ตามติด

วันนี้ระย้าแก้วใช้เรือลำใหญ่ของพระพรายที่มีหลังคาบังแดด บังฝนได้ เป็นอย่างดีพร้อมกับฝีพายและอีแตงบ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์

"วันนี้แดดดีเสียจริงหนาพี่พระพราย"ระย้าแก้วนั่งพูดคุยสนุกสนาน เป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ที่ระย้าแก้วกลับมาพูดและดูสดใส

"หากแดดแรงเช่นนี้ เจ้าก็ระวังผิวของเจ้าเสียหน่อยเถิด ตอนเดินในตลาดให้อีแตงกางร่มให้เจ้าหนา" พระพรายเป็นห่วงระย้าแก้ว

แต่เหมือนความบังเอิญและโชคชะตาอยากจะเล่นตลกทำให้คนที่มิอยากเจอ ก็เจอ แม้จะอยู่กลางคูน้ำก็ยังได้เจอ เรือของไอ้สิงห์พายตีคู่ประกบเรือของพ่อ พระพรายแม้จะไม่เห็นหน้าของระย้าแก้วเพราะมีผ้าไหมบาง ๆ กั้นแต่มันก็มองเห็นลาง ๆ และจำได้มิเสื่อมคลาย

"ไอ้ดำ.! มึงพายไปใกล้ ๆเรือของมัน" ไอ้สิงห์สั่งเสียงเหี้ยม

"เราจักพายไปใกล้เรือของมันทำไมกันเล่า"พี่ไอ้ดำเอ่ยปากถามอย่างสงสัย

"เออ..กูสั่งให้มึงพายก็พายไปเถอะ กูก็อยากจะตีคู่เรือของหน้าอ่อนอย่างมันเช่นไรเล่า"

ไอ้สิงห์ที่พาลจะหาเรื่องพ่อพระพราย มันก็สู้มิถอยยิ่งเห็นว่าพระพรายมากับแม่ระย้าแก้วมันยิ่งรู้สึกหงุดหงิดอยากจะเอาชนะให้ได้

"ว้าย..! เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ เหตุใดเรือจึงโคลงเคลงเช่นนี้เล่า"เสียงอีแตงร้องลั่น

พระพรายจึงเปิดผ้าออกไปดูแลเห็นว่าเป็นไอ้สิงห์ที่นั่งอยู่กลางลำเรือจึงรู้ได้ทันทีว่าจงใจจะกลั่นแกล้งเป็นแน่แท้

"พ่อสิงห์มานั่น แม่ระย้าแก้วจักให้พี่ทำเช่นไร" พระพรายหันกลับไปถามระย้าแก้ว

"มิต้องทำอันใดดอกพี่ เราพายหนีเถิด อย่าไปยุ่งกับคนพาลเลย"

พระพรายจึงสั่งให้ฝีพายเร่งพายและรีบไปขึ้นที่ท่าทันทีเพราะไม่อยากจะมีเรื่องกับไอ้สิงห์

"พวกมึงพายเยี่ยงไรเล่า..! มึงดูไอ้หน้าอ่อนมันพายหนีไปนู่นเสียแล้วหนา"ไอ้สิงห์ตวาดลั่น

"พวกข้าก็เร่งสุดฝีมือแล้วนะพี่ เดี๋ยวก็ถึงท่าเดียวกันแล้วนะพี่นะใจร่มๆหน่อยเถิด"

พอถึงท่าเรือพระพรายก้าวขึ้นท่า แล้วหันกลับมายื่นมือให้กับระย้าแก้วได้ตามหลังตนขึ้นไปที่ท่าเรือกลางตลาด

"ขอบน้ำใจเจ้าค่ะคุณพี่พระพราย"ระย้าแก้วยิ้มหวาน

"หากแต่เจ้า อยากได้สิ่งใดวันนี้ เจ้าบอกพี่ พี่จักซื้อให้เจ้าทุกอย่าง ที่เจ้าต้องการหนา"

