ตอนที่5 ไม่ยอมปล่อย(2)

โต๊ะอาหาร

หลินนั่งห่างจากสองคนนั้นออกมาพอสมควร​ เธอฝืนกินอาหารตรงหน้าอย่างละนิดละหน่อยพอให้อยู่ท้อง​ ไม่อยากตรอมใจโดยการอดอาหารอีก​ มันดูไม่รักตัวเอง

ตุลย์หันไปมองหลินเป็นระยะ​ ไม่อยากบังคับอะไรมาก​ แค่เห็นเธอกินได้ก็สบายใจขึ้นมาหน่อย​

ส่วนเหมยเอาแต่จ้องตุลย์สลับกับหลินแบบไม่ละสายตา​ เธอเพ่งมองไปที่คอของน้องสาวแล้วอยู่ๆ​ ก็เกิดความน้อยใจขึ้นมา​

“ไหนตุลย์บอกว่าชอบเรา​ ​แล้วทำไมถึงยังนอนกับหลิน”​ เหมยโพล่งถามอย่างไม่อายปาก​ เพราะร่องรอยบนคอนั่นมันบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าสองคนนี้มีอะไรกัน

“…” หลินชะงักแล้วมองหน้าเหมยทันที​ เธอไม่คิดว่าพี่สาวจะกล้าพูดออกมาแบบนี้

“…” ตุลย์ทำทีเพิกเฉย

“แล้วมันแปลกตรงไหนเหรอเจ้?”

“ไม่แปลกหรอก​ แต่หลินปล่อยตัวให้กับคนที่เขาไม่รักได้ยังไงอะ​ เป็นเจ้ไม่กล้านะ” เหมยยิ้มมุมปาก​ เธออยากจะพูดดูแคลนน้องสาวแบบนี้มานานแล้ว​ ยิ่งตอนนี้อาม่าตายไปแล้วยิ่งทางสะดวก

“กินต่อ…” ตุลย์อ้าปากแต่ก็ไม่ทันได้เอ่ยจนจบประโยคดันโดนขัดเสียก่อน

“หลินเป็นเจ้ก็ไม่กล้าถามเหมือนกัน​ อีกอย่างหลินก็ไม่ได้เป็นฝ่ายเสนอตัว​ เฮียตุลย์เข้ามาบังคับจะเอาเอง”

“…” เหมยกำมือแน่น

“สองสาว…”

“ทำไมเหรอ​ เจ้อยากจะเอาบ้าง?” หลินลุกขึ้นยืน​แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเหมย “เจ้อยากได้ผัวของน้องมากเลยใช่มั้ย​ เอาไปได้นะ​ และช่วยบอกเขาด้วยว่าเซ็นหย่าให้หลินที” เอ่ยจบก็เดินออกมาทันที​ เธอหนีไปในห้องอาม่าแล้วปิดประตูล็อกกลอน

“…” ตุลย์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก​ เขาชอบเหมยก็จริง​ แต่การที่เขาจะเอากับหลินก็ไม่ใช่เรื่องแปลก​เพราะเธอคือเมีย

“ตุลย์…”

“ว่าไง”

“เราจะไปหย่ากับสามี”

“อื้ม​ ดีแล้ว”

“และตุลย์ล่ะ​ จะหย่ากับหลินมั้ย?”

“…”

“ถ้าเราโสดกันทั้งคู่ก็มาคบกันเถอะนะ​ ที่ผ่านมาเหมยตาไม่ถึงเอง​ ไปเลือกคนอื่น”

จริงๆ​ ทุกอย่างเป็นเป็นแค่กลลวง​ที่เหมยสร้างขึ้นมา​ เมื่อสิบปีที่แล้วเธอไม่ได้ไปอยู่กับผู้ชายที่ไหนหรอกและเธอเองก็ยังไม่เคยมีสามีเป็นตัวเป็นตน​ ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องที่กรุขึ้น​ เพราะว่าความจริงเธอไปขายบริการ​มา​ และเมื่อเดือนก่อนดันพลาดท้องโดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อก็เลยอยากจะหาพ่อให้ลูก​ และคนนั้นจะต้องเลี้ยงดูเธอกับลูกได้อย่างสุขสบาย​ เป้าหมายที่ว่าคือตุลย์

“ตุลย์ไม่ได้รักหลินก็จริงอยู่​ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากหย่า” เขาผูกพัน​กับเธอมาก​จนไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้จากไปไหน​

“นั่นก็แปลว่าตุลย์รักหลิน” ถ้าชอบเธอจริงเขาจะต้องยอมหย่ากับน้องสาวเธอสิ

“ไม่”

