บทที่ 24. ตอนที่ 3. หุบเขาดอกท้อ

“แม่หนู เจ้าต้องตั้งใจและมีสมาธิ มากกว่านี้ ลองอีกครั้ง เอาใจไปจดจ่อกับมัน”

ฟางเฟยทำตามคำแนะนำของยายเฒ่า ไม้เท้ามังกรที่หนักจนไม่สามารถขยับได้ กลับยกขึ้นได้อย่างง่ายดาย

“ได้แล้วเจ้าค่ะ นี่เจ้าค่ะ ท่านยายจะไปที่ใด ให้ข้ากับท่านซือเว่ยต้าตี้ไปส่งนะเจ้าค่ะ”

“ซือเว่ยต้าตี้งั้นรึ เทพเจ้าดวงดาว โตเป็นหนุ่มแล้ว เจ้าจำข้าไม่ได้ซินะ ตำแหน่งของเจ้า เดิมทีข้าก็เคยทำนะ เงียบเหงาสักหน่อย แต่มันดีมากต่อการฝึกฝนตน"

“ใช่ขอรับ เหมาะสมกับการฝึกฝนตนจริง อย่างที่ท่านว่า”

ฟางเฟยพยุงยายเฒ่ามาจนถึงศาลากลางสวน ที่มีอุปกรณ์งานสวนวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ ขณะที่ฟางเฟยกำลังพยุงยายเฒ่านั่งลง และชักมือกลับยายเฒ่ากลับรีบคว้ามือเธอไว้ นางจ้องหน้าฟางเฟยนิ่งชั่วครู่แล้วยิ้มออกมา

“เจ้าเป็นมนุษย์ มิน่าถึงไม่ใช้พลังรักษาข้า ซือเว่ยต้าตี้เจ้าบังอาจมาก ที่พาหญิงสาวมนุษย์เข้ามาในเขตแดนป่าท้อของข้า”

ยายเฒ่าเผยร่างจริงเป็นเทพธิดางดงามนางหนึ่ง ซือเว่ยต้าตี้พอเห็นแบบนั้นก็ถึงกับตกตะลึง รีบทำการคำนับชุดใหญ่คุกเข่าก้มศีรษะลงบนพื้น ฟางเฟยเห็นแบบนั้นก็รีบทำตามแบบงง ๆ เสียงยายเฒ่าที่ตอนนี้กลายเป็นเทพธิดาแสนงาม หัวเราะขึ้น

“พอเถอะ ข้