บทที่ 7 ลงทัณฑ์

เมื่อคืนจบที่ฟ้าครามเดินไปส่งฉัตรเกล้าถึงประตูด้านหลังของบ้านใหญ่ เขากลับมาที่ห้อง จัดการอาบน้ำและเข้านอนทันทีอย่างคนไม่มีอะไรให้ทำ

ตื่นตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง จัดการตัวเองเรียบร้อยก็ออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันช่วงล่างเอาไว้ ทั่วตัวมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่ราคาแพงที่ฉัตรเกล้าซื้อมาให้เมื่อวาน ร่างสูงสง่ายืนอยู่หน้ากระจก สายตามองร่างกายแข็งแกร่งของตนเองที่เต็มไปด้วยรอยสัก

เพราะเมื่อวานใส่เสื้อแขนยาว ลายสักอักขระมากมายทั่วร่างจึงไม่ปรากฏสู่สายตาของผู้ใด

‘พ่อจ้ะ’ เสียงของเด็กชายตัวเล็กเรียก เด็กคนนั้นปรากฏกายขึ้นบนเตียง สะท้อนในกระจกให้เขาเห็น ฟ้าครามเหลือบสายตามองทองดีในขณะที่เขาก็จัดการใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง

‘ที่พ่อให้ฉันไปสืบ พอจะได้ความมาอยู่บ้างจ้ะ‘

“อืม”

‘นังผีผู้หญิงคนนั้นมันชื่อหวานจ้ะ พึ่งตายไปเมื่อปีก่อน ส่วนอีกคนก็พ่อมันนั่นแหละชื่อว่าโชค เหมือนว่ามันจะมีปัญหากับคนในบ้านมั้งจ้ะ เลยโดนเขาฆ่าทิ้ง’ ทองดีนั่งห้อยขาลงกับเตียง พูดเจื้อยแจ้วตามที่ได้ไปไล่ตามผีเจ้าที่ นางไม้ หรือแม้กระทั่งสัมภเวสีก็ไม่เว้นโดนเขาไล่ถาม

แต่ข้อมูลที่ได้มีเพียงคร่าว ๆ เท่านั้น พวกเขาดูหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงอย่างสังเกตได้