ทั้งสองเดินออกจากท่าเรือตรงกลางตลาดและเดินไปเลือกของต่างๆ ด้วยกันพร้อมกับบ่าวคู่กายอย่างอีแตงที่เดินตามผู้เป็นนายมิห่างกาย

ส่วนไอ้สิงห์ที่พายเรือตามมาติดๆ ก็เร่งให้ไอ้ดำผูกเชือกหัวเรือที่เสาให้ไว มันแทบจะไม่รอสิ่งใดมันอดใจมิได้ที่เห็นระย้าแก้วใกล้ชิดกับพระพราย

"สองคนนั้นมันหายไปที่ใดกันว่ะ เหตุใดมันจึงเดินกันไว้เยี่ยงนั้น" ไอ้สิ่งสบถ

"แล้วเหตุใดพี่จักตามคุณหนูระย้าแก้วเช่นนี้เล่า..?หากแต่เมื่อก่อน พี่แค่เห็นนางก็หงุดหงิดรำคาญใจแล้ว "ไอ้ดำแกล้งพูดประชดผู้เป็นนาย

"เรื่องของกูเถอะ ไอ้ดำมึงช่วยกูมองหาทีว่าระย้าแก้วอยู่กงไหนของตลาด"

ไอ้ฟักก็ช่วยมองซ้ายมองขวาหันกลับไปเห็น ระย้าแก้วอยู่ที่ร้านผ้าแพรไหมกับผ้าสไบของแขกโยเดีย

"พี่..! นั่นใช่คุณหนูระย้าแก้วที่พี่ตามหาหรือไม่.อยู่กงร้านผ้าแขกโยเดียนั่น"ไอ้ฟักเอ่ยขึ้นทันทีที่หันไปเห็น

"ไอ้ฟักมึงทำดีมาก กูจะให้มึงเป็นหัวหน้าฝึกซ้อมแทนไอ้ดำดีไหม ส่วนไอ้ดำไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควายอยู่ที่คอกโน้น..."

ไอ้ดำที่ทำคิ้วขมวดเมื่อลูกพี่ มันอยู่ๆก็จะลดตำแหน่งมันเสียอย่างนั้น มันยังมิได้ทำอันใดผิดเลยมันจึงรีบวิ่งตามไปหาไอ้สิงห์

"พี่สิงห์พี่ จะมาลดตำแหน่ง ข้าเช่นนี้มิได้หนา"ไอ้ดำก็พูดไปด้วยเดินไปด้วย

ส่วนไอ้สิงห์ก็ได้แต่ถือดาบเดินตรงไปหาแม่ระย้าแก้วที่ร้านผ้า

"พ่อค้าโยเดีย ข้าอยากได้ผ้าสไบสีชมพู สีมะค่าแลสีขมิ้น พ่อช่วยจัดให้ข้าอย่างละสองผืนได้หรือไม่" ระย้าแก้วแจกแจงว่าเธอต้องการอะไรบ้าง

"ยินดีขอรับ รอสักประเดี๋ยว ข้าจักรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย" พ่อค้าโยเดียจึงหายไปซักครู่

"เจ้าอยากได้แค่นี้รือ เดี๋ยวพี่เป็นคนจ่ายเอง น้องมิต้องจ่าย น้องอยากได้อันใดน้องเลือกเลย แค่นี้พี่จ่ายไหวสบายมาก"

พระพรายที่พูดทีเล่นทีจริงกับระย้าแก้ว แต่วันนี้เขาสัญญาแล้วว่า เขาจะจ่ายทุกบาททุกสตางค์ไม่ว่ากี่เบี้ยกี่ไพรเขาก็จ่ายได้

ไอ้สิิงห์ที่ได้ยินสิ่งที่พระพรายพูดก็รู้สึกหมั่นไส้จนอยากจะอาเจียน ทำเป็นหน้าใหญ่ใจโตต่อหน้าสตรี

