หลงรักภรรยาจ้างท้อง

ตอนที่ 1

สาวน้อยในเรือน

“เมื่อคืนไปนอนไหนมาอีกล่ะบ้านช่องอยู่ไม่ติดเลยนะลูก”

         อมราอดที่จะต่อว่าลูกชายไม่ได้ทั้งที่ความจริงเปรมธวัชก็ทำตัวแบบนี้มาตลอด 10 ปีตั้งแต่เขากลับมาจากต่างประเทศพร้อมกับหอบหัวใจที่บอบช้ำกลับมา

         “โมโหอะไรมาครับถึงได้มาลงกับผมแบบนี้...ไหนมาหอมแก้มให้หายคิดถึงหน่อย”

         ชายหนุ่มที่ยังคงอยู่ในชุดทำงานเพราะตั้งแต่เมื่อคืนนี้เขายังไม่ได้กลับมาบ้านเลยเข้ามาโอบกอดคนเป็นแม่หอมแก้มฟอดใหญ่เพื่อเอาใจ

         “อายุจะ 40 แล้ว ลูกจะใช้ชีวิตต่อไปแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ แม่เองก็อยากจะอุ้มหลานอยากจะมีทายาทสืบสกุลกับเขาสักคน”

         ก่อนหน้านี้อมราพยายามจะเลือกหาลูกสะใภ้ที่ถูกใจเธอให้กับลูกชายแต่มันก็ไม่มีประโยชน์หลายครั้งที่เธอคิดว่าจะยอมให้เปรมธวัชจริงจังกับผู้หญิงสักคนทีเป็นคู่ขาอยู่ตอนนี้เพื่อที่เธอจะได้มีหลานแต่กลับเป็นชายหนุ่มที่ไม่ยอมทำตาม

         “ผู้ชายอายุ 60 แล้วก็ยังมีลูกได้นะครับไม่เห็นต้องรีบเลยสาวๆสมัยนี้ก็อยากมีสามีอายุเยอะกันทั้งนั้น”

         ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลมาเฉไฉเพราะตัวเขาเองยังไม่รู้จะหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไร เขาเคยคิดจะเลือกผู้หญิงที่เป็นคู่ขาแต่ก็ไม่มีใครคู่ควรที่จะได้เป็นแม่ของลูกและสิ่งที่เขากลัวที่สุดคือการผูกมัดถ้าเธอเหล่านั้นมีลูกให้เขาไม่น่าจะมีใครยอมปล่อยให้เขาได้กลับมาอิสระอีกแน่นอน

         สองคนแม่ลูกพูดคุยเรื่องนี้กันจริงจังมาหลายรอบและครั้งนี้อมราก็ตั้งใจจะพูดเอาจริงกับลูกอีกสักครั้งเพราะตอนนี้เธอก็อายุ 70 แล้วยังไม่มีความหวังที่จะได้อุ้มหลานเหมือนคนอื่นเขาเลย

         “ถ้าภายในสิ้นปีนี้ลูกยังมีหลานให้แม่ไม่ได้เอาเป็นว่าแม่ขอทำตามวิธีของแม่ก็แล้วกัน”

         อมราทำเสียงเข้มทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะใช้แผนไหนรู้แค่เพียงว่าคงปล่อยเวลาให้เลยผ่านไปแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว

         “สิ้นปีของคุณแม่นี่มันอีกแค่ 2 เดือนเองนะครับ”

         ลูกชายมองหน้ามารดาส่ายหัวไปมาเพราะเริ่มรู้แล้วว่า เขากำลังจะถูกบังคับมันไม่ใช่เป็นการให้ทางเลือกเพราะเวลาแค่ 2 เดือนเขาจะไปหาผู้หญิงที่ไหนกัน

         “แม่ยอมตามใจลูกมาทั้งชีวิตขอให้ลูกตามใจแม่บ้างนะ              ทุกวันนี้เราสองคนจะได้เจอกันก็ตอนเช้าเท่านั้น ไม่มีความเป็นครอบครัวหลงเหลือเลย พ่อของเปรมก็เหมือนกันบางวันก็กลับบ้านบางวันก็ไม่กลับ ลูกอยากจะให้แม่เฉาตายอยู่บ้านแบบเหงา ๆ อย่างนั้นรึ”

         อมราเล่นบทโศกความห่างเหินในครอบครัวที่เกิดขึ้นมานานหญิงชรายังไม่เคยรู้สึกชินกับมัน ทุกครั้งที่เธอต้องกินข้าวเย็น              คนเดียวความน้อยใจก็เข้ามาทำให้คนแก่ต้องเผลอร้องไห้ทุกที

         เปรมธวัชเป็นอันต้องยอมทำตามความต้องการของแม่เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะหาผู้หญิงมาจากไหนก็คงดีถ้ามารดาจะเป็นคนเลือกให้แต่เขาตั้งใจแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องเป็นแม่ที่ดีของลูกแต่ต้องไม่ใช่ภรรยาของเขา

