บทที่ 11. ตอนที่ 3. ความหลังที่หวนคืน

หมอลี่จู ส่งจูบให้จางจิ้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป จางจิ้งได้แต่ขำกับท่าทีของลี่จู เธอเป็นผู้หญิงน่ารักและใจดี เสียก็แต่เขาไม่ได้ชอบเธอ จางจิ้งเดินกลับไปยืนข้างเตียงของฟางเฟย แค่คืนกับวัน ตอนนี้สีหน้าของฟางเฟยดูดีขึ้นจริง ๆ หวังว่าเธอในอีกช่วงเวลาคงปลอดภัย จางจิ้งกุมมือของหญิงสาวเอาไว้ ส่งพลังไปถึงฟางเฟย รีบกลับมานะพี่รออยู่

เสียงหัวเราะเฮฮาดังออกมาจากห้องพักฟื้นบนแดนสวรรค์ เกาฟางเฟยเล่าเรื่องมากมายบนโลกมนุษย์ ณ เวลาปัจจุบันให้กับ ซื่อเว่ยต้าตี้ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง และมู่ตัน ฟัง ชายหนุ่มทั้งสองเล่นหมากไปดื่มน้ำชาไป และกินขนมปังกรอบที่เธอเอาติดตัวมา ฟังเรื่องต่าง ๆ ที่เธอเล่า ประหนึ่งฟังนิทานหลอกเด็ก เจ้าเด็กน้อยก็พลอยหัวเราะชอบใจไปด้วย

“นี่อะไรกัน พวกเจ้าเป็นถึงเทพระดับสูง มานั่งจับกลุ่มส่งเสียงดังอะไรกัน พวกเจ้านะ พวกเจ้า เห็นสถานพยาบาลของข้าเป็นบ้านของพวกเจ้ากันรึไง”

เทพไท่ไป๋จิงซิง ยืนเท้าเอวบ่นพวกเขา ซื่อเว่ยต้าตี้ถึงกับหัวเราะกับท่าทางของท่านเทพอาวุธโส

“เกาฟางเฟย ซื่อเว่ยต้าตี้ ข้ากับมู่ตันกลับก่อนดีกว่า ตาเฒ่าอารมณ์เสียแล้ว ข้าเพิ่งก่อเรื่องจากตำหนักสวรรค์มาหมาด ๆ จะมาโดนเรื่องนี้อีก คงไม่ใช่เรื่องดี ตาหนูมาหาพ่อ เรากลับบ้านกันนะ พ่อมีตุ๊กตาไม้ให้เจ้าเล่นทั้งวันเลย”

“ได้ ๆ ถ้าผ่านไปข้าจะไปแวะหาพวกท่าน”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงและมู่ตันทำความเคารพท่านเทพไท่ไป่จิงซิง แล้วเดินหายไปในอากาศ 

“เหลือเจ้าสองคนแล้ว เกาฟางเฟย แม่หนูผู้นี้ดูเจ้าจะฟื้นตัวเร็วดีนี่ เป็นแค่มนุษย์เหตุใดถึงดูพิเศษยิ่งนัก”

 ไท่ไป๋จิงซิงจับชีพจรของหญิงสาว แล้วถึงกับอ้างปากค้างตาโต 

“เป็นไปไม่ได้ แม่หนูฟางเฟยทำไมถึงมีพลังเทพ ตอนบาดเจ็บมาแค่พลังชีพมนุษย์ยังแทบไม่เหลือ แต่ตอนนี้มีพลังเทพเป็นไปไม่ได้ แม้มีไม่มากก็ไม่ควรเป็นไปได้” ไท่ไป๋จิงซิงรีบวิ่งหน้าตาตื่นออกไป

เกาฟางเฟยกับซื่อเว่ยต้าตี้ต่างมองหน้ากันด้วยความสงสัย 

“ซื่อเว่ยต้าตี้ ปกติเทพมีพลังกันกี่ระดับขั้น แต่ล่ะขั้นต่างกันอย่างไง”

