บทที่ 12. ตอนที่ 3. สตรีสกุลเการุ่นที่ 10

“อะไรคือมาร ท่านก็ดูรูปงามดวงตาสีฟ้าอมเขียวก็มีเฉพาะเวลาโกรธ ก็ไม่น่าจะเห็นว่าเป็นมาร อะไรคือมาร”

“ข้ามีทุกอย่างที่ดูเป็นเทพใช่รึไม่ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งสาวงาม ที่เจ้ายังไม่รู้” ซื่อเว่ยต้าตี้ทำหน้าดุแววตาเริ่มเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างน่าหวาดกลัว เขาค่อย ๆ เดินเข้าหาเธอจนประชิด ฟางเฟยถอยหลังจนไปติดราวระเบียง ที่กั้นระหว่างทางเดินกับสระบัว ซื่อเว่ยต้าตี้รีบโอบเอวดึงร่างบางมาชิดตัว “กลัวข้ารึไม่” ฟางเฟยกรีดร้องรีีบผลักเขาออก แต่ซื่อเว่ยต้าตี้กลับหัวเราะชอบใจ

เทพรับใช้ที่เดินผ่าน เผลอตัวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มหญิงสาวที่หยอกล้อกันถึงเนื้อถึงตัว

“มองอันใด หรือพวกเจ้าอยากต้องโทษ”

“มิบังอาจเจ้าค่ะ เพียงแต่มีผู้คนมากมายล่ำลือ ว่าหญิงมนุษย์ของท่านซื่อเว่ยต้าตี้งดงามนัก พวกข้าแค่อยากเห็นนาง แต่ไม่คิดว่าจะเห็นเอ่อ…อย่างอื่น” ซื่อเว่ยต้าตี้ดึงมือฟางเฟยมายืนต่อหน้าพวกนางกำนันสาวสวรรค์

“เงยหน้าขึ้น เงยหน้าดูนางให้เต็มตาแล้วต่อไปจะได้ไม่ต้องมาแอบมองกันอีก” เทพรับใช่ค่อย ๆ เงยหน้าดูฟางเฟยซื่อเว่ยต้าตี้ฉวยโอกาส หอมแก้มหญิงสาวต่อหน้าธารกำนัน ทุกคนได้แน่อ้าปากค้าง รวมทั้งฟางเฟยที่ยืนตัวชาทำอะไรไม่ถูก ถึงเธอจ