LOGIN***
-ไอสรีย์เกี่ยวข้องไหมกับการโกง?
-การหมั้น วายุเห็นแหวนก็เลยว่า ให้นายหัวหมั้นซะเลยสิ 555
-ต้องมีเหตุผลที่นายหัวไม่แสดงออกมามากมาย เพราะตะวันเป็นเด็กในความดูแลมาตั้งแต่เล็กๆ นายหัวเป็นผู้ใหญ่จะมาทำเป็นเฒ่าหัวงูหรือกินเด็ก นายหัวไม่ทำ และต้องการให้ตะวันพบคนที่ตนรัก
-มีความกุ๊กกิ๊กเมื่อนายหัวกับตะวันต้องมาเป็นคู่หมั้นกันจริงๆ ต่างก็คล้ายจะเหวอและไปไม่เป็นกันทั้งคู่นะ ก็จะมีความฟินระห่ำมาก สมกับที่แฟนรอคอย เอลยาทำได้อยู่ล้าว อิอิ
-ความคืบหน้าของการโกง
-ความคืบหน้าของตะวัน แบบว่าตะวันถ่ายรูปกับริณา แบบริณาเห็นพิณก็ชอบก็ถ่ายรูปนะ บังเอิญแม่เห็นรูปก็ต้องชะงักแล้วถามที่มาที่ไป เรื่องพิณตะวันเกิดจากที่แม่ท้องแก่ ไปเที่ยวทะเล เกิดคลอดในเรือ มีพวกในตระกูลที่ไม่หวังดี แม่สลบถึงขั้นโคม่าอยู่อาทิตย์หนึ่ง คนร้าย ซึ่งเป็นใครดีนะ ก็โกหกว่าเด็กตาย ครรภ์เป็นพิษ ต้องเลือกแม่ แล้วพ่อตะวันเป็นลูกครึ่งเรียนที่อังกฤษ ได้กับแม่ จนแม่ท้อง พ่อก็ตายตอนแม่ท้องแก่ แม่จึงกลับมาเมืองไทย ตาไม่พอใจมาก แม่มีคู่หมายคือพ่อของริณา
หรือจะเป็นพ่อของริณาที่รักแม่ของริณามาตั้งแต่เล็ก เป็นเพื่อนกัน แล้วแม่ริณาก็ไปเรียนเมืองนอกก็ไปมีแฟน พ่อของริณาเสียใจที่แม่ริณาอยู่ในโคม่า และคิดว่าเด็กตายจริงๆ เพราะหมอประกาศว่าตายและแค้นด้วยจึงโยนลงทะเลพร้อมกับพิณ
-ตอนหลังเมื่อรู้ว่าตะวันยังอยู่ ตะวันอาจจะมีปานไหม ไม่ต้องมั้ง ตรวจดีเอ็นเอเอา แบบแม่แอบเอาเลือดไปตรวจ หรือมีเหตุการณ์ที่ทำให้ต้องได้เลือด แม่ประสบอุบัติเหตุดีไหม
- ณ คฤหาสน์ณัฐประภาส
คุณนริณี ณัฐประภาสยืนอยู่ที่เทอเรสชั้นสอง มองดูร่างสาวน้อยวัยแรกผลิกำลังวิ่งเล่นกับเจ้ามินิ สุนัขตัวจิ๋วสีขาวของเจ้าตัว แม้จะเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ลูกสาวคนเดียวของเธอยังคงทำตัวเป็นเด็กหญิงตัวน้อยเวลาอยู่กับแม่และอยู่บ้าน คุณนริณีถอนหายใจ... ลูกสาวคนเดียว...ที่เหลืออยู่... หัวใจรู้สึกปวดหน่วงหนึบเมื่อคิดขึ้นมา
อดีตเนิ่นนานที่ผ่านไปแล้ว... สาวน้อยที่คล้ายกับลูกสาวที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ สาวน้อยนริณีที่ถูกบิดาส่งไปเรียนที่อังกฤษ เพราะมีญาติอยู่ที่โน่น... สาวน้อยผู้ไร้เดียงสาก็เกิดจับพลัดจับผลูไปหลงรักชายหนุ่มต่างชาติที่เรียนห้องเดียวกันเข้าให้ แล้ววันหนึ่งบรรยากาศก็พาไป ทำให้เธอตกเป็นของเขา...นริณีท้อง โดยที่บิดาไม่รู้ ต่อมาคนรักก็ไปมีเรื่องกับคนดำ เขาถูกทำร้ายจนเสียชีวิต ทิ้งให้นริณีต้องเผชิญกับปัญหาตามลำพัง
