EP 2 หน้ามัธยม นมมหาลัย (2)

Kunpon Talks

พออิ่มท้องแล้วผมก็พาหมูมาเดินเล่นย่อยอาหารในโซนศูนย์การค้าต่อเลยเพราะยังไม่อยากกลับ หมูแดงตัวเล็กน่าทะนุถนอมมากหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งคือเตี้ยอ่ะเวลาเดินข้างกันความสูงแค่ระดับอกเท่านั้นเอง ส้นสูงที่ใส่อยู่นี่ไม่ได้ช่วยให้ตัวสูงขึ้นมาได้เลยเหอะ เรื่องส่วนสูงไม่ใช่ประเด็นหลักห่าเหวอะไรหรอกแค่คิดขำๆ เท่านั้น แต่ที่ไม่ขำนี่คือฟาร์มโคนมยัยบ้านี่ต่างหาก ไอ้ชอบมันก็ชอบนะมองแล้วเพลินเป็นบ้าและทำให้จินตนาการไปถึงความขาวความอวบของเนื้อแท้ภายใต้เสื้อนักศึกษาด้วย แล้วคนอื่นที่เห็นมันจะไม่คิดเหรอวะ

“ทำไมนายชอบถึงเนื้อถึงตัวฉันเรื่อยเลยเนี่ยขุน! เดินเองได้ไม่ต้องประคอง” แม่ตัวดีแหงนหน้าคอตั้งมองหน้าผมอย่างหงุดหงิดเมื่อถูกกระชากเอวอ้อนแอ้นให้ขยับมาแนบชิดกับร่างกายผมจนแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศได้รอดผ่าน แค่จับมือเดินเกี่ยวก้อยมันยังไม่เพียงพอหรอกตอนนี้ นี่ถ้าอุ้มเธอเดินได้ผมอุ้มไปแล้วนะแต่กลัวจะโดนหยิกจนเนื้อหลุดซะก่อนน่ะสิ

“ฉันชอบ จบไหม”

“ไม่ชอบ จบไหมคะพี่ขุน” ลอยหน้าลอยตาพูดเลยก้มฟัดแก้มแม่งเลยอยากท้าทายดีนัก ถึงจะเรียกพี่ก็ไม่ปล่อยหรอก

“อ๊าย ขุนน” มือบางผลักหน้าผมออกพลางเบี่ยงหลบเป็นพัลวัน ผมเหรอจะยอมง่ายๆ ตามฟัดต่อสิครับ ใครมองก็มองไปเถอะไม่สนใจหรอก กว่าผมจะยอมเลิกราหน้าหมูก็งอเป็นจวักตักแกง กระฟัดกระเฟียดบ่นงึมงำยกใหญ่ แต่ไม่ใช่แค่เธอหรอกที่บ่นเป็นคนเดียวผมก็บ่นเป็นเหมือนกัน

“เธอแม่งเป็นคนชอบโชว์เหรอวะหมู อ้วนก็อ้วนยังจะกล้าใส่เสื้อผ้ารัดรูปอีกนะ ไม่อายบ้างเลยหรือไงโชว์พุง โชว์ขาหมูใหญ่ๆ ของตัวเองเนี่ย” ผมโกหกทั้งหมดนั่นแหละ ยัยหมูนี่ห่างไกลจากคำว่าอ้วนมาก หุ่นดีน่าจับกลืนกินลงท้องโคตรๆ แต่ที่พูดอย่างนั้นเป็นเพราะหงุดหงิดอยากให้เสียความั่นใจวันหลังจะได้ไม่กล้าใส่เศษผ้าพวกนี้อีก นี่เดินไปทางไหนก็มีแต่คนมองคนจ้องจะให้ยิ้มสดชื่นยังไงไหววะ ในเมื่อพวกมันเอาแต่คอยแอบมองของๆ ผม

