8.1 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“อีกสิบนาทีนายจะส่งรถมารับ กินข้าวกินยาซะ ถ้าไม่อยากไปตายที่นั่น”

เสียงหนาของเลนินเอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับโยนถุงพลาสติกใบหนึ่งไปที่ด้านหน้าของหญิงสาว

ภายในถุงพลาสติกใบนั้นมียาแก้ปวดลดไข้อยู่หนึ่งเม็ดสำหรับมื้ออาหารนี้ และก็มีข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อที่หาซื้อมาอย่างง่ายดายอีกหนึ่งกล่อง

แล้วโยนน้ำดื่มตามไปอีกขวดเพื่อไม่ให้นักโทษต้องทรมานมากนักในระหว่างที่ต้องกินข้าวกินยานั้น

“ขอบคุณค่ะ”

เข็มขาวที่ยังคงนอนซมเพราะพิษไข้อยู่บนเตียงเล็กๆ ของเธอแต่ก็ไม่ได้หนักหนาเท่ากับสองวันแรกก่อนหน้านี้ ยกมือขึ้นไหว้คนที่เอาข้าวเอายาและก็น้ำมาส่งให้กับเธอเพื่อเป็นการขอบคุณ

ถ้าไม่ได้เขาสองวันก่อนหน้านี้เธอคงตายคาเตียงนี้ไปแล้วล่ะ เพราะถูกพิษไข้เล่นงานอย่างหนักบวกกับร่างกายที่บอบช้ำไปทุกอณูรูขุมขน

ไม่แปลกอะไรเลยถ้าเธอจะไหว้ขอบคุณเขาด้วยความเต็มใจถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพวกของคนใจร้ายใจดำนั้นก็ตาม

“อืม”

เลนินถึงกับออกอาการไปไม่เป็นรับไหว้ไม่ถูกขึ้นมาเลยเมื่อหญิงสาวนั้นยกมือขึ้นไหว้คนอย่างเขาที่ไม่เคยมีใครยกมือไหว้มาก่อน

ปกติแล้วนั้นเขามักฆ่าก่อนที่ใครจะยกมือไหว้ร้องขอชีวิต ก็เลยไม่เคยมีใครไหว้เขาได้ทันการ เห็นจะมีก็เธอคนแรกแหละมั้งที่ยังมีชีวิตอยู่และแถมยังไหว้เขาได้อีกด้วย

แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เลนินมีเมตตาอะไรกับหญิงสาวมากนัก เขายังคงทำหน้าที่ของตัวเองอย่างแข็งขันเหมือนเดิม

พอส่งข้าวส่งน้ำเสร็จเขาก็เดินจากไปและล็อกประตูห้องนั้นขังหญิงสาวเอาไว้เหมือนเดิม ไม่มีข้อยกเว้นใดๆ แม้เธอจะทำในสิ่งที่คนอื่นไม่เคยทำกับเขามาก่อนก็ตาม

“เราจะไปไหนกันเหรอคะ”

เข็มขาวกินข้าวกินยาเสร็จเรียบร้อยเธอก็ถูกพาตัวออกจากห้องนอนของเธอเพื่อมาขึ้นรถที่มาจอดรอรับเธออยู่ตรงบริเวณหน้าบ้าน

เธอนั้นเดินมาด้วยตัวเองด้วยร่างกายเริ่มหายดีขึ้นมากแล้ว และเช้านี้พอได้กินยาเข้าไปแล้วอาการเป็นไข้ของเธอก็แทบไม่มีแล้ว

แต่ก่อนจะขึ้นรถเธอหันมาถามผู้ชายคนหนึ่งที่ตลอดสามวันมานี้เขาดูแลเธอเป็นอย่างดีด้วยความสงสัย ว่าเธอนั้นจะถูกพาตัวไปที่ไหนอีก

เลนินเงียบไม่ตอบคำถามใดๆ พร้อมกับใช้สายตาตวัดมองไปยังหญิงสาวให้เธอนั้นก้าวขึ้นรถไปเสีย อย่ามัวชักช้าเสียเวลาตั้งคำถามอยู่เลย

หญิงสาวรีบก้าวขึ้นรถเมื่อเห็นสายตาที่มองมาของผู้ชายคนนั้น ออกอาการกลัวอย่างลนลานให้ได้เห็น

สายตาของคนพวกนี้คล้ายคลึงกันหมดแทบทุกคน มันเป็นสายตาที่เหมือนจ้องจะทำร้ายเธอให้ตายคามือ

แล้วรถหรูก็เคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังใหญ่ที่เคยเป็นของอดีตมาเฟียที่เกษียณงาน โดยมีคนขับเป็นเออร์วานที่มารับช่วงดูแลนักโทษของนายต่อจากไอ้เลนินที่มีงานอื่นต้องไปจัดการต่อ

รถหรูที่ถูกส่งมารับเข็มขาวนั้นใช้เวลาแล่นอยู่บนท้องถนนค่อนข้างกินเวลานานกว่าปกติเพราะรถที่ติดมากกว่าในทุกวัน ทำให้เธอถูกพาตัวมาถึงยังที่หมายช้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง

“ชักช้า”

และในทันทีที่รถจอดหน้าสนามขี่ม้า มาเฟียหนุ่มที่เสียเวลารอมาสักระยะได้แล้วก็เดินตรงดิ่งมาที่รถนั้นในทันที

เขาสบถเสียงดังมาแต่ไกลด้วยความไม่พอใจที่ต้องมารอนานแบบนี้ ทั้งที่เขาควรได้ตัวผู้หญิงนั้นตรงตามเวลาที่สั่งการออกไป

“ขอโทษครับนาย”

เออร์วานที่มีหน้าที่รับส่งสิ่งของของเจ้านายในวันนี้รีบลงจากรถมาขอโทษเจ้านายในทันที พร้อมกับพาตัวเธอลงจากรถ

“คุณหนูคงอยากขี่ม้าจนตัวสั่นแล้วมึงเห็นไหม คราวหน้าก็หัดขับรถให้มันเร็วๆ หน่อย”

มาเฟียหนุ่มกลับไม่เอาเรื่องลูกน้องที่ทำงานพลาดในวันนี้ แต่กลับให้ความสนใจกับหญิงสาวที่ถูกพาตัวลงมาจากรถแทน

ด้วยเขานั้นเตรียมเรื่องสนุกไว้ให้กับเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้ลูกน้องไปพาตัวมาถึงตรงนี้ให้มันเปลืองน้ำมันรถกับคนไร้ค่าอย่างเธอหรอก

“ครับ”

เออร์วานก้มหัวเล็กน้อยเพื่อขอบคุณเจ้านายที่ไม่เอาเรื่องเขา นับว่าเป็นบุญเก่าของเขาจริงๆ ที่ไม่โดนลงโทษในวันนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงนอนหยอดน้ำข้าวต้มไปอีกหลายวันแน่ๆ

“มานี่”

มือหนากระชากเข้าที่แขนเล็กของหญิงสาวอย่างแรง พอๆ กับอารมณ์ที่ร้อนขึ้นมาทันใดเมื่อได้เห็นหน้าเธอนั่นแหละ

แล้วฉุดกระชากลากหญิงสาวนั้นให้เดินเข้าไปยังสนามม้าที่เขานั้นเพิ่งใช้ขี่ม้าเสร็จมาก่อนที่เธอจะถูกพาตัวมาไม่นานนี่เอง

“โอ๊ย”