“มี 12 ขั้น ถ้าเจ้ามีตามที่ท่านผู้เฒ่ากล่าว นี่คือจุดเริ่มต้น ที่ว่าน่าแปลก เพราะเจ้าไม่ได้ฝึกฝนอะไรเลย จะมีพลังแบบนั้นได้อย่างไร แม้แต่ข้า และเหล่าเทพปัญจธาตุ ยังต้องฝึกฝนกันอยู่นาน แม้เราจะมีติดตัวกันมาตั้งแต่จุติก็ตาม ต้องมีตัวยาบางอย่างที่เจ้ากินเข้าไป ทำให้พลังของเจ้าเปลี่ยนไป ท่านเทพไท่ไป๋จิงซิง คงกลับไปตรวจดูตัวยาที่ให้เจ้ากิน”

ซื่อเว่ยต้าตี้ประคองเกาฟางเฟย ไปที่ห้องปรุงยาของท่านไท่ไป๋จิงซิง ที่ดูจะกำลังวุ่นวายกับการตรวจสอบสูตรยาที่ใช้รักษา ฟางเฟยมองดูหม้อปรุงยาหลายใบ ที่กำลังเคี้ยวสมุนไพรจนกลิ่นคละคลุ้งไปทั่วหอปรุงยา เทพไท่ไป๋จิงซิง มีเทพบริวารและเซียนรับใช้จำนวนมาก ที่นี่คงเปรียบได้กับโรงพยาบาลของแดนสวรรค์ 

“เจอแล้ว ๆ เห็ดหลินจื่อ พระราชทานจากองค์ฮั่นยุหวี่ นี่เป็นเห็ดหลินจือที่ไม่เหมือนเห็ดปกติที่เราใช้กัน เหล่าลูกศิษย์แพทย์สวรรค์ ต่างเข้าไปมุงดู เห็ดหลินจือต้นเหตุที่ถูกหันจนแหว่ง เพื่อใช้เข้าเครื่องยา มันน่าจะเป็นเห็ดหลินจือวิเศษ ที่ท่านฮั่นยุหวี่เก็บเอาไว้ ถึงขั้นเพิ่มพลังให้แก่นดวงจิตได้ วิเศษจริง ๆ” 

ซื่อเว่ยต้าตี้แอบเห็น เทพผู้เฒ่ากำลังแอบหยิบเห็ดหลินจือที่เหลือ ใส่ในเสื้อของตนเอง ระหว่างที่เหล่าศิษย์แพทย์สวรรค์กำลังมุงพินิจพิเคราะห์ ชิ้นเห็ดหลินจืออยู่อีกมุมห้อง เทพเจ้าหนุ่มหายตัว โผล่ไปจับมือเทพผู้เฒ่าไท่ไป๋จิงซิง แบบคาหนังคาเขา

“ท่านไท่ไป๋จิงซิง เห็ดนี้เสด็จพ่อพระราชทานให้แก่เกาฟางเฟย ท่านจะแอบจิ๊กอีกแล้วเหรอ สมุนไพรเร่งเจริญครรภ์ท่านก็ได้ไปแล้ว ยังจะเอาเห็ดของนางอีก ท่านนี่นะเหลือเกินจริง ๆ”

"จุ๊ ๆ เงียบน่าท่านซื่อเว่ยต้าตี้ อย่าให้เด็ก ๆ มันได้ยิน ข้าจะดูไม่ดี"

“ท่านรู้ตัวด้วยรึ ส่งเห็ดคืนมา แล้วก็จัดยาของนางมาด้วย ข้าจะกลับแดนห้วงเวหา ดวงดาราน้อยใหญ่คิดถึงข้าใจจะขาดอยู่แล้ว”

“ใครให้ท่านกลับแดนห้วงเวหากัน” เสียงผู้หญิงดังมาจากหน้าประตู