“สายตานายมีปัญหามากเหรอยะถึงมองว่าฉันอ้วนน่ะ หุ่นดีขนาดนี้บ้านนายเรียกอ้วนเหรอประสาท” เสียงใสแว๊ดใส่ผมทันที ยัยนี่ไม่หลงกลผมอย่างที่อยากให้เป็นเว้ย แถมยังมั่นใจในตัวเองอย่างน่าหมั่นไส้ด้วย เออ! หุ่นดี

“เอาเถอะๆฉันยอมแพ้เธอ ว่าแต่มาแล้วอยากได้อะไรไหมหมู เดี๋ยวพาไปซื้อ” ถ้าจับยัยตัวเล็กแต่งตัวคงเพลินเป็นบ้า ชักอยากเล่นแต่งตัวตุ๊กตาแล้วสิ เสื้อผ้าผู้หญิงมีแต่น่ารักๆ ทั้งนั้นด้วย

“ทำไมนายจะเปย์ฉันเป็นการไถ่โทษเหรอ บอกเลยเปย์ฉันต้องหนักเท่านั้นนะจ๊ะ เพราะว่าฉันมันเป็นพวกโลภน่ะ” รอยยิ้มหวานๆนี่มันทำให้สดชื่นเป็นบ้า บอกเลยว่ายอมเปย์หมดตัวถ้ามันทำให้หมูน้อยตัวนี้อารมณ์ดี

“สำหรับเธอเท่าไหร่ฉันก็ยินดีทุ่ม” ผมพูดเสียงเบาแต่หนักแน่นพลางจุ๊บเหม่งหมูแรงๆ

“ทำมาเป็นพูดดีไปเถอะย่ะพ่อบุญทุ่ม กระเป๋าฉีกขึ้นมาจะกลับคำแทบไม่ทัน” หมูแดงย่นจมูกใส่อย่างน่ารักแล้วสะบัดหน้าหนีไปอีกทางอย่างเขินๆ ผมเลยหันตามไปหวังจะแหย่ให้อายหนักเข้าไปอีกเท่านั้นแหละของขึ้นเลย

“เฮ้ย! มองนมเมียกูทำห่าอะไรวะ ของเมียพวกมึงไม่มีให้มองเหรอเห้ย!” ผมตวาดไอ้พวกถ้ำมองเสียงดังลั่นจนผู้คนแตกตื่นหันมามองทางเราสองคนเป็นตาเดียวเลยถูกยัยหมูปีศาจบิดหัวนมเต็มแรงใบหน้าจิ้มลิ้มมู่ทู่เลยงับปากไปที

“ฉันเกลียดนายชะมัดเลยไอ้บ้าขุน! ฉันไม่ใช่เมียนายสักหน่อยแล้วพูดเสียงดังเรื่องนมแบบนั้นประสาทรึเปล่าห๊ะ! อายเข้าใจไหมว่าอายน่ะ” ยัยตัวเล็กกระทืบเท้าแต่ไม่กล้าแสดงออกมากผมเลยล็อคคอพาเดินไปอีกทางแต่ก็ไม่วายหันไปชี้หน้าไอ้กลุ่มวัยรุ่นมัธยมปลายที่จ้องหมูของผมทิ้งท้ายอย่างโมโห

“เธออายแต่ฉันโมโห!”

Kunpon End

“ว้าย! นายเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ยนายขุน!” ฉันหวีดร้องอย่างตกใจไม่น้อยเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกอุ้มมานั่งแหมะอยู่บนตักของไอ้บ้าขุนพล โดยที่ฉันนั่งหันข้างขาพาดยาวมาทางเบาะคนนั่ง กระโปรงนักศึกษาทรงเอก็เลิกขึ้นสูงโชว์ขาอ่อนจนน่าหวาดเสียวว่ากางเกงในตัวน้อยๆมันจะโผล่ออกมาให้เห็น ลักษณะท่าทางการนั่งของฉันแบบว่าล่อแหลมสิบแปดบวกมากอ่ะตอนนี้ ที่ทางคับแคบขยับหรือดิ้นก็ลำบากไปหมด เราสองคนนั่งเงียบอยู่ในรถมาสักพักใหญ่แล้วล่ะ แต่หมอนี่มันยังไม่ยอมออกรถสักที ฉันก็เหนื่อยที่จะพูด เดินมานี่ก็เอาแต่ลากๆ ตั้งแต่อาละวาดใส่เด็กวัยรุ่นผู้ชายกลุ่มนั้นแล้ว โคตรจะเพลียร่างเลย

