บทที่ 6 สูญสิ้นพรหมจรรย์เสียแล้ว

ยามเช้าของวันต่อมา หลังจากที่หลี่เหว่ยลืมตาตื่นขึ้นมานั้น เขารู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งศีรษะ ชายหนุ่มยกมือขึ้นนวดหว่างคิ้วตนเองคราหนึ่ง เมื่อได้สติกลับคืนมาแล้วเขาก็สอดส่ายสายตามองไปรอบๆ 

นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขานี่!

หลี่เหว่ยพยายามใคร่ครวญถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้โดยละเอียด เมื่อวานนี้หลังจากกลับมาถึงจวนก็เป็นช่วงเวลาบ่ายคล้อยแล้ว เสด็จแม่ได้ให้กงกงนำอาหารและสุรารสเลิศมาส่งให้เขาและจางลู่หลินที่จวน หลังจากดื่มสุราดอกซิ่งไปไม่นานเขาและนางก็ถูกขังเอาไว้ในห้อง และเขายังเห็นว่านางร้องไห้อีกด้วย หลังจากนั้นเขาก็...

จูบนาง!

หลี่เหว่ยตื่นตระหนกถึงกับลุกพรวดขึ้นมานั่ง เมื่อคืนนี้เขาไม่ได้นอนบนเตียงเลยด้วยซ้ำ แต่กลับนอนอยู่บนพื้่น ชายหนุ่มรู้สึกปวดหลังเป็นอย่างมาก

"อื้อ ปวดหัวจัง"

เมื่อได้ยินเสียงของจางลู่หลิน หลี่เหว่ยจึงหันขวับไปมองข้างกายตน เขาสะดุ้งเฮือก เมื่อเห็นว่ายามนี้จางลู่หลินกำลังนอนอยู่บนพื้น บนร่างกายมีอาภรณ์ปกปิดเอาไว้อย่างลวกๆ หญิงสาวบิดกายไปมาด้วยความเกียจคร้าน ก่อนจะค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อมองให้ชัดก็เห็นว่ายามนี้หลี่เหว่ยกำลังนั่งมองหน้านางอยู่ด้วยความตกใจ ร่างกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า ส่วนท่อนล่างมีผ้าปิดเอาไว้เล็กน้อย จางลู่หลินเบิกตากว้างพร้อมกับถลึงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่เพราะนางรีบร้อนมากเกินไป จึงทำให้ผ้าผ่อนที่ปกปิกเรือนกายหลุดร่วงลงไปกองที่พื้น เผยให้เห็นเรือนกายขาวเนียนละเอียดทุกสัดส่วนได้อย่างชัดเจน

"กรี๊ด!"

จางลู่หลินกรีดร้องจนสุดเสียง ก่อนจะยกเท้าถีบเข้าไปที่กลางอกของหลี่เหว่ยจนเขาหงายท้องล้มตึง ศีรษะกระแทกพื้นจนปวดหนึบ ชายหนุ่มมองจางลู่หลินตาขวาง

"เจ้าถีบข้าทำไมกัน! บัดซบ"

"ท่านลวนลามข้า ท่านฉวยโอกาศกับข้า"

เอ่ยจบนางก็พุ่งเข้ามาหมายจะทุบตีเขาอีกรอบ หลี่เหว่ยรีบใช้มือของตนรวบจับข้อมือเล็กของจางลู่หลินเอาไว้ ก่อนจะกดนางลงไปกับพื้นโดยมีเขาคล่อมทับอยู่บนตัวนาง จางลู่หลินเลื่อนสายตาลงไปที่เบื้องล่าง และลอบอุทานในใจ

ใหญ่จัง!

หล่ี่เหว่ยไม่อยากมองร่างกายของสตรีตรงหน้า แต่เหมือนสายตาเจ้ากรรมจะไม่ยอมเชื่อฟัง เขากวาดตามองไปทั่วเรือนกายงามสะพรั่งของนางอย่างละเอียดถี่ถ้วน ผิวของนางขาวนวลเนียนราวหิมะ ไม่มีรอยขีดข่วนราวกับได้รับการบำรุงดูแลมาเป็นอย่างดี หน้าอกหน้าใจก็ใหญ่โตชวนให้เคล้นคลึง อีกทั้งเบื้องล่างที่มีแพรไหมดกดำปกคลุมมันช่างเย้ายวนสายตาของเขาเสียเหลือเกิน

