บทที่ 3. ตอนที่ 4. มิติที่ถูกเปิด

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยากรู้ว่าพี่จางจิ้ง พบเจอเหตุการณ์อะไรบ้างตอนที่ได้รับดาบเล่มนั้น และที่มาของมันคล้ายกับคันฉ่องทองแดงนี่ไหม”

“ดาบเล่มนี้ได้มาจากตอนก่อตั้งศาลเจ้า มีแม่ทัพท่านหนึ่งส่งมันมาให้บรรพบุรุษเราในเวลานั้น ความบังเอิญที่มีลวดลายเหมือนคันฉ่องทองแดง ส่วนที่มาว่า คนผู้นั้นได้มาอย่างไง ไม่มีใครรู้ ส่วนความแปลกประหลาดของผู้รับหน้าที่ แต่ล่ะคนเป็นอย่างไรพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่มันทำให้พี่มีพละกำลังที่มหาศาล และมีสมาธิในการเข่นฆ่า เมื่อยามที่ใช้ดาบเล่มนี้”

“ถือว่ามีความพิเศษจริง ๆ เหมาะสมแล้วที่จะถ่ายทอดกับผู้ชาย คันฉ่องนี้ก็เหมาะสมแล้วที่อยู่กับผู้หญิง”

“ก็ไม่แน่หรอกนะ ถ้าน้องฟางเฟยฝึกดาบได้ดีขึ้น พี่จะให้ลองจับดาบเล่มนี้ พักผ่อนเถอะ ส่งคันฉ่องให้พี่ พี่จะเอาไปเก็บให้"

“ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้ข้าง ๆ นี่ก็ได้” ฟางเฟยเอาคันฉ่องวางลงข้างหมอน โดยไม่ได้หันไปมอง  มีเสียงเหมือนอะไรกระทบกับโลหะ

หญิงสาวหันไปมองว่าคันฉ่องว่างทับอะไร ปิ่นปักผมลายเมฆามงคล

“ปิ่นปักผม ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ ซินไม่เรียบร้อยเลย ทำไมไม่เก็บของให้เรียบร้อย”

เกาจางจิ้ง บ่นสาวใช้ เมื่อมองเห็นปิ่นปักผมวางอยู่ข้างหมอน

“ไม่ใช่ความผิดซินค่ะ ฉันน่าจะเอามาวางตรงนี้เอง พี่จางจิ้งอย่าโกรธเลยนะ เวลาพี่อ่อนโยนดูน่ารักกว่าเวลาโกรธมาก” ฟางเฟยยิ้มให้ชายหนุ่ม จนคิ้วที่ขมวดคล้ายออก กลายเป็นยิ้มหวานให้กับเธอ ก่อนที่เขาจะลุกออกจากห้องไป

ฟางเฟยหยิบปิ่นปักผมขึ้นมาดู ปิ่นปักผมหยกสีขาวเนื้อใสเหมือนแก้ว หญิงสาวใช้ความคิด 

“ปิ่นปักผมของ ซื่อเว่ยต้าตี้” ภาพใบหน้างดงามที่มีลอยยิ้มอ่อนหวาน เส้นผมยาวดำสลวย เกล้ามวยกลางศีรษะ ปักปิ่นอันนี้ ก่อนที่เขาจะถอดมันออกมาปักที่ผมเธอแทน 

“นี่ไม่ใช่ฝันงั้นเหรอ ทำไมปิ่นของท่านเทพถึงอยู่ที่นี่”

นี่มันจะแปลกประหลาดเกินไปแล้ว ดาบของพี่จางจิ้ง ต้องมีอะไรพิเศษมากกว่าที่เขาพูดแน่นอน เพียงแต่เขายังบอกไม่หมดเท่านั้นเอง สักพักซินก็ยกข้าวต้มเข้ามาให้เธอ หญิงสาวกินข้าวเสร็จเตรียมจะนอนพักสักหน่อย แต่ตงเจ๋อก็หิ้วถุงกับแจกันดอกไม้เข้ามา

“คุณหนูครับ ผู้กำกับเจียอี เอาของมาฝาก จะให้เขาเข้ามาหรือไม่”

“เขาอยู่ข้างนอกเหรอ งั้นให้เขาเข้ามาก่อน ให้รอแบบนั้นดูเสียมารยาทแย่”

ฟางเฟยออกไปนั่งรอที่ห้องรับแขก ทั้งที่ยังรู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง แต่ก็ฝืนออกไปรับแขก เพราะคงไม่ดีถ้าจะให้เขาเข้ามาในห้องนอน เจียอีเข้ามาพบเธอโดยมี ตงเจ๋อนำทางเข้ามา และยืนประกบด้านหลังฟางเฟยตลอดการสนทนา เจียอีมีสีหน้าเป็นห่วงเธออย่างเห็นได้ชัด 

“เมื่อเช้าตงเจ๋อโทรหาผม บอกว่า 3 วันนี้คุณขอลาหยุด เพราะไม่สบายหนักมาก ผมเลยมาเยี่ยมคุณ หวังว่าอาการคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะ”

“ไม่มีอะไรน่ากังวลค่ะ ฉันคงหักโหมไปหน่อย พักอีกหน่อยก็คงหายแล้วค่ะ คงทันวันถ่ายทำแน่นอนค่ะ”

“ไม่เป็นไร ผมห่วงคุณมากกว่า เรื่องงานมันก็แค่ส่วนหนึ่ง”

“อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ คุณเป็นผู้กำกับอย่างไงงานของคุณก็สำคัญ ขอบคุณมากนะคะสำหรับของฝาก ถ้าอยากพบพี่จางจิ้ง เขาน่าจะยังอยู่แถวนี้ ฉันเพิ่งกินยาไปคงต้องขอตัวพักก่อน ขอโทษด้วยนะคะที่ต้อนรับได้ไม่ดีพอ”

ฟางเฟยขอตัวกลับไปพักผ่อน ปล่อยให้ตงเจ๋อพาผู้กำกับเจียอี ไปพบกับพี่จ้างจิ้งแทน เจียอีได้แต่มองตามหลังหญิงสาวที่ลุกเดินจากไป