"แหม..!! รวยเสียจริงหนาพ่อคุณ ทำไมไม่เหมาทั้งร้านให้นางเลยเล่า" ไอ้สิงห์ทำเป็นพูดลอยๆ

พระพายได้ยินดังนั้นจึงหันกลับไปตะโกนบอกพ่อค้าโยเดียทันที

"พ่อค้า ..!! ทั้งร้านมีกี่สีเอามาให้หมด คิดยอดกี่อัดเท่าไหร่มาคิดที่ข้า" พระพายรู้สึกหมั่นไส้ไอ้สิงห์จึงสั่งเหมายกร้านให้กับระย้าแก้ว

"คุณพี่เจ้าคะ!! จักสั่งมาทำไมเยอะแยะ เช่นนี้แล้วน้องใส่ทั้งปี จักใส่หมดรือไม่เจ้าคะ" ระย้าแก้วใช้มือเรียวเขย่าแขนของพ่อพระพราย

"มิเป็นอันใดดอก อัดของพี่เบี้ยของพี่ น้องใช้ได้อย่างสบายมือ ใช้ทั้งชาติน้องก็ใช้มิหมด น้องอยากจะได้อันใดพี่จะหาให้น้องเองทุกอย่าง"

พระพายจงใจพูดเสียงดังแลใช้หางตาเย้ยหยันไปที่ไอ้สิงห์

คุณพี่เจ้าขา.... ระย้าแก้วรู้สึกเกรงใจพระพายเป็นที่สุด

"ทั้งหมด 1 ชั่งทั้งร้านของข้า"

"อ้าวนี่อัดเสร็จแล้วเอาผ้าทั้งหมดใส่หีบเอาไปส่งที่เรือนของแม่ระยะแก้วให้ข้าด้วยหนา"

"โอ้โห..!! ท่านเป็นลูกค้าที่ดีจริงๆมิต่อข้าเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว

พระพรายกับระย้าแก้วทำเป็นมิสนใจกับสิ่งที่ไอ้สิงห์พูดทุกคนทำเป็นหูทวนลมและไม่พูดไม่จากับมันแม้แต่คำเดียว

พี่พระพราย ถ้าเช่นนั้นเราไปจากกงนี้กันเถิดหนา เราไปซื้ออย่างอื่น กันเถอะอย่าเสียเวลากันเลย"

"ไปสิพี่ก็อยากจัก ไปจากกงนี้เสียที"

ระย้าแก้วหันกลับไปปรายตามองไอ้สิงห์ด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า และมองมันเหมือนธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตน

ไอ้สิ่งที่เห็นดวงตาคู่นั้นมองมันช่างว่างเปล่ามันกลับรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายแปล๊บๆอย่างบอกไม่ถูก

"เป็นเยี่ยงไรเล่าบ้างพี่ พอโดนเข้ากับตนเองถึงกลับไปไม่เป็นเชียวหรือ"ไอ้ดำเอ่ยแซวผู้เป็นนาย

"มึงไม่ต้องมาพูดเลยเรื่องของกู"

ระย้าแก้วเดินซื้อข้าวของจนพอใจ จึงได้ชวน พระพรายไปที่บึงบัวหลังตลาดเพื่อชมความงามของดอกบัวหลวง

แต่ในยามเช้าแต่ด้วยแดดที่แรงจ้า พระพรายจึงขอร่มจากอีแตงเพื่อกางให้แม่ระย้าแก้ว

"อีแตงส่งรูปให้ข้าที ข้าจักกางให้น้องระย้าแก้ว หากด้วยแดดที่แรงเช่นนี้ ผิวนางจะเสีย"เพราะพรายเอาใจใส่ดูแลระย้าแก้วดีทุกระเบียดนิ้ว

