บทที่ 19

บทที่ 19

สวีหว่านหนิงเหมาร้านชาสำหรับช่วงบ่ายทั้งร้านไว้

ตอนที่สวีเหยียนซีมาถึง ไม่มีพนักงานในร้านแม้แต่คนเดียว

ท่าทางแบบนี้ เหมือนกำลังจะมีเรื่องกับเธอ

แล้วก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ สวีหว่านหนิงก็คิดแบบนั้น

สวีเหยียนซีเพิ่งจะนั่งลงตรงหน้าสวีหว่านหนิง สายตาเฉียบแหลมของเธอสังเกตเห็นว่าสวีหว่านหนิงขบฟันแน่นด้วยความเคียดแค้น รวมทั้งในมือยังถือแก้วกาแฟอยู่ เธอใช้สัญชาตญาณ หันตัวหลบไปด้านข้าง เป็นไปตามที่คิดไว้แก้วกาแฟร้อน ๆ ในมือสวีหว่านหนิงสาดใส่หน้าเธอไม่สำเร็จ

เมื่อสาดไม่โดน สวีหว่านหนิงก็ขบฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ

สวีเหยียนซีนั่งลงบนเก้าอี้ข้าง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนเย้ยหยันว่า “ที่เรียกฉันมาคือจะมาสาดกาแฟใส่งั้นเหรอ? เหอะ ฉันยังคิดว่าเธอจะสร้างเรื่องฆ่าตัวตายอีกครั้งซะอีก”

ประโยคนี้ทำให้สวีหว่านหนิงโกรธจัด “สวีเหยียนซี ต่อให้แกกับพี่ฉินเซียวผูกพันกันมาหลายปี มันก็ไม่สำคัญอะไรเลย เขาหลงใหลในร่างกายฉันมาก่อน! เขาชอบมีอะไรกับฉันมาก ๆ เลยล่ะ!”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสวีหว่านหนิงเป็นผู้ป่วยทางจิตหรือเปล่า ดังนั้นเธอเลยมักจะพูดตรงและเปิดเผยขนาดนี้อยู่เสมอ สวีเหยียนซีก็ชินกับเรื่องแบบนี้นานแล้ว พอเจอเธอสวีหว่านหนิงทำได้แค่เอาคำพูดน่ารังเกียจแบบนี้มาทำให้รำคาญ เห็นทีว่าจะเข้าตาจนแล้ว

“อืม เขาชอบร่างกายเธอขนาดนั้น ทำไมเขาไม่ยอมหย่ากับฉันล่ะ?”

“…” สวีหว่านหนิงที่ถูกเปิดโปงเรื่องนี้อย่างไร้ปรานีทั้งหน้าบิดเบี้ยวไปหมด “ไม่ใช่เพราะแกรึไง!”

“โอ้ ใช่สิ เพราะฉันนี่เอง”

“แก นังแพศยา!”

ใบหน้าสวยงามของสวีเหยียนซีแผ่ซ่านความเยือกเย็นออกมา “สวีหว่านหนิง เธอสาดได้ ฉันก็สาดได้ แล้วถ้าคนปกติบ้าขึ้นมา ก็บ้าไม่แพ้คนป่วยทางจิตอย่างเธอหรอก อยากลองไหม?”

“ฮึ แกกล้าเหรอ?” สวีหว่านหนิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง สายตาเย้ยหยันราวกับมองหมาจรจัดที่ถูกยื่นอาหารให้ “แกมันก็แค่ลูกปลอม ๆ ที่พ่อแม่ฉันเก็บมาเลี้ยงเพราะสงสาร ใช้ชีวิตในตระกูลสวีก็ต้องคอยเกรงใจ แล้วแกกล้าแตะต้องฉันเหรอ? เว้นแต่ว่าแกไม่อยากจะได้สถานะลูกสาวของตระกูลสวีแล้ว”

นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้สวีเหยียนซียืนหยัดจะตัดความสัมพันธ์กับตระกูลสวี

พ่อสวียืนกร้านให้เธออยู่ต่อ เพราะเธอมีคุณค่า แต่ในสายตาแม่สวี เธอดูเหมือนแสร้งปล่อยเพื่อยั่วให้จับ แล้วยังดื้อรั้นอยู่ในตระกูลสวีไม่ยอมไปไหน

แน่นอนว่าสวีหว่านหนิงเคยพยายามทุกวิถีทางให้สวีเหยียนซีออกจากตระกูลสวี แต่พ่อสวีไม่ยอม สวีหว่านหนิงเกรงกลัวพ่อ จึงได้แต่ทนกับเรื่องนี้ตลอดมา