         ความผิดหวังในความรักเมื่อครั้งอดีตทำให้เปรมธวัชกลายเป็นเสือผู้หญิงที่ใช้ชีวิตไปวันๆ ถึงแม้รอบตัวมีสาวสวยให้เลือกสรรแต่เขาแค่เพียงหยิบดอกไม้เหล่านั้นมาดอมดมปักแจกัน                         เป็นครั้งคราวแต่สุดท้ายแล้วแจกันรักของเขาก็ว่างเปล่าไม่เคยมีผู้ใดได้อยู่เป็นการถาวร

         “คุณอมราคะ ฉันจะขออนุญาตไปข้างนอกพรุ่งนี้”

         ยุพาสาวใช้ในบ้านที่อยู่ดูแลครอบครัวของอมรามาตั้งแต่เธอยังเป็นสาวเดินเข้ามาขออนุญาตเจ้านาย

         “จะไปไหนล่ะ” เจ้านายถามด้วยความเป็นห่วง

         “พรุ่งนี้มินตรารับปริญญาจะไปถ่ายรูปแสดงความยินดีกับลูกสาวค่ะ”

         ยุพาบอกด้วยท่าทางภูมิใจเพราะเธอเลี้ยงลูกสาวคนนี้มาเพียงคนเดียวสามีของเธอด่วนจากไปตั้งแต่มินตราอายุได้เพียงแค่ไม่กี่เดือน

         “เร็วเหมือนกันเหมือนฉันจะเพิ่งเห็นมินตราเป็นเด็กอยู่ไม่              กี่วันเอง”

         อมรายินดีและชื่นชมไปกับยุพาเพราะตัวเธอก็มีส่วนในการส่งเสียเด็กคนนี้ให้ร่ำเรียนจนจบมหาวิทยาลัยตั้งแต่พ่อของมินตราเสียยุพาก็พาตัวเองและลูกเข้ามาทำงานที่บ้านหลังนี้ ความเมตตาจากเจ้านายทั้งคู่ทำให้มินตราถูกส่งไปเรียนที่โรงเรียนประจำที่ดีที่สุด

         “ตอนแรกดิฉันก็ตั้งใจว่าจะบอกคุณผู้หญิงแต่ก็เกรงใจเพราะช่วงนี้ข้างนอกยังคงมีโรคระบาดอยู่เป็นห่วงสุขภาพของ                ทุกคนค่ะ”

         ยุพาอยากที่จะให้เจ้านายของเธอไปร่วมแสดงความยินดีด้วยแต่สถานการณ์ของประเทศตอนนี้ยังไม่น่าไว้วางใจด้วย                 โรคระบาดและเจ้านายของเธอทั้งสองคนก็อายุมากแล้วเธอจึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปร่วมยินดีกับลูกเพียงคนเดียว

         “มินตราลูกสาวคุณน้ายุพาโตถึงเรียนมหาวิทยาลัยแล้วหรือครับ”

         เปรมธวัชพูดแทรกขึ้นมาเพราะเขาเจอกับมินตรา                   ครั้งสุดท้ายก็เมื่อ 10 ปีที่แล้วก่อนที่เขาจะตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศซึ่งตอนนั้นหญิงสาวยังคงเรียนอยู่ในชั้นประถมเอง

         “ฉันนึกออกแล้ว เอาอย่างนี้ดีกว่าให้เปรมพาเธอไป”

         อมราหันมามองสบตาลูกชายด้วยแววตาเป็นประกายเหมือนคนกำลังมีความหวังอะไรบางอย่างและเปรมธวัชก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่ามารดากำลังคิดอะไร

         “ดีเหมือนครับ ผมจะได้คุยกับมินตราด้วยไม่ได้เจอกัน                เสียนานไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้”

         คำตอบของลูกชายทำให้มารดาเข้าใจได้ทันทีว่าเขายินดีถ้าจะเลือกมินตราเพียงแต่ต้องการเรียนรู้นิสัยของเธอให้มากกว่านี้เพราะถึงแม้หญิงสาวจะมารับบทเป็นภรรยาจ้างท้องแต่เขาก็ต้องการให้ทายาทของเขามีสายเลือดมาจากแม่ที่เป็นคนดี

         ยุพาเดินออกไปแล้ว 2 คนแม่ลูกจึงได้คุยถึงแผนการทั้งหมด อมราไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะง่ายแบบนี้ตอนแรกเขาคิดว่าเปรมธวัชคงจะไม่ยอมกับการที่จะให้ตัวเขาเองมีลูกกับลูกสาวคนใช้ในบ้านแต่กลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มเต็มใจเพราะรู้จักมินตรามาตั้งแต่เด็กๆ

