EP 3 น้องหมูของพี่ขุน

ปังๆๆๆ

“โอ๊ย! คำว่าเกรงใจน่ะสะกดเป็นไหมคะคุณ ฮึ่ย!” เสียงใสบ่นกระปอดกระแปดพลางเดินกระแทกส้นเท้าไปที่หน้าประตูและเขย่งที่ช่องตาแมวดูว่าใครบังอาจมาเคาะประตูแทบหลุดรบกวนเวลาส่วนตัวของผู้หญิงตัวเล็กๆ ในช่วงสายเช่นนี้ เมื่อดูจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครก็เตรียมถอยหลังกลับ ขืนเปิดไปดูสุ่มสี่สุ่มห้ากลายเป็นโจรขึ้นมาซวยแย่ ไม่ว่ากลางคืนหรือกลางวันก็น่ากลัวพอๆ กันนั่นแหละ

“หมูแดง ยัยหมูปีศาจ รีบมาเปิดประตูห้องให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันรู้ว่าเธอได้ยินเสียงฉัน ถ้ายังไม่เปิดถีบประตูพังจริงๆ นะเว้ย!” ขาที่กำลังก้าวชะงัก เพราะคุ้นกับเสียงนี้มาก ทำไมเมื่อกี้เขย่งดูไม่มีใครสักคนพอหันหลังเท่านั้นแหละเสียงปริศนาดังไล่หลังมาทันทีราวกับรู้ว่ากำลังทำอะไรคนหรือผีกันแน่

แอ๊ดด

“ขุน! นายมาทำบ้าอะไรที่นี่ไม่ทราบ” ฉันตะโกนเสียงดังอย่างหงุดหงิดใส่หน้าหล่อๆของหมอนี่ทันทีที่กระชากประตูออกมาปะทะสายตา นาทีนี้ต่อให้หน้าตาอปป้าบุคลิกแบดบอยแค่ไหนหมูแดงก็ไม่สน โหวกเหวกโวยวายชนิดที่ว่าไม่กลัวห้องอื่นจะออกมาด่าแม่ด่าพ่อขนาดนี้บอกตรงๆ โมโหค่ะ กริ่งมีก็ไม่ยอมกดใช้มือทุบปังๆ สนั่นหวั่นไหว ยอมใจเขาเลยไอ้คนเถื่อน

“ที่เปิดช้านี่ไม่ใช่ว่าเธอแอบซ่อนผู้ชายไว้ในห้องหรอกใช่ไหมหมู!” เสียงกัมปนาทตะคอกถามอย่างหาเรื่องในทันทีเมื่อฉันบ่นจนจบและรีบแทรกตัวเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจใยดีสีหน้าท่าทางของเจ้าของห้องแต่อย่างใด

“ถ้าฉันซ่อนใครเอาไว้จริงๆนายจะทำไมไม่ทราบ” รวนมารวนกลับไม่โกงค่ะ และฉันก็ต้องรีบก้าวขาสั้นๆ ของตัวเองเดินตามร่างสูงขายีราฟที่เดินอาดๆ ไปสำรวจนั่นนี่อย่างไม่มีความเกรงใจใดๆ ทั้งนั้น โอ ไม่ใช่ว่าหมอนี่คิดจริงเรื่องซ่อนใครไว้หรอกนะถึงได้เดินพล่านขนาดนี้

“ฉันก็จับเธอทำเมียมันวันนี้เลยยังไงล่ะจะได้ไม่คิดคบชู้อีก” ใบหน้าหล่อร้ายแสยะยิ้มตรงมุมปากแล้วเดินดุ่มๆ ไปทางห้องนอนอย่างถือวิสาสะ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ขุนพลบ้า มือใหญ่ดึงนั่นเปิดนี่แม้กระทั่งตู้เสื้อผ้ายันห้องน้ำอ่ะ

“ชู้บ้าชู้บออะไรของนายยะพูดให้ดีๆ นะ ฉันยังโสดถึงจะมีใครคนคนนั้นมันจะเป็นชู้ได้ยังไง” มาปั่นประสาทฉันแบบไม่ให้ตั้งตัวและยังมาปากสุนัขใส่อีกความฝันที่คิดว่าวันนี้คงไม่ต้องเจอดับสลายมลายหายไปสายลมแล้ว

“เธอไม่ใช่คนโสดตั้งแต่ฉันบีบนมเธอเล่นแล้วหมู แล้วอย่าริไปอ่อยใครหน้าไหนทั้งนั้นถ้าไม่อยากให้มันตายเพราะโดนกระทืบก่อนวัยอันควร” ขุนพลยิ้มแล้วคล้องแขนไว้รอบคอของฉันและโน้มหน้าผากลงมาจนชิดกับของฉัน ไม่โสดตั้งแต่บีบนมฉันแล้วฮือฉันอยากกรีดร้องกับความห่ามของหมอนี่จังเลย

“พูดอะไรของนายฉันไม่เห็นเข้าใจ” เจอแบบนี้ก็ไปไม่ค่อยถูกเหมือนกันถ้านี่มันคือการจีบคือมันดูเถื่อนไปหน่อยไหมและมันล่อแหลมไปไหมคือตอนนี้เราอยู่ในห้องนอน

