บทที่ 12. ตอนที่ 2. สตรีสกุลเการุ่นที่ 10

“ลูกเข้าใจแล้ว ก่อนหน้านี้ลูกคิดผิดมาตลอด แต่ตอนนี้เข้าใจหมดแล้ว ต่อจากนี้ลูกจะตั้งใจและไตร่ตรองให้มากขึ้น จะไม่ให้นางต้องได้รับบาดเจ็บเช่นนี้อีก”

“เกาฟางเฟย ต่อจากนี้เจ้าต้องฝึกตน ผู้ถือคันฉ่องไม่ใช่ทุกคนจะได้ทำหน้าที่พิเศษ ชะตาของเจ้ากับสวรรค์ผูกติดกัน ไม่ว่าในใจเจ้าต้องการคำตอบอะไร เจ้าก็หลีกหนีมันไม่พ้น”

“ท่านเทพเจ้าฮั่นยุหวี่ ข้ามีคำถาม ท่านช่วยบอกได้หรือไม่ ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเกากับสวรรค์คืออะไร”

องค์ฮั่นยุหวี่ มองใบหน้างดงามของฟางเฟย แล้วยิ้มละมุน

“นานมาแล้ว บนพื้นดินแห้งแล้ง ผู้คนทุกข์ยากลำบากยากเข็ญ ความช่วยเหลือใด ๆ ก็เข้าไม่ถึง ตระกูลผู้นำทำพิธีบวงสรวงขอต่อฟ้าดิน ในเมื่อขอต่อคนไม่สำเร็จสวรรค์เท่านั้นที่จะเป็นที่พึ่งพิง มาถึงตรงนี้เจ้าคงสงสัย ผู้คนมากมายขอพร ทำไมพรที่สวรรค์ให้แก่มนุษย์จึงต่างกัน แน่นอนเพราะคนที่ทำพิธีขอในตอนนั้น มีความสำคัญต่อสวรรค์ พรของสกุลเกาจึงพิเศษกว่าใคร แต่ไม่มีอะไรได้มาง่ายดาย ในเวลานั้นสวรรค์เอง ก็เพิ่งจบสงครามการฟื้นฟูก็ต้องทำพรก็ต้องให้ การแลกเปลี่ยนจึงถูกกำหนดนับแต่นั้นมา ไม่ใช่ทายาทคันฉ่องทองแดงทุกคนจะต้องทำคุณทดแทน มีแค่บางคนเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเหมาะสมถึงคู่ควรให้แทนคุณ”

“แจ็กพอร์ตดันมาแตกที่ฉัน” ซื่อเว่ยต้าตี้หันมามองหน้าฟางเฟยด้วยความสงสัย

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้า…ข้าหมายถึง ข้าโชคดดี โชคดีมาก” หญิงสาวยิ้มแก้เก้อๆ

“เอาล่ะ มีอะไรอีกหรือไม่ พ่อมีตำรามากมายต้องคัดแยกใหม่ เล่มเก่ามันรางเลือนเต็มทน”

“ทำไมงานพวกนี้เสด็จพ่อไม่ให้หอสมุดจัดการ มานั่งทำเองทำไม”

“นี่มันตำราของข้า ให้คนอื่นทำแทนไม่ได้”

“องค์ฮั่นยุหวี่ ขอรบกวนอีกคำถามเดี่ยวค่ะ ดาบปัญจธาตุของตระกูลเกา มีความเกี่ยวข้องกับคันฉ่องใช่ไหม”

“ดาบนั้นกับคันฉ่องเดิมทีมันก็อยู่คู่กัน คันฉ่องอยู่ที่ไหนดาบอยู่ที่นั่น ไม่เห็นแปลก เดี๋ยวนะ…เจ้าพูดว่าดาบปัญจธาตุอยู่กับสกุลเกางั้นรึ อืม…ดี ๆ วิเศษมาก เอาละ…พอเถอะอย่าถามอีกเลย เมื่อถึงเวลาของมันเจ้าก็จะรู้เอง”

“เจ้าค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นลูกขอลา” ซื่อเว้ยต้าตี้กับฟางเฟยทำความเคารพและกำลังจะเดินออก

“เดี๋ยว ๆ นานแล้วเจ้าไม่ได้กลับตำหนักสวรรค์ ถ้าอยากไงก็พักที่นี่ไปก่อน นางเองร่างกายก็ยังอ่อนแอพักที่นี่อย่างน้อยไท่ไป่จิงซิง ก็ยังสามารถช่วยจัดยาบำรุงดูแลนางได้”

ซื่อเว่ยต้าตี้มองหน้าหญิงสาว คิดในใจสักครู่ “ได้พระเจ้าค่ะ ลูกจะพักที่นี่แต่ฟางเฟยต้องอยู่กับลูกเท่านั้น”

“ได้แล้วแต่เจ้า ถือโอกาสพานางเที่ยวสวรรค์ไปด้วยเลย กลับห้วงเวหาเห็นแต่ดาวน่าเบื่อจะตายไป ที่นั่นก็ไม่ต้องห่วงพ่อส่งคนไปช่วยเจ้าดูแลงานแล้ว ต่อไปเจ้ายังมีเรื่องต้องทำอีก งานนั้นก็ควรมีผู้ช่วย”

“ขอบพระทัย พระเจ้าค่ะ”

ตำหนักซื่อเว่ย ดูแปลกแยกจากตำหนักสวรรค์ที่อยู่ในอาณาบริเวณเดียวอย่างกันลิบลับ อาคารหลังใหญ่ปลูกสร้างด้วยไม้ แกะสลักวิจิตรงดงามทาสีสันหลากหลาย เป็นสถาปัตยกรรมแบบโบราณที่สวยงามอลังการ มีสวนขนาดใหญ่อยู่กลางตำหนักต้นไม้ดอกไม้สวยงาม ลมพัดเย็นสบาย มีกลิ่นหอมของเกษรดอกบัวลอยมาตามลม ซื่อเว่ยต้าตี้ประคองฟางเฟยเดินเข้ามาด้านใน สาวใช้และทหารเวรรายทางพอเห็นเขาก็ต่างทำความเคารพ ตำแหน่งของเขาถ้าคิดดูแล้วน่าจะน้อยกว่าไท่จื่อไฉ่เหลี่ยงหวง แต่ดูจากการแสดงออกของเทพรับใช้กลับดูสำคัญ

“ซื่อเว่ยต้าตี้ ท่านอยู่ตำแหน่งไหนแน่ทำไมถึงดูสำคัญนัก”

“เป็นองค์ชายที่รูปงามที่สุดในสวรรค์” ชายหนุ่มยิ้มอย่างภูมิใจ

“เฮ้อ…เหนื่อยกับท่านจริง ๆ เป็นงานเป็นการบ้างได้ไหม” ฟางเฟยเริ่มหงุดหงิด

“ได้ ข้าเป็นบุตรชายคนโต ที่เกิดจากธิดามารนางหนึ่ง เลือดของข้ามีสวรรค์และมารผสมกันอยู่ ที่พวกเขาเคารพนอบน้อมไม่ใช่ฐานะองค์ชาย แต่เป็นเพราะเขากลัวพลังที่หลับไหลในใจข้า” ฟางเฟยหยุดเดินรั้งแขนของเทพเจ้าดวงดาวเอาไว้ หญิงสาวจ้องใบหน้างดงามของเขาอย่างพิเคราะห์