คนภายนอกต่างเล่าลือกันว่าเขาเป็นพวกบ้ากาม มักเรียกสตรีมาปรนนิบัติไม่ซ้ำหน้า แต่แท้จริงแล้วเขาไม่เคยหลับนอนกับสตรีเหล่านั้นเลยสักครั้งเดียว เขาเพียงชมพวกนางร่ายรำก็เท่านั้น อย่างไรเขาก็ไม่อยากมีความผูกพันทางกายกับสตรีนางใด สตรีคนเดียวที่เขาจะทอดกายให้ต้องเป็นสตรีที่เขารักเพียงคนเดียวเท่านั้นเหมือนกับเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ที่เป็นรักแรกและคนแรกของกันและกัน

แต่ยามนี้เขากลับสูญเสียพรหมจรรย์ให้กับจางลู่หลินสตรีที่เขาไม่ชอบหน้าอย่างสุดซึ้ง!

สวรรค์ ! นี่เขาเสียตัวแล้วอย่างนั้นหรือ!

จางลู่หลินที่เห็นหลี่เหว่ยมีท่าทางเหม่อลอยราวกับสตรีน้อยที่ถูกพรากพรหมจรรย์ก็ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น มันควรเป็นนางไม่ใช่หรือที่ต้องมีท่าทีเช่นนั้น

นางอาศัยจังหวะที่เขากำลังเหม่อลอย ผลักชายหนุ่มตรงหน้าออกห่างจากตนเอง และรีบหาเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลวกๆ พยายามครุ่นคิดเท่าใดก็คิดไม่ออก ว่านางและเขากลายเป็นเช่นนี้ไปได้อย่างไร 

สุราดอกซิ่ง!

หลังจากดื่มสุรารสชาติเยี่ยมแก้วนั้นไป นางก็ร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว 

หลี่เหว่ยเองก็รีบหาเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างรีบร้อนเช่นเดียวกัน เขาและนางยามนี้มีท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัด หลี่เหว่ยพยายามรวบรวมสติและเอ่ยกับจางลู่หลินอย่างเย็นชาห่างเหิน

"อย่าคิดว่าเจ้าได้ตัวข้าไปแล้วจะได้ใจข้า ฝันไปเถอะ"

จางลู่หลินส่งเสียงเหอะออกมาคราหนึ่ง เขาคิดว่าตนเองเป็นสตรีน้อยไร้เดียงสาหรืออย่างไรกัน 

"ประโยคนี้ควรเป็นข้าที่ต้องเอ่ยมากกว่ากระมัง ข้าต้องมาสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับท่านอย่างไม่ยุติธรรมเช่นนี้ ท่านจะรับผิดชอบยังไง"

"ให้มันน้อยๆหน่อย ข้าเองก็สูญเสียพรหมจรรย์ให้เจ้าเช่นเดียวกัน!"

"ท่านว่าอย่างไรนะ"

จางลู่หลินคิดว่าตนเองหูฝาดไป ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าเขาพาสตรีไม่ซ้ำหน้าเข้าจวนมาปรนนิบัติ ย่อมต้องหลับนอนกับพวกนางอยู่แล้ว แต่วันนี้เขากลับบอกนางว่าเขายังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่

นี่เรื่องประหลาดอันใดกันเนี่ย!

หลี่เหว่ยรู้สึกเจ็บใจยิ่งนัก คนที่ทำให้เขาต้องกลายเป็นเช่นนี้ก็คือเสด็จแม่ เขาทำได้เพียงเจ็บแค้นใจเท่านั้น แต่ไม่อาจเอาผิดมารดาตนได้

เมื่อเห็นว่าระหว่างเขาและนางข้าวสารได้กลายเป็นข้าวสุกไปเสียแล้วก็เอ่ยวาจาใดไม่ออก นางมาจากยุคปัจจุบัน จึงพอจะเข้าใจได้ ไม่ได้ตีโพยตีพายอันใด จะโวยวายไปทำไมกัน ถึงด่าทอทุบตีเขาไปก็แก้ไขสิ่งใดไม่ได้ คิดซะว่านางได้ลิ้มลองบุรุษรูปงามก็แล้วกัน

แต่น่าเสียดาย ตอนที่เขาทำนางควรจะมีสติรับรู้สิ!

