“ฉันนึกว่าคุณล้มเลิกข้อเสนอไปแล้ว”
[ยังหรอก ข้อเสนอยังมีผลอยู่เสมอถ้าเธอตอบรับ วันนี้คุณภูกลับมาที่บ้าน บอกกับคุณพ่อของเขาว่าจะยังไม่ไปเรียนต่อจนกว่าแฟนจะเรียนจบแล้วจะไปพร้อมกัน รู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น…]
สีหน้าของปาริตาเต็มไปด้วยความกังวล หล่อนไม่คิดว่าชายหนุ่มจะด่วนตัดสินใจเร็วถึงขนาดบอกกับทางบ้านแล้วอย่างนี้
[คุณ ‘ภูผา’ โกรธมาก ขู่จะตัดเขาออกจากกองมรดก ถ้าเธอหวังจะรวยทางลัดด้วยการเป็นเมียของคุณภูละก็…เลิกคิดไปได้เลย เพราะเธอจะได้ไปแค่ตัวกับหัวใจเขาเท่านั้น แต่เงินทุกบาททุกสตางค์จะไม่มีวันเป็นของเธอ]
“ข้อเสนอที่คุณเคยบอกเอาไว้ แน่ใจใช่มั้ยว่าฉันจะได้ทุกอย่างตามนั้น”
ปาริตาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอมาจากปลายสาย
[แน่นอน ทั้งเรื่องนั้นและเงินห้าแสนจะเป็นของเธอทันทีหากยอมทำตามข้อตกลง เพื่ออนาคตของคุณภูและเพื่อผลประโยชน์ของเธอเองด้วย วินวินทั้งสองฝ่าย รีบตัดสินใจเสียล่ะ ถ้าคุณภูจัดการยกเลิกทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเมื่อไหร่ ข้อเสนอนี้เป็นอันยกเลิก!]
“เข้าใจแล้ว วันอาทิตย์นี้ไปเจอกันที่ร้านเดิมค่ะ แล้วอย่าลืมเอาเงินห้าแสนของฉันมาด้วย”
หญิงสาวพูดชัดถ้อยชัดคำ คำตอบของหล่อนสร้างความพอใจให้นุจรีเป็นอย่างมาก ท้ายที่สุดเงินก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่สามารถซื้อใจคนได้เสมอ
ไม่เว้นแม้แต่แฟนสาวที่ภูริตบอกว่ารักนักรักหนา
กลับมาปัจจุบัน
“งานก็ไม่มีอะไรมาก คอยสังเกตเครื่องดื่มแขกในงานให้ดี โต๊ะไหนเครื่องดื่มพร่องก็เดินถือถาดไปเลย ให้แขกเลือกเองว่าจะดื่มอะไร ถ้าไม่มีในถาดก็รีบกลับมาเอาที่แขกต้องการไปเสิร์ฟ ส่วนพวกอาหารเป็นบุฟเฟ่ต์ ถ้าอะไรหมดให้มาเอาไปเติมทันที เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจค่ะ”
ปาริตาตอบรับหลังจากหัวหน้าอธิบายงานที่ต้องทำในวันนี้ เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มเครื่องแบบของโรงแรมในฐานะพนักงานเสิร์ฟหรือบริกร แม้จะตื่นเต้นเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้ทำงานในโรงแรมใหญ่ ๆ แต่หญิงสาวก็จะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อบรรจุเป็นพนักงานประจำให้ได้
คนตัวเล็กทำงานได้อย่างคล่องแคล่วเพราะเคยทำมาหลายอย่างมาก ๆ เธอสามารถยกถาดเครื่องดื่มที่มีแก้วบรรจุน้ำหลายแบบจนหนักได้ด้วยมือเดียว ปาริตาเสิร์ฟน้ำและพูดคุยกับแขกในงานอย่างสดใส
“ริตา ไปคอยดูแลที่สระน้ำด้วย”
“ค่ะหัวหน้า”
เธอรับคำแล้วเบนเข็มจากห้องจัดงานเลี้ยงด้านในออกไปทางสระน้ำแทนทันที บริเวณนี้ก็มีแขกอยู่จำนวนไม่น้อย หญิงสาวสังเกตเห็นว่าโต๊ะด้านในสุดที่ติดริมสระมีแก้วของบางคนไม่มีเครื่องดื่มจึงรีบตรงเข้าไป
“รับน้ำเพิ่มมั้ยคะ”
“ขอเป็นแชมเปญแล้วกันค่ะ”
“รับเป็นแชมเปญนะคะ เดี๋ยวดิฉันไปเอามาให้ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
เธอบอกด้วยรอยยิ้ม หมุนตัวหันหลังกลับไปเพื่อจะไปเอาเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้กับแขก ทว่ากลับมีใครบางคนยืนอยู่ด้านหลังในระยะประชิด ทำเอาหล่อนตกใจเอนตัวหลบจนเกือบจะหงายหลัง
หมับ!
