บทที่ 29 เสี้ยม

   

นานหลายนาทีที่เธอนั่งเงียบอยู่ตรงที่เดิม หลังปลีกตัวจากเวเดนเพื่อให้เขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ในสมองโลดเล่นไปด้วยสิ่งของการกระทำ ย้อนนึกประโยคขอร้องนั้นซ้ำไปซ้ำมา 

ว่าจริงแท้แล้วหรือที่เธอพูด...

พูดราวกับไม่สนใจแม้กระทั่งสีหน้าของชายหนุ่มที่เคืองโกรธ แถมทิ้งเขาออกมาเสียดื้อๆ หมดความเกรงใจซึ่งคำว่ามาเฟีย

 บวกกับหัวใจตัวเองที่กระสับกระส่ายอยู่ในตอนนี้ นับรวมๆกันแล้ว ก็ไม่ได้จะรู้สึกดีสักเท่าไหร่ 

แต่แล้ว...

ในจังหวะสมองปั่นป่วน เพราะคิดหนักมานานเป็นชั่วโมง ในส่วนที่อยู่ลึกสุดของความแค้น กลับเปิดเผยออกมาแทน

" นั่นน่ะสิ ถ้าฉันไม่มีอำนาจพอๆกับหล่อน แล้วใครจะปราบหล่อนได้ล่ะ"

ไศลาครุ่นคิดยกกำปั้นขึ้นทุบฝ่ามือตัวเอง  

แล้วจึงลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นใครคนนึงเดินเข้ามา พลางเอียงคออย่างมึนงง  

" คุณ...เรกาโดหรือ "

มือที่กำเข้าหากันแน่นเริ่มคลี่คลาย แปรเปลี่ยนเป็นชาวาบในที่สุด ก่อนจะยิ้มบางๆไปใน หลังเขาเดินมาถึง 

" ไศลา "

" คะ? "

" ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย สะดวกไหม? "

" ค่ะ "

" งั้นไปทางโน้นกันเถอะ "

บทสนทนาเร็วกว่าที่คิด กลายเป็นเธอที่ต้องเป็นฝ่ายเดินตามหลังเขาและก้มหน้างุนอย่างว่าง่ายมาตลอดทาง ราวกับเป็นลูกแมวเชื่องๆ เพียงแค่เห็นแววตาคมกริบกับสีหน้าเคร่งขรึมนั่น

จนกระทั่งถึง ...

ในสถานที่หนึ่งที่คับคล้ายสวนหย่อม ไศลาหยุดชะงักตามเขา พลางช้อนตามองแผ่นหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้ ที่มุมนี้ช่างสูงปราดเปรียว เต็มเปี่ยมไปด้วยความสปอร์ต อยู่ในโหมดของออกซิเจน

คุณเอมิเลียโชคดีจัง...

เธอคิด ก่อนจะสะดุ้ง เมื่อเขาเริ่มเปิดประเด็น

" พี่ชายของเธอเคยบอกไหม ว่าเขาทำงานเกี่ยวกับอะไร " 

" ไม่ค่ะ " หญิงสาวช้อนตาพูด พลางหลุบลงต่ำ แล้วพูดใหม่ " บอกแค่ว่าเป็นพนักงานบาร์เทนเดอร์ในคาสิโน "

เรกาโดแค่นหัวเราะ ก่อนหันมายิ้มให้กับเธอ

" งั้นเหรอ?? เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นคนที่โชคดีที่สุด "

" คะ? "

" และใจร้ายที่สุดในเวลาเดียวกัน"

" ฉันน่ะหรือคะ" เธอชี้หน้าอกตัวเอง

" ใช่ "ส่วนเขาย้ำ 

" อะ เอ๋..." ทำไศลาถึงกับอึ้ง ก่อนมาตกใจเอาทีหลัง กับน้ำเสียงที่อ่อนโยน ทว่าแฝงความนัย

" เธอนั่นล่ะ "

" ....."