-พ่อแม่นางเอก คนใดคนหนึ่งเป็นลูกครึ่ง แม่นางเอกเป็นลูกคนรวย ท้องตั้งแต่อายุ 17 ดีไหม พ่อนางเอกก็แค่ 18 ตอนมีนางเอก เป็นตัวเลือกนะ แบบรักกันที่เมืองนอก แม่นางเอกท้อง ครอบครัวไม่ต้องการเสียหน้า แม่นางเอกมีคู่หมายแล้วด้วย
-ที่มหาลัยนางเอกจะพบกับคนเป็นน้องดีไหม แบบแม่นางเอกแต่งงานใหม่กับคนที่พ่อแม่เลือกให้ มีน้องคนหนึ่ง ให้เป็นนางเอกของวายุ ดีไหม
-การเรียนบัญชีของนางเอกทำให้นางเอกสามารถช่วยครอบครัวตัวเองหรือครอบครัวพระเอกได้ คือมีคนโกงเป็นคุณกิจอะไรนั่นแหละที่ทำบัญชีน่ะ หรือนางเอกจะทำให้ตาซึ่งไม่ยอมรับตอนต้นยอมรับในตัวนางเอก
-อาการน้ำหนีบ (ร่างกายปรับตัวในความกดอากาศที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ได้)
-เพิ่มว่าชาวเลมีอาชีพออกเรือหาปลาด้วยเน้อ
-ต้องแทรกประวัติชาวเล การเปิดจองเอกสารสิทธิ์ 2497 เพราะคนเลไม่รู้หนังสือ จึงไม่ไปแจ้ง
-บริษัทอิสรีพัฒน์ได้สัมปทานต่อเนื่องทุก 5 ปี ตั้งแต่รุ่นพ่อ เพราะดูแลรักษาสภาพแวดล้อมอย่างดี ได้รับสัปทานเกาะแถบนั้น 10 เกาะ
-นางเอกวิ่งไประหว่างทางได้ยินคนคุยกันดีไหม เหมือนมีพี่ชายต้องคุยกันเรื่องยกให้นายวิลมาดูแลอะไรประมาณนั้น หรือจะมีคนแกล้งวิล ตะวันก็ยิงหนังกะติ๊กใส่เป็นการช่วย ขอคิดแปร๊บ
-พระเอกเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เกิดที่เมืองไทย เป็นเจ้าของเกาะรังนาง
-พระเอกต้องมีปมนะ ยังไงดี แบบเลือดเย็นหน่อยๆ เพราะถูกคนรักทิ้งดีไหม หรือว่ามันจะน้ำเน่าเกินไป หรือเพราะดูถูกผู้หญิง เพราะจนมาก่อนดีไหมแล้วถูกผู้หญิงทิ้งไง แล้วพระเอกก็มารวยทีหลัง
-เรื่องนี้จะให้ความรู้เรื่องรังนกนางแอ่น
-มีการขโมยรังนก
-นางเอกเป็นลูกสาวหัวหน้าคนงานกับแม่ครัว ความจริงนางเอกเป็นเด็กกำพร้าลูกคนรวยที่ถูกอาที่อิจฉาแม่นางเอกจ้างคนเอามาทิ้งทะเล แล้วพ่อแม่ไปพบจึงเอามาเลี้ยง
-เรื่องนี้ก็จะไทยมากๆ นะ ปมนางเอกจะซับซ้อนหน่อย
-นางเอกเจอพระเอกยังไง บนเกาะทุกคนรู้จักพระเอก พระเอกเคยช่วยนางเอกตอนที่นางยังเด็กนะ นางจมน้ำพระเอกก็ช่วย ทีนี้นางเอกก็แอบรักพระเอกมาโดยตลอด เป็นฮีโร่ในใจดีไหม