"มิเป็นไรดอกพี่พระพาย น้องตากแดดตากลมวิ่งเล่นจนชินเสียแล้วเจ้าค่ะ"ระย้าแก้หัวเราะจนตาปิด

บรรดาชาวบ้านก็พากันชี้นิ้วให้ดูบุษบากับชายรูปงามจะเป็นอิเหนาในอนาคตหรือไม่ เพราะตอนนี้บุษบาสวยสะพรั่ง ยิ่งยืนภายใต้แสงแดดและบึงบัวที่พากันอวดเบ่งความสวย ทำให้บุษบางามอีกเป็นเท่าตัว

"พี่พระพายดูนั่นสิ ดอกบัวหลวงงามเสียจริง ข้าเห็นแล้วนึกอยากจะกินฝักบัวเหลือเกิน"ระย้าแก้วหัวเราะคึกคัก

"เดี๋ยวเอาไว้พี่จะซื้อให้เจ้ากินเองหนา"พระพรายลูบหัวขอระย้าแก้วด้วยความเอ็นดู

ไอ้สิงห์ที่เห็นการกระทำของพระพรายมันกำดาบแน่น ถึงกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากจะตัดมือของ พระพรายทิ้งเสียเหลือเกิน

ที่บังอาจมาลูบหัวของระย้าแก้วแถมยังทำเป็นยืนกลางร่มให้กับนางเสียอีก

"พี่ตรวจตลาดเสร็จแล้วหรือไม่ เราไปเดินตรวจตราที่อื่นกันดีกว่า"ไอ้ดำพูดขึ้นเพราะเห็นท่าทีไม่ค่อยดี

"ไม่กูยังไม่ไป กูยังอยากนั่งกงนี้อยู่"ไอ้สิงห์นั่งกระดกชาร้อน ร้านตรงข้ามกับบึงบัว เพื่อเฝ้าดูระย้าแก้วมิห่างสายตา

"ไอ้ดำมึงดูนั่นสิ ดูไอ้หน้าละอ่อนนั่นสิ ยืนกางร่มให้กับคุณหนูย้าแก้วของมึง กูล่ะไม่เคยเห็นผู้ชายอกสามศอกคนใดทำเยี่ยงมันเลย" ไอ้สิงห์หาพวกที่เห็นด้วยกับมัน

"หากแต่เขารัก เขาดูแล เขาจึงใส่ใจเยี่ยงไรเล่าพี่ ใครจักไปเหมือนพี่เล่า ยามใดที่คุณหนูระย้าแก้วมาก็เอาแต่ทำนางร้องไห้เสียใจ" ไอ้ดำที่อยู่ฝ่ายระย้าแก้วมาตั้งแต่แรกเริ่มจึงตัดพ้อต่อว่าผู้เป็นนาย

"หากเป็นเช่นนั้นมึงก็ย้ายไปเป็นทาสที่เรือนของ แม่ระย้าแก้วเลยดีหรือไม่ กูจักไปขอพ่อให้"ไอ้สิงห์หันกลับไปด่าไอ้ดำ

"โถ่พี่..!! จะไล่ข้าไปใย ข้าก็มีแต่พี่กับไอ้ฟักเท่านั้นแหละหนา หากข้าไปอยู่ที่อื่นใครจะดูแลพี่เล่า" ไอ้ดำรีบประจบสอพลอทันที

"มึงมิต้องมาสอพลอ กูเลย กูเห็นเข้าข้าง แม่ระย้าแก้ว คุณหนูสุดที่รักของมึงทุกกระเบียดนิ้วเช่นนี้"

สองชายหนึ่งหญิง คนหนึ่งรักทะนุถนอมเยี่ยงดวงใจแต่อีกคนหนึ่งพูดจาทำร้ายจิตใจกลับมานั่งอยู่ในใจของนางบุษบา หากเป็นเช่นนี้นางจะตัดใจจากคนที่ทำร้ายใจนางได้หรือไม่......