" พี่ชายของเธอ คนที่มีคดีติดตัวเป็นหางว่าว ถูกหมายหัวจากแก็งค์ตรงกันข้ามเพราะไปยิงเจ้านายของพวกมัน เพียงเพื่อจะแลกกับเงินค่าจ้างค่ายาแค่ไม่กี่บาทและเลี้ยงครอบครัว ในวงการมืดที่เข้าแล้วถอยออกไม่ได้ ถ้าไม่มีเวเดนคอยดูแลอยู่เบื้องหลัง เธอว่าจะรอดไหม "

"........"

" ฉะนั้นไศลา ทำงานใหญ่..ใจต้องนิ่ง อย่าให้แผนพวกเราต้องพัง เพราะแค่เธอจะเอาชนะอรัลเบล อย่าใช้ใจหญิง หากคิดจะเป็นนายหญิง แต่จงใช้ใจชาย ถ้าอยากจะปกป้องครอบครัว "

"......"

" เธอไม่ควรปล่อยให้เวเดนต้องทำงานนี้ลำพัง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะกระโดดข้ามขั้นซะทีเดียวแบบนี้ อัลฟาคุยกันแล้ว...ว่าจะฝึกกลยุทธิ์ให้ "

" คะ?! "

" ยิงปืน ต่อสู้ เธอคิดว่าจะทำได้ไหม "

"....!!! "

หลบพ้นจากเรกาโด ไศลามานั่งคำนึงครุ่นคิด ถึงเส้นทางเดินของมาเฟีย ที่แท้จริงก็เหมือนกันไม่ต่างกับคนอื่น หากจะให้ต่าง ก็คงจะต่างกันแค่ว่าพวกเขานั้นมีโอกาสใกล้ชิดความตายมากกว่าใคร

เอาล่ะ..เธอจะทำยังไงดี?

จะไปต่อ ถอยหลัง หรือ...นั่งสวยๆอยู่ตรงนี้

คราวนี้คงต้องถามตัวเองอย่างจริงจังเสียแล้ว

พระเจ้า...เกิดมาครึ่งชีวิตเคยเจออะไรแบบนี้ที่ไหนกันเล่า!

" เฮ้อ.. ตายซะดีไหมนี่ไศลา แกมาอยู่จุดนี้ได้ยังไง "

เธอกัดฟันพึมพำถามตัวเอง ฝ่ามือน้อยๆยกขึ้นขยี้ศีรษะจนผมยุ่งเหยิง สลับกับการถอนหายใจรัวๆ อยู่บนเก้าอี้ตรงสวนหย่อม หลังเรกาโดเดินหายเข้าไปในคฤหาสน์

หวนนึกกลับไปถึงหน้าน้องชายและแม่ ยากเหลือเกินที่จะเจอะเจอ

อย่างความหวังที่เคยมี ต้องการอะไรก็ได้ ดุจพี่ชายประเคนให้เฉกเช่นเก่า บัดนี้คงไม่มีอีกแล้ว..

ใช่ สภาพของเธอ ราวกับตัวคนเดียวก็ไม่ปาน

แต่แล้ว..

จังหวะกำลังเหม่อลอย คิดเพลิน เสียงใครคนนึงกลับทำเธอสะดุ้ง 

" ไม่เห็นต้องเครียดเลย"  

พร้อมเดินเข้ามาใกล้ให้เห็นกันจะๆ ไม่ปล่อยให้รอนาน

" คุณซันดรู..." ไศลาครางพลางผุดลุกขึ้น

จังหวะกล้ามเนื้อหัวใจบีบแรงอัตโนมัติ เมื่อยามนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า เผลอลบริมฝีปาก

" ตกใจหรือ? ตกใจอะไร"

เขาเลิกคิ้วสูง ไศลาส่ายหน้ารัว

" เปล่าค่ะ แค่แปลกใจเฉยๆ ทำไม...คุณยังกล้ามาคุยกับฉันอีก "

