7.2 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“สมน้ำหน้า”

มาเฟียหนุ่มยิ้มเยาะเหยื่อของการล้างแค้นของเขาอย่างชอบอกชอบใจไม่น้อย ที่ความโหดเหี้ยมของเขามันทำให้อีกฝ่ายทรมานอย่างสาสมกับที่เป็นส่วนหนึ่งของการที่ทำให้แม่ของเขาต้องตาย

แล้วร่างหนาก็ลุกออกจากเตียงนอนแข็งๆ ที่อดทนนอนมาได้ทั้งคืนนั้นไป โดยหยิบฉวยเอากางเกงตัวเก่ามาสวมใส่ไปก่อนเพื่อปิดบังท่อนล่างไม่ให้มันประเจิดประเจ้อต่อสายตาของลูกน้องเมื่อต้องเดินออกจากห้องนี้ไป

เขาเปิดประตูออกไป โดยไม่ได้ปิดประตูลง ปล่อยให้หญิงสาวที่เขาย่ำยีจนสาสมนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงอย่างน่าสมเพชแบบนั้น

เพราะเขาก็ไม่ถือถ้าลูกน้องจะผ่านมาเห็น ด้วยยังไงเธอก็เป็นเพียงที่ระบายอารมณ์อีกไม่นานเมื่อล้างแค้นจนพอใจเขาก็ฆ่าเธอทิ้งเอง ไม่จำเป็นต้องหวงเอาไว้

“พวกมึงเก็บข้าวของของคุณหนูเอาไปทิ้งให้หมด เหลือไว้แค่เสื้อผ้าก็พอ”

เดินออกมาจากห้องนอนแคบๆ ที่ไม่มีแม้แต่หน้าต่างนั้นได้สองก้าวก็เจอเข้ากับลูกน้อง มาเฟียหนุ่มรีบสั่งการออกไปในทันที

ด้วยเขานั้นกำลังจะเดินทางกลับบ้านพักส่วนตัวของเขาแล้ว เขาก็จำเป็นต้องรอบคอบเอาไว้ก่อน เพื่อว่ามีใครคิดอยากจะรายงานข่าวกับพ่อของเขาในระหว่างที่เขาไม่อยู่

“ไม่นะ”

เสียงเล็กๆ ดังออกมาจากภายในห้องที่ยังไม่ได้ถูกปิดประตูลง พร้อมกับร่างเล็กๆ ก็ค่อยพยุงตัวเองลุงขึ้นนั่งให้ได้ โดยใช้ผ้าห่มห่อคลุมร่างกายเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องโป้ต่อสายตาของคนอื่น

“ถ้าขัดขืนก็จับไปล่ามไว้หน้าบ้านจนกว่าจะสำนึก”

เสียงเล็กๆ นั้นชวนให้มาเฟียหนุ่มที่กำลังอารมณ์ดีอยู่รู้สึกรำคาญขึ้นมา ใบหน้าเริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันแต่เช้าทั้งที่เมื่อคืนหลับมาอย่างเต็มอิ่มและสบายตัว

“ครับ”

ลูกน้องก็เริ่มกลัวเมื่อเจ้านายมีสีหน้าดุดันขึ้นกว่าปกติ รีบก้มหัวรับคำสั่งกันอย่างแข็งขัน

“อย่าให้พลาด ไม่งั้นกูจะฆ่าให้หมดบ้านเนี้ยแหละ เข้าใจไหม”

แล้วคนเป็นเจ้านายที่มีอำนาจเหนือชีวิตทุกคนอย่างฟีนิกส์ก็ขู่ฆ่าทั้งลูกน้องและก็แม่คุณหนูจอมมารยานั้นเมื่อมีใครกล้าขัดคำสั่งเขา

“ครับนาย”

“แล้วก็เฝ้าเอาไว้อย่าให้ติดต่อกับใครได้ ถ้าอยากตายมึงก็ห้ามให้ตายเพราะเดี๋ยวกูจะกลับมาสนุกด้วยอีกและอาจแบ่งให้พวกมึงด้วย”

คำสั่งของฟีนิกส์มาเฟียตัวร้ายก็จบลงพร้อมกับรอยยิ้มร้ายๆ ที่เขาไม่ได้คิดจะทำให้หญิงสาวแหลกสลายผู้เดียว ด้วยถ้าเขาเบื่อหน่ายในตัวเธอก็อาจแบ่งให้ลูกน้องด้วย

