บทที่ 12. ตอนที่ 3. สตรีสกุลเการุ่นที่ 10

“อะไรคือมาร ท่านก็ดูรูปงามดวงตาสีฟ้าอมเขียวก็มีเฉพาะเวลาโกรธ ก็ไม่น่าจะเห็นว่าเป็นมาร อะไรคือมาร”

“ข้ามีทุกอย่างที่ดูเป็นเทพใช่รึไม่ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งสาวงาม ที่เจ้ายังไม่รู้” ซื่อเว่ยต้าตี้ทำหน้าดุแววตาเริ่มเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างน่าหวาดกลัว เขาค่อย ๆ เดินเข้าหาเธอจนประชิด ฟางเฟยถอยหลังจนไปติดราวระเบียง ที่กั้นระหว่างทางเดินกับสระบัว ซื่อเว่ยต้าตี้รีบโอบเอวดึงร่างบางมาชิดตัว “กลัวข้ารึไม่” ฟางเฟยกรีดร้องรีีบผลักเขาออก แต่ซื่อเว่ยต้าตี้กลับหัวเราะชอบใจ 

เทพรับใช้ที่เดินผ่าน เผลอตัวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มหญิงสาวที่หยอกล้อกันถึงเนื้อถึงตัว

“มองอันใด หรือพวกเจ้าอยากต้องโทษ”

“มิบังอาจเจ้าค่ะ เพียงแต่มีผู้คนมากมายล่ำลือ ว่าหญิงมนุษย์ของท่านซื่อเว่ยต้าตี้งดงามนัก พวกข้าแค่อยากเห็นนาง แต่ไม่คิดว่าจะเห็นเอ่อ…อย่างอื่น” ซื่อเว่ยต้าตี้ดึงมือฟางเฟยมายืนต่อหน้าพวกนางกำนันสาวสวรรค์

“เงยหน้าขึ้น เงยหน้าดูนางให้เต็มตาแล้วต่อไปจะได้ไม่ต้องมาแอบมองกันอีก” เทพรับใช่ค่อย ๆ เงยหน้าดูฟางเฟยซื่อเว่ยต้าตี้ฉวยโอกาส หอมแก้มหญิงสาวต่อหน้าธารกำนัน ทุกคนได้แน่อ้าปากค้าง รวมทั้งฟางเฟยที่ยืนตัวชาทำอะไรไม่ถูก ถึงเธอจะชอบหยอกล้อกับจางจิ้ง แต่ก็ไม่เคยเลยที่พี่ชายจะฉวยโอกาสล้วงเกินแบบนี้

“ซื่อเว่ยต้าตี้ เจ้าฉวยโอกาส” ซื่อเว่ยต้าตี้หัวเราะชอบใจรีบวิ่งหนี หวังให้ฟางเฟยวิ่งตาม หญิงสาววิ่งตามได้นิดเดียวก็ทรุดตัวลงคุกเข่า รู้สึกเจ็บแสบแน่นในอก จนสำลักเอาเลือดออกมาอีก แม้ไม่มาก แต่ก็ทำให้ซื่อเว่ยต้าตี้ถึงกับตกใจรีบเข้ามาอุ้มนางไปที่ห้องนอน

“ขอโทษฟางเฟย ข้านี่มันแย่จริง ๆ ” ซื่อเว่ยต้าตี้มีสีหน้าตกใจ เทพเจ้าหนุ่มลืมตัว แค่คิดหยอกล้อนาง ไม่คิดว่าจะทำให้ทรุดลงอีก

“ซื่อเว่ยต้าตี้ ท่านอย่าให้นางออกแรง เข้าใจไหมว่านางช้ำใน พลังของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ทำให้ภายในบอบช้ำ ท่านนี้มัน...จริง ๆ เลย”

“ท่านผู้เฒ่าข้าไม่ได้ตั้งใจ ได้ ๆ ต่อไปข้าจะระวังให้มากกว่านี้”

ท่านเทพไท่ไป๋จิงซิง เดินออกไปอย่างหัวเสีย อยากจะดุเขามากกว่านี้ แต่ก็เกรงใจตำแหน่งของเขา ฟางเฟยมองหน้าซื่อเว่ยต้าตี้ที่ดูสำนึกผิดอย่างมาก เทพเจ้าหนุ่มเข้ามากุมมือเธอไว้

“ขอโทษนะฟางเฟย ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่อยากทำให้ทุกคนรู้ว่าเจ้าสำคัญกับข้ามาก ไม่อยากให้ใครดูถูกเจ้าเหมือนที่ข้าเคยโดน”

“ไม่เป็นไร ท่านเป็นคนน่ารัก โกรธไม่ลงหรอก ท่านจงใจให้คนล่ำลือไปถึงหูเทพธิดานางนั้นใช่ไหม”

“เดิมทีข้าก็ไม่ได้เป็นแบบนี้ ข้าเย็นชา แข็งกระด้าง และไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด แต่พอมีเจ้า ข้าอยากให้ทุกคนได้เห็น ว่าดอกไม้สวยงามที่ข้าได้รับ เบ่งบานสดชื่นในหัวใจข้าเพียงใด ซูหนี่ข้ายอมรับว่าเคยพอใจนาง แต่นั้นเป็นเพียงความหลงใหล ข้าไม่เข้าใจนาง นางต้องการทำอะไรบางอย่าง แต่แผนของนางผิดพลาด ความผิดจึงตกที่ข้า ข้าถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้บงการ คิดลอบทำร้ายไฉเหลี่ยงหวง ข้าถูกโบยแล้วไปโยนทิ้งอยู่ห้วงเวหา ข้าโกรธทุกคนและโชคชะตา จนปิดผนึกแดนดาราห้วงเวหานับแต่นั้น ผ่านไปเป็น 1,000 ปี เสด็จพ่อเหมือนประทานเจ้ามา เพื่อเป็นของขวัญปลอบใจข้า เจ้าคือสตรีที่มีสีสันในดินแดนที่มืดมิดและเงียบเหงา ข้าไปเฝ้าดูเจ้าตั้งแต่แรกเกิด คำกล่าวรายงานตัวในวันแรกที่เจ้าเกิด และทุก ๆ ปีในวันเกิดของเจ้า ข้าจะอยู่ต่อหน้าเจ้า"

ฟางเฟยบีบมือซื่อเว่ยต้าตี้เบา ๆ ชะตาถูกลิขิตจริง ๆ ซื่อเว่ยต้าตี้ เกาจางจิ้ง และตัวเธอเกาฟางเฟย มีบางอย่างเชื่อมโยงกันภายใต้ข้อบังคับของปัญจธาตุ

“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ขอบคุณนะ ท่านคือพรวันเกิดที่มีความสุขของข้า” ซื่อเว่ยต้าตี้ยิ้มกว้างยกมือของหญิงสาวขึ้นมาแนบใบหน้าของเขา