บทที่ 17

ใบหน้าที่สวยงามของเย่อวี่หลิวเปลี่ยนไปทันที เตะอีกฝ่ายออกไปทันที

“หลี่หู่! คุณคิดจะทำอะไร? อย่าเข้ามานะ!”

“เหอะๆ ผมคิดจะทำอะไรงั้นเหรอ?” หลี่หู่ถอยไปสองก้าว ยิ้มเย็นแล้วพูด

“เย่อวี่หลิว ทำไมคุณถึงแสร้งทำเป็นผู้หญิงบริสุทธิ์ต่อหน้าผมล่ะ! อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณกับไอ้กระจอกหลิงนั่นจดทะเบียนสมรสกันไปแล้ว!”

“ยอมเสียเปรียบเศษเดน ก็ไม่ยอมแต่งงานกับผม! เฮอะ! ดีนี่ ผมจะทำลายความภาคภูมิใจของคุณทั้งหมด ให้คุณได้รู้ว่าอะไรคือผู้ชายที่แท้จริง!”

หลี่หู่พุ่งใส่ราวกับหมาป่าและเสืออีกครั้ง

เย่อวี่หลิวรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ประตูถูกล็อคจากด้านนอกไม่สามารถเปิดได้ ใบหน้าของเธอซีดเผือดทันที

เธอประมาทเกินไป! เธอคิดว่าแม้หลี่หู่จะเป็นคนกำเริบเสิบสานแค่ไหน แต่ก็คงจะคำนึงถึงฐานะของเธอบ้างคงไม่กล้าวุ่นวาย

แต่นึกไม่ถึง อีกฝ่ายจะเป็นคนบ้าอย่างสมบูรณ์แบบ!

หลี่หู่หัวเราะจากด้านหลังแล้วพูดว่า

“โรงแรมนี้เป็นธุรกิจของหู่เหมินของฉัน ทั้งนอกและในเป็นคนของฉันทั้งหมด! เธอคิดว่าจะหนีจากที่นี่ได้เหรอ?”

ดวงตาเย่อวี่หลิวเต็มไปด้วยความโกรธ “ถ้านายกล้าแตะต้องฉันแม้แต่นิดเดียว ทั้งตระกูลเย่จะไม่ปล่อยนายไป!"

หลี่หู่ก้าวไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรและกระชากผมของอีกฝ่าย ก่อนจะโยนเธอลงบนเตียงอย่างแรง บีบคางอันบอบบางของอีกฝ่าย

“สารเลว เธอคิดว่าทำไมฉันถึงพาเธอมาที่นี่ได้ล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะมีอารองคนดีของเธอร่วมมือกับฉัน! ตะกูลเย่ของเธอน่ะ อยากจะเปลื้องผ้าเธอแล้วส่งให้ฉันที่นี่ใจจะขาด”

เมื่อได้ยินแบบนั้นใบหน้าของเย่อวี่หลิวก็ซีดลง หัวใจจมดิ่งลงทันที

เป็นจริงอย่างที่คาดไว้ คนตระกูลเย่ขายเธอ!

หลี่หู่แสยะยิ้มออกมา

“เป็นอะไรไปล่ะ? หน้าซีดแล้ว? เธอไม่ใช่รองประธานเย่แสนเย็นชาหรอกเหรอ?เธอไม่ได้ดูถูกทุกอย่างหรอกเหรอ? วันนี้ฉันจะทำให้คุณร่วงลงมาแล้วยอมจำนนต่อฉัน! คุกเข่าลงซะ!”

เขาฉีกถุงน่องผ้าไหมสีดำของเย่อวี่หลิว เผยให้เห็นขาที่เนียนเรียบราวกับหิมะของเธอ และบีบมันอย่างแรง

“โรคจิต! อย่าเข้ามานะ!” เย่อวี่หลิวตะโกนออกมาเสียงดัง ใช้กำลังทั้งหมดลุกขึ้นจากเตียงแล้วกระแทกอีกฝ่าย

จากนั้นก็รีบหนีไปเข้าห้องน้ำและล็อคประตู!