และร่างหนาก็เดินออกจากบ้านที่เหม็นไปด้วยกลิ่นของความแค้นที่เขามีต่อทุกคนรวมไปถึงพ่อของเขาไป กลับไปยังบ้านของตัวเขาเองที่อยู่ห่างออกไปจากที่นี่

“ปล่อยหนูไปเถอะนะ โอ๊ย”

หญิงสาวพอได้ยินคำพูดสุดท้ายของเขาก็รีบรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายของตัวเองก็ว่าได้ขึ้นมา ก้าวขาลงจากเตียงนอนของตัวเอง

แล้วเธอก็ล้มฟุบอยู่ข้างเตียงนอนตรงนั้น ไม่ได้ก้าวเดินไปไหน ด้วยเจ็บปวดตรงใจกลางสาวเสียจนเดินไม่ได้

“สิ่งที่เธอได้รับไปมันยังไม่เท่ากับสิ่งที่แม่ของฉันได้รับมาเลย”

มาเฟียหนุ่มเดินย้อนกลับเข้ามาภายในห้องนอนเล็กนั้นเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวยังคงขอร้องอ้อนวอนจะไปจากที่นี่ทั้งที่เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไปถ้าเขาไม่ได้สั่ง

“เธอรู้ไหมว่าแม่ของฉันร้องไห้เสียใจมากแค่ไหนในวันที่อีตัวอย่างแม่ของเธอแล้วก็เธอเดินเข้ามาภายในบ้าน”

เขากลับมายืนจ้องมองหญิงสาวที่กำลังพยายามดิ้นรนบนความเจ็บปวดของร่างกายเพื่อที่จะลุกขึ้นมาอย่างน่าสมเพช

“น้ำตาของแม่ฉันไม่เคยเหือดแห้งไปจากใบหน้าท่านเลย เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องได้รับสิ่งนั้นไปจนกว่าจะสาสม”

พ่นคำพูดมากมายออกจากปากของเขาด้วยความคับแค้นภายในใจที่เขาเก็บเงียบมาตลอดสิบปี

“อ๋อ แล้วก็อย่าเพิ่งใจเซาะคิดตายวันนี้พรุ่งนี้ซะล่ะ การแก้แค้นมันยังไม่จบลงง่ายๆ อยู่รับมันต่อไปก่อนจนกว่าฉันจะพอใจ”

สิ่งที่เธอควรได้ยินและก็ควรรับเอาไปให้สาสมกับที่เธอมีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องจบชีวิตตัวเอง

“ฮือ หนูทำอะไรผิด หนูขอโทษ”

เข็มขาวไม่อาจกลั้นหยดน้ำตาและเสียงสะอื้นไห้เอาไว้ได้ เธอปลดปล่อยความเจ็บช้ำทั้งร่างกายและก็จิตใจออกมาดังสุดเสียงนั้น

พร้อมกับยกมือขึ้นไหว้เขาเพื่อร้องขอให้เขาปล่อยเธอไป มันเป็นเพียงการอ้อนวอนอย่างเดียวที่คนไร้ความสามารถอย่างเธอพอจะทำให้เขาใจอ่อนกับเธอได้

“ความผิดของเธอมันเกิดขึ้นตั้งแต่เธอเกิดมานั่นแหละ จำเอาไว้”

ร่างหนาเดินจากไปพร้อมกับคำพูดไม่น่าฟังทิ้งเอาไว้ เพราะคนอย่างเธอเขาไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วย เธอก็เหมาะสมแล้วกับคำว่าไม่สมควรเกิดมาเพราะเธอมาทำให้แม่เขาต้องช้ำใจตาย

คำว่า ‘มารหัวขน’ ดังชัดเจนขึ้นในหัวของเข็มขาวอีกครั้งในทันทีที่สิ้นน้ำเสียงของเขา พร้อมกับผุดภาพในอดีตขึ้นมากมายในหัวของเธอ โดยเฉพาะภาพในวัยเด็กที่ทุกคนต่างเรียกเธอว่าแบบนั้นแทนชื่อของเธอ

ทำเอาคนตัวเล็กๆ ที่ต้องผ่านความร้ายกายภายในบ้านหลังเล็กๆ ที่มีแต่พี่น้องต่างพ่อต่างแม่เฝ้ารังแกเธอมา รีบขยับตัวด้วยความกลัวอย่างลนลานกับภาพในหัวเข้าไปแอบอยู่ในซอกเล็กๆ ระหว่างเตียงนอนกับโต๊ะอ่านหนังสือของเธอ

อี‘มารหัวขน’ อีไม่สมควรเกิดมา