ตอนที่ 4 ฝันจากอดีต 1.2

อือ! เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางพยักหน้าขึ้นลงพลางอธิบาย

 “แต่บันทึกนี้ไม่ได้ระบุในพงศาวดารหลวงเป็นเพียงบันทึกข้อสันนิษฐานของกลุ่มขุนนางที่มองว่าแท้จริงแล้วหลินเหยียนเจิ้งถูกใส่ร้ายจากศัตรูคู่อาฆาต อาศัยเหตุการณ์และความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงของฮ่องเต้หย่งเล่อที่มีต่อขุนนางของอดีตฮ่องเต้เจี้ยนเหวิน เหล่าขุนนางมองว่าหย่งเล่อได้ราชบัลลังก์มาด้วยวิธีการแย่งชิงจากหลานตัวเอง ด้วยเหตุนี้ขุนนางที่ถวายความจงรักภักดีกับอดีตฮ่องเต้เจี้ยนเหวินจึงมีรับสั่งนำมาประหารชีวิตเป็นจำนวนมาก เหล่าขุนนาง ครอบครัว รวมไปถึงเครือญาติลามไปถึงลูกศิษย์ถูกประหารไม่เหลือ ล้มตายนับหมื่นชีวิตเลย”เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางยื่นปากออกมา

 “ดีนะที่พวกเราเกิดในยุคนี้ขืนได้ไปเกิดยุคนั้นประสาทได้กินตายกันพอดี ขุนนางหรือพวกมีอิทธิพลคหบดีผู้ร่ำรวยผิดปกติที่ร่วมมือกับขุนนางฉ้อฉล จะถูกองครักษ์เสื้อแพรซึ่งได้รับคำสั่งจากองค์จักรพรรดิเพียงพระองค์เดียวเท่านั้น มีอำนาจล้นเหลือสามารถไล่ล่า จับกุม กักขัง สืบสวนสอบสวนและทรมานจนถึงลงโทษอย่างโหดเหี้ยมที่ท้ายสุดก็คือความตายที่จะได้รับอย่างทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสเลยทีเดียว หน่วยองครักษ์เสื้อแพรทำหน้าที่นอกจากถวายอารักขาองค์จักรพรรดิแล้ว ยังมีหน้าที่คล้ายตำรวจลับว่ากันว่าเป็นหน่วยงานที่โหดเหี้ยมที่สุดเลย เพียงแค่ได้ยินชื่อชาวบ้านก็นึกว่าพญายมมาเยือนหน้าบ้านเลยนะเธอ”

 “ขนาดนั้นเลยเหรอ”ลี่มี่มี่กล่าวเสียงเบา

 คำกล่าวของเฉินเสวี่ยม่านทำให้ภาพของเด็กน้อยสองคนที่นั่งกอดกันอยู่ในบ่อน้ำร้างที่แห้งเหือดเต็มไปด้วยพระเพลิงเผาผลาญลุกโชนท่วมกาย เปลวเพลิงแรงกล้าลุกท่วมแผดเผากายจนมอดไหม้ดำเป็นตอตะโกผุดขึ้นมาให้ลี่มี่มี่ให้เห็นอีกครั้ง

 พรึบ! เปลือกตาปิดลงโดยพลันเพื่อสลัดภาพที่เห็นในความฝันออกไปทันทีก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง

 “แล้วคนที่ชื่อซือหม่าเยี่ยคัง เขาเป็นใครที่ถูกบันทึกเอาไว้เสี่ยวม่าน”ลี่มี่มี่ถามกลับไปด้วยความอยากรู้

 “ซือหม่าเยี่ยคังนะเหรอ”เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางกลอกตาไปมาเพื่อนึกถึงบันทึกทางประวัติศาสตร์ที่เคยได้อ่าน

