บทที่ 1.2 คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

บทที่ 1.2 คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว

นันทพรและจิตตาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยชั้นประถมจนถึงจบมัธยมปลาย ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำตามความฝันของตนเอง ไม่ว่าจะเป็นการเรียนต่อในด้านที่ชอบ หรือเลือกทำงานที่ตนเองถนัด ทว่าด้วยปัญหาทางการสื่อสารในยุคนั้นที่ยังลำบากอยู่ ทำให้ทั้งสองคนขาดการติดต่อไป โดยปริยาย ต่างฝ่ายต่างคิดว่าชาตินี้คงไม่มีวันได้เจอกันอีก

ด้านจิตตาก็ได้แต่งงานกับครอบครัวเศรษฐีของจังหวัดเพราะพบรักกันกับลูกชายของตระกูลนี้ ขณะกำลังเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัย ชีวิตเป็นไปอย่างสวยหรูเหมือนเจ้าหญิง ก่อนโรคร้ายจะมาพรากสามีไปเมื่อห้าปีก่อน ทำให้เธอกลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เป็นเศรษฐินีที่ใคร ๆ ต่างก็นับหน้าถือตา เพราะนอกจากจะมีสมบัติของฝั่งตนเองแล้ว ยังมีสมบัติจากฝั่งของสามีอีก ธุรกิจอีกมากมายนับไม่ถ้วนจึงตกเป็นของหล่อนทั้งหมด

“ธะ...เธอมาได้อย่างไร ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ นึกว่าจะไปใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพฯ แล้วเสียอีก”

“ฉันแต่งงานก็เลยย้ายกลับมาอยู่ที่นี่นานแล้ว เธอนั่นแหละ มาได้อย่างไร ได้ยินว่าไปมีครอบครัวอยู่จังหวัดอื่นแล้วไม่ใช่เหรอ”

สองเพื่อนรักต่างถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของกันและกัน เด็กหญิงวางชามข้าวลงแล้วเดินเข้ามายืนใกล้ ๆ มารดา ก่อนจะยกมือไหว้จิตตาอย่างมีมารยาท

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีจ้ะ น่ารักจังเลยลูก หรือว่า...ลูกของพรเหรอ”

นันทพรพยักหน้า เธอหันไปมองทางเด็กหนุ่มที่เอาแต่ยืนเงียบบ้าง เมื่อรู้ว่าถูกมองคิมหันต์จึงยกมือขึ้นไหว้

“สวัสดีครับ”

น้ำเสียงของเด็กหนุ่มดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ตั้งแต่สูญเสียบิดาไป ก็มีคนมากมายนับไม่ถ้วนเข้าหาแม่ของเขา บ้างก็บอกเป็นเพื่อนรักเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียน บ้างก็บอกเคยอยู่ข้างบ้านกันมาก่อน ทว่าสุดท้ายแล้วคนเหล่านั้นก็เข้าหาแม่ของเขาเพื่อเงินทั้งสิ้น

มาหยิบยืมเงินโดยเล่าปัญหาชีวิตอันแสนเวทนาให้ฟัง ส่วนมารดาก็เป็นพวกใจอ่อนยอมช่วยเหลือเสมอ สุดท้ายก็ไม่เคยได้เงินคืนจากใครเลยสักบาท คิมหันต์จึงคิดว่าสองแม่ลูกตรงหน้านี้ก็คงไม่ต่างกัน ลงทุนมาเช่าพื้นที่หน้าตลาดของแม่เขาเสียขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะรู้อยู่แล้วว่าแม่เป็นเจ้าของ มันจะมีเหตุผลอะไรได้อีก

“สวัสดีจ้ะ นะ...หน้าตาดีเหมือนคุณพ่อของเธอเลยนะ”

“ใช่ไหมล่ะ มีแต่คนบอกว่าเขาเหมือนคุณพ่อของฉันมากกว่า แล้วนี่ว่างหรือเปล่า ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่านะ ฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอเยอะแยะเลย”

จิตตาเอ่ยชวน เธอจับจ้องไปที่เด็กหญิงตัวน้อยที่กลับไปนั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยมากเป็นพิเศษ รู้สึกเอ็นดูและถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะอยากมีลูกสาวอีกคน แต่สามีก็มาจากไปเสียก่อนจึงหมดโอกาส พอได้มาเจอณัฐนิชาที่แสนน่ารักจึงอดสนใจไม่ได้

“คือว่าฉันยังขายของไม่หมดเลย เอาไว้วันหลังได้ไหม”

“เอาแบบนี้ ฉันเหมาหมดเลย มีเท่าไหร่ตักใส่ถุงมาเลยนะ เดี๋ยวจะเอากลับไปให้คนงานที่บ้านกิน”

จิตตาเสนอตัวช่วยด้วยอยากจะพาเพื่อนรักไปเม้าท์มอยกันมากกว่า

“จริงเหรอ ขอบใจเธอมากเลยนะ เดี๋ยวฉันให้ราคาพิเศษเลย”

“ไม่ต้อง ของซื้อของขายจะมาให้ราคาพิเศษกันได้อย่างไร คิดราคาปกตินั่นแหละ มา ๆ ฉันช่วย คิม...ลูกไปนั่งรอกับน้องตรงนั้นก่อนไป”

เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่ก็ยอมเดินไปนั่งตรงเก้าอี้บนเสื่อข้างเด็กหญิงตามคำสั่งของมารดา มองดูสองเพื่อนรักกำลังช่วยกันตักแกงไปคุยกันไปด้วยสายตาเบื่อหน่าย

สุดท้ายแม่ของเขาก็ใจอ่อนตกเป็นเหยื่อของพวกหาผลประโยชน์อีกตามเคย เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจ

จึก ๆ

ขณะกำลังนั่งรออย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ยัยเด็กตัวจิ๋วหลิวที่นั่งกินข้าวอยู่ข้าง ๆ ก็ใช้นิ้วป้อม ๆ มาสะกิดขาเรียกเขาจนคิมหันต์ต้องปรายตามองอย่างเลี่ยงไม่ได้ ณัฐนิชายิ้มกว้างจนแก้มแทบแตก

ดวงตากลมโตทั้งสองข้างกลายเป็นสระอิเมื่อเด็กหญิงยิ้ม

“กินไหมคะ”

เขาไม่ตอบ แต่สะบัดขาหนีมาด้วยความรำคาญ เด็กหญิงจึงก้มหน้าก้มตากินอีกครั้งจนแก้มทั้งสองข้างพองออกเป็นก้อนกลม

‘เด็กอะไร กินอย่างกับปลาปักเป้า’ 

เด็กหนุ่มได้แต่คิด เผลอมองดูณัฐนิชากินเพลินจนไม่ละสายตา