บทที่ 30 ทางเลือก

' ถ้าฉันจะพาเธอไปหาครอบครัวของเธอล่ะ เธอจะว่าไง? '

'ไปตอนนี้เลย ไปกับฉัน'

เสียงสวรรค์?

ไศลาชะงักกึกตามสัญชาตญาณ ไม่ต้องบอกก็รู้เขามาไม้ไหน ต้องการอะไร ถึงเอาเรื่องนี้มาล่อ 

แค่รู้ไว้ก็พอ...ว่าเขานั้นแทบจะทำสำเร็จ

หญิงสาวหันกลับมา ลืมคนนอกเผลอมาผูกพันด้วยอย่างเวเดนไปแล้วสิ้น 

ลืมแม้กระทั่งความสุขที่เคยมอบให้ทางกายของกันละกัน

" คุณจะบอกว่า คุณมีเจตนาจะให้ฉันได้เจอแม่และน้องจากใจจริงน่ะหรือคะ "

สาวเจ้าเลิกคิ้วสูง ทำซันดรูคลี่ยิ้มพลางก้มหน้า มือคู่ล้วงกระเป๋ากางเกงชิลล์ แล้วขยับมาหา 

" เธอคิดว่าไงล่ะ ""

ฉันไม่ไว้ใจคุณ "

" ฮ่าๆๆ " ก่อนจะแหงนหน้าหัวเราะเสียงดังลั่น แล้วก้มลงมายิ้มกว้าง " ไม่ว่าจะแฝงด้วยเจตนาใดในตัวฉัน ของเธอ..ต้องการแค่นี้ไม่ใช่เหรอ? แค่ได้เจอแม่กับน้อง เพราะงั้น อย่าสนเลย "

" ก็ใช่...แต่คุณเรกาโด พูดเหมือนจะไม่ปลอดภัย ถ้าฉันเลือกที่จะกลับบ้าน "

" ทำไมล่ะ? "

เขาหรี่ตาฉงนแสร้งถาม ไศลายักไหล่

" ไม่รู้สิ... มาพัวพันกับพวกคุณล่ะมั้ง "

จากนั้นพวกเขาจึงพากันเงียบไปอึดใจหนึ่ง และซันดรูเป็นคนพูดต่อ ในท่าหันข้างให้กับเธอ ท่าทางนี้ราวกับกำลังมองการไกล ไม่ก็หวนนึกถึงความทรงจำที่ลืมไม่ลง พลางเริ่มพูด

" นับจากวันที่พี่ชายเธอเข้ามาในแก็งค์เรา หลังจากนั้น พวกเราก็เหมือนได้รู้จักเธอไปด้วย เราสาบานกันว่าจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ถึงจะนอกสายเลือดแต่ก็รักกันสุดๆ ไม่ว่าใคร.. ไม่ว่าใครก็ตามที่อัลฟายอมรับ "

ประโยคหลังหันมามองเธอ นั่นจึงทำให้หญิงสาวเริ่มเกร็ง ตั้งใจฟัง มือคู่ผสานเข้าหากันอัตโนมัติ

" รวมถึงเธอด้วย ในตอนนี้ที่เป็นบุคคลสำคัญเข้ายิ่งกว่าเก่า เพราะเวเดนติดหนี้บุญคุณชีวิต และพวกเราทั้งสี่ ก็ติดหนี้บุญคุณเขา ฉันไม่รู้ว่าลบล้างด้วยอะไร แต่ฉันก็พยายามทำตัวให้ดีที่สุด เสมอมา... "

" เอ๋..."

" ฉันเหมือนเป็นน้องสุดท้องในแก็งค์ ถึงจะต้องถูกเอ็ดบ้างเวลาทำผิดกฏ ราวกับพี่สอนน้อง แต่ฉันก็มีความเจ๋งไม่แพ้ใครเหมือนกัน ไม่งั้นองค์กรใหญ่แบบนี้คงไม่ร่วมงานด้วยหรอก ..จริงไหม "

"....."

" ดังนั้น พี่ใหญ่ทำผิด และให้สัญญาว่าจะชดเชยให้ ก็เท่ากับต้องรักษาสัจจะด้วย แต่ก่อนพวกเขามีสิ่งนั้น ที่ผ่านมาฉันถึงยอมก้มหัวให้ เว้นแต่ตอนนี้ ...ฉันเหมือนกำลังถูกเอาเปรียบ ท้ายที่สุดความสำคัญขึ้นอยู่ที่บทบาท ซึ่งสิ่งนั้นฉันไม่ค่อยจะมี เธอรู้ไหม...เธอน่ะคือผู้หญิงคนที่สองที่ทำให้ฉันใจเต้นแรง เวลาเห็นรอยยิ้ม มันหายเครียดดีนะ หายเหนื่อยเลยล่ะ เมื่อได้เห็นมัน แล้วก็คิดว่า ถ้าฉันได้เห็นมันทุกวัน ทุกเวลา ก็คงจะดี "

"คุณซันดรู..."