ดังนั้นสวีหว่านหนิงจึงทำได้แค่ใช้คำพูดมาโจมตีเธอ

แต่แค่ระดับนี้ สวีเหยียนซีจับทางได้นานแล้ว

สวีเหยียนซียิ้มไม่จริงใจก่อนเอ่ยว่า “เธอควรไปโวยวายกับคุณพ่อเอง ถ้าอยากให้ฉันไสหัวไปจากตะกูลสวี”

ในชั่วพริบตา ใบหน้าของสวีหว่านหนิงเปลี่ยนเป็นโหดร้าย สายตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

สวีเหยียนซีกลับยิ้มเย้ยหยันมากขึ้น “เธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้อยู่กับฉินเซียว แต่ทำให้เขาเลือกเธอไม่ได้ พยายามสุดกำลังที่แสดงท่าทีต่อหน้าคุณพ่อ แต่ก็ไล่ฉันออกจากตระกูลสวีไม่ได้ อยากฆ่าฉันให้ตายก็ทำไม่ได้ ทรมานใจใช่ไหมล่ะ หลายวันที่ผ่านมาที่สร้างเรื่องวุ่นวายก็เสียเปล่า ทรมานใจใช่ไหมล่ะ”

“กรี๊ดดดดดด! สวีเหยียนซี หุบปากเดี๋ยวนี้!” สวีหว่านหนิงโดนยั่วจนโมโหสุดขีด ก่อนลุกพรวดพลิกคว่ำโต๊ะทันที

เสียงโครมครามของข้าวของที่หล่นกระจายเต็มพื้นดังสนั่น แต่กลับไม่มีพนักงานโผล่มาสักคน

“สวีเหยียนซี ฉันจะฉีกปากแก! ฉีกปากแก!” สวีหว่านหนิงราวกับคนเสียสติ แสดงท่าทางบ้าคลั่งพุ่งเข้าหาเธอ

สวีเหยียนซีลุกขึ้นหลบไปตอนที่สวีหว่านหนิงพลิกโต๊ะ

ตอนนี้ เธอหลบอีกครั้ง

สวีหว่านหนิงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ในหัวมีแต่ความคิดชั่วร้าย จ้องหน้าสวีเหยียนซีด้วยความเคียดแค้น จนไม่สนใจสิ่งใด สวีเหยียนซีเบี่ยงตัวหลบแบบนี้ เธอตั้งตัวไม่ทัน พุ่งไปข้างหน้าทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้ สุดท้ายล้มลงไปกองกับพื้นเหมือนหมาในท่าคลาน

มองแผ่นหลังของเธอ ก่อนสวีเหยียนซีจะโทรหาเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่ใช่ศูนย์จิตเวชเมืองจิงใช่ไหมคะ? พอดีตอนนี้มีผู้ป่วยจิตเวชรายหนึ่งกำลังทำร้ายร่างกายฉันอยู่ค่ะ”

สวีหว่านหนิงชาไปทั้งตัวหลายวินาที ราวกับสงสัยว่าตัวเองกำลังเห็นภาพหลอน

เธอโทรหาใคร?

ศูนย์จิตเวช?

หลังจากสวีเหยียนซีวางสาย สวีหว่านหนิงถึงได้สติ ใบหน้าบิดเบี้ยวน่ากลัวยิ่งทำให้รู้สึกขนลุก “สวีเหยียนซี ฉันจะฆ่าแก อ๊ากกกกกก!”

ตอนที่สวีหว่านหนิงพุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง สวีเหยียนซียังคงหลบได้อย่างสบาย ๆ

ขณะที่สวีหว่านหนิงหยิบเศษแก้วชิ้นหนึ่งขึ้นมาจากพื้นและพุ่งเข้าหาเธออีกครั้ง ทันใดนั้นตำรวจก็โผล่มา และชี้มาที่เธอพร้อมตะโกนว่า “ทำอะไรกันน่ะ!”

เมื่อสวีหว่านหนิงเห็นตำรวจ ก็ตกใจจนทิ้งเศษแก้วในมืออย่างรวดเร็ว

สวีเหยียนซีแปลกใจและสงสัยอยู่ชั่วครู่ว่าตำรวจมาได้อย่างไร แต่ไม่นานเธอก็เดาได้ในทันทีว่าคงเป็นพนักงานร้านอาหารที่โทรแจ้งตำรวจ