ตอนที่ 10 หวนคืนสู่สกุลหลิน 1.3

 ประตูห้องนอน

 แอดดดด!!!! บานประตูห้องนอนใหญ่ค่อยๆ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างระหงของลี่มี่มี่สวมอาภรณ์บุรุษของยุคสมัยราชวงศ์หมิงสีขาวลออตา หญิงสาวเลือกที่จะสวมเสื้อผ้าของบุรุษเพราะความสูงของเธอไม่สามารถสวมใส่เสื้อผ้าของสตรีที่ตัดสำเร็จมาแล้วได้เลย 

 อีกทั้งเสื้อผ้าสตรีเหล่านั้นมีความยาวของกระโปรงสั้นเกินไปกว่าที่เธอจะสวมได้เนื่องจากสตรีโบราณจะมีส่วนสูงไม่เกิน 160 เซนติเมตรเสียส่วนใหญ่ ซึ่งความสูงดังกล่าวถือว่าสูงมากแล้วในยุคสมัยนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วจะมีความสูงเฉลี่ยต่ำกว่านี้ลงไปอีก 

 และนั่นจึงทำให้ลี่มี่มี่เลือกที่จะสวมเสื้อผ้าของบุรุษที่มีความสูงโดยทั่วไปเฉลี่ยแล้วเท่ากับตัวเธอได้อย่างพอดิบพอดีมากกว่าจะสวมเสื้อผ้าของสตรี หญิงสาวกลายเป็นคุณชายหน้าหวานร่างสูงโปร่งบาง สวมอาภรณ์ขาวปักลวดลายเมฆสีทองทั้งชุดมาพร้อมกับพัดคู่กายที่เลือกหยิบได้ตามใจภายในห้องเก็บทรัพย์สิน 

 และสิ่งที่เธอลืมไม่ได้เลยคือเลือกหยิบก้อนเงินใส่ไว้จนเต็มถุงผ้าและตั๋วแลกเงินเก็บไว้ภายในอกเสื้อ เส้นผมสีดำสนิทที่มวยเอาไว้อยู่ก่อนหน้านี้แล้วถูกเกล้าขึ้นใหม่และรวบตึงก่อนจะเลือกสวมกวานสีเงินครอบมวยผม ตามแบบฉบับของผู้ชายในยุคสมัยนี้

 ลิปสติกสีนู้ดกลีบบัวถูกทาทับด้วยแป้งจนเจือจางลง โชคดีที่บรรดาถุงเครื่องสำอางของลี่มี่มี่ไม่ได้ฝากไว้กับแก๊งเพื่อนสาวของเธอจึงทำให้มีเครื่องสำอางและเครื่องมือสำหรับแปลงโฉมและแต่งหน้ามีอย่างครบครัน 

 อายไลเนอร์สีดำสนิทถูกเกลี่ยให้จางลงไปเพียงแค่ส่วนหางตาก่อนจะเกลี่ยให้เข้ากันโดยใช้อายแชโดว์สีอ่อนไล่สีปกปิดให้จางลงแต่เน้นดวงตาให้คมเฉี่ยวมากยิ่งขึ้น ก่อนจะเขียนคิ้วให้คมเข้มขึ้นและหนาอีกเล็กน้อยพร้อมยกหางคิ้วขึ้นสูงตามแบบฉบับของบุรุษในสมัยโบราณ

 ลี่มี่มี่สตรีสาวในโลกยุคใหม่ ร่างสูงระหงและเพรียวบางแต่มีส่วนเว้าส่วนโครงสมบูรณ์แบบตามวัยสาวและแข็งแรง ด้วยเพราะเธอออกกำลังกายอยู่เป็นประจำตามแบบฉบับของสตรีจีนยุคใหม่ 

 หญิงสาวในยามนี้ได้สลัดคราบกลายเป็นคุณชายหน้าขาว หล่อเหลาหน้าหวานดุจสตรีผิดแปลกไปจากบุรุษในยุคนี้อย่างสิ้นเชิงที่จะมีใบหน้าดุดัน ไว้หนวดเครายาวเฟื้อยปกคลุมกรอบหน้า 

 แต่ถึงกระนั้นแม่คุณก็ไม่วายที่จะฉีดพรมน้ำหอมจากแบรนดังที่ซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าในยุคปัจจุบัน ไปตามร่างกายตามความเคยชินด้วยหลงลืมไปว่าตัวเองถูกนำกลับมาในอดีตเมื่อเกือบเจ็ดร้อยปีก่อนยุคต้นราชวังหมิง