" เพราะงั้นไม่ว่าอะไรที่ฉันควรจะได้ ฉันก็ต้องได้ "

แต่ว่า...""

"ฉันชอบเธอ"

ไศลาเม้มปากแน่น ทำตัวไม่ถูก หลังได้ยินประโยคสามพยางค์นั้นชัดสองรูหู สิ่งที่เธอคงทำได้ในวินาทีแรกคือการปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติและเรียบเฉยที่สุด ลบริมฝีปากดึงเรียกสติให้ไว แม้ภายในใจตอนนี้กำลังเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะอยู่ก็ตาม

" คุณน่ะหรือชอบฉัน? "

หญิงสาวทวนถามเสียงแผ่ว เลิกคิ้วสูงบ่งบอกถึงการไม่เชื่อ

ในขณะชายหนุ่ม ได้แต่ยืนเฉย ใบหน้าอุ้มยิ้มเต็มเปี่ยมไปด้วยความขาวสะอาด ไร้ความกังวลใดๆ ราวกับรูปปั้นในพิพิธภัณฑ์ก็ไม่ปาน

เขาทำตัวได้นิ่งสงบจนน่าทึ่ง ต่างกับเธอที่พยายามข่มความประหม่า ดุจการกลั้นจมูกไม่ให้ปล่อยลมหายใจออกมา 

" ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอซี่.."

แถมยังจะสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงแค่นหัวเราะอีก 

จนกระทั่งความอึมครึมของบรรยากาศนั้นจะทำให้เธอต้องสูญเสียความเป็นตัวเองมากไปกว่านี้ หญิงสาวจึงเปลี่ยนท่ายืนให้สบายกว่าเก่า

โดยการเชิ่ดปลายคางมนขึ้น แล้วหย่อนจมูก พร้อมโพล่ง

" ชอบได้หรือคะ ฉันมีอะไรกับเพื่อนคุณจนนับไม่ถ้วน " 

ซึ่งนั่นทำซันดรูชะงักกึก ก่อนประโยคทิ้งท้ายจะทำให้เธอเจ็บตัว เมื่อเขาหันขวับกลับมาทันควัน แล้วจับหมับเข้าตรงต้นแขนขวาหญิงสาว

" คุณยังจะหน้าด้าน...โอ้ย! "

" ฉันยอมหน้าด้านนะไศลา!! "

"....!!! "

" เพื่อไม่ให้ศักดิ์ศรีของฉันมันต้องถูกย่ำยีไปมากกว่านี้"

ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอตกใจไม่ต่างกัน หญิงสาวยืนอึ้งกับคำตะโกนของเขา ที่มันพุ่งใส่หน้ากะทันหัน พร้อมกับฟันเรียงสวยกัดเข้าหาดังกรอด พูดหลุดรอดออกมาแค่ไรฟัน

ใช่...เธอกลัว ทว่าความกลัวนั้นกลับกรอกหูให้เธอต้องนิ่ง หญิงสาวทำได้แค่มองหน้าหล่อเหลา แฝงโทาะนั้นอย่างคั่งค้าง และปล่อยน้ำตาออกมาคลอเบ้า

กระทั่งตั้งสติได้ จึงกัดฟันสวนออกไปบ้าง 

" ศักดิ์ศรีงั้นหรือคะ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า! "

ก่อนจะสะบัดแขนจนหลุด ถอยออกมายืนห่างจากเขาประมาณสามก้าว

ส่วนเขา..ก็เหมือนจะอึ้งไม่ต่างกัน หลังได้ยินน้ำเสียงสั่นเครือจากเธอ

" เลิกเล่นตลกกับฉันสักที! ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อนนะ คนที่จะบอกว่าชอบกันได้ สำหรับฉัน นั่นแปลว่าเขาต้องไว้ใจได้ด้วยสิ ฉันถึงจะยอมให้เข้าหา...ฮึก! คุณน่ะ ...ไม่ใช่สิ! พวกคุณน่ะ ทำชีวิตฉันพังป่นปี้หมดแล้ว.."

