บทที่ 3 : ชายที่ต้องรับการรักษาพยาบาล

รถยนต์สีดำเคลื่อนตัวอย่างเงียบเชียบออกจากเขตอาคารรกร้างที่กำลังลุกไหม้ มุ่งหน้าเข้าสู่เส้นทางสายรองที่ลัดเลาะผ่านตรอกซอยเล็ก ๆ ของเขตอุตสาหกรรมร้าง จางเหยียนหนิงนั่งนิ่งอยู่เบาะหลัง เคียงข้างชายร่างใหญ่ผู้เป็นดั่งผู้ช่วยชีวิตของเธอ ใบหน้าซีกขวาของเขามีรอยแผลมีดฟัน ร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด แผลจากกระสุนและคมมีดยังคงไหลซึมออกมาเรื่อย ๆ แม้เขาจะไม่แสดงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย แต่ดวงตาของหญิงสาวยังไม่ละจากแขนเสื้อที่ชุ่มไปด้วยเลือดเหล่านั้น

“เขาควรจะได้รับการรักษาเดี๋ยวนี้…” เธอพึมพำเบา ๆ พลางหันไปมองคนขับรถที่นั่งด้านหน้า

ชายคนนั้นอายุราวสามสิบต้น ๆ ใส่ชุดสูทสุภาพ ผมดำหวีเรียบ ดวงตาท่าทางใจดี เขามองหญิงสาวผ่านกระจกหลังด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้องห่วงครับ คุณหลงซานกำลังจะไปหาคนที่รักษาเขาได้ดีที่สุดแล้ว”

“ใครกัน…?” เธอถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“ให้ผมเล่าได้ไหมครับนาย” คนขับรถถามหลงซาน เขาพยักหน้าเบา ๆ เป็นสัญญาณให้เล่าได้ คนขับรถจึงเปิดปากเล่าต่อ

“ผมจะหาไปพี่ชายของเขาเองครับ”

เหยียนหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะนิ่งฟังต่อ คนขับรถเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่มีชั้นเชิงของผู้รู้มากกว่าแค่คนขับรถธรรมดา

“พ่อของคุณหลงซาน... ท่านเคยเป็นหนึ่งในปรมาจารย์แพทย์สมุนไพรที่เก่งที่สุดในโลกใต้ดินครับ ท่านเชี่ยวชาญเรื่องตัวยาจีนโบราณ ยาที่สามารถกระตุ้นภูมิต้านทาน ฟื้นฟูอวัยวะ หรือแม้แต่สร้างเนื้อเยื่อใหม่ได้ ยาบางชนิดของท่าน ใช้พืชต้องห้ามที่เพิ่งถูกจัดเป็นสารเสพติดในกฎหมายปัจจุบัน ถึงจะมีคุณสมบัติรักษาโรคได้เหลือเชื่อ แต่ก็ถูกตีตราเป็นยาผิดกฎหมาย” เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงขมขื่น

“เพราะแบบนั้น ธุรกิจของท่านจึงถูกผลักเข้าสู่โลกมืด จากผู้รักษากลายเป็นอาชญากร พวกเรากลายเป็นพวกซันเหอ ตั้งชื่อกลุ่มตนเองตามแหล่งที่มาของวิชา ที่ว่ากันว่ามาจากเซียนที่ภูเขาใหญ่เมื่อหลายพันปีก่อนว่า แก๊งต้าซาน ขายยาเถื่อนให้กับพวกที่ต้องการรักษาโรคที่รักษาไม่ได้ ซึ่งพวกแก๊งค้าอวัยวะอย่างเถี่ยเจี่ยรู้ว่าถ้ายาเหล่านั้นแพร่หลาย ผู้ป่วยจะไม่ต้องเปลี่ยนอวัยวะอีกต่อไป ธุรกิจพวกมันจะล่มสลาย จึงฆ่าท่าน”

ดวงตาเหยียนหนิงเบิกกว้าง หันไปมองชายข้างกายอีกครั้ง เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นแค่คนบ้าพลังที่โผล่มาฆ่าคนอย่างไร้เหตุผล แต่เป็น ทายาทของผู้ถูกล่า เป็นบุตรชายของแพทย์ผู้ถูกตราหน้าว่าอาชญากร

“แล้ว… พลังของเขา… มันคืออะไร?” เธอถามอย่างไม่อาจหักห้ามความสงสัยได้ คนขับจึงหัวเราะเบา ๆ แล้วเล่าต่อ

 “คุณหลงซานแต่เดิมก็เป็นเด็กสุขภาพแข็งแรง แต่ตั้งแต่พ่อของเขาตาย อะไรบางอย่างในตัวเขาก็ตื่นขึ้น ตามคำทำนายของเซียนที่ให้ตระกูลหวังมานับร้อยพันปี ว่าหากทายาททุกรุ่น กินโอสถสูตรพิเศษสำหรับสายเลือดสกุลหวังสืบต่อกันไป สักวันเมื่อทายาทผู้กินโอสถเผชิญกับความรู้สึกรุนแรงทางใจ มีคำถามมากมายในความคิด แล้วค้นพบคำตอบของตัวเอง ความสามารถของพวกเขาจะพุ่งสูงอย่างผิดธรรมชาติ เพื่อให้พวกเขาเดินไปในเส้นทางที่สอดคล้องกับคำตอบที่พวกเขาพบ”

