บทที่ 2 วาสนานี้ข้ามอบให้เจ้า (3/5)

          “ขอบพระทัยชินอ๋องที่เมตตาตระกูลหลี่เพคะ ประเดี๋ยวหม่อมฉันเดินไปส่งที่หน้าจวนเพคะ” หลังจากนั้นหลี่ฮูหยินก็พาผู้สูงศักดิ์ไปส่งที่หน้าประตูจวน

            เมื่อได้ข่าวว่าชินอ๋องเดินทางออกจากเมืองหลวงพร้อมด้วยรองเจ้ากรมโยธาหาน หลี่เย่หรงจึงเอายาถอนพิษสือเจียวที่มีอยู่ป้อนให้ผู้เป็นบิดาพร้อมกับยาถอนพิษร้อยแปด ซึ่งท่านหมอว่าสามารถกินร่วมกันได้ทั้งยังทำให้ร่างกายฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

            ได้ยินมารดาเล่าว่าชินอ๋องรับปากว่าจะช่วยหาตัวคนลงมือวางยาพิษบิดา นางบอกได้เลยว่าไม่มีทางหาเจอเพราะยาพิษนี้เป็นพิษที่นางปรุงขึ้นเองจากความทรงจำในชาติก่อนที่นางอ่านตำราปรุงพิษมากมายหวังสร้างพิษเอาไว้ป้องกันตนเอง ไม่คิดเลยว่ายังไม่ทันปรุงพิษสำเร็จนางก็ต้องตายเสียก่อน

            และแม้จะเป็นพิษที่นางฝึกปรุงขึ้นแต่ทว่านางได้ทดลองกับหนึ่งในหนอนที่ท่านแม่หาเจอ ทั้งการออกฤทธิ์และการใช้ยาถอนพิษซึ่งเรื่องนี้นางค่อยสารภาพกับบิดามารดาภายหลัง

            “ฮูหยิน เหตุใดเจ้าถึงทำหน้าเช่นนั้น” เสียงแหบแห้งของหลี่จื่อห่าวดังขึ้นดึงความสนใจของหลี่ฮูหยินที่นั่งเหม่อมองสีหน้าไม่ใคร่แจ่มใส

            “ท่านพี่ ในที่สุดท่านก็ตื่นแล้ว” จินเฟยจูพุ่งตัวเข้าไปโอบกอดผู้เป็นสามีด้วยความรู้สึกยินดี

            “เป็นอันใดไปหรือ” ท่านเจ้ากรมโยธาคล้ายจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้

            “ท่านพี่โดนวางยาพิษเจ้าค่ะ ท่านหลับไปสามวันสามคืนทำข้าใจคอไม่ดี”

            “สามวันสามคืนหรือ แล้วเรื่องที่จะต้องเดินทางไปเมืองหลัวตงกับท่านอ๋องเล่า”

            “รองเจ้ากรมโยธาหานเดินทางไปแทนท่านแล้วเจ้าค่ะ”

            “อ่า...เช่นนั้นพอหายป่วยพี่คงต้องไปขอรับโทษจากฮ่องเต้”

            “ท่านพ่อรักษาตนให้หายก่อนเถิดเจ้าค่ะ อย่าเพิ่งกังวลเรื่องใด” สตรีที่กำลังเดินเข้ามากล่าวขึ้น

            “ลูกพูดถูกเจ้าค่ะ ท่านพี่อย่าได้คิดเรื่องใดเลย ยามนี้ร่างกายท่านสำคัญที่สุด รู้หรือไม่วันนั้นข้าใจคอไม่ดีเพียงใด ข้ากลัวเหลือเกินว่าความตายจะมาพรากเราจากกัน”

            “พี่ขอโทษที่ทำให้เจ้ากังวลใจ”

            “ความรักของพวกท่านทำให้บุตรสาวเช่นข้าโดดเดี่ยวยิ่งนัก เชิญพวกท่านออดอ้อนกันตามสบายเจ้าค่ะ ข้าไปเป็นสาวใช้ต้มยาให้ท่านพ่อดีกว่า” กล่าวจบนางก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจพลางนึกขอโทษผู้ให้กำเนิดทั้งสองที่จำเป็นต้องทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้

            “ขอบคุณเย่หรง” หลี่จื่อห่าวส่งยิ้มอ่อนแรงให้บุตรสาว การล้มหมอนนอนเสื่อครั้งนี้ทำให้เขาได้ตระหนักถึงความรักและความสำคัญของตนเองต่อฮูหยินและบุตรสาว

