บทที่ 10. ตอนที่ 1. เผชิญหน้า

ฟางเฟยรีบพูด เพื่อหวังเตือนสติเทพเจ้าธาตุไม้ แต่เหมือนเขาจะโดนความโกรธครอบงำ จนขาดสติไปแล้ว พลังของเขาที่ปล่อยออกมา เข้าสู่ร่างฟางเฟยโดยตรง หญิงสาวเจ็บปวดจนเกินจะทนรับไหว เริ่มมีเลือดไหลออกจากปากและจมูก ทันใดนั้นปรากฏแสงสว่างเจิดจ้า ส่องผ่านกิ่งไม้ที่แน่นหนา แสงจ้าส่องรอดเข้ามาถึงด้านใน ก่อนที่กิ่งไม้เหล่านั้นจะระเบิดออกเป็นจุน ร่างของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกระเด็นไปติดผนัง กิ่งไม้ที่เหลือจากการระเบิด หดกิ่งก้านที่เหลือเข้าเป็นปิ่นพฤกษาตามเดิม ร่างของฟางเฟยนอนฟุบอยู่กลางเรือน หญิงสาวสำลักเอาลิ้มเลือดออกมา จนดูน่าสงสาร 

ภายในห้องนอนบ้านสกุลเกา ฟางเฟยนอนดิ้นทุรนทุราย ก่อนจะสำลักเอาลิ้มเลือดออก จนทั่วทั้งตัวและที่นอนกลายเป็นสีแดง

“ฟางเฟย ฟางเฟย เกิดอะไรขึ้น” จางจิ้งเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความตกใจ

เกาจางจิ้งรีบมาประคองร่างฟางเฟย เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา เช็ดเลือดออกจากใบหน้าของหญิงสาว จนทั้งมือและแขนของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด

“ซิน ซิน เร็วเข้า ซินอยู่ไหน” ชายหนุ่มรีบตะโกนเรียกสาวใช้อย่างลนลาน

ตงเจ๋อหน้าตาตื่นเข้ามา

“ซินยังคุกเข่าอยู่ที่ศาลเจ้าครับ นายน้อย”

ใช่เขาสั่งลงโทษเธอ ลืมเสียสนิท

“ไปตามซินมาช่วยทางนี้ก่อน แล้วนายรีบเอารถออกไปตามหมอมา”

“ครับ นายน้อย” ภาพตรงหน้าทำให้ตงเจ๋อ มีอาการตื่นตระหนกต่อสิ่งที่เห็น เขารีบวิ่งไปทำตามคำสั่ง

ซื่อเว่ยต้าตี้ เข้าไปประคองร่างของฟางเฟย หญิงสาวยังคงมีสติ เธอลืมตามองใบหน้าของเขา แล้วส่งยิ้มจาง ๆ 

“ข้าเชื่อ ว่าท่านจะไม่ทิ้งข้า”

“อย่างเพิ่งพูดอะไร”

ซื่อเว่ยต้าตี้ใช้ฝ่ามือสัมผัสหน้าผากของฟางเฟย เขาถ่ายพลังที่มีรักษาชีวิตให้กับเธอ ก่อนจะค่อย ๆ วางฟางเฟยที่หลับสนิทลง แล้วหันไปมองกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ที่เวลานี้ก็บาดเจ็บไม่ต่างกัน ฤทธิ์เดชของดาบดาราพิมาต ที่ตัดกิ่งก้านของปิ่นพฤกษา ก็เท่ากับตัดแขนขาของเทพเจ้าธาตุไม้ไปด้วย ซื่อเว่ยต้าตี้จ่อดาบไปที่กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง 

“เจ้าได้สติรึยัง ดูสิ่งที่เจ้าทำลงไป กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เจ้าทำนางทำไม”

ซื่อเว่ยต้าตี้กระโดดใส่กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง หมายเอาดาบดาราพิฆาตฟันใส่ร่างเทพเจ้าธาตุไม้ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงดึงปิ่นพฤกษาออก กลายเป็นดาบเล่มใหญ่ เข้าขวางดาบดาราพิฆาตที่กำลังฟันลงมาได้ทันการพอดี 

“องค์เทพซื่อเว่ยต้าตี้ ข้ารู้ตัวแล้ว ข้าผิดต่อมู่ตัน ข้าผิดกับเจ้าผิดกับนาง และผิดต่อสวรรค์”

น้ำตาของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงค่อย ๆ รินไหลออกจากดวงตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ซื่อเว่ยต้าตี้ตัดสินใจเก็บดาบของเขาแล้วหันไปอุ้มฟางเฟยที่หมดสติ

“นางพูดถูก ข้าควรกลับไปแก้ปัญหา ไม่ใช่หนีปัญหาแบบนี้ ลำพังมู่ตันนางจะหาทางออกได้อย่างไง ข้ามันขี้ขลาดที่เอาแต่เก็บตัว หลบหนีความจริง”

“ทั้งหมดขึ้นอยู่กับเจ้า กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง นางช่วยเจ้าได้เท่านี้ พลังของนางไม่เหมือนพวกเรา สิ่งที่นางทำเป็นไปเพราะความเมตตาที่มีต่อเจ้า เจ้าไม่ควรลงมือกับนางถึงเพียงนี้”

ซื่อเว่ยต้าตี้พาฟางเฟยออกจากห่วงฝันของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เทพเจ้าหนุ่มอุ้มหญิงสาวออกมาจากที่พักของเทพเจ้าธาตุไม้ ต้นไม้หน้าอาคารหลังใหญ่ จากที่แห้งเหี่ยวใกล้ตาย ก็ผลิใบแต่งกิ่งอ่อน สนามหญ้าที่แห้งเหี่ยวก็พากันแต่งใบใหม่ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกลับมาแล้ว ตื่นจากนิพพานแล้ว 

“ฟางเฟย เจ้าทำสำเร็จแล้ว เจ้าตื่นสิ ตื่นมาดูความสำเร็จของเจ้า”