บทที่ 2 : ชายผู้ช่วยชีวิต

เสียงฝีเท้าของชายร่างกำยำดังเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นคาวเลือดที่ลอยคลุ้ง ทุกคนในห้องรู้สึกดีว่าย่างก้าวของเขาก็ประหนึ่งย่างก้าวของความตายกำลังเคลื่อนมาใกล้  

“ยิงมัน!” เสียงสั่งการของหัวหน้าแก๊งดังขึ้น ตามด้วยเสียงลั่นกระสุนของเหล่าชายฉกรรจ์ ทุกคนรู้ดีกว่าถ้าถูกประชิดตัวเข้า ทุกอย่างเป็นอันจบแน่ ๆ

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

กระสุนหลายนัดถูกปล่อยออกไป โดนบ้างโดนบ้าง ร่างของชายแปลกหน้าเซไปเล็กน้อยเมื่อกระสุนเจาะเข้าลำตัว เขาถูกยิงที่ไหล่ ที่หน้าอก ท้อง กระสุนฝังลงไปในร่าง แต่เหมือนจะไม่อาจทะลุชั้นกล้ามเนื้อที่แกร่งราวกับสัตว์ป่าของเขา เขา ไม่ล้ม ไม่แม้แต่จะส่งเสียงร้องด้วยซ้ำ ซ้ำยังกลับยังเดินเข้ามาต่อ

ชายฉกรรจ์อีกสองคนเงื้อมีดพุ่งเข้ามา คนหนึ่งเข้ามามาฟันอีกคนเข้ามาแทง เขาง้างหมัดเตรียมสวนกลับ และเมื่อมีดฟันเข้าที่ร่าง บริเวณแผงอกกำยำ เขาก็เหวี่ยงหมัดสวนไปเต็มแรง เพียงหมัดเดียว ศีรษะของคนหนึ่งที่ฟันมาก็บิดสะบัด กระดูกต้นคอหักดังกร๊อบ ก่อนจะปลิวกระเด็นไปกระแทกผนัง

ส่วนอีกคนที่เข้ามาแทง พอมีดเสียบเข้ามาที่ท้อง แต่ยังไม่ดันจะเข้าทะลุกล้ามเนื้อไปได้ ก็โดนคว้าข้อมือเข้า จากนั้นก็มีเสียงดังกร๊อบ ข้อมืออีกฝ่ายหักผิดรูปไปในพริบตา ก่อนที่กำปั้นของมืออีกข้างจะพุ่งเข้าปะทะใบหน้าผู้เข้ามาแทงจนยุบลงไป!

“เป็นไปได้ยังไงวะ... ยิงก็แล้ว... แทงก็แล้ว... มันไม่ล้ม!”

ชายคนหนึ่งพูด แต่ไม่ทันขาดคำก็ต้องร้องลั่น เพราะถูกมือใหญ่ของผู้บุกรุกจับเข้าที่หน้าอกแล้ว บีบซี่โครงของเขา จากนั้นก็มีเสียงดังราวกับกระดูกซี่โครงแตกละเอียด แล้วผู้บีบก็เหวี่ยงผู้ถูกบีบลงกับพื้นโดยเอาหัวปักลง เกิดเสียงดังสนั่นเมื่อศีรษะทิ่มทะลุพื้น ฝังลงไปในพื้นห้อง

สมุนคนสุดท้ายยกปืนขึ้นหมาบเล็งที่ศีรษะ ทว่าร่างใหญ่กำยำกลับเอื้อมมือเข้าหา บีบเข้าที่กระบอกปืน จากนั้นมันก็บิดเบี้ยวไปราวกับถูกบดด้วยเครื่องจักรอะไรสักอย่าง ก่อนที่กำปั้นของชายผู้บุกรุกจะง้างสุดแขน แล้วปล่อยหมัดออกไปปะทะหน้า ส่งผลให้ชายที่ถือจับเศษซากปืนอยู่คอหักสิ้นสภาพในทันที

“แกต้องการอะไรจากฉัน เงินทอง เขตอิทธิพล หรือสินค้างั้นรึ? บอกมา ฉันจะให้แก ขอแค่กลับไปก็พอ แล้วเรื่องวันนี้ฉันจะไม่เอาความ” เสียงของชายผู้สวมแว่น หัวหน้ากลุ่มเถี่ยเจี่ยพูดขึ้น เขายืนขึ้นคุยพลางเอามือล้วงกระเป๋า พยายามทำตัวใจดีสู้เสือ แม้ว่าตอนนี้จะเหลือเป็นคนสุดท้ายก็ตาม

“หัวหน้ากลุ่มเถี่ยเจี่ย ชื่อเจี่ยไป๋หวัง ฉายาศัลยแพทย์เถื่อนสินะ คงฆ่าไปเยอะน่าดู พวกคนตายไม่ฟื้นขึ้นมาเพราะอำนาจของแกหรอก” ชายผู้บุกรุกกล่าวขี้น ก่อนจะจับคอเสื้อคู่สนทนา แล้วง้างหมัดหมายซัดสุดแรง

หัวหน้ากลุ่มเถี่ยเจี่ยเห็นดังนั้นก็เอามือออกออกมาจากกระเป๋า ปรากฏเข็มขึ้นในมือ แล้วเขาก็ฝังเข็มลงไปที่หลังมือที่จับคอเสื้อของเขาก่อนที่หมัดจะถูกปล่อยออกมา จากนั้นก็บิดข้อมือของผู้บุกรุกเล็กน้อย ทำให้เขาซวนเซขาทรุดเป็นครั้งแรกตั้งแต่ปรากฏตัว!

