ตอนที่ 12 เจี้ยนจื่อมาหา

ตอนที่ 12 เจี้ยนจื่อมาหา

เสี่ยวถงพาเจี้ยนจื่อออกมาเดินเล่นที่ศาลารับลมตอนนี้ดวงอาทิตย์กำลังเคลื่อนตำลงแดดยามบ่ายไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ ลมพัดเย็นสบายกลิ่นดอกไม้ใบหญ้ารอบ ๆ สวนทำให้บรรยายผ่อนคลาย เจี้ยนจื่อคอยเหลือบตามองเสี่ยวถงเป็นครั้งคราว ตั้งแต่วันที่เจอเธออยู่โรงพยาบาลวันนั้นเขาเอาแต่คิดเรื่องของเธออยู่ตลอดเวลา ผู้หญิงที่เขาแอบชอบตั้งแต่ยังเด็กคิดว่าเป็นความรู้สึกของเด็ก ๆ เท่านั้นทว่ายิ่งได้มาเจอเธออีกรอบทำให้เขารู้ว่าเขานั้นยังมีเธออยู่ในหัวใจ แม้จะเสียดายแต่งงานมีสามีแล้วเขาไม่ได้หวังได้ความรักจากเธออย่างน้อยได้พบเจอได้พูดคุยกันในฐานะเพื่อนเขาก็ดีใจแล้ว วันนี้เขาเดินทางผ่านมาแถวนี้พอดีเลยลองเข้ามาหาเพื่อถามบาดแผลของเธอ

“บาดแผลเป็นอย่างไรบ้างดีขึ้นหรือยัง ฉันเอายาทาแผลมาให้จะได้ไม่เป็นแผลเป็น”

“ขอบใจนะ ที่เป็นห่วงตอนนี้แผลดีขึ้นเริ่มแห้งสนิทแล้วล่ะ”

“เธอนี่ไม่เปลี่ยนจริง ๆ ตอนเด็ก ๆ ซุ่มซ่ามยังไงตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนสินะ ฉันคิดถึงเวลาที่เราออกไปเดินเล่นลุงโม่มักจะตะโกนเรียกฉันกินข้าวด้วยเสมอ อยากย้อนเวลาไปตอนนั้นจังถ้าฉันไม่ได้ย้ายบ้านเราสองคนตอนนี้จะเป็นยังไงนะ หรือว่าตอนนี้เราจะแต่งงานมีลูกน่ารัก ๆ ด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่โชคชะตาแยกเราจากกัน” น้ำเสียงออกมาจากความรู้สึกทำให้เสี่ยวถงได้ยินถึงกับหน่วงในใจ เพราะเสี่ยวถงตัวจริงไม่ได้รู้สึกอะไรกับเจี้ยนจื่อเลยด้วยซ้ำ คนที่เธอปักใจรักกลับไม่เห็นค่าและใยดี กับอีกคนที่เวลาผ่านล่วงเลยมานานกลับยังไม่ลืมเลือน

“นั่นสิ ถ้าวันนั้นนายไม่ได้ย้ายไปที่อื่นชีวิตจะเป็นอย่างไรนะ ถ้าฉันรับรักของนายเอาไว้ ป่านนี้ชีวิตของฉันคงจะดีกว่านี้”

“หมายความว่ายังไงที่บอกว่าดีกว่านี้หรือว่าสามีของเธอไม่ได้ดีกับเธอ เขารังแกเธอเหรอเสี่ยวถง” เจี้ยนจื่อถามอย่างร้อนใจเมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวถง

“เขาไม่ได้รังแกฉันหรอก อีกไม่นานเรื่องนี้จะจบลงแล้วล่ะ ฉันดีใจนะที่ได้พบนายและรู้ว่ายังมีความรักดี ๆ อยู่บนโลกใบนี้ที่ฉันไม่เคยพบเจอ”

“เธอพูดอะไรฉันไม่เข้าใจสักนิด แต่ในเมื่อเธอไม่อยากพูดฉันก็ไม่ซักถาม”

“ฉันกำลังจะหย่ากับถังเจี่ยหยาง ไม่รู้ทำไมฉันถึงพูดเรื่องนี้กับนาย แต่ฉันอยากบอกเอาไว้เท่านั้นอีก 3 เดือนฉันจะออกจากบ้านหลังนี้ คิดว่าจะกลับบ้านโม่ถึงยังไม่รู้ว่าจะกลับไปทำอะไรต่อแต่อย่างน้อยขอออกจากที่นี่แห่งนี้ให้ได้เพียงเท่านี้ฉันก็สบายใจแล้ว "

“เสี่ยวถงฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอพบเจอเรื่องอะไรมาจะหนักหนาแค่ไหน แต่ฉันอยากจะบอกเธอเอาไว้ว่าฉันจะคอยเคียงข้างเธอเสมอเมื่อไหร่ที่เธอต้องการหันหลังกลับมาจะมีฉันที่เฝ้ามองและคอยหวังดีกับเธอเสมอ หากเธอจะหย่ากับเขาจริง ๆ และไม่อยากกลับบ้านโม่ไปอยู่กับฉันมั้ย ? เอ่อ …ไม่ใช่แบบนั้นนะ ฉันหมายถึงไปอยู่ที่บ้านของฉันกับคุณแม่ ส่วนฉันตอนนี้พักประจำการอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าอยากทำงานฉันจะหางานที่โรงพยาบาลให้” เจี้ยนจื่อกล่าวรีบร้อนกลัวเสี่ยวถงเข้าใจผิด แม้จะดีใจที่เธอกำลังจะหย่ากับสามีแต่เขาก็ไม่อยากเข้าไปแทรกแซงหรือทำให้เธอว้าวุ่นใจในตอนนี้ เธอคงแบกรับอะไรมามากมายไม่อย่างนั้นคงไม่พูดเรื่องที่กำลังหย่าให้เขาฟัง แต่ทว่าเขานึกย้อนกลับไปวันที่เจอเสี่ยวถงกับถังเจี่ยหยางทำไมเขาถึงหวงเธอซะเหลือเกิน หรือว่าทั้งหมดเป็นแค่เพียงการแสดงเท่านั้น ยิ่งคิดเจี้ยนจื่อยิ่งสงสัย

