ตอนที่3

กรี๊ดดดดดด

"นังชั่วหลินเฟย ใคร ใครบังอาจมาช่วยมันออกไป" 

จิวฮุ่ยที่กลับมาถึงแทบจะเป็นลม จวนที่นางกำลังเจรจาขายถูกไฟไหม้ไปกว่าครึ่ง เงินที่นางจะได้อย่างงามหายวับ ต้องมีใครมาช่วยนังตัวดีนั่นแน่เพราะนางมั่นใจว่าอุดทุกรูทุกช่องอย่างแน่นหนาหนูสักตัวก็ยากจะผ่าน นังตัวแสบยังเผาจวนนางอีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ หลี่หลินเฟย

"ท่านแม่เราจะทำอย่างไรดีเจ้าคะ นังหลินเฟยมันหนีไปแล้ว ท่านท้าวซูก็กำลังมาที่นี่ ท่านแม่" 

จิวซินเอ่ยอย่างร้อนใจ นางกับมารดาเมื่อสักครู่ยังหัวเราะกับความสุขที่ได้เลือกซื้อผ้างามๆ และเครื่องประดับ จากการไปรับเงินสินสอดอีกครึ่งที่เหลือจากจวนเจ้าเมืองอยู่เลย หากนังหลินเฟยหนีไปแล้ว แล้วใครจะไปเป็นอนุเจ้าเมืองแก่นั่นถ้าไม่ใช่นาง ไม่ ข้าไม่ยอมเด็ดขาด

" ท่านแม่ เราหนีกันเถอะท่านแม่ข้าไม่ยอมไปเป็นอนุท่านท้าวซูแน่ ท่านแม่ อือ อือ" 

จิวซินร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัวนัก ใครๆ ก็รู้กันทั่วทั้งเมือง ว่าท่านท้าวซู ผู้เป็นเจ้าเมืองหนานหยาง มากราคะเพียงไร ในจวนล้วนเต็มไปด้วยหญิงงามมากมาย และจิตวิปริตยิ่งนักชมชอบความรุนแรงจนหญิงเหล่านั้นต้องนอนติดเตียงไปหลายวันเลยทีเดียว บ่าวไพร่ในเรือนนั้นต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเหล่าหญิงงามที่ต้องปรนนิบัติท่านท้าวซูร้องไห้เจ็บปวดทรมานอย่างน่าเวทนานัก บางคนถึงกับทนไม่ไหวตายไปเลยก็มี

"ท่านแม่ ท่านต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ท่านแม่" 

จิวฮุ่ยที่เห็นบุตรสาวร้องไห้คร่ำครวญก็เจ็บปวดใจนัก พลันโกรธแค้นหลินเฟยจนแทบกระอักเลือด เพราะนังตัวดีนั่นบุตรนางถึงได้ประสบคราวเคราะห์

"เจ้าอย่าพึ่งร้องไห้ซินเอ๋อ ไป รีบไปเก็บของมีค่าแล้วเรารีบหนีกัน" 

สองแม่ลูกรีบร้อนเก็บข้าวของทุกอย่างด้วยความโลภจึงมีข้าวของเต็มไปหมดเพราะไม่อาจตัดใจทิ้งไว้ได้ เสื้อผ้าแพรพรรณล้วนเป็นของดีมีราคาทั้งสิ้น จึงช่วยกันขนอย่างทุลักทุเลออกมา ยังไม่ทันได้พ้นประตูจวนก็ถูกชายฉกรรจ์หลายคนจับตัวไว้

" เจ้าคิดว่าจะหนีข้าพ้นหรือหวงจิวฮุ่ย" 

เสียงกัมปนาทของท่านเจ้าเมือง ซูอี้จง ถึงกับทำให้สองแม่ลูกตัวสั่นงันงก คุกเข่ากอดคอกันร้องไห้

หน้าตาถมึงทึงจ้องมาที่สองแม่ลูกอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เขาหรืออุตส่าห์ทุ่มเทเงินทองมากมายเพื่อจะได้ครอบครองเฟยเอ๋อ โฉมสะคราญที่งดงามเป็นหนึ่งในหนานหยางแต่ถูกสองแม่ลูกกีดกันให้อยู่แต่ในจวน จนไม่มีใครเคยพบเห็น ตนนั้นหมายปองมาเนิ่นนานนัก จนวันนี้โอกาสก็มาถึง แต่สองคนนี้กลับปล่อยให้เฟยเอ๋อของเขาหนีไป 

"เจ้ารับเงินทองข้ามามากมายแล้วปล่อยให้เจ้าสาวข้าหนีไป เจ้ายังคิดจะหอบสินสอดข้าหนีอีก เจ้าช่างหาญกล้านัก เด็กๆ จับมันไปโยนในเหวลึกอย่าให้รอดมาได้"

"ขอรับ" 

" ท่านท้าว ท่านท้าวเจ้าคะเมตตาจิวฮุ่ยด้วยเจ้าค่ะ" 

"ท่านท้าวปล่อยข้ากับท่านแม่ไปเถอะนะเจ้าคะ" 

อือ อือ

เสียงร้องไห้ของดรุณีน้อยตรงหน้าที่ตอนแรกเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเรียกความสนใจจากเจ้าเมืองเฒ่าทันที หน้าตาเจ้าเล่ห์จึงกล่าวว่า

" ในเมื่อเจ้ารับสินสอดข้าไปแล้ว ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็ส่งบุตรสาวเจ้ามาแทนก็แล้วกัน เด็กๆ พาอนุข้ากับท่านแม่ยายกลับจวน ส่วนพวกเจ้าพาคนไปค้นหาเฟยเอ๋อของข้าให้พบ"

ฮ่าาาฮ่าา

หัวเราะด้วยน้ำเสียงที่จิวซินฟังแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนนัก

"ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย ท่านแม่อือ อือ" 

"ซินเอ๋อ ลูกแม่ แม่ขอโทษลูก แม่ขอโทษ แม่ผิดต่อเจ้านัก"

นังสารเลวหลินเฟยเป็นเพราะเจ้า เป็นเพราะเจ้าคนเดียว ชีวิตข้าถึงได้พบกับความอัปยศนี่ ข้าเกลียดเจ้า เกลียดเจ้ายิ่งนัก จิวซินที่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด คิดอย่างแค้นเคืองนัก หากข้ารอดไปได้เจ้าไม่ตายดีแน่ 

จิวซินคิดอย่างอาฆาตแค้น

ฮัดชิ้ว!!! ๆๆ

เสียงจามติดๆกันดังขึ้นจากร่างบางที่นอนเอกเขนกบนตั่งไม้อย่างสบายอารมณ์ ในมือถือหนังสือบันทึกการเดินทางที่นางชื่นชอบ ปลายเท้ากระดิกไปมาไม่สมเป็นคุณหนูในห้องหอนัก จนซิ่วอิงส่ายหน้าอย่างระอาใจคร้านจะห้ามปราม

"คุณชายจวนใดคิดถึงข้ากันนะ ข้าเคยได้ยินบ่าวในจวนกล่าวว่าหากจามติดๆ กัน ย่อมมีผู้คิดถึง" 

อิอิ

"คุณหนูท่านน่ะ ร้ายกาจขึ้นทุกวันรู้ตัวหรือไม่เจ้าคะ"