บทที่ 2. ตอนที่ 3. ภูมิหลัง

ชายหนุ่มยิ้ม แล้วเดินจากไป โดยไม่รอฟังคำตอบว่าจะยอมให้ตามไปรึเปล่า ฟางเฟยได้แต่มองตามหลัง แล้วยืนดูคนงานช่วยกันจัดวางข้าวของ ที่คุณปู่จัดให้คนขนเข้ามา หนีความวุ่นวายจากครอบครัวเก่า มาเจอครอบครัวใหม่ ที่วุ่นวายกันไปคนล่ะแบบ แต่อย่างน้อยที่นี่ก็ดูเป็นห่วงเธอมากกว่าที่เมืองไทย ที่คอยแต่อยากจะแอบฆ่ากันทิ้งมากกว่าโอบกอดกันด้วยความรัก

“คุณหนูคะ ฉันเอากระเป๋าไปจัดเก็บเลยนะคะ”

เสียงของ ซิน สาวใช้ที่พี่ชายสุดหล่อเลือกมาให้ พูดขึ้น ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวหันกลับมามองดูเธอ หญิงสาวน่าจะอายุสัก 20 ปี หน้าตาสดใส บุคลิกคล่องแคล่ว

“ค่ะ เอาไปเก็บด้วยกันนะ ซินนำทางไปเลยค่ะ เอ่อ ตงเจ๋อฝากดูความเรียบร้อยข้างนอกไปก่อนนะ”

หญิงสาวเดินตามซินที่มีคนงานผู้หญิงอีกคน ช่วยกันขนกระเป๋าของเธอไปที่ห้องนอน ฟางเฟยแทบไม่ต้องทำอะไรเลย บรรดาสาวใช้ในตระกูลเกาจัดการให้ทั้งหมด เธอเลยกอดกล่องคันฉ่องติดตัวตลอดเวลา แล้วเดินไปที่ส่วนของศาลเจ้า เพื่อจะไปไหว้บอกกล่าวว่าเธอได้ย้ายมาอยู่ภายในศาลเจ้าแล้ว ขอให้ท่านช่วยปกปักคุมครอง ไม่ทันสังเกตว่าตลอดเวลาที่เดินออกจากบ้านมา ตงเจ๋อเดินตามมาตลอดทางจนถึงศาลเจ้าถึงเห็นเขา

“นายน้อยจางจิ้งให้ผมค่อยดูแลคุณหนูครับ”

ชายหนุ่มรูปร่างสันทัด รีบพูดอธิบายทันทีที่หญิงสาวหันไปมองเขา ฟางเฟยได้แต่พยักหน้าตอบรับ

“นายน้อยของตงเจ๋อนี่ท่าทางจะเก่งมากนะ”

“เก่งไหม คุณหนูต้องสังเกตเองครับ ผมรู้แค่ว่าตระกูลเกาเป็นตระกูลใหญ่ อำนาจบารมีรักษากันมารุ่นต่อรุ่น นายน้อยรับช่วงรุ่นล่าสุดจำเป็นต้องสร้างความเกรงขามให้เป็นที่ประจักษ์ ทั้งกับคนเก่าแก่ในตระกูลให้เป็นที่ยอมรับ และคนนอกที่จับตาดูตระกูลเราอยู่ ถ้านายน้อยไม่เข้มแข็ง แข็งแกร่งอาจถูกคนอื่นดูแคลนได้”

“คงเพราะฉันเป็นผู้หญิงเลยไม่รู้เรื่องแบบนี้เลย จริงอย่างพี่จางจิ้งพูด ฉันยังมีเวลาเรียนรู้”

ฟางเฟยหยิบเอาคันฉ่องโบราณขึ้นมาถือในมือ ยกขึ้นไหว้ศาลฮั่นยุหวี่ บอกกล่าวท่านตามที่ตั้งใจ

“เหมือนนายน้อยจะมีดาบโบราณ ที่ฝักดาบมีรายคล้าย ๆ กับด้านหลังคันฉ่องนี้ด้วยครับ”

ฟางเฟยพลิกด้านหลังคันฉ่อง ดูลวดลายที่ปรากฏ ทั้งหมดนี้คงเป็นลิขิตของตระกูลเกา

ห้องซ้อมภายในสตูดิโอ ที่รายล้อมไปด้วยกระจก สาว ๆ กำลังนัดคิว ลำดับจุดยืนของตัวเองในคิวการแสดง โดยมีครูฝึกคอยควบคุมการฝึกซ้อม ฟางเฟยและเพื่อนร่วมทีม วาดลีลาร่ายรำที่สวยงาม แต่ก็ยังเหมือนไม่ดีพอสำหรับครูฝึก จนพวกเธอต้องซ้อมกันซ้ำ ๆ ในจังหวะเดิม เพื่อให้ได้มุมที่สวยงามตรงตามความต้องการ 

“อ้าวทำไมเป็นพี่จางจิ้ง ตงเจ๋อหายไปไหน” เกาจางจิ้งยืนกอดอก ส่งยิ้มมุมปากให้เธอ

ฟางเฟยทักขึ้น เมื่อเดินออกมาจากห้องแล้วพบว่า เป็นนายน้อยเกาที่ยืนรออยู่ แทนที่จะเป็นตงเจ๋อคนขับรถของเธอ เสียงซูมี่ยายปากร้ายดังตามหลังมาก่อนตัว

“สวัสดีค่ะนายน้อยเกา ได้ยินชื่อเสียงมานาน โชคดีจังเลยได้พบคุณที่นี่” ฟางเฟยมองบนกับเสียงทักทายของหล่อน

“พี่ให้ตงเจ๋อไปทำงานให้น่ะ เลยอยู่รอรับเธอแทน” 

เกาจางจิ้งไม่ได้สนใจเสียงซูมี่ ที่พยายามแสดงความรู้จักต่อเขา และยังยืนรอพร้อมส่งยิ้มหวาน แต่กลับหันไปสนใจต่อคำถามของน้องสาวคนสวยแทน ผู้กำกับเจียอีเดินออกมาจากห้องประชุมพอดี เข้าตรงดิ่งเข้ามาหากลุ่มของฟางเฟยทันที

“น้องสาวคนนี้คงสำคัญกับนายมากสินะ นอกจากมีบอดี้การ์ดติดตามแล้ว ถึงขนาดนายน้อยเกาจางจิ้งต้องมารอรับด้วยตนเองแบบนี้อีก”

“อ้าวคิดว่าใคร นายเองเหรอเจียอี”

“นี่พี่กับผู้กำกับรู้จักกันเหรอคะ”

“เราเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกคุณ” ผู้กำกับเจียอีเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนรัก

“ขอโทษนะคะนายน้อยเกา ฉันชื่อซูมี่ เป็นเพื่อนกับฟางเฟยยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ซูมี่ยังพยายามส่งเสียงทักทายแทรกขึ้นกลางคัน

“อ๋อ…ครับ สวัสดี ไม่เห็นฟางเฟยแนะนำผมเลยว่ามีเพื่อนชื่อ ซูมี่ ”