บทที่ 62. ตอนที่ 1. บัวอมตะ

“เจ้ามีคู่หมายแล้ว” ชายหนุ่มย้ำคำของฟางเฟย แล้วหัวเราะออกมา “เจ้าปดข้าเกาฟางเฟย หากข้าเป็นคู่หมายเจ้า จะไม่มีทางปล่อยนางออกมาไกลบ้านเพียงลำพัง ยิ่งนางงดงามถึงเพียงนี้ ข้าจะไม่ให้นางคลาดสายตาแม้แต่เสี่ยววินาทีเดียว บ้านเมืองเพลานี้หาใช่จะเดินทางไปไหนมาไหนได้ตามใจหมาย สงครามทำให้ผู้คนอดยาก โจรผู้ร้ายก่อกวนทั่วทุกพื้นที่ แค่เจ้าเป็นสตรีออกจากบ้านมากับแมว แค่นี้ก็ทำให้ข้าสงสัยได้แล้ว เจ้าปดเพราะกลัวข้า เจ้ายังไม่มีคู่หมาย”

“กลัวท่าน ทำไมต้องกลัวด้วย”

“เจ้าปดว่ามีคู่หมายเพราะกลัวว่าข้าจะชอบเจ้า ถูกหรือไม่ เจ้าสร้างคำว่าคู่หมายเพื่อป้องกันข้า” ชายหนุ่มหน้าหวานหัวเราะออกมา เหมือนชนะในความคิดตัวเอง

เกาฟางเฟยได้แต่ถอนหายใจกับความคิดของโจวซานป๋อ ในความสงบเรียบร้อย เขากลับมีความหลงตัวเองพอสมควร

ฟางเฟยเป่าปากใส่ชายแขนเสื้อ ยกขึ้นประคบหน้าผากที่เริ่มบวมแดงหนักขึ้นกว่าเดิม โจวซานป๋อได้แต่นั่งมองดูหญิงสาวด้วยความสงสาร ภายใต้สายตาน่ากลัวของเจ้าแมวตัวใหญ่

รถม้าแล่นมาสักพักก็หยุดจอดลง เสียงเซินฉีเตรียมโต๊ะวางเท้า “ถึงจวนข้าแล้ว ข้าจะให้คนไปตามท่านหมอมาดูอาการให้นะ”

“อย่าเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่เป็นอะไรมาก เด