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนโง่หมู ฉะนั้นไม่ต้องแกล้งบื้อเลย” เออฉันไม่โง่แต่บางครั้งมันก็ไม่เข้าใจปะวะ “เธอทำให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลยรู้ไหม”แล้วมันเกี่ยวกับฉันตรงไหน

“นะ...นี่ ปล่อยเลยอย่ามาแกล้งหลับกลางอากาศนะ เดี๋ยวฉันต้องไปเรียนแล้ว ขุนยืนดีๆ หน่อยได้ไหม ฉันหนักนะ” ฉันรีบดันไหล่หนาเมื่อร่างสูงทิ้งตัวไม่ยอมยืนด้วยตัวเองกลายเป็นว่าตอนนี้ฉันต้องแบกรับน้ำหนักเขาเอาไว้ทั้งตัว

“วันนี้หยุดวันนึงเถอะ ฉันง่วงอยากนอนกอดเธอนะหมู” ขุนพลดันให้ฉันเดินไปที่เตียงแล้วอาศัยแรงที่มีมากกว่าผลักให้ฉันล้มลงไปนอนยังไม่ทันได้ตะเกียกตะกายลุกขึ้นร่างหนักๆ ก็ทิ้งตัวลงนอนทับจนแทบจะจมหายไปกับฟูก

“ไม่เอาฉันไม่หยุดเรียนเพราะเรื่องนี้หรอก ถ้าง่วงมากนายก็กลับไปนอนที่บ้านของตัวเองสิ รีบๆ ลุกเลย ฉันเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้วนะขุน!” คนหรือหมีควายกันแน่ตัวหนักแถมยังแรงเยอะด้วย ประโยคหลังฉันไม่กล้าพูดออกเสียงให้ได้ยินหรอกเพราะกลัวว่าจะไม่ปลอดภัยต่อสวัสดิภาพของตัวเอง

“อย่างอแงดิวะหมู เธอทำให้ฉันคิดถึงตลอดทั้งคืนจนไม่ได้หลับได้นอนต้องรับผิดชอบรู้ไหมหมู เปิดเทอมอาทิตย์แรกๆมันไม่มีอะไรมากหรอกเธอก็น่าจะรู้อย่างมาหาทางเลี่ยงเลย” ทำไมเสียงเขามันทุ้มนุ่มจังนะ เอ๊ะ! นายขุนไม่ได้นอนทั้งคืนเพราะเขามัวแต่คิดถึงฉันอย่างนั้นเหรอ ใจเต้นแรงมากและความรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งเล่นอยู่ในทุ่งดอกลาเวนเดอร์เลย

“บ้าน่า นายจะมาคิดถึงฉันทั้งคืนทำไมกันเพ้อเจ้อ” ฉันจะไม่แตกตื่นหรือหลงใหลไปกับคำพูดชวนตัวแตกของหมอนี่เด็ดขาดทั้งที่ก่อนหน้านั้นปลื้มปริ่มไปแล้วก็ตาม

“เพ้อเจ้องั้นเหรอ ดูดปากแม่งเลยพูดไม่คิดเนี่ย” ขุนพลผงกหัวขึ้นมาแล้วฉกปากวูบลงมาครอบครองเรียวปากบางที่เม้มเข้าหากันแน่นและอาศัยความช่ำชองในการเปิดปากแทรกปลายลิ้นเข้าไปช่วงชิงความหอมหวานปานน้ำผึ้ง

“อื้ออ”

เราจูบกันนานมาก กว่าขุนพลจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระฉันก็เกือบจะขาดใจตาย และเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยๆตัวบินวนเวียนอยู่ในหัวใจ แล้วก็ต้องสะดุ้งหยุดความคิดทั้งหมดเมื่อเจ็บแปลบที่ซอกคอ เม้ม ย้ำขนาดนี้ไม่ต้องคิดเลยว่าจะมีรอยไหม

“นายลวนลามฉันมากเกินไปแล้วนะ” ฉันดุเขาเมื่อขุนพลทิ้งใบหน้าลงมาซบที่หน้าอกฉันแล้วคลอเคลียถูไถจมูกกับปากเหมือนแมวอ้อนเจ้านาย

“เธอเป็นหมูน้อยของฉันนะทำไมจะลวนลามไม่ได้ ตัวเธอหอมชะมัดเลยว่ะหมู ฮึ่ย! อยากฟัดให้จมเขี้ยวเลยหมูจ๋า หมูตัวน้อยของฉันน่ารักน่าขย้ำโคตรๆ” ยัง ยังไม่ยอมหยุดอีก ไซ้มันเข้าไปบีบมันเข้าไปหน้าอกฉันเนี่ย

“นี่นายขุน! เราสองคนเป็นอะไรกันไม่ทราบอย่ามาทำเหมือนฉันเป็นแฟนนายได้ไหม” ใครมันจะอยากให้ตัวเองถูกผู้ชายทำเหมือนเป็นตุ๊กตาที่จะจับจะกอดจะจูบลวนลามยังไงก็ได้ทั้งที่ไม่ได้มีสถานะชัดเจนอะไรเลย ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น เอาเข้าจริงฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดว่าดูไม่ออกว่าหมอนี่ชอบแต่เล่นไม่พูดอะไรให้มันเคลียร์นอกจากจ้องแต่จะลวนลามใครมันจะชอบล่ะ

“เธอก็เป็นแฟนฉันสิ”