-นางเอกมีปมที่เป็นเด็กถูกทิ้งไง หน้าตาดีผิดพ่อผิดแม่ คนก็รู้ว่านางเอกไม่ใช่ลูกนายวัฒน์กับนางจิน ก็ต้องมีปมว่านางเอกเป็นใคร นางเอกเป็นลูกคนรวย ถูกนำมากำจัดทิ้ง เรื่องมรดก นางเอกหน้าเหมือนแม่มาก คนมาเจอที่จังหวัดนี้ซึ่งเป็นญาติก็สงสัย พ่อแม่จริงยังอยู่นะ ก็คิดว่าลูกตายไปแล้ว แต่จริงๆ ลูกถูกขโมยไปทิ้ง
-นางเอกเป็นลูกเสี้ยวดีกว่า แม่เป็นผู้ดีท้องกับพ่อที่เป็นลูกครึ่งเรียนที่เมืองนอก แม่กลับมาบ้านตอนท้องอ่อนๆ แม่จะต้องแต่งงานเพื่อกอบกู้ฐานะให้คุณตา สามีของแม่รู้ว่าไม่ใช่ลูกตนจึงได้จ้างคนเอาพิณตะวันไปทิ้งทะเล แล้วหาศพเด็กทารกแล้วบอกว่าลูกตายแล้ว
-แล้วนางเอกต้องโตที่เกาะแบบรู้เรื่องเกาะเป็นอย่างดีนะ พระเอกมารับงานจากพ่อทีหลังเจอกันตอนที่นางเอกยังเด็กอยู่ ครั้งแรกนางเอก 12 พระเอก 22 ต่อมา 15 กับ 25 พวกเด็กเกาะจะต้องเรียนที่ไหนดี เรียนที่โรงเรียนซึ่งนายหัวจ้างครูมาสอน จากนั้นก็ให้สอบเทียบกับระบบ กศน. จัดการอย่างเป็นระบบให้หมด จนถึงเข้าระดับมัธยมปลาย ใครเรียนดีก็จะส่งจนจบมหาลัย
-เราให้นางเอกอยู่เกาะตลอดดีไหม
-ตอนหลัง คือตอนเจอแม่ที่แท้จริง นางเอกจะต้องช่วยแม่ ก็อาจจะมีเรื่องมรดกสมบัติ หรือพ่อเลี้ยงมีชู้วางแผนจะวางยาแม่ทีละน้อยจนแม่ป่วยกระเสาะกระแสะ เพื่อหวังฮุบสมบัติ
-เรียนอะไรดี นางเอกแก่นแก้ว แล้วจะใส่หมวกเก็บผม หรือใส่วิกผมสั้น ใส่ฟันเหยินดีไหม หรือว่านางเอกเพ้นต์หน้าเหมือนมี tattoo ทำตัวแบบทอมบอยก๋ากั่น
-เพราะนางเอกหน้าตาไม่เหมือนพ่อแม่และถูกล้อว่าเป็นเด็กเก็บตก ลูกฝรั่งขี้นก ทำให้นางเอกรู้สึกเกลียดหน้าตัวเองเลยหาอะไรมาปลอมทำตัวคลุกโคลนและไม่ให้ใครเห็นว่าสวย
-ชัยกับจินเก็บนางเอกได้ตอนที่ทั้งสองกำลังหาปลาในทะเล ก็เห็นมีคนนำแปลโยนลงทะเล ตรงที่ชัดกำลังดำน้ำอยู่พอดี ปรากฏว่าเป็นเด็กทารก
"เฮ้ย...ร้องไห้ทำไมกัน ไม่เอา... ห้ามร้อง ตะวันไม่ใช่คนอ่อนแอและร้องไห้ง่ายสักหน่อย...หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลย"เขาทั้งปลอบและทั้งสั่ง...แต่ร่างบางก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่ยอมหยุด ชายหนุ่มชักเริ่มใจไม่ดี ไม่อยากเห็นน้ำตาของยัยตัวดี เขาล้มตัวลงไปนอน ดึงร่างบางให้นอนซบหน้าอก ลูบแผ่นหลังบางเบาๆ"ไม่เอาน่า...หยุดร้องก่อน...คืนนี้จะเลี้ยงฉลองความสำเร็จของตะวัน แล้วมาร้องไห้แบบนี้ ตาบวม หมดสวยกันพอดี"เขาแกล้งแหย่"ไม่อยากสวย! ฮือๆ "คนไม่อยากสวยส่งเสียงโต้ตอบ กอดเอวเขาไว้แน่นแล้วก็ร้องไห้จนเสื้อเขาเปียก"เอาล่ะ...