“ฉันโมโหเธออยู่ ควรจะรู้ตัวไว้นะหมูแดง” ขุนพลพูดเสียงเรียบ และเรียกชื่อเต็มเป็นครั้งแรก ฉันควรดีใจไหมที่หมอนี่ไม่หมูอย่างนั้นอย่างนี้แล้ว แต่ประเด็นคือมันไม่ใช่เวลาไง ความดีใจถูกกลบด้วยความหงุดหงิดไปเสียหมด

“แล้วนายจะมานั่งโมโหฉันอยู่ทำไมไม่ทราบ ฉันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ” นี่ฉันใจเย็นแล้วนะเว้ย ใจเย็นจริงๆ สาบานได้ ไม่งั้นป่านนี้เลือดสาดไปแล้ว

“ยัยหมูปีศาจถามมาได้ว่าฉันโมโหทำไมโว้ย! ถามจริงนี่เธอไม่หวงนมของตัวเองเลยเหรอวะถึงชอบให้พวกมันมองตาเป็นมันน่ะห๊า!หมูแดง” ขุนพลเค้นถามฉันด้วยน้ำเสียงห้วนจัด แล้วจิ้มนิ้วลงบนหน้าอกของฉันอย่างหน้าด้านๆ

“อะ...ไอ้บ้าขุนพล ไอ้คนทะลึ่ง ผสมหน้าด้านบวกหื่นกามด้วย นายมาจิ้มนมฉันเล่นทำไมยะ มันใช่ของเล่นเหรอห๊ะ! ฮึ่ย!” ฉันตวาดแว๊ด กลบเกลื่อความอาย และรีบยกแขนทั้งสองข้างขึ้นไขว้เพื่อปิดบัง แม้มันจะปิดไม่มิดก็ตาม แก้มฉันร้อนฉ่าเลยบ้าจริง

“เลิกโวยวายสักที ฉันหนวกหู เดี๋ยวดูดปากแม่งเลย” ขุนพลปรามให้ฉันหยุดโวยวาย ซึ่งมันได้ผลก่อนจะพูดต่อ “เธอแม่งใช้ประโยคนี้ได้เหมาะเหม็งมากเลยว่ะ หน้ามัธยม นมมหาลัยเนี่ย แต่ถึงจะเหมาะยังไงฉันก็ไม่ปลื้มอยู่ดี เพราะมันทำให้คนอื่นมองเธอตาเป็นมัน” พูดจบก็วางมือลงบนหน้าอกฉัน

“กรี๊ดด เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะนายขุนกล้าดียังไงมาจับนมฉันเนี่ย!” ฉันกรีดร้องโหยหวนเสียงดังแปดหลอดเมื่อมือไอ้ขุนบ้ากามคว้าหมับตะปบเต็มมือ แถมมัน...มันยังบีบด้วย ฮือ... เกิดมาจนอายุยี่สิบยังไม่เคยต้องมือชายใดแบบนี้เลย