หลี่หู่ยิ้มอย่างโรคจิตบ้าคลั่งแล้วพูดว่า

“เลิกขัดขืนได้แล้ว! นี่คือชั้นสามสิบเลยนะ เธอหนีเข้าไปในห้องน้ำแล้วยังไงล่ะ? จะรอดพ้นจากเงื้อมมือของฉันได้เหรอ?"

เย่อวี่หลิวข่มความกลัวในใจและหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรออก

เมื่อมาถึงจุดนี้ ตระกูลเย่ก็ไม่น่าเชื่อถืออีกต่อไป

เธอต้องการโทรหาซูเหยี่ยนให้อีกฝ่ายรีบมาช่วยตัวเอง!

แต่ไม่รู้ทำไม ซูเหยี่ยนไม่ยอมรับสายสักที!

หลี่หู่หัวเราะอยู่นอกประตูแล้วพูดว่า

“เลิกขัดขืนได้แล้ว คนสวย ออกมาอย่างเชื่อฟังเถอะ รอจนฉันพังประตูเข้าไปได้ เธอได้ตายแล้วแน่ๆ!”

ใบหน้าของเย่อวี่หลิวซีดลง ยอมแพ้ในการโทรหาซูเหยี่ยน และรีบหาคนอื่นอย่างเร่งด่วน

รองผู้บัญชาการกองพลบังคับใช้กฎหมายเมืองชางไห่ ซิงเต้าหมิง เมื่อก่อนเขาเคยตามจีบเธอ น่าจะช่วยเธอได้สิ!

“รองผู้บัญชาการซิง ตอนนี้ฉันถูกหลี่หู่ขังอยู่ที่ห้อง 3006 โรงแรมสี่ฤดู ได้โปรดนำคนมาช่วยฉันหน่อยนะคะ!”

“อะไรนะ? เย่อวี่หลิว คุณรอก่อน ผมจะไปถึงเร็วๆ นี้! แต่ว่าคุณถูกใครขังไว้นะ?”

“หลี่หู่”

“ห๊า? หลี่หู่แห่งหู่เหมินอ่านะ? เย่อวี่หลิว บังเอิญผมไปปฏิบัติหน้าที่ข้างนอก ผมคงช่วยคุณไม่ได้ ผมวางสายก่อนนะ!”

มีเสียงตู้ดๆ จากโทรศัพท์มือถือ เย่อวี่หลิวก็อึ้งครู่หนึ่ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นดำครึ้มเหมือนขี้เถ้า

หลี่หู่หัวเราะเสียงดังแล้วพูดว่า

“เธอเรียกใครมาช่วยก็ไม่มีประโยชน์! พวกเขาจะกล้าทำให้ฉันหลี่หู่และหู่เหมินขุนเคืองไหม? รีบออกมาเร็ว ไม่งั้นฉันจะพังประตูเข้าไปแล้วนะ!”

จู่ๆ หัวใจของเย่อวี้หลิวก็ตกลงถึงก้นบึ้ง ราวกับว่าโลกทั้งใบตกอยู่ในความมืด

ไม่มีใครมาช่วยตัวเธอเองได้! เธอไม่มีทางเลือกอื่นให้ไปแล้ว!

ในตอนที่เธอกำลังหมดหวัง รายชื่อที่บันทึกไว้ก็เด่นชัดเข้ามาในสายตา ‘หลิงเฟิง’

เขาจะมาช่วยตนหรือไม่?

ที่จริงเย่อวี่หลิวขาดสติแล้ว รักษาม้าตายดั่งม้าเป็น รีบโทรออกทันที!

หลี่หู่เคาะประตูแล้วพูดแทงใจว่า

“ใช่สิ ลืมบอกเธอไปเลย จริงๆ แล้ววันนั้นฉันให้เกาหยิงเซียงไปที่ห้องทำงานของเธอเพื่อวางยาเธอเอง"

“ตอนเช้าที่หลิงเฟิ่งทำร้ายซู่ฉวนก็เป็นเพราะฉันกับเย่เจิ้งหมิงร่วมมือกัน สั่งซู่ฉวนให้ไปหาเรื่อง ดีที่สุดคือทำให้เขาถูกไล่เขาออกจากบริษัท!”