หยุดร้องก่อน... นะ""ตะวันมะโห! ฮือๆ และก็น้อยใจด้วย! นายหัวจะใจร้ายกับตะวันไปถึงไหน"เสียงสะอื้นเอ่ยตัดพ้อต่อว่า"มะโห แต่ไม่ร้องได้ไหม ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาของตะวัน"เสียงห้าวเอ่ยแล้ว ผลักร่างบางให้นอนหงายไปกับที่นอน จากนั้นก็ค่อยใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน พิณตะวันร้องไห้จนพอใจก็หยุด... นอนซุกหน้ากับอกกว้าง รู้สึกอบอุ่นในหัวใจที่ได้อยู่กับเขาอีกครั้ง..."หายมะโหหรือยังหือ..." เขาแกล้งถาม พลางก้มไปหอมแก้มที่เปียกด้วยน้ำตา พิณตะวันค้อนคว่ำให้เขา"ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ...จะมะโหต่อถ้
****พิณตะวันจัดการเก็บข้าวของที่คอนโด คุยกับวายุแล้วว่าจะย้ายออก ของใช้ส่วนตัวก็ไม่มีอะไรมาก วายุจึงให้ขนไปไว้ที่บ้านอิสรีพัฒน์ แล้วก็คืนคอนโดไปไอลวิลเดินทางมาถึงบ้านที่กรุงเทพฯ ในเวลาบ่ายคล้อย ร่างเพรียวระหงนั่งรออยู่แล้วที่สวนหย่อมหลังบ้าน พอเฮลิคอปเตอร์ลงจอด เจ้าหล่อนก็ลุกขึ้นยืนทำหน้าตื่นเต้น เมื่อไอลวิลลงจากเครื่อง ร่างเพรียวก็วิ่งเข้าไปหาทันทีจนเขาแทบจะเปิดอ้อมแขนกางรับไม่ทัน เจ้าตัวโผเข้ากอดอย่างเต็มที่และเต็มแรง โดยไม่กลัวว่าจะพากันล้ม เขาต้องตั้งหลักยืนให้มั่น"เบาๆ หน่อย จะพากันล้มกลิ้งเอา"เสียงห้าวเอ่ย รู้สึกขำที่เวลาผ่านไปสี่ปี คนในอ้อมแขนอายุย่างยี่สิบสองปีแล้ว แต่กับเขาก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง..."ดีใจที่สุด ตะวันรอนายหัวมาสองวันเต็มๆ ตะวันขนของจากคอนโดมาไว้ที่นี่หมดแล้ว ของไม่มีแยะหรอก แค่สองกระเป๋าเอง คุณท่านจัดห้องให้ตะวันห้องหนึ่ง อยู่ติดกะห้องของนายหัวด้วยล่ะ"เสียงแจ๋วเอ่ยรายงานยาวเหยียด...เงยหน้าขึ้นยิ้มกระจ่าง ใบหน้านวลปลั่งมีสีเรื่อด้วยเลือดฝาดแห่งวัยสาว ดวงตาคู่กลมโตเปล่งประกายวาวระยับเต็มไปด้วยความสุข"ตะวันช่วยแม่ครัวเตรียมอาหารสำหรับคืนน
เจ้าของวันเกิดกำลังยืนหลับตาอธิษฐานเสียงดัง"ขอให้นายหัวมีสุขภาพกายและใจแข็งแรง ขอให้นายหัวมีความสุขมากๆ ขอให้พระคุ้มครองให้นายหัวปลอดภัย ขอให้นายหัวจงเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป สาธุ๊..."