มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาสงสาร เริ่มจากที่เธอรู้จักเด็กคนนี้จากการเข้ามาสมัครงานที่ร้านแห่งนี้ เธอเป็นคนพาไปเจอเจ๊เจ้าของร้านด้วยตนเอง ทีแรกคิดไว้ว่าเด็กคนนี้ต้องเกิดแน่ๆ เพราะหน้าตาสวยหวาน รูปร่างสูงโปร่ง ทรวดทรงองค์เอวยิ่งส่งผลให้เรือนร่างของเธอเพรียวระหงสวยสง่า เผลอๆ รับไม่กี่งานมีคนขอไปดูแลแน่นอน แต่แปลก เด็กสาวคนนี้กลับขอสมัครในตำแหน่งเด็กเสิร์ฟเท่านั้น ถึงทั้งเธอทั้งเจ๊พยายามยุยงส่งเสริมยังไงก็

"น้องชมพู""คุณครูขาาาา" น้ำเสียงสั่นเครือที่ตอบรับมา ทำเอารอยยิ้มเธอค่อยๆ หายไป ปภาวรินทร์เลิกคิ้วแปลกใจว่าทำไมลูกศิษย์ตัวน้อยถึงร้องไห้น้ำตาคลอแบบนั้น"น้องชมพูเป็นอะไรคะ ร้องไห้ทำไม""คุณแม่ไม่มาหาหนูเลย คุณป้าก็บอกไม่ให้คุณครูมาหา" เด็กน้อยร้องไห้จ้ากว่าเดิมเมื่อเห็นคุณครูเดินเข้ามา กอดเกี่ยวคุณครูไว้แน่นเพราะกลัวจะไม่ได้เจออย่างที่คุณป้าพูดอีก"คุณแม่กำลังเดินทางมาค่ะ หนูไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวครูอยู่เป็นเพื่อน" ใบชาโอบกอดน้องชมพูแน่นเข้าใจความรู้สึกเด็กว่าคงจะเคว้งคว้างน่าดู "แล้วนี่ผู้ปกครองน้องไปไหนคะ" ก่อนจะหันไปถามพยาบาลสาวที่ยืนเฝ้าอยู่"ก่อนหน้านี้เป็นคุณป้ากับลูกสาวเฝ้าค่ะ แต่เห็นว่าลูกมีเรียนเลยขับรถไปส่ง ให้ฉันเฝ้าน้องก่อนค่ะ" ปภาวรินทร์ลอบถอนหายใจ เด็กตัวแค่นี้คงจะไม่เข้าใจอะไรมากนักหรอก ยิ่งไม่มีคนคุ้นเคยหรือคนในครอบครัวอยู่เลยยิ่งกลัว"น้องชมพูครับ""คุณลุงหมอออ" เสียงเจื้อยแจ้วกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งเมื่อหมอหมอกเปิดประตูเข้ามาทักทาย ใบชาขมวดคิ้วมึนงงเล็กน้อยเมื่อเขาเดินเข้ามา ส่วนพยาบาลที่ทำหน้าที่เฝ้าทีแรกเดินสวนกลับออกไป ในห้องพักจึงเหลือเพียงเธอเด็กน้อยที่นอนอยู่บ

"คุณพ่อ""พ่อ?" อวัศย์ถึงกับหลุดพูดทวนคำอย่างงงงวย สบตาเด็กน้อยที่ยืนมองเขาตาแป๋วพ่อ? เขาไปมีลูกตอนไหน"นี่คุณลุงของพะแพงเองใบข้าว" ร่างสูงกะพริบตาปริบๆ งุนงงเมื่อหลานสาวตัวน้อยของเขาวิ่งมาสมทบ อธิบายเพื่อนที่ยืนข้างๆ เสียงเจื้อยแจ้ว "สวัสดีค่ะคุณลุงหมอก""สวัสดีค่ะพะแพงแล้วนี่...ใบข้าวใช่ไหม เป็นเพื่อนพะแพงเหรอคะ" เด็กผู้หญิงตัวน้อยยืนมองเขาตาแป๋ว ในแววตามีทั้งความมึนงง กลัว และสงสัย"สวัสดีค่ะคุณลุง" ก่อนจะยกมือทำความเคราพเหมือนที่คุณแม่และคุณครูเคยสอนมา"สวัสดีครับ หนูอยู่บ้านข้างๆ เหรอคะ" เมื่อเห็นท่าทางใบข้าวเริ่มคลายความหวาดกลัวจึงจับมือทั้งหลานตนเองและเพื่อนของหลานคนละข้าง จูงมือกันเดินเข้าบ้าน"ค่ะ""ใบข้าวอยู่ข้างๆ บ้านแล้วก็เป็นเพื่อนพะแพงด้วยค่ะ ใบข้าวเรียนเก่งมากพะแพงชอบให้ใบข้าวสอนภาษาจีน" หลานสาวตัวน้อยอวดเพื่อนเสียงเจื้อยแจ้ว"พะแพงก็เก่งนับเลขค่ะคุณลุง" ใบข้าวรีบบอกคุณลุงของเพื่อนเหมือนกันว่าเพื่อนตนเองก็เก่งไม่แพ้กันอวัศย์ยกยิ้มหัวเราะน้อยๆ เมื่อเด็กน้อยทั้งสองคนแข่งกันพูดแข่งกันเล่าเรื่อง เมื่อเดินเข้ามาถึงภายในบ้านเห็นวีรยุทธ์นั่งทำงานอยู่ตรงห้องนั่งเล่น จึงเอ่ยถ