เพล้ง!
เป็นความโชคดีที่หญิงสาวไม่ได้ล้มลงจนบาดเจ็บ ทว่าถาดและแก้วทั้งหมดร่วงแตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเรียกความสนใจจากคนรอบ ๆ ดวงตากลมแทบจะถลนออกมาเมื่อเห็นสภาพของที่แตก
ไม่ต้องคิดถึงค่าเสียหายต่าง ๆ ที่ต้องชดใช้เลย!
หญิงสาวเบนสายตากลับมาที่ผู้กระทำความผิดร่วมด้วยหวังจะให้เขาช่วยชดใช้ เพราะลำพังหล่อนคนเดียวคงไม่มีปัญญาแน่ แต่ทันทีที่เลื่อนสายตาขึ้นมามองคนที่เป็นทั้งผู้สร้างหายนะและผู้ช่วยชีวิตในคราวเดียวกันเต็มสองตา คนตัวเล็กก็แทบลืมหายใจไปเลย
“ริตา…”
“พี่ภู…”
คนที่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอกันอีกแล้วในชาตินี้กลับปรากฏตัวตรงหน้า ความตกใจทำเอาหล่อนลืมที่จะยันตัวขึ้นมายืนให้ดี ๆ ปล่อยร่างกายเอนไปตามแรงโน้มถ่วงโดยมีภูริตช่วยเอาไว้ด้วยการคว้าเอวแบบนั้น
ดวงตาคมฉายแววตกใจอยู่เพียงชั่วครู่ก็กลับมาเป็นปกติ ปาริตาสัมผัสได้ว่ากำลังถูกเชือดเฉือนผ่านทางสายตาคู่นั้น ภูริตมองเลยไปด้านหลังของหญิงสาวจึงเห็นว่าเป็นสระว่ายน้ำ
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยริ…”
ผล็อย…
เสียงหวานยังเอื้อนเอ่ยไม่ทันจบประโยค ชายหนุ่มก็ปล่อยมือออกจากเอวเล็ก ส่งผลให้ร่างของหญิงสาวหงายลงไปตามแรงโน้มถ่วง ปาริตาเบิกตากว้างมองเขาที่กำลังเหยียดยิ้มมุมปากสบตากลับมา
ตู้ม!
หล่อนตกลงไปในสระว่ายน้ำท่ามกลางสายตาทุกคู่ในงาน!
