Ep.4 หรือจะมากกว่าเพื่อน (3) จบตอน

“โหน” ฉันเรียกชื่อเขาเมื่อรู้สึกสงสัยขึ้นมาครามครัน ร่างสูงหันกลับมามอง เขาเดินกดโทรศัพท์ไปด้วย โหนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “เล่นกล้ามเหรอช่วงนี้... เห็นกล้ามแขนขึ้นอ่ะ”

ไม่รู้ทำไมเวลาคุยกับเขาตอนนี้ต้องประหม่าด้วย หรือเพราะโดนจูบเหรอ ไม่หรอกมั้ง

“อ่อ นี่เหรอ” เขายกไหล่ขึ้น “ช่วงนี้คุมน้ำหนักให้อ้วน แล้วจะเล่นเวทหนักๆ”

“...”

“เผื่อเธอจะชอบ”

“บ้า” ฉันโพล่งขึ้นมาทันทีเมื่อรู้สึกตัวได้ว่าโดนเขาหยอดมาหนึ่งที ตีแขนเขาไปเบาๆ ก่อนที่จะรู้สึกว่าเผลอตัวไป

“แล้วทำไมเมื่อคืนไม่ตอบแชท” เขาถามขึ้นมาทันที ฉันว่าแล้วว่าโหนต้องถามเรื่องนี้ ก็ที่เขาส่งรูปมาอ่ะว่าอยู่กับเพื่อน ฉันก็เลยอ่านไม่ตอบ หนีไปเล่นโทรศัพท์ ปรากฏว่าพอกดเข้าช่องแชทโหน ก็เห็นมันขึ้นเป็นวงๆ ว่าเขากำลังรอให้ฉันตอบอยู่

โอเค ฉันก็เลยเลือกที่จะไม่ตอบเลยยังไงล่ะ ก็ไม่รู้จะตอบอะไรดีนี่!

ถ้าสมมุติว่าตอบกลับไป ก็โดนรู้อ่ะสิว่ากำลังคุยกับโหนอยู่ ฉันแสดงตัวว่าเขาเป็นเพื่อนให้เพื่อนของเขาทุกคนเห็นตั้งนาน ถ้าทุกคนรู้ล่ะก็

แค่คิดก็...

“เราอ่านหนังสือ” ฉันโกหก ซะที่ไหน อ่านไม่รู้เรื่องเลยต่างหาก “โหนทักมาบอกทำไมว่าอยู่กับเพื่อน จริงๆ ไม่ต้องทักก็ได้”

“รายงานไม่ได้เหรอ” เขาพูดพร้อมกับกระตุกยิ้ม “เธอจะได้รู้ว่าเราทำอะไรอยู่ ได้นอกใจเธอมั้ย”

ฉันเบิกตาโต

“เดี๋ยว เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะ ไม่ต้องรายงานก็ได้” ฉันหยุดเดินทันที พูดเหมือนจะห้ามไม่ให้เขาส่งข้อความมาอีกทั้งที่ในใจไม่ใช่เลย ฉันแค่ไม่รู้ว่าถ้าจะตอบ ต้องตอบไปว่าอะไรดี

โหนหันกลับมามอง เขาล้วงกระเป๋ากางเกง หยุดเดินตามแล้วฉีกยิ้ม

“แล้วไง”

“...”

“ถ้าสมมุติว่าเราไม่ทักเธอไป เราก็ต้องทรมานอ่ะดิ” ฉันเอียงคออย่างสงสัย แต่พอได้ยินคำตอบในประโยคต่อมา “เมื่อคืนคิดถึงเธอ ว่าจะโทรไปด้วยซ้ำ แต่เธอคงไม่ว่าง”

“...!”

“เราเลยทักไปแทน” เขาลูบท้ายทอยตัวเองหนักๆ “เรายังไม่กล้าโทร กลัวว่าถ้าได้ยินเสียงเธอแล้วเราจะเขินจนไม่กล้าพูด”

“...”

“ก็แค่นี้แหละว่ะ”

[พาร์ท : โหน]

พอผมพูดจบ ชูใจก็ยืนเหวอไปเลย

ผมยอมรับว่าเมื่อคืนเมา อีกแล้วไง พอเมาแล้วคิดถึงเลยทักเธอไป รายงานเธอว่าตอนนั้นผมอยู่กับเพื่อน แดกเหล้ากันอยู่ เพื่อนทุกคนไม่รู้ว่าผมบอกรักชูใจแล้ว เพราะไอ้พันมันก็ไม่ได้ปากสว่างไปบอกใคร เอาจริงๆ ผมเองก็ไม่คิดที่จะบอก

ไว้รู้ทีเดียวตอนเป็นแฟนกันเลยคงดีกว่า แต่จะได้เป็นมั้ยก็ไม่รู้

เอาจริงๆ เมื่อคืนมันก็ถาม แต่ผมไม่ได้พูดอะไร แค่บอกว่าชูใจเลิกกับแฟนแล้วเพราะแฟนทำเหี้ยใส่ บอกชื่อแม่งไปด้วย คราวนี้เพื่อนผมเลยหมายหัวมันกันไว้

แค่นี้คงไม่มีใครมาทำอะไรเธอได้อีกแล้วนะ

ผมฉีกยิ้มออกมาคนเดียว เดินผิวปากตอนที่นำชูใจลงไปที่รถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ ตอนลงลิฟต์มาเธอไม่กล้าพูดไรกับผม เท่านี้ผมก็รู้แล้วว่าเธอเขิน ที่ผมพูดออกไปว่าคิดถึง

