บทที่ 3. ตอนที่ 3. มิติที่ถูกเปิด

ฟางเฟยมองดูบรรยากาศรอบตัว ที่นี่ควรจะเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ แต่เวลานี้กลับมีแต่ต้นไม้ยืนต้นแห้งเหี่ยว ทิ้งใบร่วงลงพื้นให้เกลื่อนกลาดดูแล้งแค้นไปทั่ว 

“ที่นี่ควรสวยงาม ทำไมถึงมีสภาพแบบนี้”

“มันเป็นเพราะ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เทพเจ้าธาตุไม้ เข้าสู่ภาวะนิพพานนานเกิน 100 ปีแล้ว แดนพฤกษาแห่งนี้จึงเป็นเช่นที่เจ้าเห็น ข้าต้องการให้เจ้าเข้าไปในห้วงนิทรา เพื่อชักจูงกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงให้ตื่นคืนกลับมา"

“ทำไมต้องเป็นฉัน พวกท่านเป็นถึงเทพเจ้าทำไมไม่ทำกันเอง เรื่องสำคัญแบบนี้ถ้าผิดพลาดฉันจะตายไหม หรือท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงจะอันตรายไหม” ซื่อเว่ยต้าตี้หัวเราะออกมากับความคิดของฟางเฟย

“ทั้งหมดที่เจ้าพยายามถามมาตลอด คือเจ้ากลัว อย่ากลัวเกาฟางเฟยข้าจะอยู่ข้าง ๆ เจ้า สวรรค์จะไม่ทำให้เจ้าเกิดอันตราย”

“สวรรค์…ตั้งแต่มาที่นี่ฉันเห็นแต่ท่าน ซื่อเว่ยต้าตี้ ฉันยังไม่เห็นสวรรค์เลย”

“ถือว่าเจ้าเข้าใจทุกอย่าง ข้าดีใจที่ได้ดูแลเจ้า เกาฟางเฟย”

หญิงสาวลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนบ้านสกุลเกา คันฉ่องทองแดงยังคงวางบนชั้นโชว์ที่เดิม ฟางเฟยยังรู้สึกปวดหัว แต่ไม่มากเหมือนเมื่อหัวค่ำแล้ว หญิงสาวพยายามลุกขึ้นดูนาฬิกา พบว่าตอนนี้เป็นเวลา 9 โมงเช้าแล้ว มีเสียงคนกำลังเดินมา

“ฟางเฟิยเป็นอย่างไงบ้าง พี่คิดว่าถ้าเช้านี้ไม่ดีขึ้น จะพาไปโรงพยาบาล”

“ยังปวดหัวอยู่ค่ะ แต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว พักอีกหน่อยคงดีขึ้น”

“ดื่มยาก่อน คุณปู่เป็นคนจัดยาให้ด้วยตัวเอง บ้านเราไม่เคยต้องไปโรงพยาบาล เรามีสูตรยาของตระกูล น้องฟางเฟยดื่มยาก่อน ขมสักหน่อยแต่ที่น้องอาการดีขึ้น เพราะเมื่อคืนพี่…ช่วยกันกรอกยาให้เธอ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงยังไม่รู้สึกตัว”

“ถึงขั้นกรอกยาเลยเหรอ ทำไมไม่รู้ตัวเลย”

“น้องฟางเฟยไข้ขึ้นสูงมาก จนล้มลงตรงนั้น ดีที่ซินประคองหัวทัน แต่คันฉ่องตกลงพื้นดีที่ไม่เสียหาย”

เกาจางจิ้ง ลุกไปหยิบคันฉ่องมายื่นให้ฟางเฟยดู จริงอย่างที่ชายหนุ่มพูด คันฉ่องไม่เสียหายแม้แต่นิดเดียว แผ่นหน้าทองแดงก็เรียบเงาปกติไม่ได้มีรอยร้าวแบบที่เห็นเมื่อคืน

“พี่จางจิ้งมีดาบที่เป็นลายแบบนี้ด้วยใช่ไหม”

ฟางเฟยพลิกด้านหลังคันฉ่องให้เกาจางจิ้งดู

“ใช่ มีลายปัญจธาตุ เหมือนกัน”  

“ทำไมอยู่ดี ๆ ก็ถามถึงดาบของพี่”

“ตงเจ๋อเคยบอกว่า ดาบของพี่จางจิ้ง มีลายปัญจธาตุเหมือนคันฉ่อง ฉันเลยถามถึง ขอฉันดูหน่อยได้ไหม”

เกาจางจิ้งมองเข้าไปดวงตาที่แดงกล่ำด้วยพิษไข้ ของฟางเฟย 

“เอาไว้ ฟางเฟยหายป่วยแล้ว พี่จะให้ดู เวลานี้กินยาแล้วพักผ่อนก่อนจะดีกว่า”

เกาจางจิ้งส่งถ้วยยาให้หญิงสาว ฟางเฟยรับถ้วยยามาเป่าไล่ความร้อนแล้วค่อย ๆ ดื่ม แล้วต้องทำหน้าเบี้ยว

“อ่า…มันขมมากค่ะ”

“รีบกลืนให้หมดรวดเดียวเลย มันจะไม่ขม”

ฟางเฟยทำตามที่ชายหนุ่มบอก เพราะเขานั่งเฝ้าแบบนี้ ต่อให้ไม่อยากกินก็ต้องจำใจ ฟางเฟยส่งถ้วยเปล่าให้เขาแล้วทำหน้าเบี้ยว กับความขื่นขมของตัวยา จางจิ้งป้อนบ๊วยหวานใส่ปากหญิงสาว 

“แก้ขม เป็นอย่างไงดีใช่ไหม”

“อืม…ใช้ได้เลย ค่อยยังชั่วหน่อย พี่จางจิ้งนี่น่ารักจังเลย เข้าใจแล้วทำไมสาว ๆ ถึงอยากได้พี่เป็นแฟน”

“แค่นี้น่ะหรือ พี่มีดีกว่านี้อีกนะ”

“พอเถอะ…ชมแค่นี้เอง รีบโฆษณาตัวเองเลยนะ”

“พักเถอะ…พี่จะให้ซินเอาข้าวต้มมาให้ เธอคงพักผ่อนน้อยและหักโหม เลยทำให้ไม่สบาย”

จางจิ้งทำท่าจะลุกออกไป ฟางเฟยคว้าแขนชายหนุ่มไว้ จนเขาต้องลงมานั่งตามเดิม

“พี่จางจิ้ง ตอนพี่ได้รับมอบดาบปัญจธาตุ มีเรื่องแปลก ๆ อะไรเกิดขึ้นกับตัวเองบ้างไหม”

เกาจางจิ้งมองหน้าหญิงสาว ชายหนุ่มเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาปิดหน้าตาน้องสาว แล้วลูบหัวของเธอ ฟางเฟยกอดคันฉ่องไว้กับอก

“เกิดอะไรขึ้น มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอรึเปล่า”

ฟางเฟยกลืนความคิดที่จะพูดลงคอ ตัดสินใจไม่บอกให้เขารับรู้ ด้วยไม่แน่ใจว่าตระกูลเกาที่นี่ลึก ๆ แล้วมีจุดประสงค์อะไรที่เธอไม่รู้รึเปล่า เธอควรแน่ใจกว่านี้ ว่าทุกอย่างควรพูดหรือไม่ควรพูด