"ว่าแต่ ท่านและข้า เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ ข้าจำได้ว่า หลังจากดื่มสุราดอกซิ่งเข้าไป ข้าก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย"

"เหอะ ก็เพราะเสด็จแม่อยากให้เราเข้าหอกันจึงได้ทำเช่นนี้ ถึงขั้นลอบวางยาปลุกกำหนัดในสุราดอกซิ่ง ลู่หลิน เจ้าฝันไปเถอะ มันจะไม่มีครั้งที่สอง ไม่มีแน่นอน เจ้าอย่าหวังว่าจะได้แตะต้องตัวข้าอีก"

"อืม"

เมื่อเห็นว่านางตอบรับอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน อีกทั้งยังทำราวกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใด เขาก็ถึงกับตื่นตระหนกทันที

“เจ้าไม่เสียใจไม่ร้องไห้เลยหรือ นั่นมันพรหมจรรย์เลยนะ"

จางลู่หลินยกมือขึ้นเกาศีรษะตนเองคราหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาพลางเอ่ยปลอบใจ

"ท่านทำใจเถอะ อย่างไรก็เอากลับคืนมาไม่ได้ มิสู้เก็บตัวสวดมนต์ทำให้จิตใจสงบสุขเถอะนะ หากท่านอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ ข้าจะนั่งปลอบใจท่านเอง"

"บัดซบ!"

เขาถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก และไม่อยากจะเจอหน้านางอีกแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นยื นหวังจะเดินจากไป ในขณะเดียวกันจางลู่หลินก็ลุกขึ้นยืนคิดจะเดินออกไปจากห้องนี้พร้อมกับเขาเช่นเดียวกัน ยามนี้ประตูห้องด้านนอกคงถูกปลดล็อคกุญแจแล้ว หากออกไปได้ หลี่เหว่ยคิดว่าจะตรงไปวังหลวงและถีบกงกงชราให้หลาบจำสักหน

ทว่าอยู่ๆเขาก็รู้สึกว่าลำคอแห้งผากจนแสบร้อนไปหมด ชายหนุ่มมองไปโดยรอบเห็นว่ามีกาสุราอยู่ จึงยกขึ้นดื่มเพื่อคลายความกระหาย จางลู่หลินเองก็กระหายน้ำเช่นกัน จึงมาขอดื่มกับเขาไปหนึ่งจอก ก่อนที่คนทั้งสองจะชะงักและนึกขึ้นมาได้ว่ากาสุราใบนั้นมียาปลุกกำหนัดผสมเอาไว้อยู่

หลี่เหว่ยและจางลู่หลินหันมามองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่ต่างฝ่ายจะพ่นสุราดอกซิ่งใส่หน้ากันจนเปียกชุ่มด้วยความตกใจ!

จางลู่หลินยกมือขึ้นลูบใบหน้าตนเอง ในใจนึกอยากจะถีบคนตรงหน้าสักหน!

ช่างเถิด!อย่างน้อยก็คายออกมาทัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงรีบกลับไปที่เรือนของตนเองทันที ส่วนหลี่เหว่ยก็รีบสั่งให้พ่อบ้านหม่านำน้ำร้อนเข้ามา เขาจะอาบน้ำเพื่อล้างรอยบาปนี้ออกไปเสีย อีกทั้งยังก่นด่าพ่อบ้านหม่าไปอีกหลายคำรบ ชายหนุ่มเหนื่อยล้ายิ่งนัก จึงสั่งให้คนนำอาหารเช้าเข้ามา อาหารเช้าวันนี้มีซาลาเปานุ่มๆสองก้อน หลี่เหว่ยชะงักไปชั่วขณะ ภาพหน้าอกของจางลู่หลินลอยวนเข้ามาในหัว เขายื่นมือไปหยิบซาลาเปาสองลูกนั้นมาบีบอย่างเหม่อลอย จนพ่อบ้านหม่า ต้องรีบเอ่ยถาม

"องค์ชายใหญ่ พระองค์ทรงบีบซาลาเปาด้วยเหตุใดกันพ่ะย่ะค่ะ"

หลี่เหว่ยพลันได้สติ มารดามันเถอะ เขาเห็นซาลาเปาเป็นหน้าอกของนางจึงเผลอบีบมันอย่างเคลิบเคลิ้ม นี่มันเกิดอันใดขึ้นกับเขากันแน่

เขารีบโยนซาลาเปาทิ้งลงพื้นอย่างลนลาน พร้อมกับยกมือลูบอกตนเองป้อยๆพลางพึมพำสวดมนต์ซ้ำไปซ้ำมา พ่อบ้านหม่าที่เห็นเช่นนั้นก็ลอบอุทานในใจ

องค์ชายใหญ่โรคประสาทกำเริบอีกแล้วรีบหนีดีกว่า!