“งั้นก็ไปหย่ากับหลินแล้วมาคบกับเหมย”

“มันยังไม่ใช่ตอนนี้น่ะ​”

“แล้วมันตอนไหน!” เหมยเผลอขึ้นเสียงใส่ตุลย์จนทำให้อีกฝ่ายเบิกตาโตแล้วทำหน้างงใส่​ “คือ…”

“ให้เวลามันผ่านไปก่อน​ อาม่าก็เพิ่งเสีย​ มัน…”

เหมยเอ่ยแทรกโดยไม่รอให้ตุลย์พูดจบ​ “คนตายไปแล้วก็คือตาย​มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการหย่านะตุลย์” เธอไม่ได้สนใจเลยสักนิด​ การตายของอาม่าไม่ได้มีผลอะไรต่อชีวิต​ ที่เห็นเธอโศกเศร้า​ร้องห่มร้องไห้นั่นมันแค่การแสดงเท่านั้น

“ทำไมพูดงั้นอะเหมย​” ตุลย์มองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ​ ยายจากไปทั้งคนเธอไม่ได้แคร์อะไรเลยหรือไง​ ก็เห็นว่าเสียใจอยู่หนิ

“คือ…เหมยรู้แล้วว่าตอนนี้ควรจะเลือกใคร​ เหมยชอบตุลย์แล้วนะ” ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินมาหาฝ่ายชายเอง​ เธอถือวิสาสะจับมือใหญ่​ “ตุลย์คงจะไม่ผลักไส​ไล่ส่งเหมยออกไปหรอกใช่มั้ย”

“เราไม่ได้คิดแบบนั้น​ เหมยอยู่ที่บ้านนี้ต่อได้ตามสบายเลย”

“แล้วเราจะอยู่ในสถานะอะไร?”

“คนนอก!” เสียงหลินดังลอดมาแต่ไกล​ ร่างเล็กเดินมาหาพี่สาวแล้วมองอย่างดูแคลนแบบที่เหมยทำใส่เธอก่อน​ “พูดเสียงเบาไปนะ​ ใช้ลำโพงมั้ยเจ้”

เจตนาดูอยากได้ผัวของน้องจนตัวสั่น!

“เจ้คิดว่าเจ้จะอยู่ในฐานะคนที่ผัวหลินชอบซะอีก” ธาตุ​แท้ของเหมยเริ่มเผยออกมาทีละนิด​ เธอไม่อยากจะแอ๊บเป็นคนดีอะไรอีกแล้ว

“นี่สินะถึงจะเป็นเจ้เหมยที่แท้จริง” ทำไมหลินจะไม่รู้นิสัยของพี่สาวตัวเอง​ เหมยเป็นคนเห็นแก่ได้และหัวแข็งมาตั้งแต่เด็ก​ อยากได้อะไรต้องได้​ รักความสบาย​ แต่อยู่ๆ​ ก็มาใจแตกหนีออกจากบ้านเมื่อตอนอายุสิบแปด

“สองพี่น้องใจเย็นๆ​ กันนะ​” ตุลย์ขัดขึ้นแล้วยืนคั่นกลาง​ “พี่รู้ว่าพี่หล่อ​ แต่ไม่ต้องแย่งกันขนาดนี้” เขาเอ่ยออกมาแบบไม่ถ่อมตน

“ไม่อายปากเลยเหรอ​ ของห่วยๆ​ แบบเฮียใครอยากจะแย่ง​ มีแต่หลินจะประเคนถวายให้คนที่อยากได้ตอนนี้ด้วยซ้ำ” หลินรู้สึกหมั่นไส้ในคำพูดของตุลย์​ คนอะไรหลงตัวเองชะมัด

“งั้นก็ถวายมาสิจ๊ะน้องสาว”

“ก็เอาไปสิ ของเน่ามันก็ต้องคู่กับของเน่า”

“…” เหมยขึงตาใส่หลินในทันที

“แต่อันดับแรก​ ช่วยทำให้เฮียตุลย์เนี่ย…หย่ากับหลินก่อน” หลินทิ้งท้ายคำพูดแล้วเดินออกมาจากสองคนนั้นทันที

“โว้ย! ปวดกบาล” ตุลย์เองก็เดินหนีออกมานอกตัวบ้าน​ เขาหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวนแล้วจุดสูบเพื่อคลายอารมณ์​หงุดหงิด​ ไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเห็นพี่น้องแย่งชิงตัวเขา

หล่อจริงๆ​ เลยกู!