ตอนพิเศษ 3ภูริตเดินสำรวจไปรอบบ้านของหญิงสาวหลังปรับความเข้าใจกันเป็นที่เรียบร้อย การได้กลับมาเจอกันในครั้งนี้เขาสาบานกับตนเองแล้วว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย เพราะชายหนุ่มไม่คิดที่จะปล่อยมือปาริตาอีก ไม่มีวันยอมให้เธอหายไปอีกเป็นครั้งที่สามอย่างแน่นอน“ไม่นอนอีกหรือคะพี่ภู ขับรถมาเหนื่อยๆ น่าจะพักนะคะ” คนตัวเล็กเดินท้องโย้เข้ามาจนต้องแอ่นหลังเล็กน้อยเพราะท้องค่อนข้างใหญ่ ภูริตตรงเข้ามาประคองเมียรักนั่งลงบนเตียง“ระวังนะคะริตา ให้พี่อุ้มไหม”“ไม่ต้องหรอกค่ะ หมอบอกว่าริตาควรออกกำลังเยอะ ๆ จะได้คลอดง่าย ๆ การเดินก็ถือเป็นการออกกำลังกายอย่างหนึ่งนะคะ”หันมาตอบเขาพร้อมยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายเดือนทำเอาชายหนุ่มอดใจไม่ไหว เมื่อพาเธอนั่งลงเขาก็นั่งลงข้าง ๆ แล้วหอมแก้มหล่อนไปหนึ่งฟอดทันที“พี่คิดถึงริตาที่สุดเลย”“พี่ภู...อย่าค่ะ มันจั๊กจี้”เสียงหวานร้องห้าม พยายามเบี่ยงตัวหลบเขาแต่ก็ถูกขโมยหอมแก้มไปได้อีกหลายฟอดก่อนจะจบลงที่ใบหน้าหล่อซุกเข้าที่ซอกคอหอมกรุ่น“ริตาบอกพี่ว่า...ต้องออกกำลังกายเยอะ ๆ เพื่อให้ลูกคลอดง่ายใช่ไหม”“ใช่ค่ะ ที่ผ่านมาริตาพยายามขยับตัวทำนู่นทำนี่ตลอด เพื่อเป็นกา
ตอนพิเศษ 2.2มือเล็กทุบลงที่อกเขา ชายหนุ่มรีบคว้าแขนหล่อนเข้ามาใกล้เพื่อดึงมากอดแนบแน่น แม้จะยังไม่แน่ใจว่ามันคือความฝันหรือความจริง แต่การได้เห็น ได้สัมผัสปาริตาอยู่ในตอนนี้มันเหมือนยาถอนพิษที่เข้ามาช่วยเขาได้ทันเวลาพอดี“ริตา พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริง ๆ พี่ขอโทษ”“พี่ภูบ้า คนบ้า ฮือ...อย่าทำแบบนี้สิคะ อย่าทำให้ตัวเองน่าเป็นห่วงขนาดนี้ อย่าตามหาริตาอีก อย่าตาม...ฮือ...”คนตัวเล็กดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาครู่หนึ่งก็สงบลงก่อนจะพ่ายแพ้ต่อหัวใจและความโหยหาที่มี เรียวแขนเล็กโอบกอดชายหนุ่มกลับด้วยความรักทั้งหมดที่มี“พี่คิดถึงริตาเหลือเกิน พี่คิดถึงริตานะ”“ริตาก็คิดถึงพี่ภูค่ะ คิดถึงแทบบ้าเลย ฮึก!”น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินไหลออกมา อ้อมกอดที่มีให้กันแนบแน่นราวกับไม่ต้องการจะปล่อยให้อีกฝ่ายหลุดมือไปอีก หลายเดือนที่หนีเขาไปไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของหล่อนลดลงเลย กลับกัน...มันเหมือนเป็นการย้ำเตือนให้ปาริตารู้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหนต่อให้ต้องแยกจากกันอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่อาจไปรักคนอื่นได้เลย“โอ๊ะ...คุณ...”สิธาที่ตามมาด้วยความเป็นห่วงและเพื่อช่วยเจ้านายตามหาตัวหล่อนกลับเข้ามาในห้องพอดี เขาตกใจมากที่ได้