 “ผู้ชายคนนี้ตามบันทึกเขาคือหัวหน้าหน่วยตงฉ่างขององครักษ์เสื้อแพร ในยุคที่ฮ่องเต้หย่งเล่อเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ใหม่ๆ ตอนเกิดเหตุการณ์กวาดล้างและประหารชีวิตเหล่าขุนนางครั้งใหญ่ ยังเป็นขุนนางขั้น 4 ระดับผู้ช่วยบัญชาการ หลังจากที่ผู้บัญชาการคนเก่าตายก็ได้ขึ้นเป็นผู้บัญชาการองครักษ์เสื้อแพร ตามบันทึกบอกว่าเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิตมาก คดีทุจริตของพวกขุนนางและกลุ่มคนที่ร่วมมือกันถ้าหากถึงมือคนผู้นี้เมื่อไรละก็จุดจบสุดท้ายนั้นก็คือความตายทุกคน รู้สึกจะได้รับฉายาว่า “มารอำมหิตแห่งวังหลวง”เฉินเสวี่ยม่านอธิบายให้เพื่อนฟังพร้อมเสียงของหวังจิวเซียนดังแทรกขึ้น

 “แบบนี้อีตานี่ก็สองมือเปื้อนเลือดนะสิฆ่าคนนับหมื่นชีวิต ไม่มีใครโกรธแค้นบ้างเหรอ”

 “จะเหลือเหรอแต่เธอคิดว่าใครจะกล้าท้าทายอำนาจขององครักษ์เสื้อแพร หน่วยนี้ถูกฝึกมาให้ไร้สิ้นความเมตตาสงสารผู้ใดทั้งสิ้น เลือดเย็นเป็นที่สุดแต่หัวใจหนักแน่น มั่นคงดั่งหินผาที่สุดเหมือนกัน เมื่อได้ถวายคำสัตย์ปฏิญาณต่อหน้าองค์จักรพรรดิแล้ว จะจงรักภักดีเพียงแค่ฮ่องเต้เท่านั้น ใครก็ไม่สามารถออกคำสั่งและมีอำนาจเหนือกว่าหน่วยองครักษ์เสื้อแพรนี้ไปได้เลยนะเพราะได้รับอำนาจจากฮ่องเต้โดยตรง”เฉินเสวี่ยม่านอธิบายกลับไป

 “โหดแบบนี้คงไม่มีผู้หญิงบ้าที่ไหนอยากจะมาเป็นเมียแน่ ถ้าวันไหนเกิดพี่แกไม่พอใจขึ้นมาคงจะลากไปขังและทรมานจนตาย เวลาตายก็คงไม่มีใครรู้ก็เล่นใหญ่โตคับบ้านเมืองเสียขนาดนั้นใช่ไหมเสี่ยวม่าน จุดจบไอ้หมอนี่ก็คือต้องแก่ตายไร้ลูกเมียสืบทอดตระกูล ตอนตายก็โดดเดี่ยวไม่มีใครเหลียวแล ใช่หรือเปล่า”หวังจิวซียนถามเพื่อนรักกลับไป

 “ไม่รู้สิ”เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางส่ายหน้าไปมาพร้อมเอ่ยขึ้น

 “บันทึกประวัติศาสตร์นะยะเธอ ไม่ใช่บันทึกชีวิตประจำวันจะได้ล้วงลึกรายละเอียดของใครได้ พวกเราในยุคนี้ไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์จริงๆ ของผู้คนในอดีตแท้จริงแล้วเป็นอย่างไรกันแน่ อาจจะไม่ใช่ตามบันทึกก็ได้ หรือเหตุการณ์จริงอาจจะเลวร้ายกว่านี้ก็อาจเป็นได้ หรืออาจจะมีการปรับแต่งเขียนให้ออกมาดูดีตรงกันข้ามกับเหตุการณ์จริงพวกเราก็ไม่รู้หรอก แต่ก็ดีแล้วละที่พวกเราเกิดมาในยุคที่ผู้หญิงมีอิสระมากกว่ายุคอดีต พวกเธอก็รู้ว่ารากเหง้าของประเทศเรานับถือผู้ชายเป็นใหญ่ตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว”

 ลี่มี่มี่นั่งนิ่งเงียบฟังเพื่อนสนิทของเธอถกเถียงกันไปมาอยู่ตรงหน้าเช่นนั้น โดยไม่ปริปากถามอะไรทั้งสิ้นจนสองสาวเพื่อนซี้ต่างพากันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงได้อย่างชัดเจนจนอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