“ฉันขอบใจนายอีกครั้งนะ นายเป็นคนดีจิตใจมั่นคงแต่ว่าฉันไม่อยากทำให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วยเอาไว้เมื่อฉันหาที่ไปไม่ได้จะติดต่อไปก็แล้วกัน วันนี้มาที่อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนมั้ย ฉันจะให้ลี่ไป๋ทำกับข้าวต้อนรับ”

“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันมีงานคงจะต้องกลับไปที่โรงพยาบาล”

“เอาไว้วันหน้าฉันจะไปเลี้ยงข้าวนายที่ภัตตาคารก็แล้วกันตอบแทนยาทาแท่งนี้” เสี่ยวถงคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้คนตรงหน้าพร้อมยกยาที่เขาให้เมื่อครู่ขึ้นมา

“เป็นคุณหมออะไรไม่มีงานมีการ มีเวลาออกมาเที่ยวหาภรรยาชาวบ้านถึงบ้านของคนอื่นเขา คงจะโยนงานให้พยาบาลสินะ เห็นแก่ตัวจริง ๆ ” เสียงของเจี่ยหยางดังขึ้น รอยยิ้มของเสี่ยวถงเปลี่ยนผันเป็นบึ้งตึงทันที

“ทำตัวน่าเกลียดเกินไปแล้ว เจี้ยนจื่อเข้ามาหาเพื่อเอายามาให้เท่านั้นไม่เห็นต้องว่าถึงขนาดนี้ไร้มารยาทจริง ๆ ”

"ถ้าคนที่มีมารยาทเขาไม่เข้ามาพูดคุยกับภรรยาของคนอื่นสองต่อสองแบบนี้หรอกนะ ฉันเป็นผู้ชายด้วยกันทำไมจะมองไม่ออกว่าเพื่อนของเธอคนนี้คิดกับเธอยังไง "

“เฮอะ! เจี้ยนจื่อจะคิดกับฉันยังไงไม่เห็นเกี่ยวกับคุณสักนิด ครั้งที่ซินอี๋มาหาคุณที่บ้านในทุกครั้งฉันเคยเข้าไปวุ่นวายต่อว่าด่าทออย่างนี้หรือ ? ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนรักเก่าของคุณฉันยังไม่เสียมารยาทเข้าไปด่าทอเหมือนที่คุณทำตอนนี้ ไม่ให้เกียรติกันสักนิด อีกอย่างเจี้ยนจื่อจะคิดกับฉันยังไงหรือว่าเขารักฉันก็ไม่เกี่ยวกับคุณอย่าลืมสิอีกเพียง 3 เดือนเท่านั้นที่เราจะหย่ากัน ต่างคนต่างมีคนรักอยู่แล้วจากกันต้องดีใจไม่ใช่หวงก้างแบบนี้ เจี้ยนจื่อฉันขอโทษด้วยนะที่เสียมารยาทต่อหน้าทั้งที่นายเป็นแขกแท้ ๆ ”

“ฉันเข้าใจเสี่ยวถงเธอไม่ต้องคิดมาก คุณถังเจี่ยหยางผมไม่รู้หรอกนะครับว่าเรื่องระหว่างคุณกับเสี่ยวถงเป็นอย่างไร แต่เมื่อไหร่ที่คุณปล่อยมือจากเธอ ผมพร้อมที่จะอ้าแขนรับและทะนุถนอมเธอราวกับเป็นสิ่งของที่มีค่าที่สุด เพราะเธอคือดวงใจของผมจะไม่มีทางทำให้เธอเจ็บปวดเสียน้ำตาเหมือนที่คุณเคยทำกับเธอ และตอนนั้นที่คุณเห็นเธอมีค่าอยากได้เธอคืน ผมไม่มีวันปล่อยเธอให้คุณแน่นอน ขอตัวนะครับ เสี่ยวถงฉันกลับก่อนนะเมื่อไหรที่เธอหย่ากับเขาฉันจะรอรับเธอที่หน้าอำเภอ” ถึงแม้ว่าเจี้ยนจื่อจะไม่ค่อยรู้เรื่องความสัมพันธ์ของทั้งสองแต่เมื่อได้ยินเรื่องที่เสี่ยวถงพูดออกมาเมื่อครู่ทำให้เขาพอจะเดาออกมาทำไมทั้งสองคนหย่ากัน เขาเจ็บแปลบในใจคนที่ไม่มีโอกาสได้ดูแลกลับรักเธอจนหมดหัวใจกับอีกคนที่ได้เธอไปครอบครองแต่ทิ้งขว้างและไม่สนใจเธอ เสมือนดอกไม้ไร้การรดน้ำถึงเวลาก็เหี่ยวเฉาตายคาต้น คงเหมือนความรู้สึกของเสี่ยวถงยามนี้

พลั่ก!!!” 

เจี่ยหยางโมโหเสียจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ดึงคอเสื้อของเจี้ยนจื่อกระชากง้างมือต่อยเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง ดวงตาของเสี่ยวถงเบิกโพลงโตด้วยความตกใจพร้อมเปล่งเสียงดังสนั่น

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้หยุด!!!”