ตอนพิเศษ 2.1“ยังไม่เจอเลย ผมหามาจะทั่วประเทศแล้วแต่ก็ไม่เจอ”ภูริตตอบปลายสาย ไพลินที่ไปดูงานอยู่ฝรั่งเศสโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบเขาด้วยไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน แม้จะจบสถานะการเป็นคู่หมั้นลงไปแล้วแต่ทั้งสองคนยังคงติดต่อกันในฐานะเพื่อน[คุณนี่มีความพยายามจังเลยนะคะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ป่านนี้ได้คนใหม่ไปแล้วค่ะ]“คุณหาแฟนได้แล้วเหรอครับ?”เขายิงคำถามกลับไป บางทีไพลินอาจได้เจอผู้ชายที่ทำให้เธอตกหลุมรักจนอยากแต่งงานด้วยจริง ๆ แล้วก็ได้[ละเมออยู่หรือคะ อย่างฉันจะไปหาจากที่ไหนได้]“ถ้าคุณเปิดใจสักหน่อย ผมว่าคงหาได้ไม่ยาก ปัญหาคือคุณไม่เปิดใจต่างหากล่ะครับ”ชายหนุ่มให้คำแนะนำกับหล่อนทั้งที่ตนเองยังเอาตัวไม่รอดด้วยซ้ำ เวลาผ่านมาหลายเดือนแล้วแต่ยังไม่ได้ข่าวคราวของปาริตาเลย[เอาเวลาไปห่วงตัวเองเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วงฉัน ตามหามานานขนาดนี้ ไม่ได้ข่าวอะไรบ้างเลยเหรอคะ]“ไม่เลยครับ”เจ้าของเสียงทุ้มตอบทันควัน เขาลองตามหาหล่อนตามสถานที่ที่เคยมาเที่ยวด้วยกันและตอนนี้ก็มาแวะอยู่โรงแรมที่ชะอำ สถานที่ที่เขากับเธอเคยร่วมกันสร้างความทรงจำแสนสุข[ฉันเอาใจช่วยคุณนะคะ แต่ตอนนี้ฉันต้องขอตัวก่อน มีประชุมด่วน ไว้คุยก
ตอนพิเศษ 1.2ด้านภูริตหลังงานแถลงข่าวจบลงก็กลับมาที่เพนท์เฮ้าส์พร้อมสิธา เขาใช้ชีวิตแทบจะเรียกได้ว่าไร้วิญญาณไปวัน ๆ ขณะวิ่งเต้นตามหาปาริตาไปทั่ว ขนาดจ้างนักสืบมาช่วยกันหาก็ยังไม่พบ ราวกับหล่อนล่องหนหายตัวไปเลย ผลจากการเอาแต่จมปลักอยู่กับเรื่องของหญิงสาว จึงลงเอยที่เขาขอถอนหมั้นกับไพลิน“นั่งก่อนครับเจ้านาย”สิธาประคองภูริตมานั่ง ตอนนั่งรถมาก็เอาแต่ดื่มเหล้ามาตลอดทางจนเดือดร้อนให้เขาต้องช่วยแบกมาถึงบนห้อง“ทำไมริตาต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วยวะ เธอทิ้งฉันอีกแล้ว”“เจ้านายอย่าเพิ่งอาละวาดครับ ใจเย็น ๆ ก่อน”ต้องช่วยจับตัวอีกฝ่ายเอาไว้เมื่อเขาเริ่มฟาดงวงฟาดงาอาละวาดเหมือนอย่างเคย ตั้งแต่ปาริตาหายไปเขาก็ไม่เป็นผู้เป็นคน ถ้าไม่กินเหล้าก็ออกไปตามหาเธอจนไม่ยอมหลับยอมนอน เดือดร้อนสิธาต้องไปหิ้วปีกพากลับมาทุกทีเรื่องงานบริษัทไม่ต้องพูดถึง จะเจ๊งจริง ๆ ก็คราวนี้!ออด...ยังจัดการเจ้านายไม่ทันเสร็จ ก็มีแขกมาหา สิธาละจากภูริตไปเปิดประตูก่อนจะพบว่าคนที่มาคือไพลิน อดีตคู่หมั้นของเจ้าของห้องนี้นั่นเอง เธอดันประตูแล้วเดินเข้ามาด้วยตั้งใจจะมาดูสภาพของชายหนุ่มที่กำลังนอนกอดขวดเหล้าอยู่บนโซฟาแล้วเอาแต่เพ้อ