  “เข้าท่าเหมือนกันแฮะ..แต่งเป็นผู้ชายแบบนี้ไปไหนก็สะดวกเหมือนกัน ว่าแต่จะออกไปนอกจวนอย่างไงไม่ให้คนข้างนอกเขารู้ว่าเราออกมาจากที่นี่ เดี๋ยวได้ซวยกันพอดีแต่ก่อนอื่นหาอะไรกินก่อนดีกว่า หิวน้ำก็หิว หิวข้าวยิ่งแล้วใหญ่”ลี่มี่มี่พูดพลางรีบก้าวเดินออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็วเพื่อหาทางออกจากจวนสกุลหลินไปสู่โลกภายนอก

 เพียงไม่นานหญิงสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงกำแพงจวนทางด้านหลังแหงนคอมองต้นอวี่หลันที่ยืนเรียงรายเป็นทิวแถวไปจนสุดกำแพงจวน พร้อมยืนครุ่นคิดหาวิธีออกไป

 “จำได้ว่าซอยตรงนี้ขายของเฉพาะตอนเช้าพอสายๆ หน่อยก็เก็บแล้วจะมาขายอีกทีตอนบ่ายแก่ๆ ไม่ต่างไปจากตลาดในยุคปัจจุบันเท่าไร สำคัญตรงที่ตอนนี้มันกี่โมงแล้วมากกว่า...ปีนดูอีกสักรอบก็แล้วกันไหนๆ ก็จะต้องหาทางออกไปอยู่แล้ว”ลี่มี่มี่พูดพลางรีบไต่บันไดที่เธอนำมาพาดไว้ไปกับกำแพงขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

 เพียงครู่สายตาของหญิงสาวก็เห็นถนนที่อยู่ด้านหลังจวนเหลือเพียงร้านค้าที่เก็บทำความสะอาดหมดแล้ว เรียงรายเป็นทิวแถวไปตลอดเส้นทาง ไม่มีคนเดินสัญจรผ่านไปมาทางนี้ยามเมื่อตลาดวายซึ่งเป็นไปตามกฎเมืองที่ออกมาใช้บังคับ

 “ทางสะดวกแล้ว”ลี่มี่มี่พูดพลางปีนขึ้นไปบนขอบกำแพงก่อนจะก้มลงมองพื้นด้านล่างว่าพอจะกระโดดลงไปได้หรือไม่”

 “โอโห่! ไปทางหมาลอดดีกว่ามั้งมี่มี่ สูงขนาดตึกสองชั้นอาจจะเกินกำลังไปเสียหน่อย”ลี่มี่มี่บ่นพึมพำก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นร้านค้าวางถังไม้ซ้อนด้วยกันสองถังมีความสูงติดต่อกันครึ่งหนึ่งของกำแพงจวน

 “เข้าท่า!”หญิงสาวพูดพลางรีบเดินไต่บนขอบกำแพงจวนไปอีกประมาณไม่ถึงยี่สิบเมตรก็มาหยุดอยู่ตรงร้านค้าที่ตั้งแผงขายอะไรบางอย่างซึ่งจะต้องมีถังไม้ไว้จัดเก็บข้าวของภายในนั้น

 ลี่มี่มี่รีบใช้ความสูงของตัวเองให้เป็นประโยชน์ยื่นขาเรียวยาวจนสามารถเหยียบอยู่บนฝาถังได้เป็นผลสำเร็จก่อนจะกระโดดลงจากถังมายืนอยู่ที่พื้นถนนอย่างรวดเร็ว

 “มีอะไรที่คนอย่างลี่มี่มี่ทำไม่ได้บ้าง!”หญิงสาวพูดพลางสะบัดพัดในมือจนคลี่ออกกว้างโบกขึ้นลงไปมา

 ร่างระหงรีบเดินตรงไปข้างหน้าซึ่งสามารถทะลุใจกลางเมืองและเป็นที่ตั้งของร้านค้ามากมายจนนับไม่ถ้วน โรงเตี๊ยมรวมไปถึงโรงน้ำชาและหอนางโลม ซึ่งตั้งอยู่อีกฝั่งถนนตรงกันข้ามของจวนสกุลหลินที่ถูกปิดตายในเวลานี้