 “ว่าแต่มี่มี่เธอจะอยากรู้ไปทำไม ในเมื่อรู้แล้วก็ทำอะไรไม่ได้เลยเพราะเป็นเหตุการณ์ของผู้คนในยุคอดีตที่ผ่านมานานหกร้อยกว่าปีแล้วนะ จะว่าไปมันก็แค่ความฝันเท่านั้นมีอะไรบ่งบอกได้เหรอว่าคนในฝันเป็นตัวเธอมันยืนยันอะไรไม่ได้เลยนะมี่มี่”เฉินเสวี่ยม่านบอกเพื่อนรักกลับไป

 “แต่ความรู้สึกของฉันบอกว่าฝันนี้คือความทุกข์ทรมานที่ได้รับก่อนตาย ตระกูลหลินถูกประหารเก้าชั่วโคตรเพียงแค่จงรักภักดีต่ออดีตฮ่องเต้ และถ้าตายเพราะถูกใส่ร้ายมันยุติธรรมแล้วเหรอสำหรับพวกเขาเสี่ยวม่าน”ลี่มี่มี่ย้อนถามกลับไป

 “โอ้ยตาย! ไปกันใหญ่แล้วมี่มี่”เสียงสองสาวต่างพูดออกมาพร้อมกัน โดยเฉพาะเฉินเสวี่ยม่านถึงกับยกมือกุมขมับทั้งสองข้าง

 “เธอต้องแยกแยะออกให้ได้นะมี่มี่ว่าตัวเองเกิดในยุคไหน ตอนนี้เธอคือคนที่เกิดในศตวรรษที่ 21 แต่เรื่องราวพวกนั้นเกิดขึ้นในศตวรรษที่ 14 มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ เรื่องภพชาติหน้าหรือชาติอดีตคือความเชื่อ ชาติหน้ามีจริงหรือเปล่าก็ไม่มีใครรู้ แม้แต่วิทยาศาสตร์เองยังพิสูจน์ไม่ได้หรอกนะเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้”เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางตรงเข้าจับสองแขนเรียวของเพื่อนรัก

 “แม่นางเอกงิ้วชื่อดังที่รัก ยูทูบเบอร์ชื่อก้องและเจ้าของช่องบิวตี้บล็อกเกอร์ที่มีคนติดตามหลายล้านคนมีเอฟซีที่ชื่นชมไปทั่วโลกอย่างเธออย่ากลายเป็นคนงมงายอะไรแบบนี้ได้ไหม ตื่นจากความฝันเสียทีมี่มี่!!! ตื่นได้แล้ว!!!”

 เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางเขย่าร่างของเพื่อนรักไปมาอย่างแรงเพื่อให้รู้สึกตัว จนหวังจิวเซียนต้องรีบเข้ามาห้ามปราม

 “เฮ้ย! เฮ้ย! เสี่ยวม่านพอได้แล้วเธอ ให้เวลามี่มี่มันหน่อยสิ เรื่องแบบนี้ก็ต้องใช้เวลาหน่อย ก็แม่คุณเล่นฝันเห็นเสียตั้งหลายครั้งขนาดนั้น มันย่อมติดความในความรู้สึกและความทรงจำกันบ้างไม่มากก็น้อยบ้างแหละ เอาแบบนี้ดีไหมพรุ่งนี้พวกเราพามี่มี่ไปเที่ยวพักผ่อนว่างกันหมดไม่ใช่เหรอ ดีไหมเสี่ยวม่าน มี่มี่”หวังจิวเซียนถามเพื่อนรักทั้งสอง

 อือ! สองสาวต่างส่งเสียงในลำคอออกมาพร้อมกันเป็นการยอมรับที่หวังจิวเซียนบอกท่ามกลางความดีใจของคนต้นคิด