“ฝังเข็มสกัดจุดเหรอ... ความรู้ดีนี่ แต่กลับพรากชีวิตคนไปมากมายเพื่อเงินทอง น่าเสียดาย!” ชายผู้บุกรุกกัดฟันแล้วออกแรงบีบให้มากขึ้น คราวนี้เข็มที่ปักหลังมือถึงกับกระเด็นออกมาเอง ก่อนที่เขาจะปล่อยหมัดออกไป ส่งร่างเจี่ยไป๋หวังปลิวกระเด็นทะลุหน้าต่างอาคาร หายไปจากสายตา!

แม้คู่ต่อสู้ในห้องจะหมดสภาพแล้วทั้งหมด แต่ร่างกายชายร่างยักษ์ก็มีแผลฉีกหลายแห่ง เลือดไหลอาบแขนขา ถึงแบบนั้นชายร่างยักษ์คนนั้นก็ยังยืนอยู่ ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชาอย่างกับไม่ใช่คน

เหยียนหนิงยังคงนอนตัวสั่นอยู่ที่พื้น ดวงตาเบิกโพลงราวกับยังไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น ชายร่างใหญ่กำยำเดินเข้ามาช้า ๆ ย่อตัวลงตรงหน้าเธอ หยิบมีดจากศัตรูที่ตายแล้วตัดเชือกที่มัดข้อมือข้อเท้าเธอออก เสียงฝืดแผ่วของเชือกที่ถูกเฉือนขาดดังเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบ

“เธอเป็นใคร เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เสียงของเขาต่ำ แต่มั่นคง เย็นชา แต่ถึงแบบนั้นก็ยังเหมือนไม่ได้ไร้หัวใจเสียทีเดียว

“ฉันชื่อจางเหยียนหนิง... พวกมันหลอกฉันมานี่ จะเอาอวัยวะของฉันไปขาย...” เธอตอบ โดยที่ดวงตายังชื้นน้ำตา เขาพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความเข้าใจ

“ฉัน หวังหลงซาน ” เขาบอก ทันได้นั้นเธอก็ได้เห็นว่าแสงสีส้มของเปลวไฟ ส่องออกมาจากหน้าประตูห้อง ราวกับนรกเปิดประตูรับสถานที่บาป “ที่นี่... เคยเป็นโรงพยาบาลเก่า ตอนนี้มันกลายเป็นโรงเชือดมนุษย์ไปแล้ว มันไม่ควรเหลืออยู่อีกต่อไป”

“ฉันกำลังเผามันทิ้ง... รีบออกจากที่นี่กันเถอะ” เขาพึมพำ ก่อนจะยื่นมือให้เธอ

เธอไม่ลังเลที่จะคว้ามือนั้น ร่างทั้งสองเดินฝ่าเปลวเพลิงและควันไฟออกมานอกอาคารที่เริ่มลุกไหม้ จนมาถึงลานหน้าโรงพยาบาล รถสีดำคันหนึ่งจอดรออยู่แล้ว คนขับรถร่างเล็ก ท่าทางสุภาพก็รีบลงมาเปิดประตูให้

“นายครับ เชิญเลยครับ”

“ไปที่ปลอดภัยก่อน” ชายคนนั้นกล่าวเรียบ ๆ กับคนขับ แล้วหันมามองเธออีกครั้ง “จะให้ไปส่งที่บ้านไหม?”

เธอหันไปมองไฟที่ลุกไหม้อาคาร ลามไปยังหน้าต่างที่เธอเคยถูกกักขัง น้ำตาหยดสุดท้ายไหลลงมาอย่างเงียบงัน ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้น จ้องตาเขา

“ฉ... ฉันไม่มีบ้านอีกแล้ว... พวกเขาขายฉัน ไม่ได้มีเยื่อใยอะไร เราตัดขาดกันแล้ว... ขอไปกับคุณเถอะ ฉันจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ที่สุด!”

เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่พยักหน้า แล้วพาเธอเข้าไปที่ประตูด้านหลัง ก่อนประตูจะรถก็ปิดลง

รถยนต์เคลื่อนออกจากซอยอย่างเงียบเชียบ เหลือเพียงเงาเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่เบื้องหลัง... กับหญิงสาวผู้ที่เลือกทางรอดใหม่ ข้างกายชายที่เหมือนปีศาจ