บทที่ 7. ตอนที่ 2. เนื้อหอม

ฟางเฟยและเพื่อน ๆ ของเธอ กลับมาถึงโรงแรมแล้วแยกย้ายกันไปพักผ่อน ห้องของหญิงสาวอยู่ชั้นบนสุด พอเธอจะขึ้นลิฟต์ ก็พบว่าตงเจ๋อมายืนรอเธออยู่ก่อนแล้ว คำพูดของเจียอีตอกย้ำอีกครั้ง จางจิ้งตามติดฟางเฟยเหมือนเงา หญิงสาวกลับนึกขำในใจ เหมือนอย่างที่ผู้กำกับเจียอีพูดจริง ๆ 

“พี่จางจิ้งล่ะตงเจ๋อ”

“นายน้อยประชุมงานอยู่ครับ ให้ผมมารอรับคุณหนู”

“ฉันจะขึ้นห้องไปพักผ่อนสักหน่อย รอพี่จางจิ้งประชุมเสร็จค่อยไปหาอะไรกินกัน”

“ครับ ผมไปส่งคุณหนูที่ห้องแล้วจะแจ้งนายน้อยตามนี้ครับ”

ฟางเฟยมาถึงห้อง สิ่งแรกที่ตั้งใจจะทำคืออาบน้ำ หญิงสาวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าออก ค้นหาตัวหนีบผมแต่หาไม่เจอ เลยใช้ปิ่นของซื่อเว่ยตาตี้เก็บรวบผมแทน หญิงสาวเลือกกดเพลงในโทรศัพท์ แล้วก็ลงไปแช่น้ำอุ่นอย่างสบายใจ โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า คันฉ่องที่เธอใส่ไว้ในกระเป๋าผ้ากำลังเรืองแสงออกมา

หญิงสาวเดินขึ้นไปบนลานหินดาราศาสตร์แห่งแดนห้วงเวหา เสื้อผ้าและเส้นผมเปียกป้อน มีหยาดน้ำไหลหยดตามเส้นผมและใบหน้าของเธอ

“เกาฟางเฟย ทำไมสภาพเจ้าเป็นเช่นนี้”

“ท่านเทพ ซื่อเว่ยต้าตี้ วันหน้าหากท่านจะเรียกข้ามา ช่วยดูด้วยว่าข้ากำลังทำสิ่งใดอยู่”

ซื่อเว่ยต้าตี้ ปัดปอยผมของเขาที่ลงมาขวางหน้าให้ไปอยู่ด้านหลัง เพื่อมองดูฟางเฟยชัด ๆ ก่อนที่จะหัวเราะออกมา

“ข้าขอโทษ ข้าเห็นว่าเวลาของเจ้าเริ่มค่ำมืดแล้ว จึงเรียกเจ้ามา แต่ลืมคิดไปว่าเจ้ากำลังทำอะไร แล้วเจ้าทำอะไรอยู่เล่า ถึงได้เปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำเช่นนี้”

“ข้ากำลังอาบน้ำ”

เกาฟางเฟยเดินไปนั่งข้าง ๆ เทพเจ้าซื่อเว่ยต้าตี้ ก่อนจะสะบัดผมเปียก ๆ ให้หยาดน้ำกระเด็นโดนเขา

“ฟางเฟย…เจ้า” ซื่อเว่ยต้าตี้ยกมือขึ้นเช็ดหยดน้ำที่กระเด็นใส่ใบหน้าของเขา

“ทำไม นี่ยังเล็กน้อย ถ้าข้าลากท่านไปโยนลงน้ำได้ จะทำไปแล้ว”

ฟางเฟยหน้าตาบึ้งตึง ตั้งแต่เดินเข้ามา ยิ่งตอกย้ำว่าครั้งนี้หญิงสาวไม่พอใจเขามาก

“บอกแล้วว่าขอโทษ อย่าบึ้งตึงแบบนี้กับข้าเลยนะ ปกติข้าก็ไม่มีเพื่อนอยู่แล้ว ถ้าไม่เพราะท่านฮั่นยุหวี่มอบหมายให้ข้าค่อยดูแลช่วยเหลือเจ้า ข้าก็ไม่มีใครเลย”

“ก็ได้ ท่านมีผ้าสักผืนไหม ผมข้าเปียก”

ซื่อเว่ยต้าตี้แค่แบมือออก ก็ได้ผ้าฝ้ายเนื้อดีส่งให้เธอ ฟางเฟยรับผ้าสะอาดกลิ่นหอม มาเช็ดเนื้อตัวและผมเผ้าที่เปียกซก"

“ท่านเรียกข้ามาพบ เร็วกว่าเวลาปกติมีอะไรเร่งด่วนอย่างนั้นใช่ไหม ระยะนี้ข้าไม่ว่างนะ มีงานสำคัญต้องจัดการ”

ซื่อเว่ยต้าตี้ยื่นกระบอกไม้ให้เธอ

“จำได้หรือไม่ เจ้าบอกข้าว่า กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เขียนข้อความบางอย่างใส่ไว้ในนี้ ข้าไปแดนพฤกษาค้นหาอยู่เป็นนาน จนได้สิ่งนี้มา เจ้าดูสิว่า ข้อความในนี้ตรงกับที่คันฉ่องชี้นำหรือไม่”

ฟางเฟยวางผ้าลงบนตัก เปิดกระบอกไม้ไผ่ดึงเอาข้อความที่เขียนบนกระดาษเนื้อหยาบออกมาดู 

“เอ่อ…ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ภาษาของพวกท่านมันเก่าแก่เกินไป ข้าอ่านไม่ออก คือข้าอาจพูดได้อ่านเขียนได้ แต่ก็ไม่ใช่เจ้าของภาษายิ่งตัวอักษรโบราณแบบนี้ เดาไม่ออกจริง ๆ ”

"ใช่ ข้าก็ลืมคิดไปว่าเจ้ากับข้าอายุต่างกันมาก"

ซื่อเว่ยต้าตี้ส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วดึงกระดาษที่มือเธอมาม้วนเก็บตามเดิม

“บนกระดาษนี้ เป็นบทกลอนไม่กี่ประโยชน์ แต่ทุกคำพูดแฝงความหมายที่ลึกซึ้ง กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เหมือนต้องการบรรยายความรู้สึกต่อหญิงสาวนางหนึ่ง นั้นก็คือมู่ตัน คนทั้งสองมีความสัมพันธ์ต่อกันแล้ว เรื่องนี้เราต้องเก็บเป็นความลับ เพราะสุดท้ายจะไม่ส่งผลดีต่อใครเลย ถ้าไม่เพราะองค์ไท่จื่อแห่งตำหนักสวรรค์ พอใจต่อเทพธิดาดอกโบตัน จนถึงขั้นจะแต่งตั้งนางเป็นพระชายา เทพเจ้าธาตุไม้แห่งปัจญธาตุอย่างกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ก็ควรสมหวังต่อเทพธิดาดอกไม้ได้ไม่ยาก แต่มาถึงขั้นนี้ดูเหมือน เจ้าจะทำได้ก็คือเข้าไปสู่ห้วงฝัน ของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ทำอย่าไรก็ได้ให้เขาหยุดยึดติดต่อมู่ตัน แล้วออกมาเผชิญความจริง”