“หวงเหรอ ทีอย่างนี้มาทำเป็นหวงฉัน คนอื่นหวงได้แต่กับฉันห้ามหวงเข้าใจรึเปล่าลูกหมูน้อย ยืดอกมาให้ฉันฟัดซะดีๆ” ขุนพลมันกัดฟันพูดพร้อมออกแรงบีบเคล้นหนักหน่วงขึ้นจนร่างกายฉันผวาเฮือกอย่างควบคุมไม่ได้ และเผลอแอ่นตัวขึ้นตามแรงมือ ขุนพลมันหลุดยิ้มออกมาแล้วใช้ปากคลอเคลียหลังใบหูฉัน ขบเม้มตรงติ่งหูคล้ายจะหยอกเย้า “สัมผัสเพียงแค่นี้ยังทำให้ฉันแข็งได้ง่ายๆ เลย ถ้ามากกว่านี้ไม่เสร็จเลยเหรอวะ”

“อย่าทำบ้าๆ นะขุน อือ ฉัน...ฉันเจ็บ ปล่อยสักทีสิโว้ย! ไอ้บ้ากาม!” ฉันดิ้นแล้วดิ้นอีก ขณะนี้ขนทุกเส้นในร่างกายของฉันพร้อมใจกันลุกฮือ แอร์ในรถมันเย็นเกินไปหรือไงไม่รู้ฉันถึงได้หนาวๆ ร้อนๆ คล้ายจะเป็นไข้เข้าไปทุกที ไอ้บ้านี่ก็มือหนักมาก บีบนมจนเจ็บทั้งสองเต้าเลย แล้วไหนจะประโยคล่าสุดที่ทำเอาฉันแทบบ้านี่อีก

“นมเธอมันใหญ่บีบแล้วดีเป็นบ้าเลยหมู แต่จะให้ดีกว่านี้ต้องพิสูจน์ด้วยปากอีกอย่าง” พิสูจน์ด้วยปากงั้นเหรอ ฉันอ้าปากพะงาบๆแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอเลย

“ไม่เอานะ พะ...พี่...พี่ขุนขา ฮือ” ฉันวางมือเกาะไหล่แกร่ง ซบหน้าลงแนบกับซอกคออุ่นแน่น พลางอ้อนเสียงสั่นเครืออย่างหวาดหวั่น นี่ฉันกำลังอยู่กับคนโรคจิตรึเปล่าเนี่ย

“ไม่เอาอะไรไหนพูดสิครับน้องหมูของพี่ขุน” ขุนพลกระซิบถามเสียงแหบพร่า ขณะที่มือยังคงเกาะหนึบกับหน้าอกข้างหนึ่งของฉันไว้ราวกับถูกติดกาวตราช้าง

“ไม่เอา ไม่พิสูจน์ด้วยปากไงคะ นะคะพี่ขุน” ฉันพูดเสียงเบาอย่างกระดากปาก เพราะมันอาย มันเขิน หงุดหงิด และโมโหปนเปกันมั่วซั่วไปหมดแล้ว นาทีนี้ต้องใช้ลูกอ้อนให้เกิดประโยชน์

“ใช้ปากดูดนมแค่นั้นเองไม่ได้ทำมากกว่านั้นสักหน่อยกังวลอะไร” ขุนพลจูบข้างขมับฉัน เขาพูดคุยเหมือนเรื่องสามัญทั่วไปแต่มันไม่ใช่สำหรับฉันไง

“หิวมากก็ไปซื้อนมกล่องมาดูดไป๊!”

“โห่! เออๆ วันนี้ฉันยังไม่ดูดนมเธอก็ได้วะ ขอจับอย่างเดียวพอแต่ถ้าพรุ่งนี้ยังใส่ชุดรัดติ้วอย่างวันนี้ไปเรียนล่ะก็ฉันจะดูดนมเธอให้หลุดติดปากเลยคอยดูไม่ได้แค่ขู่ด้วย”

ฉันสาบานว่าพรุ่งนี้จะไม่โผล่มาให้นายขุนเห็นหน้าโดยเด็ดขาด แค่คิดก็สยองแล้วดูดนมให้หลุดติดปาก โอ๊ยอยากจะบ้าตาย น่ากลัวเกินไปแล้วคำขู่ของหมอนี่