บทที่ 10. ตอนที่ 3. เผชิญหน้า

“ท่านคิดทำสิ่งใด”

“พูดความจริง ต่อให้ต้องถูกลงโทษ ข้าก็ต้องยอมรับมัน”

“ลงโทษ ความรักระหว่างเรามีโทษด้วยเหรอ ต่อให้วันนี้ท่านไม่มา ข้าก็คิดไว้แล้วว่าวันแต่งงาน ข้าจะบอกความจริงต่อตำหนักสวรรค์ ดินแดนสูงส่งเช่นนั้น คงไม่อยากรับผู้หญิงมีตำหนิไปเป็นชายาหรอก”

“ทำเช่นนั้นมิได้ ทุกชีวิตที่นี่จะเดือดร้อน ถ้าความเข้าใจกลับแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง”

“แล้วแบบนี้จะทำอย่างไง”

“เราจะไปกันสามคน เราจะไปกันเฉพาะครอบครัวของเรา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่น เราสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเราต้องจบมันด้วยตนเอง”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉินอุ้มลูกชายของเขาในอ้อมอก แขนอีกข้างก็โอบเอวมู่ตันไว้ เสกตัวเองเป็นพญานกยักษ์ บินขึ้นสู่เวหา ทหารแดนบุปผาต่างตกตะลึง กับนกยักษ์ที่โฉบเอามู่ตันกับลูกชายของนางบินขึ้นสู่ท้องฟ้า กว่าจะตั้งสติได้ง้างคันธนูยิงออกไป พญานกยักษ์ก็พาสองแม่ลูกบินไปจนลับสายตาเสียแล้ว

เกาจางจิ้งยืนมองดูร่างของฟางเฟย ที่ถูกโยงไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ ภาพที่ฟางเฟยสำลักเอาลิ้มเลือดออกมา ยังคงติดตาเขาจนถึงตอนนี้ เสื้อผ้าของเขายังเต็มไปด้วยเลือดของหญิงสาว แม้เขาจะผ่านการเข่นฆ่ามานับไม่ถ้วน แต่กับผู้หญิงคนนี้มันต่างกันออกไป บุญคุณที่ตระกูลเกาต้องทดแทนคืออะไร ต้องแรกด้วยชีวิตแบบนี้เหรอ

“จางจิ้งนี้ก็เช้าแล้ว กลับไปพักก่อนเถอะ น้องก็ปลอดภัยแล้วไม่มีอะไรต้องห่วง ตรงนี้ปู่จะดูแลแทนเอง”

“คุณปู่ครับ บุญคุณที่ตระกูลเกาต้องทดแทนคืออะไร ผู้ที่รับหน้าที่ถือคันฉ่องต้องแรกด้วยชีวิตทุกคนรึเปล่า ทำไมฟางเฟยต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”

“ฉันก็ไม่รู้ คนที่ถือคันฉ่องต้องเจออะไร บุญคุณที่ต้องทดแทนคืออะไร ฉันรู้แค่ว่าคำสั่งถ่ายทอดกันมาแบบนี้ พี่สาวฉัน ที่รับหน้าที่ถือคันฉ่อง ก็ไม่เห็นว่าเธอต้องเจอกับเหตุการณ์อะไร"

“คุณปู่ครับ ผมกับฟางเฟย เราเจอเหตุการณ์ที่คล้ายกัน ปู่สงสัยมาตลอดว่าผมไปฝึกวิชานอกรีตมาจากไหน ถ้าผมบอกว่า ดาบปัญจธาตุเป็นคนสอนผม ปู่จะเชื่อไหม ถ้าผมบอกว่าฟางเฟยข้ามเวลาไปอดีตหรือสวรรค์ เพื่อทำเรื่องทดแทนคุณให้ตระกูล คุณปู่จะเชื่อผมกับน้องไหม”

“ฉันไม่รู้ ไม่เคยมีบรรพชนคนไหน ได้เล่าเรื่องพวกนี้เอาไว้”

แววตาของผู้เฒ่าเกาซูว่าน เต็มไปด้วยความสับสน สิ่งที่หลานชายพูดคืออะไร สายตาของผู้สูงวัยมองผ่านกระจก เข้าไปในห้องฉุกเฉิน สายตาจับจ้องไปยังร่างหลานสาวที่นอนแน่นิ่ง ผิวหน้าซีดขาวราวกระดาษ ตระกูลเกาได้รับพรหรือคำสาปจากสวรรค์กันแน่

ตำหนักสวรรค์ใหญ่โตหรูหราโอ่อ่า มีทหารเวรยามแน่นหนา กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงอุ้มเด็กน้อยผิวขาวตัวอ้วนจ้ำม่ำ กำลังน่าฝัดน่ากอด เดินหยอกล้อส่งเสียงหัวเราะสนุกสนาน โดยไม่เกรงกลัวว่าจะรบกวนผู้ใด เทพธิดามู่ตัน เดินตามหลังกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงมาติด ๆ แววตาของเทพธิดาเต็มไปด้วยความกังวล

“ใครกันบังอาจส่งเสียงดังรบกวนตำหนักสวรรค์”

เสียงตวาดดุดันจากหัวหน้าองครักษ์สวรรค์ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงหยุดฝีเท้าลง และส่งเด็กน้อยให้มู่ตันอุ้มแทน

“ข้า กุ้ยอ้ายป๋อเฉิน แห่งแดนพฤกษาปัญจธาตุ ต้องการเข้าเฝ้าองค์ฮันยูหวี่”

“ข้าน้อยองครักษ์สวรรค์ มิทราบว่าท่านเทพออกจากนิพพานแล้ว ต้องขออภัย เชิญท่านเทพทางนี้ขอรับ”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เดินตามองครักษ์สวรรค์อย่างองอาจผ่าเผย ในเวลานี้ความคิดของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ฟางเฟยเป็นแค่มนุษย์ กล้าหาญบุกแดนฝันของเขาเพื่อเตือนสติ นางโดนพลังพฤกษาของเขาจนเจ็บหนัก แล้วเขาล่ะเป็นถึงเทพระดับสูง ควบคุมปัญจธาตุแห่งฟ้าดิน กลับขี้ขลาดหลบหนี้ความจริง ปล่อยให้มู่ตันแบกรับความทุกข์เพียงลำพัง ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องแสดงออกถึงความตั้งใจที่มีต่อนาง

“ฝ่าบาท ท่านเทพกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง แห่งแดนพฤกษาปัญจธาตุขอเข้าพบ พระเจ้าข้า”

เสียงองครักษ์สวรรค์กล่าวรายงาน ดังก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องโถงใหญ่ มู่ตันถึงกับขนลุกด้วยความกริ่นเกรงในอำนาจบารมี กลางโถงมีกระถางกำยานใบใหญ่ ควันกำยานล่องลอยไร้จุดหมาย ส่งกลิ่นหอมเย็นสะกดจิตใจ องค์เทพฮั่นยูหวี่ กำลังนั่งคัดอักษรตำรา ทรงวางพู่กันลงแล้วกวักมือเรียก กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงอย่างเป็นกันเอง

“เข้ามา”

“ข้า กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง คารวะท่านฮั่นยูหวี่ ขอทรงพระเจริญ”