" แล้วทำไมฉันตัองไม่กล้าด้วยล่ะ" 

หญิงสาวอึ้ง ชะงักร่างกายไปชั่วขณะ ก่อนจะเรียกสติกลับมาทบทวนคำพูดนั้น 

" คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ คุณซันดรู "

" หึ "

 ทว่า เขากลับแค่นหัวเราะ พลางก้าวเท้าเชื่องช้ามาหาเธอมากขึ้น ไศลาก้าวถอยอัตโนมัติ แต่ปลีน่องของเธอกลับไม่เป็นใจ 

พลั่ก!

เมื่อมันเกิดชนเข้ากับเก้าอี้หินอ่อนจนถอยไปข้างหลัง โชคดีที่ร่างสูงรับไว้ทัน แต่โชคร้ายที่มันกลับทำให้ใกล้กว่าเดิม

" ระวังหน่อยสิ "

เขาแสร้งดุเสียงห้วน แฝงความอ่อนโยน และเลศนัยในดวงตา

ไศลาเม้มปากแน่น ก่อนจะดันตัวออกห่าง

" อย่าค่ะ "

แล้วถอยมายืนด้วยลำแข้งของตัวเอง เธอจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองลวกๆ มองหน้าเขา ขมวดคิ้วชนเริ่มไม่พอใจ

" เลิกยุ่งกับฉันสักทีจะได้ไหมคะ! "

" แค่จูบเดียว? "

" อะไร? "

" ที่ทำเธอต้องเป็นแบบนี้"

ไศลาเชิ่ดหน้าขึ้น ในขณะในใจขุ่นมัวปั่นป่วนสลับกับความงง แต่เธอก็รู้เขาหมายถึงอะไร 

" เรื่องคืนนั้นคุณยังไม่ลืมมันอีกหรือ ถ้าคุณดูออกว่าฉันแกล้งหกล้ม เพื่อมารยาให้คุณมาช่วย งั้นคุณก็ต้องรู้ด้วยสิ ว่าเหตุผลอะไรฉันถึงทำ"

ชายหนุ่มไม่ตอบเสียทีเดียว และไม่ได้อึ้งกับสิ่งที่เธอพูด ทว่ากลับทำตรงกันข้าม เขายิ้มกว้าง ราวกับประโยคเหล่านั้นมันถูกใจเขาสูงสุด

" เรื่องพี่ชายเธอน่ะหรือ..."

" ที่มาทำงานถึงนี่ ก็เกี่ยวด้วย"

" แล้วไง? ในเมื่อเหตุผลของเรามันต่างกัน "

ไศลาปรับเปลี่ยนสีหน้า เธอเหวอภายหลัง ก่อนจะขมวดคิ้ว พร้อมดวงตาที่แข็งกร้าวขึ้นกว่าเดิม

" ไม่รู้ล่ะ ต่อให้คุณคิดจริงจัง กับคำพูดของฉันเพียงไม่กี่คำ ทั้งที่รู้ๆกันอยู่ว่าฉันไม่จริงใจที่จะพูด งั้นก็สุดแล้วแต่คุณเถอะ "

เธอก้าวถอยหลัง เตรียมจะเดิน กะว่าให้จบประโยคทิ้งท้าย 

" ฉันเป็นเมียเพื่อนคุณแล้ว การมายืนคุยกับคุณแบบนี้ มันเป็นเรื่องที่ไม่ดีสำหรับบ้านฉัน ฉะนั้น ฉันไม่มีทางทำให้ตัวเองต้องเสื่อมเสียหรอกค่ะ ขอตัวนะคะ"

แต่แล้ว...

" ถ้าฉันจะพาเธอไปหาครอบครัวของเธอล่ะ เธอจะว่าไง? " 

"...!!! "

" ไปตอนนี้เลย ไปกับฉัน"