เสียงแจ๋วเอ่ยขอพร"อ้าว แล้วกัน วันเกิดเรา ก็ขอให้ตัวเองสิ มาขอให้ฉันทำไม"เสียงห้าวเอ่ยทักท้วงอย่างรู้สึกขำเจ้าหล่อน"ก็นั่นแหละเป็นสิ่งที่ตะวันต้องการที่สุดสำหรับวันเกิด ถ้านายหัวมีความสุขและสุขภาพดี ตะวันก็มีความสุขยิ่งกว่าไง"คนอธิษฐานเอ่ยโต้ตอบบอกเหตุผล ไอลวิลจึงพยักหน้ายอมๆ ให้ทำตามอำเภอใจ จากนั้นเจ้าตัวก็เป่าเทียนวันเกิดที่ปักอยู่เพียงเล่มเดียวตรงกลางเค้ก มือบางจัดการตัดเค้กแล้วใส่จานเดียวกับช้อนสองคัน นั่งกินด้วยกันที่โซฟา เปิดทีวีรายการการ์ตูนคลอเป็นแบ็กไปด้วยไอลวิลมองดูคนที่กินเค้กจนพุงกาง แถมเจ้าหล่อนยังคะยั้นคะยอบังคับเขา พอเขาหยุดตักกิน ก็ลงมือป้อนให้ถึงปาก ไอลวิลรู้ทันเจ้าตัวดีที่ทำท่ากินช้าลงอย่างเห็นได้ชัด"ถ้าอิ่มแล้ว ก็เก็บไว้ในตู้เย็นดีไหม ไม่ต้องฝืนหรอกมั้ง" เขาเอ่ยอย่างรู้ทัน คนอิ่มทำหน้ายิ้มแหยให้"ก็ตะวันกลัวนายหัวเสียน้ำใจนี่นา"เจ้าตัวพูดเสียงอ่อย เพราะเมื่อครู่ก่อนได้ประกาศปาวๆ ว่าจ
พิณตะวันหันไปมองลริณา"เอาไงดีริณา...จะให้คุณวาไปส่งไหม คุณแม่ของริณาจะว่าหรือเปล่าที่มีหนุ่มไปส่งแบบนี้"พิณตะวันเอ่ยอย่างที่ไม่ได้คิดอะไร แต่ทำให้ลริณาหน้าแดง และวายุก็เลิกคิ้วสูงกับคำพูดของเจ้าหล่อน"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ คุณแม่รู้จักพี่ตะวันนี่คะ"สาวน้อยเอ่ยตอบน้ำเสียงอ่อน วายุไม่เข้าใจว่าเด็กสองคนนี้มาคบหาเป็นเพื่อนกันได้อย่างไร คนหนึ่งห้าวสุดห้าว กล้าแกร่งก็ปานนั้น อีกคนก็หวานสุดหวานและเรียบร้อยสุดบรรยายแบบนี้"แต่พี่เพิ่งเคยเห็นท่านครั้งเดียวและคุยโทรศัพท์ด้วยหนหนึ่ง ก็เท่านั้นเอง แต่ก็ลองไปดู ไปเลยๆ คุณวา"คนกลางตัดสินใจทันที คนขับรถก็ทำตามโดยมีคนที่นั่งเบาะหลังเป็นคนบอกทาง วายุเอาที่อยู่ใส่ใน GPS ให้ช่วยบอกทางให้ จากนั้นก็ขับรถไปยังบ้านของลริณาคฤหาสน์หลังใหญ่มีบริเวณกว้างขวาง สมกับเป็นครอบครัวที่ทำเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ จากประตูรั้วต้องขับรถเข้าไปอีกประมาณร้อยเมตรเลยทีเดียว"อยู่กันกี่คนนี่ริณา"พิณตะวันถามสาวน้อย แต่ไม่ได้ทำตาโต เพราะพิณตะวันเห็นบ้านอิสรีพัฒน์จนชินซึ่งก็ใหญ่โตพอกัน แต่ที่สำคัญพิณตะวันไม่ตาโตกับสมบัติของใคร บ้านของพิณตะวันที่เกาะคือสวรรค์ที่สุดแล้วสำหรับพิณ