และยิ่งตกใจหนัก เมื่อหญิงสาวตรงหน้าถึงกับโก่งตัวตะเบ็งเสียงใส่ สีหน้ายับยู่ยี่ จะปล่อยโฮก็ไม่กล้า จะกลั้นไว้ก็ทำไม่ได้

" ไศลา..." 

" อย่าเข้ามานะ! "

เธอใช้แขนเสื้อปาดน้ำตาแบบลวกๆ ก่อนจะยิ่งถอยห่างออกไปมากกว่าเก่า ช้อนขึ้นมองร่างสูงราวกับคนกำลังต้องการคำตอบ และแสงสว่างของทางเดินที่จะไปต่อ บ่งบอกให้รู้ว่าเขานั้นได้ทำในสิ่งที่แสนลำบากใจสำหรับเธอ

ใช่ การเอ่ยข้อเสนอที่เธอต้องการสูงสุดต่ออุดมการณ์สมอง ทว่าตรงข้ามกันกับจิตใต้สำนึก มันทำให้เธอลำบากใจ

" ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอรู้สึกแย่.."

" คุณเรกาโดกับภรรยาเขาบอกฉันว่า ชีวิตของครอบครัวฉันมันไม่สงบสุข นับตั้งแต่ฉันเข้ามา และจะไม่ปลอดภัยหากฉันต้องไป นั่นหมายความว่า คนที่คุ้มกะลาหัวฉันได้มันไม่ใช่คุณ .."

" ใครบอก ฉันสามารถคุ้มครองเธอได้ เพียงแค่เธอเปิดใจให้ฉันได้ช่วย "

" ไม่ค่ะ" เธอส่ายหน้า 

นั่นทำแขนข้างขวาที่ถูกยกขึ้น เตรียมจะจับตัวเธอชะงักกึก ก่อนค่อยๆร่วงฝ่าอากาศลงอย่างหมดแรง

" ไศลา เธอยังไม่ทันได้เอาชีวิตของเธอเข้ามาถึงครึ่งนึงด้วยซ้ำ ...ยังสามารถออกไปได้ เชื่อฉันสิ"

ในขณะที่เขากำลังจะพ่ายแพ้ รู้สึกกล่อมเธอยากเย็น 

แต่แล้ว..

คำถามนี้เหมือนจะเป็นต่อราวกับเกมพลิก 

" เพราะอะไร? คุณถึงต้องการให้ฉันออกไปจากชีวิตคุณโครทิสนัก "

เธอปรับสีหน้าเป็นฉงน 

ซันดรูจึงใช้โอกาสนั้นผ่อนคลายตัวเอง มองหน้าหญิงสาวนานพอควร กว่าจะตัดสินใจตอบจริงจัง

และนั่นคือคำตอบที่ทำให้เธอต้องคิดใหม่

" ก็เพราะว่า..คนที่ต้องการจะเป็นนายหญิงของโครทิสอีกคน เขาอยู่เหนือกว่าเธอเกินไป เขาพยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้มีวันของเขา แม้แต่การแต่งงานกับใครบางคนที่รู้ทั้งรู้ ว่าหลังจากนั้น อิสระของตัวเองจะไม่มี มันไม่ต่างกับการเอาโซ่ตรวนมาล่ามไว้ ...ทำมาสารพัด แม้กระทั่งการหักหลังสามีตัวเอง เป็นสายให้กับเรา บอกจุดอ่อนของสามีหวังยัดเยียดความตายให้ เพียงแค่ได้อยู่ใกล้เวเดน เธอคิดว่า..แค่ชีวิตเล็กๆของเธอ ที่ไปขวางทางเขา สักวันนึง เขาจะฆ่าไม่ได้งั้นหรือ? "

"......!!! "

" รู้ไหม? พี่ชายของเธอที่ตาย ก็มีผลมาจากเขานั่นล่ะ เหตุผลเดียวกันคือขัดขวาง ขัดคอไปซะทุกเรื่อง เธอคงไม่อยากสูญเสียใครไปอีกใช่มั้ย..?! " 

ซันดรูถามเสียงทุ้ม ก้มลงมองคนตรงหน้า ซึ่งกำลังหน้าเหวอ ปากสั่นระริก กลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลง จนเห็นการขยับผ่านอย่างชัดเจน ก่อนจะเงยหน้ามองเขา...ถึงไม่ได้ตอบก็พอจะรู้แล้ว 

" เธอได้อย่างเสียอย่างนะไศลา ยังไงก็มีทางเลือกแค่ทางเดียว ฉะนั้น...ลองตริตรองใหม่...เธอพึ่งฉันได้นะ "

" ฮึก..."