MasukShare
บทที่ 1110
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1111
“เสด็จพ่อ เมื่อครู่ที่องค์รัชทายาทกล่าวในบทกวีว่า ลูกหลานล้วนเป็นโจร แม้ว่าเมื่อพิจารณาทั้งเรื่องราวแล้วจะมิได้มีปัญหาใหญ่โตอันใด แต่หากมีผู้ประสงค์ร้ายได้ยินเข้า เกรงว่าจะนำคำว่าโจรนี้ไปขยายความ!” ต้องรู้ว่า ฮ่องเต้ในยุคโบราณนั้นห่วงแหนชื่อเสียงของตนเองยิ่งนัก ด้วยเหตุว่าในประวัติศาสตร์อันยาวนาน ฮ่องเต้ทุกพระองค์ล้วนต้องจารึกเรื่องราวที่สำคัญไว้ ทุกสิ่งล้วนปรากฏบนแผ่นกระดาษ ให้คนรุ่นหลังได้พิจารณาอย่างละเอียด ไม่มีผู้ใดอยากให้ตนเองมีชื่อว่าเป็นฮ่องเต้โจร ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว ด้วยบทกวีที่ได้ในวันนี้ ช่างเป็นโครงเรื่องที่แยบยล วันหน้าจะต้องเลื่องลือไปทั่วหล้า” “แต่หากมีผู้คนหยิบยกขึ้นมากล่าวถึง เกรงว่าจะทำให้ชื่อเสียงของข้าเสียหาย” “เจ้าเก้า เจ้ามีความเห็นอย่างไรในเรื่องนี้?” หลี่หลงหลินพยักหน้า ฮ่องเต้หวู่ตรัสถามตนเช่นนี้ นับว่าให้เกียรติตนอย่างยิ่ง เพียงแค่ต้องการหาทางลง รักษาภาพรวม ขอเพียงตนยอมถอยสักเล็กน้อย ทั้งเอาใจไทเฮา ทั้งรักษาชื่อเสียงของฮ่องเต้หวู่ นี่ในสายตาของผู้คนล้วนเป็นหนทางที่สมบูรณ์แบบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1112
องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้วมุ่น นางคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะบานปลายมาถึงเพียงนี้ ทั้งหมดนี้ต้องโทษหลี่เทียนฉี่ที่โง่เขลาเบาปัญญาผู้นี้! หากเขามิได้หาเรื่องจับผิดหลี่หลงหลิน เรื่องราวเหล่านี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? “สมควรแล้วที่เจ้าสู้หลี่หลงหลินไม่ได้ เจ้ามันคนโง่ที่ไม่มีสมอง!” องค์หญิงใหญ่เดือดดาลยิ่งนัก แทบอยากจะฉีกร่างหลี่เทียนฉี่เป็นชิ้นๆ แต่นางไม่กล้าแสดงอาการในตอนนี้ ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “หากผู้ใดทำเรื่องนี้ จงออกมาสารภาพกับข้าเสียดีๆ ข้าจะถือว่าไม่เอาความ!” “ไม่อย่างนั้น ข้าไม่อาจทนเห็นสิ่งสกปรกแม้เพียงเล็กน้อย!” องค์หญิงใหญ่เดิมทีคิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ตราบใดที่ไม่มีหลักฐานชัดเจน แม้ฮ่องเต้จะทรงกริ้วเพียงใด ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับตน หลี่หลงหลินเหลือบมององค์หญิงใหญ่ คิดไม่ถึงว่านางจะมีจิตใจที่แข็งแกร่งเพียงนี้ ภูเขาไท่ซานถล่มลงตรงหน้าก็ยังสีหน้าไม่เปลี่ยน! สมแล้วที่เป็นผู้ที่สามารถทำการใหญ่ได้ แต่หลี่หลงหลินได้วางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว เมื่อเข้าสู่แผนการ ก็ไม่มีทางที่จะถอยกลับไปได้โดยสมบูรณ์! ถึงไม่ตายก็ต้องเสียเนื้อเสียหนัง! หลี่หลงหลินทู
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1113
ฮ่องเต้หวู่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉย สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่ไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้ในมือขององค์หญิงใหญ่ ทำให้นางรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก เดิมทีนางคิดว่า เพียงตนนำไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้นี้ออกมา ก็จะหมดเรื่อง ดูท่าตอนนี้นางคงจะคิดมากเกินไป หลี่หลงหลินเอ่ยปาก ทำลายความเงียบงัน: “ข้าก็ว่าแล้ว ต้องเป็นพี่หญิงที่ล้อเล่นกับข้า มิเช่นนั้นจะมาสนใจของสิ่งนี้ได้อย่างไร” องค์หญิงใหญ่จนคำพูด ได้แต่ส่งยิ้มให้ ตอนนี้ไม่ว่านางจะพูดอะไรก็ผิด หลี่หลงหลินเดินเข้าไปด้านหน้า แสร้งทำเป็นรับไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้นั้นมา หันไปทูลต่อฮ่องเต้หวู่ว่า: “เสด็จพ่อ ถูกต้อง นี่คือของขวัญที่ลูกตั้งใจจะถวายไทเฮา” เมื่อได้ยินว่าหลี่หลงหลินมิได้หาเรื่อง องค์หญิงใหญ่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางกลัวว่าหลี่หลงหลินจะจับผิดเรื่องนี้ไม่ปล่อย ถึงตอนนั้นเกรงว่าจะขโมยไก่ไม่ได้ ซ้ำยังเสียข้าวสารอีกกำมือ เดิมทีตั้งใจจะสั่งสอนหลี่หลงหลิน แต่กลับกลายเป็นทำเรื่องโง่เขลา ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ต้องการให้เรื่องนี้บานปลาย เพราะเรื่องอื้อฉาวในครอบครัวไม่ควรแพร่งพราย “เมื่อหาเจอแล้วก็ดี ต่อไปห้ามมิให้มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นอีก!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1114
งานเลี้ยงเทศกาลโคมไฟสิ้นสุดลง แขกเหรื่อต่างทยอยกลับ องค์หญิงไท่ผิงไม่มีที่พำนัก จึงประทับอยู่ที่ตำหนักเฟิ่งซีเป็นการชั่วคราว ฮองเฮาหลู่เนื่องจากวางยาพิษฮ่องเต้หวู่ จึงถูกส่งไปตำหนักเย็น เดิมทีตำหนักเฟิ่งซีควรจะพระราชทานให้แก่ฮองเฮาหลินพระมารดาของหลี่หลงหลิน แต่ปรากฏว่า ฮองเฮาหลินทรงคุ้นชินกับการประทับที่ตำหนักฉางเล่อ ไม่ทรงอยากทิ้งพืชพรรณนานาในนั้น ดังนั้น ตำหนักเฟิ่งซีจึงว่างเปล่า เหมาะสมที่จะให้องค์หญิงไท่ผิงประทับชั่วคราว นางพาข้ารับใช้มาถึงตำหนักเฟิ่งซี เห็นภาพความทรุดโทรมร่วงโรย ก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอเบ้า เศร้าเสียใจยิ่งนัก “ท่านแม่...” องค์หญิงไท่ผิงกำหมัดแน่น ในใจสาบานอย่างลับๆ: “พี่ใหญ่เป็นคนไร้ประโยชน์ ช่วยท่านไม่ได้! ลูกจะต้องหาทางช่วยท่านออกมาให้ได้! และลูกจะเจริญรอยตามจักรพรรดินี ขึ้นครองบัลลังก์!” แม้นางจะเป็นสตรี แต่ก็มีความทะเยอทะยานมาตั้งแต่เด็ก มีนิสัยเด็ดเดี่ยว การเดินทางไปตงอิ๋งครั้งนี้ องค์หญิงไท่ผิงได้พบเจอเรื่องราวมากมาย ทั้งร่างกายและจิตใจล้วนเปลี่ยนแปลงไป แม้แต่เสิ่นชิงโจวก็ยังไม่ทราบ องค์หญิงไท่ผิงมีคำสั่งทันที ให้ข้ารับใช้จัดการทำความส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1115
ท่านมีอะไรให้เรียนรู้ตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่เรียน? เหตุใดจึงไปเรียนรู้นิสัยใจคอคับแคบ ตระหนี่ถี่เหนียวของเสด็จพ่อมา? บัดนี้ ต่อให้ท่านมิได้เป็นองค์รัชทายาท อย่างไรเสียก็ยังเป็นเจ้าแคว้น! อีกทั้ง ที่ดินศักดินาของท่าน ก็มิได้อยู่ในดินแดนซีเหลียงอันแห้งแล้งยากจนและหนาวเหน็บเหมือนองค์ชายสาม แต่อยู่ที่ตงไห่! ตงไห่เป็นสถานที่เช่นไร? มั่งคั่งมาแต่โบราณ ไม่ด้อยไปกว่าเจียงหนาน! อ๋องตงไห่ผู้สูงศักดิ์ ถึงกับไม่มีปัญญาหาไข่มุกหมิงแห่งทะเลใต้เก้าเม็ด? ในความคิดข้า เกรงว่าความสัมพันธ์พี่น้องของเรา จะไม่คุ้มค่ากับไข่มุกเก้าเม็ดนี้กระมัง? “พี่ใหญ่...” องค์หญิงไท่ผิงเม้มริมฝีปากแดง กล่าวอย่างน่าสงสารว่า: “ข้าก็ทราบถึงความยากลำบากของท่านพี่! ในเมื่อเรื่องร้ายนี้ ข้าเป็นคนก่อ! คนทำต้องรับผิดชอบ! ไข่มุกเก้าเม็ด ลูกจะหาทางเอง ไม่รบกวนท่านพี่ให้ต้องลำบาก” หลี่เทียนฉี่มีสีหน้าประหลาดใจ มองดูใบหน้างดงามบริสุทธิ์ของน้องสาว: “เจ้าจะมีวิธีใด?” องค์หญิงไท่ผิงยิ้มอย่างมีเลศนัย: “พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง! สรุปแล้ว ข้ามีวิธี!” หลี่เทียนฉี่พยักหน้า พูดคุยอีกสองสามประโยค ก็อ้างว่าฟ้ามืดแล้ว รีบ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1116