ตอนพิเศษ 1.1หลายเดือนแล้วที่ปาริตาหนีจากภูริตกลับมาอยู่บ้านเดิมของบิดาบนดอยเอื้อมฟ้าที่เชียงใหม่ เธอก็ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายตามแบบของตนเอง เอาเงินที่เก็บหอมรอมริบไว้มาใช้ระหว่างรอให้ถึงกำหนดคลอด ใช้พื้นที่รอบบ้านในการปลูกผักสวนครัวเพื่อหารายได้เล็ก ๆ น้อย ๆโชคดีที่ร้านขายของชำบนดอยนี้จำได้ว่าหล่อนคือลูกสาวของพ่อที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่เลยให้ความช่วยเหลือ ยอมให้หญิงสาวเอาผักและขนมที่ทำไปวางขายได้ชีวิตของปาริตาสงบและเรียบง่าย เธอหาซื้อไหมพรมมาเพื่อถักเสื้อผ้าของลูกน้อยเตรียมเอาไว้ในเวลาว่าง ๆ บ้างก็ติดต่อไปหาพี่สาวเพื่อบอกเล่าสารทุกข์สุกดิบต่อกัน“น้องริตา ทำอะไรอยู่คะ”เพื่อนบ้านผู้แสนดีประหนึ่งสไปเดอร์แมนและคอยให้ความช่วยเหลือ ห่วงใยทุกเรื่องราวในชีวิตของเธอแวะมาทักทาย ยืนเกาะรั้วพร้อมกับข้าวในมือ“ริตากำลังจะลงผักเพิ่มคะ พี่หนูดีมีอะไรหรือเปล่าคะ”“พี่ทำกับข้าวมาเผื่อจ้ะ อร่อยมากเลยนะ กินดีกับคนท้องมาก ๆ”หญิงสาวรีบออกไปรับมาถือไว้เอง ว่ากันตามจริงหากไม่ได้หนูดีและคนละแวกนี้คอยมาพูดคุยด้วยอยู่เสมอ ปาริตาก็คงหงอยเหงาจนไม่เป็นอันทำอะไรเธอยังคงคิดถึงภูริตอยู่ทุกวัน เพ้อหาเขาแทบทุกคืน อ
บทที่ 47.2 จบบริบูรณ์ (ลายแทงสมบัติ)“พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้วเหรอเนี่ย แม่เผลอหลับเพลินไปหน่อย เกือบพาลูกออกมาดูพระอาทิตย์ตกไม่ทันแล้วนะ”ปาริตาก้มมองท้องของตนเองพร้อมลูบเบา ๆ อย่างอ่อนโยนขณะออกมารับแสงแดดอบอุ่นยามเย็นก่อนช่วงเวลากลางคืนจะเข้ามาแทนที่เป็นเวลากว่าเจ็ดเดือนแล้วที่หล่อนตัดสินใจออกมาจากชีวิตของภูริตเพื่อมาอยู่ที่นี่ หญิงสาวรับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขาเพราะปาริฉัตรโทรมาเล่าให้ฟังจนหมด รวมถึงเรื่องที่ชายหนุ่มถอนหมั้นกับไพลินไปตั้งแต่หกเดือนก่อนจนเป็นข่าวดังไปทั่ว ทำเอาข่าวสังคมในโทรทัศน์เล่นข่าวนี้อยู่หลายสัปดาห์กว่าจะหายไป ถึงอย่างนั้นหล่อนก็ไม่ได้คิดจะกลับไปหาเขา ปาริตาไม่อยากกลับเข้าไปเป็นความหวาดกลัวในชีวิตของภูริตอีกแม้ว่าจะคิดถึงแทบขาดใจก็ตาม...“อีกไม่นานเราสองคนแม่ลูกก็จะได้เจอกันแล้วนะ ถึงตอนนั้นมาสร้างความสุขร่วมกับแม่เยอะ ๆ นะจ๊ะ”“แบบนั้นก็ไม่แฟร์สิ แม่ลูกจะสร้างความทรงจำร่วมกันสองคนโดยขาดพ่อได้อย่างไร”ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างกับเสียงที่ได้ยินจากทางด้านหลัง หญิงสาวยืนตัวแข็งทื่อ ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าเป็นใคร“พี่จะไม่พูดเรื่องเก่า ๆ ที่ผ่านมาแล้ว เราสองคนไม่ต้องข