         “ผมรับปากคุณแม่ว่าจะเก็บเธอมาพิจารณาแต่ก็ต้องขอดูก่อนนะครับไม่ใช่สักแต่ว่าเอาใครก็ได้มาเป็นแม่ของลูกผมแต่ที่สำคัญคุณแม่คิดว่าเด็กจบมหาวิทยาลัยใหม่อย่างมินตราจะยอมมาจบชีวิตเป็นเพียงแค่ภรรยารับจ้างท้องของผู้ชายอายุมากอย่างผมหรือครับ”

         หัวใจของชายหนุ่มลึก ๆ แล้วเขาเป็นคนที่กลัวกับ                   ความผิดหวัง ทุกวันนี้เขาเลือกจะคบกับผู้หญิงที่เขาสามารถใช้เงินซื้อเธอได้เพราะรู้ว่าจะไม่มีทางผิดหวังแน่นอน หลายครั้งที่เขาเคยคิดจะเปิดใจให้กับผู้หญิงที่คู่ควรเดินเข้ามาแต่เมื่อคิดถึงความผิดหวังเมื่อครั้งอดีตเปรมธวัชก็เลือกที่จะปิดตัวเองอยู่เพียงแค่โลกแคบๆของเขาเหมือนเดิมเท่านั้น

         “แม่ไม่มั่นใจอะไรทั้งนั้นแต่เอาเป็นว่าถ้าเราไม่เริ่มก็ไม่รู้มินตราเป็นเด็กน่ารักและมีความรักดีเป็นที่สุดแม่มั่นใจว่าเธอจะสามารถเป็นแม่ที่ดีได้แต่อย่างที่เปรมบอกเธอกำลังจะมีชีวิตที่สดใสบางทีมินตราอาจไม่ยอมรับข้อเสนอของเราก็ได้”

         ความหวังของหญิงสูงวัยกลับมาทำให้หัวใจของเธอกระชุ่มกระชวยขึ้นอีกครั้งถึงจะไม่มั่นใจว่าแผนครั้งนี้จะสำเร็จแต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกว่าลูกชายเต็มใจที่จะร่วมมือกับเธอ

         เปรมธวัชขอตัวมารดาขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปทำงาน ชายหนุ่มยังคงคิดถึงสิ่งที่มารดาพูด เขาพยายามจินตนาการหน้าตาของสาวน้อยพี่เขาไม่ได้เจอเธอมาเป็น 10 ปีแต่ความทรงจำเก่าๆก็ยังคงมีอยู่ในหัวใจไม่ว่าจะเป็นความน่ารักความเรียบร้อยของสาวน้อยมินตราที่มักจะเจียมตัวตลอดเวลาที่อยู่ต่อหน้าเจ้านาย

         “หวังว่าเธอจะรับข้อเสนอโดยดี”

         หัวใจของคนที่เคยโดนปฏิเสธความรักมาได้แต่ภาวนาว่าผู้หญิงที่มารดาเลือกให้จะไม่ปฏิเสธเขาให้ต้องรู้สึกคิดถึงเรื่องราวในอดีตอีก

เปรมธวัชไม่ได้มีหัวใจไว้เพื่อเจ็บอีกแล้วไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเต็มใจหรือไม่แต่สำหรับชายหนุ่มที่เพียบพร้อมทุกอย่างแบบเขาจะต้องไม่ถูกปฏิเสธจากใครทั้งนั้น

         พรุ่งนี้คือวันที่เปรมธวัชและมินตราจะต้องได้เจอกันแต่                ชายหนุ่มก็ยังคงใช้ค่ำคืนนี้กับผู้หญิงที่เป็นคู่นอนคนโปรดของเขา

         “คุณเปรมจะไปไหนคะ”

         นาเดียสาวน้อยพริตตี้รีบสวมกอดคู่ขาของเธอเมื่อเห็นว่าเปรมธวัชลุกขึ้นจากเตียงและคว้าผ้าเช็ดตัวเตรียมจะอาบน้ำ

         “คืนนี้ผมจะกลับไปนอนบ้าน พรุ่งนี้ต้องไปธุระแต่เช้า”

         ชายหนุ่มหันมาตอบพร้อมกับหอมแก้มหญิงสาวอย่างเอาใจเพราะนาเดียถือได้ว่าเป็นคู่ขาที่เขาชื่นชอบที่สุดเพราะเธอช่างเอาอกเอาใจทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เธอจะทำให้เขารู้สึกว่าคือคนที่สำคัญและเป็นทุกอย่างของสาวน้อยคนนี้

         “ค่อยตื่นไปพรุ่งนี้เช้าไม่ได้หรือคะ ถ้าคุณเปรมไม่อยู่นาเดียก็นอนไม่หลับ”

         สาวน้อยยังคงออดอ้อนอย่างเอาใจแต่สุดท้ายแล้วเปรมธวัชก็ต้องรีบไปจัดการตัวเองเพราะพรุ่งนี้เช้าเขาต้องออกจากบ้านพร้อมยุพาตั้งแต่เช้ามืด