"หือ..."ทำเอาคนฟังต้องนิ่งชะงักไม่แน่ใจว่าเจ้าหล่อนหมายถึงอะไร"อยากเห็นนาย ... ความจริงตะวันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับวันเกิดหรอกนะ นายหัวไม่ต้องเข้ามาวันเกิดก็ได้ เพราะมันตั้งสิ้นปีโน่นแน่ะ นายหัวยกยอดมาอาทิตย์หน้าก็ได้ ตะวันไม่ถือหรอก ฉลองวันเกิดล่วงหน้าไง"คนอยากเจอเอ่ยโน้มน้าว ไอลวิลยิ้มขำ"ก็ถ้าว่าง จะเข้าไป ช่วงนี้ต้องอยู่เกาะ ตอนนี้ไม่เหมือนตอนที่ตะวันอยู่ มันมีคนแปลกถิ่นและแปลกหน้าเข้ามา พวกต่างชาติ เพื่อนบ้านไทยนี่แหละ แอบเข้ามาป้วนเปี้ยน เราเลยต้องวางเวรยามที่เกาะรังนกทุกเกาะของเรา"เขาเอ่ยเล่าความเป็นไปให้เจ้าของเกาะตัวจริงฟังนิดหนึ่ง"จริงเหรอ...ตะวันอยากกลับไปช่วยนายเร็วๆ มาเรียนทำไมก็ไม่รู้ ไม่เห็นมีประโยชน์เลย ถ้าตะวันอยู่ที่โน่นกับนายคงจะมีประโยชน์กว่านี้"เจ้าตัวดีได้โอกาสก็บ่นใส่ทันที"งานพวกดูแลเกาะ ให้พวกผู้ชายเขาทำ เราเรียนบัญชีก็ดีแล้ว ต่อไปจะได้ช่วยวายุที่สำนักงานใหญ่ นั่นก็เป็นงานสำคัญ""แต่ตะวันอยากช่วยนายมากกว่านะ...อะไรกัน ไหนว่าเรียนจบแล้วจะให้กลับไงเล่า"น้ำเสียงเริ่มขุ่นและงอน"ฉันแค่เกริ่นให้ฟัง จบแล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าตะวันอยากจะอยู่ไหนและทำอะไร คิดว่าอยากจ
การเรียนเป็นไปอย่างราบรื่นและเรียบร้อย พิณตะวันเป็นคนที่ถ้าหากตั้งใจจะทำสิ่งใดแล้วก็จะมีความมุ่งมั่นพยายามและไม่ไขว้เขวกับสิ่งยั่วยุ สภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยสิ่งล่อหลอกให้คนในวัยศึกษาเล่าเรียนเป๋มีมากมายในเมืองกรุง แต่พิณตะวันไม่เคยเป๋เหมือนเด็กในวัยเดียวกันอีกหลายคนผู้ที่ไม่มีจุดยืนและไม่มีเป้าหมายที่แน่นอนในชีวิตนั้น สามารถตกเป็นเหยื่อของสังคมแห่งวัตถุนิยมได้ง่ายๆ ดังนั้นพิณตะวันจึงรู้สึกขอบคุณบิดามารดาและสิ่งแวดล้อมที่ทำให้พิณตะวันได้รู้จักโลกที่เป็นธรรมชาติของชีวิตที่แท้จริง ไม่ใช่โลกจอมปลอมของมหานครกรุงเทพฯ ที่เต็มไปด้วยสิ่งล่อใจว่าสวยงาม แต่เบื้องหลังเบื้องลึกนั้นกลับสกปรกโสมมสำหรับพิณตะวันแล้ว ถ้าให้เปรียบเทียบกรุงเทพฯ เป็นผู้หญิง เมืองฟ้าอมรแห่งนี้ก็เปรียบเสมือนหญิงสาวที่ไม่ได้อาบน้ำ แต่พยายามห่อหุ้มร่างด้วยเสื้อผ้าสวยงามและฉีดพรมน้ำหอมเพื่อดับกลิ่นอย่างเต็มที่ แต่งหน้าแต่งตัวเริดหรูอลังการ ทำให้คนที่ไม่รู้เบื้องลึกหลงคิดว่าสวยงามและหอมหวนทวนลมเสียเหลือทน แต่ความจริง ถ้าเปลื้องผ้าออกจะรู้ว่าร่างนั้นเหม็นสางสกปรกและหมักหมมด้วยเชื้อโรคแค่ไหน... ดังนั้นคนอย่างพิณตะวันไม่ยอมหลงเ