            หลี่เย่หรงส่งยิ้มให้บิดาและทอดสายตามองความรักที่ทั้งสองมีให้แก่กัน ทำให้นางรู้สึกยินดียิ่งนักที่ได้เกิดมาท่ามกลางความรักของทั้งสอง

            ความรักที่ไร้เงื่อนไขเช่นนี้มีอยู่ในจวนตระกูลหลี่แล้ว ใยนางต้องไปแสวงหาจากผู้อื่นอีก และเชื่อเถิดว่าไม่มีบุรุษใดจะดีงามเทียบเท่าบิดาของนางแล้ว

           

            ในขณะที่ร่างกายของเจ้ากรมโยธาหลี่กำลังดีขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะได้รับการเอาใจใส่จากบุตรสาวและฮูหยิน สถานการณ์ทางเมืองหลัวตงกลับไม่ใคร่จะสู้ดี

            แม้การล้อมจับจะถูกเตรียมการเอาไว้แต่ทว่ากลับคล้ายจะมีคนอีกกลุ่มหวังฉวยโอกาสจากความวุ่นวายสังหารชินอ๋องหม่าเซี่ยอวี้แต่ทว่ากลับถูกหานกั๋วชิ่งรองเจ้ากรมโยธาเข้าขัดขวางเป็นเหตุให้ธนูดอกนั้นปักเข้าจุดสำคัญถึงแก่ความตายในทันที ส่วนชินอ๋องที่ถูกผลักให้ถอยห่างกลับล้มลงศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรงหมดสติในทันที

            “ท่านพ่ออย่าได้กังวลใจไปเลยเจ้าค่ะ ทุกอย่างพวกเขาล้วนเลือกเอง หาได้เกี่ยวข้องกับท่านไม่”

            “พ่อไม่ได้กังวลใจเพียงแต่นึกเสียใจที่เคยไว้ใจคนผิด เกือบทำให้พวกเจ้าแม่ลูกต้องเดือดร้อนแล้ว”

            “เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว เหลือเพียงท่านต้องไปขอรับการลงโทษจากฮ่องเต้ที่ละเลยหน้าที่ที่ไม่ได้เดินทางไปกับชินอ๋อง”

            “อืม เรื่องนั้นพ่อคิดเอาไว้แล้ว”

            “ท่านพ่อจำเรื่องที่ข้าบอกได้หรือไม่ว่า หากจบเรื่องทุจริตของเกาเจิ้งแล้ว ข้าอยากให้ท่านพิจารณาเรื่องลาออกจากการเป็นขุนนาง”

            “แท้จริงตอนที่พ่อนอนอยู่บนเตียงพ่อก็คิดไตร่ตรองเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง”

            “ท่านพี่ หากท่านไม่อยากลาออกข้าก็ไม่นึกโกรธเคืองเจ้าค่ะ เพียงแต่ต่อจากนี้เราต้องระมัดระวังตัวให้มากขึ้น”

            “พี่ตัดสินใจได้แล้ว สุดท้ายแล้วตำแหน่งขุนนางก็เป็นเพียงความว่างเปล่า ครอบครัวต่างหากคือความสุขที่แท้จริงของพี่ พี่ตัดสินใจได้แล้วว่าพี่จะใช้ความผิดฐานที่ละเลยต่อหน้าที่ขอฮ่องเต้ลงโทษปลดพี่ออกจากตำแหน่งขุนนาง ต่อจากนี้ต้องรบกวนฮูหยินเลี้ยงดูพี่แล้ว”

            “ข้ายินดีเจ้าค่ะ ในชีวิตข้า ท่านกับลูกของเราสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดเจ้าค่ะ”

            “ข้าว่าการเป็นพ่อค้าก็ดีไม่น้อยเจ้าค่ะ ร่ำรวยกว่าพวกขุนนางมากนัก”

            “เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง” ที่ผ่านมาหากไม่ใช่เพราะกิจการของฮูหยิน จวนตระกูลหลี่มีหรือจะมีเงินทองให้ใช้สอยไม่ขาดมือเช่นนี้

            “ท่านพ่อเจ้าคะ ลูกมีอีกเรื่องจะบอกท่าน”

            “พ่อรอฟังอยู่” เขาก็อยากรู้เช่นกันว่าบุตรสาวรู้เรื่องราวเช่นนี้ได้อย่างไร

            “แม่ก็รอฟังเช่นกัน”

            “ก่อนอื่นข้าต้องขออภัยที่ข้าวางยาท่าน” กล่าวจบนางก็ทรุดกายคุกเข่าลงบนพื้น ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่เศร้าหมองลงในทันใด