“ยังมีอีกนะ แล้วก็เรียกเกาหยิงเซียงให้หาคนมาทำร้ายหลิงเฟิง ถ้าไม่ได้ผลก็ลงมืออีกครั้ง แต่คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะโง่กันทั้งกลุ่ม ไม่นึกเลยว่าจะเชื่อกันทั้งหมด ฮ่าๆ!”

เมื่อเย่อวี่หลิวฟังคำพูดเหล่านี้ ลมหายใจก็ติดขัดไปครู่หนึ่ง ไม่น่าเชื่อ!

ดังนั้นตัวเองเข้าใจหลิงเฟิงผิดมาโดยตลอดเลยงั้นเหรอ?

ที่จริงเขาปกป้องเธอเอง เมื่อกี้นี้เขายังแนะนำตัวเธอเองให้อยู่ห่างจากหลี่หู่ด้วย

แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ ตนกลับเข้าใจอีกฝ่ายผิดและยังโกรธเขาอีกด้วย!

เธอทำร้ายผู้ชายที่คอยปกป้องเธอ!

เมื่อนึกได้แบบนี้ ดวงตาของเย่อวี่หลิวอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา

ในขณะเดียวกัน หลิงเฟิงรับสายแล้วเสียงดังออกมา ทั้งคุ้นเคยทั้งห่างเหิน

“ฮัลโหล? ประธานเย่ โทรหาผมมีเรื่องอะไร?”

ความคิดเดิมของเย่อวี่หลิวคือเปิดปากขอร้อง แต่เมื่อคำพูดมาถึงปากแล้ว จู่ๆ ก็มีความรู้สึกผิดและอยากขอโทษอย่างไม่มีที่สิ้นสุดก็เพิ่มสูงขึ้น

เธอสั่นและพูดสามคำ “ฉันขอโทษ!”

หลิงเฟิงอึ้งไป “ประธานเย่ คุณเป็นอะไร?”

ปึง!

ครู่ต่อมา หลี่หู่พังประตูเข้ามาแล้วผลักเย่อวี่หลิวลงกับพื้นทันทีก่อนจะพยายามกระชากเสื้อผ้าของเธอ

หลังจากหยิบโทรศัพท์ของอีกฝ่ายแล้ว หลี่หู่ก็พูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“หลิงเฟิง! ตอนนี้เทพธิดาของนายกำลังจะถูกฉันย่ำยีแล้ว ไม่ต้องห่วง คืนนี้ฉันจะให้ความบันเทิงแก่เธอเอง แล้วจะถ่ายรูปที่น่าตื่นเต้นที่สุดแล้วส่งให้นาย!"

“ให้นายเห็นด้วยตาของตัวเอง ของที่ตัวเองเอื้อมไม่ถึง ถูกย่ำยีอยู่ในมือฉัน ถูกเล่น เหยียดหยาม ฮ่าๆๆ!”

“แน่นอน หากนายกล้ามาช่วยเธอ ฉันรับรองว่านายจะต้องถูกหั่นเป็นชิ้นๆ และโยนลงถังขยะ!”

เย่อวี่หลิวหน้าแดงพูดว่า

“หลินเฟิง ไม่ต้องมาช่วยฉัน! นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา! ไปจากที่นี่ ไปจากเมืองชางไห่แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก!”

“หุบปาก! สารเลว! เธอมีสิทธิพูดงั้นเหรอ? ฮ่าๆๆ เร็วสิถอดกางเกงออก! ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องใช้กำลังแล้ว!”

หลี่หู่ตบเย่อวี่หลิว

ถูกวางสายทันที ทิ้งให้เย่อวี่หลิวกรีดร้องอย่างทำอะไรไม่ถูก

……

ริมถนน

หลิงเฟิงกดโทรศัพท์อีกครั้ง ใบหน้าไร้อารมณ์ แล้วกดโทรออกอีกครั้ง

“ชิงหลง”

“ราชาแห่งความมืด”

“ถ่ายทอดคำสั่งสังหารของราชาแห่งความมืดทันที พื้นที่ โรงแรมสี่ฤดูเมืองชางไห่ ฉันอยากให้คนคนหนึ่งตาย!”