“ผมก็ไม่ทราบว่าคุณหลงซานค้นพบตัวเองว่าอะไร แต่ทั้งแรง ความทนทาน ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นผิดมนุษย์ แม้แต่กระดูกยังแข็งราวกับเหล็ก ขณะที่พี่ชายของเขาได้รับความทรงจำที่ยอดเยี่ยมราวกับห้องสมุดเดินได้ บางทียาตำหรับเซียนพวกนั้น อาจกระตุ้นให้ยีนหรือโครงสร้างบางอย่างในร่างกายพัฒนา แต่ต้องมีปัจจัยกระตุ้น และสำหรับคุณหลงซาน... มันคือความสูญเสียพ่อ” คนขับเงียบไปสักครู่ ก่อนจะยิ้ม “แต่ถึงจะมีพลังแค่ไหน เขาก็ยังเลือดออกได้ เจ็บได้ เหมือนคนธรรมดานะครับ  ต้องรักษาเหมือนกัน... จะว่าไปเราก็ใกล้ถึงแล้วล่ะ”

รถหยุดลงหน้าตึกไม้เก่า ๆ ที่อยู่ในตรอกแคบของย่านชุมชนโบราณ ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง ตึกหลังนี้กลับสงบนิ่ง ราวกับเป็นศาลเจ้าลับ ๆ มากกว่าจะเป็นคลินิกรักษาแผล

            ประตูไม้เปิดออก ก่อนที่ชายในชุดแพทย์จีนแบบโบราณจะก้าวออกมา เขาอายุราวสามสิบต้น ๆ ผิวขาวซีดแบบคนที่คลุกอยู่กับสมุนไพรและตำรับยาแทบไม่ออกแดด ใบหน้าเรียวยาวได้รูป ดูสุขุมสงบ แต่ในดวงตาสีน้ำตาลกลับแฝงความเฉียบคมราวกับอ่านใจคนได้ตั้งแต่แรกเห็น

            ทันทีเมื่อเห็นร่างเปรอะเลือดของน้องชาย เขาก็ก้าวเข้ามาพยุงร่างหลงซานไปในตัวอาคาร ส่วนเหยียนหนิงที่ยังอึ้งกับเรื่องทั้งหมดอยู่ ได้แต่มองตามเงาหลังของสองพี่น้อง ก่อนจะถูกคนขับผายมือเชิญให้เข้าไปด้วย

เมื่อเข้าไปข้างใน เธอก็ต้องตกตะลึง ห้องด้านในถูกดัดแปลงเป็นห้องรักษาแบบแพทย์จีน พื้นไม้สะอาดสะอ้าน มีกลิ่นสมุนไพรหอมจาง ๆ เครื่องมือบางอย่างดูโบราณ แต่ถูกใช้อย่างพิถีพิถัน ราวกับหลุดออกมาจากยุคราชวงศ์

“นอนลง หลงซาน” พี่ชายพูดเรียบ ๆ แล้วจัดเตียงให้ก่อนหยิบชุดเข็มเงินขัดเงา และกล่องไม้ใส่สมุนไพรที่เรียงอย่างเป็นระเบียบ

เหยียนหนิงนั่งลงข้างเตียง พยายามไม่รบกวนการทำงานของหมอ แต่สายตายังจ้องมองร่างเปรอะเลือดของชายที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอไว้

พี่ชายของเขาฝังเข็มลงจุดบางจุดตามแขน ท้อง และแผ่นหลังของหลงซาน จากนั้นค่อย ๆ บดสมุนไพรสีเขียวคล้ำใส่ถ้วยกระเบื้องเคลือบ ต้มกับน้ำร้อนแล้วกรอกให้เขาดื่ม ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที สีหน้าเขาดูผ่อนคลายลง แม้เลือดยังเปรอะอยู่ แต่แรงสั่นสะท้านในกล้ามเนื้อเริ่มคลี่คลาย

“ต่อไปจะเริ่มการผ่ากระสุนออก กับเย็บแผล จะส่งไปที่ห้องผ่าตัดนะ” พี่ชายของเขาเอ่ยขึ้น

“ทำไมพวกคุณไม่ไปโรงพยาบาล?” เหยียนหนิงถามแผ่วเบา

“ถ้าเราไปที่นั่น เราจะถูกจับทันที พวกเราเป็นอาชญากรนี่นะ” พี่ชายกล่าวเรียบ ๆ เขาหยุดชั่วครู่ แล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ “อยากเรียนรู้มั้ย... ว่าโลกใบนี้มันดำแค่ไหน?”

เหยียนหนิงไม่ตอบในทันที ดวงตาเธอเบนไปยังชายที่นอนหลับตานิ่ง ใบหน้ามีรอยแผล ทว่าแฝงไว้ด้วยความสงบเสงี่ยม เหมือนนักรบผู้ผ่านการต่อสู้มายาวนาน

“ฉันอยากรู้... แต่ฉันไม่อยากแค่รู้ ฉันอยากเปลี่ยนมัน” เธอกล่าวอย่างชัดเจน ทำเอาพี่ชายของหวังหลงซานยิ้มบาง ๆ ก่อนจะกล่าวขึ้น

“ถ้างั้น... ยินดีต้อนรับสู่โลกมืด”