 “ดีมากเลยจ๊ะ นานๆ แก๊งนางร้ายของพวกเราจะได้รวมตัวเดินนวยนาดเฉิดฉายให้พวกหนุ่มๆ พากันน้ำลายหกเล่นกันเสียบ้าง ฉันก็มัวแต่ยุ่งเรื่องเรียนและช่วยคุณพ่อทำงานที่บริษัท เสี่ยวม่านก็ยุ่งขุดแต่ดินเพราะเริ่มออกฝึกภาคสนาม มี่มี่ก็ยุ่งขึ้นเวทีแสดงงิ้วที่โรงละครกับอยู่แต่หน้าจอโทรศัพท์อัดคลิปลงโซเชียลหาแต่เงินก็หัดใช้เงินบ้างนะจ๊ะที่รัก ไปๆ แยกย้ายกันไปนอนต่อเถอะเพิ่งจะตีหนึ่งอีกนานกว่าจะเช้า”หวังจิวเซียนพูดพลางใช้มือตบไหล่เพื่อนรักทั้งสองของเธอพลางฉุดร่างเฉินเสวี่ยม่านให้ลุกขึ้นจากที่นอนของมี่มี่

 “นอนเถอะมี่มี่อย่าไปคิดอะไรมากมันก็แค่ความฝันเท่านั้น”เฉินเสวี่ยม่านบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

 คำกล่าวของเพื่อนเต็มไปด้วยความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้ลี่มี่มี่เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิททั้งสองพร้อมส่งยิ้มให้

 “ขอบใจมากนะเสี่ยวม่าน เสี่ยวเซียนที่เป็นห่วง ฉันไม่เป็นอะไรแล้วมันก็แค่ฝันเท่านั้นเป็นจริงอย่างที่พวกเธอพูด”มี่มี่บอกเพื่อนกลับไปท่ามกลางรอยยิ้มของเพื่อนสาวทั้งสอง

 “คิดได้แบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย พวกเราไม่กวนแล้วรีบนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวกัน”หวังจิวเซียนพูดพร้อมเดินตรงเข้าโอบไหล่เฉินเสวี่ยม่านพากันก้าวออกไปจากห้องนอน พร้อมกับบานประตูค่อยๆ ปิดตัวลงท่ามกลางสายตาของลี่มี่มี่

 “จริงสิ! ก็แค่ความฝันเท่านั้นจะเป็นความจริงไปได้อย่างไงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก จะบอกว่าเป็นเรื่องราวในอดีตแต่เป็นเรื่องของใครละ จะใช่ของเราหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่มีอะไรสามารถยืนยันได้”ลี่มี่มี่พูดพึมพำพลางล้มตัวลงนอนตามเดิม

 ใบหน้าสวยคมเฉี่ยวหันหน้าไปทางหน้าต่างที่เห็นดวงดาวบนท้องฟ้าในเวลารัตติกาลอันเงียบงัน แสงไฟหลากสีมากมายยังคงปรากฏให้เห็นตามตึกสูงระฟ้าในมหานครปักกิ่ง

 “ฉันคือลี่มี่มี่ไม่ใช่หลินลี่ชาคนนั้น มันคือความฝันไม่ใช่ความจริงแต่อย่างใด ใช่แล้วมันไม่ใช่ความจริงและก็ไม่ใช่ตัวฉัน”หญิงสาวพึมพำแต่ประโยคดังกล่าวอยู่เช่นนั้นกลับไปกลับมาจวบจนกระทั่งผล็อยหลับไปในที่สุด

 ท่ามกลางความเงียบงันในยามราตรีที่แผ่ปกคลุมเข้ามาโดยรอบอยู่ในเวลานั้น คอนโดสูงระฟ้าซึ่งมีทั้งหมด 59 ชั้นบังเกิดสายลมพาดผ่านพร้อมพัดพาบางอย่างกำลังลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของลี่มี่มี่

 ฟิ้วววว!!!! ดอกอวี้หลันสีม่วงเบ่งบานปลิวมาตามสายลม กำลังมุ่งตรงเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของลี่มี่มี่ที่เปิดค้างเพื่อรับสายลมเข้ามาภายในห้อง ดอกไม้สีม่วงส่งกลิ่นหอมรัญจวนเคลื่อนไหวมาตามกระแสลมแรง

 ตุบ! ดอกอวี้หลันเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นร่วงหล่นตกลงบนร่างของลี่มี่มี่อย่างแผ่วเบาพร้อมกลิ่นหอมโรยรื่นเริ่มแผ่เข้ามาปกคลุมโดยรอบตลบอบอวลไปทั่วห้องราวกับว่าภายในห้องนอนนั้นมีดอกไม้สีม่วงนับหมื่นดอกเลยทีเดียว