เอาเหอะ เธอจะปฏิเสธผมกี่ครั้ง ผมก็จะชนมันให้ได้ทุกครั้งไป

ผมไม่ใช่ไอ้โหนคนขี้ขลาดคนเดิมแล้ว

ผมสตาร์ทรถแล้วกวาดขาขึ้นคร่อม ชูใจยืนอยู่ข้างรถผม เธอหลบตาผมตอนที่ผมมองไปหา ชูใจเดินไปที่หลังรถ ก่อนที่จะนั่งท่าผู้หญิง มือเธอเลื่อนมาจับชายเสื้อผมไว้

ผมรู้สึกใจพองๆ ตอนที่ชายเสื้อถูกรั้งตอนที่พุ่งตัวรถออกไป ชูใจไม่คิดแสดงออก แต่ผมก็อยากอยู่กับเธอแบบนี้

ตลอดไปเลยว่ะ

“ชูใจ” ผมเรียกชื่อเธอ อ้าปากจะพูดตอนที่มองเธอผ่านกระจกส่องหลัง “เรา...”

ครืด ครืด

ผมชะงักไปเมื่อระหว่างขับรถออกถนนใหญ่มีสายเรียกเข้า พอกดเข้าไปดูก็นิ่งไป พอเห็นว่าเป็นเบอร์โทรเข้าของเพื่อนผู้หญิงที่วิทยาลัยอาชีวะที่สนิทกัน มันชื่อไอ้เค้ก ที่สนิทกันเพราะพ่อมันรู้จักพ่อผม

ติ๊ด

ผมหยุดรถข้างฟุตบาทแล้วกดรับสาย ชูใจมองผ่านกระจกมองหลัง เธอดูมีสีหน้าสงสัยแต่คงไม่กล้าถาม

“ว่า?” ผมทักไปสั้นๆ มีเพื่อนผู้หญิงในวิทยาลัยอาชีวะคือเรื่องปกติ ผมมีเพื่อนเยอะทั้งหญิงทั้งชาย แต่ไม่เคยยกให้ใครพิเศษเท่าชูใจ

เธอนับว่าเป็นคนพิเศษ ไม่แค่นั้นดิ เป็นคนที่ผมแอบชอบ

[ฝากซื้อสายฝนมาให้กูหน่อยซองนึงดิโหน] ไอ้เค้กสั่งผมทันที มันเป็นคนนิสัยเสียหน่อยๆ แต่ถ้าเป็นเพื่อนก็ถือว่าคบได้ [ที่กูหมดแล้วอ่ะ]

“ไม่ว่าง ส่งชูใจอยู่” ผมพูดไปตรงๆ แล้วกดตัดสาย

ไอ้เค้กรู้จักชูใจจากเพื่อนผมแต่มันไม่ชอบเธอ ผมก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เลยไม่อยากให้มีเรื่อง เพราะชูใจไม่เคยได้เจอมันมาก่อนเลยสักครั้ง

ผมไปส่งชูใจที่มหาลัย เธอมองหน้าผม บอกลาก่อนที่จะเดินออกไป

ผมพ่นลมหายใจ ตั้งแต่ที่ไอ้เค้กโทรมา ชูใจก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เธอได้ยินเสียงมันเล็ดลอดมาจากลำโพงโทรศัพท์เพราะผมกดเปิดเสียงไว้จนสุด

ผมไม่ได้คิดอะไร แค่คิดว่าเธอคงจะไม่ชอบมั้ง เหมือนที่เค้กไม่ชอบชูใจ ผู้หญิงคงจะไม่ชอบกันเอง แล้วแม่งก็ไม่ใช่เรื่องดีที่ผมโทรคุยกับเพื่อนผู้หญิงตอนที่จีบเธออยู่

ผมสตาร์ทรถแล้วจุดบุหรี่ดูดตอนขับพ้นไปจากรั้วมหาลัยของชูใจ ตอนนั้นรู้สึกเหมือนสายเข้า แต่ผมมันพวกชอบเมินคน ตั้งแต่แอบชอบชูใจ เพื่อนผู้หญิงคนไหนโทรมาผมจะขี้เกียจรับ ทักมาก็ขี้เกียจตอบ

มันไม่ใช่คนที่อยากตอบไง

ผมขับมาจนถึงวิทยาลัยอาชีวะที่ตัวเองเรียนอยู่ ขึ้น ปวส. ปีแรกก็เรียนหนักหน่อย ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องน้ำว่าจะไปแวะดูดมะเร็งสักมวน

“โหน ขอคุยด้วยหน่อยดิ๊” ไอ้เค้กก็มายืนขวางทางเข้าห้องน้ำผม มันมากับเพื่อนผู้หญิงอีกสองสามคน แก๊งประจำ

“สายฝนมึงกูซื้อมาแล้ว” ผมพูดแล้วล้วงซองบุหรี่ส่งให้มันทันที แบบไม่อยากคุยต่อ แต่ไอ้เค้กก็คว้าแขนผมไว้

“ไอ้โหน” มันทำเสียงเข้มขึ้น “กูจะคุยจริงจังนะ”

“ว่า” ผมหันกลับไปหามัน เลิกคิ้วนิดๆ

“ไปส่งผู้หญิงคนนั้นทำไม ปกติไม่เห็นไปส่งเลยนี่” มันถาม ปกติมันก็ถามงี้กับทุกคนที่ผมไปส่ง แต่ไอ้เค้กมันไม่ได้ทำอะไร คงเป็นแนวอยากเสือกเรื่องเพื่อนตามปกติของมัน

“เรื่องของกู”