องค์หญิงไท่ผิงมิได้เป็นคนมุทะลุดุดัน ไร้สติปัญญาเฉกเช่นหลี่เทียนฉี่ ยิ่งไม่มีทางลงมือโดยพลการ ก่อนที่จะสืบสวนอย่างถี่ถ้วน เหตุที่นางรีบร้อนลงมือกับหลี่หลงหลิน ก็เพราะนางต้องการจุดพลิกผัน จุดพลิกผันที่จะทำให้สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิง เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ล้วนเป็นสัญญาณที่องค์หญิงไท่ผิงส่งถึงหลี่หลงหลิน แต่นางคิดไม่ถึงว่า หลี่หลงหลินก็เป็นคนเก่งกาจมีความสามารถ ในการปะทะกับนางครั้งนี้ กลับมิได้เพลี่ยงพล้ำ เหล่านินจาที่อยู่ข้างๆ เห็นไอสังหารปรากฏบนใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ พลันรู้สึกถึงความหนาวเย็นยะเยือก นินจาเหล่านี้ล้วนติดตามองค์หญิงใหญ่มาจากตงอิ๋งเพื่อมายังต้าเซี่ยโดยเฉพาะ รู้ซึ้งถึงอุปนิสัยและนิสัยใจคอของนางเป็นอย่างดี น้อยคนนักที่จะบีบคั้นองค์หญิงใหญ่ได้ถึงเพียงนี้ หากมี ผู้นั้นก็จะต้องมีจุดจบที่น่าเวทนายิ่ง! กระทั่งนินจาบางคนยังรู้สึกสงสารหลี่หลงหลิน ที่ยังไม่รู้ตัวถึงความตายที่กำลังจะมาถึง! เฟิงกำหมัดแน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: “องค์หญิง ต้องการลงมือตอนนี้เลยหรือไม่เพคะ!” ตอนที่เหล่านินจาเพิ่งมาถึงพระราชวังต้องห้าม ก็สำรวจสถานการณ์รอบด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1117
หรือว่าใช้วิธีลับๆ ก็ยังไม่ได้? องค์หญิงใหญ่มีเล่ห์เหลี่ยมลึกซึ้ง ถนัดที่สุดก็คือวิธีการอันเฉียบขาดเหล่านี้ หลี่หลงหลินไม่มีทางคาดคิดได้เลยว่า องค์หญิงใหญ่จะยังมีแผนสำรองเช่นนี้! เห็นเพียงองค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชาว่า: “หลังจากเอาเงินมาแล้ว อย่าให้เหลือผู้รอดชีวิต! ทำเรื่องให้เรียบร้อย! อย่าทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้!” เฟิงเข้าใจเจตนาขององค์หญิงใหญ่ในทันที นี่คือการให้นางไปฆ่าล้างตระกูล! แต่นางก็ไม่ได้แปลกใจ เพราะเรื่องที่โหดเหี้ยมยิ่งกว่านี้ องค์หญิงใหญ่ก็เคยทำมาแล้ว มองผ่านผ้าคลุมหน้าบางๆ ก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่า บนใบหน้างดงามของเฟิงปรากฏรอยยิ้มกระหายเลือด “ไม่ได้ลิ้มรสเลือดสดๆ มานานแล้ว ช่างน่าคิดถึงจริงๆ!” องค์หญิงไท่ผิงกล่าวว่า: “แม้ว่าพวกเจ้าจะมีวิชานินจาอันล้ำเลิศ แต่นี่ก็คือเมืองหลวงของต้าเซี่ย ระมัดระวังตัว อย่าเปิดเผยตัวตนให้องครักษ์เสื้อแพรจับได้” แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะไม่ทราบแน่ชัดว่า องครักษ์เสื้อแพรมีความสามารถมากเพียงใด แต่จากที่หลี่เทียนฉี่บอกเล่า ก็ไม่ใช่คนที่จะดูถูกได้ง่ายๆ เฟิงยิ้มอย่างมีเลศนัย: “องค์หญิงโปรดวางใจ!” กล่าวจบ ร่างหลายร่างก็หายลับไปใน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1118
“ต่งฮุย?” หลี่หลงหลินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วส่ายหน้า ในความทรงจำของเขาไม่รู้จักผู้ใดที่ชื่อต่งฮุย ยิ่งไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตระกูลต่งเลย หลี่หลงหลินเปิดหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยฉบับวันนี้ เห็นเพียงพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งก็คือข่าวการถูกฆ่าล้างตระกูลของตระกูลต่ง หลี่หลงหลินถามว่า: “ตระกูลต่งนี้มีที่มาอย่างไร?” แม้ว่าการถูกฆ่าล้างตระกูลในเมืองหลวงที่มีความปลอดภัยเช่นนี้ จะเป็นข่าวใหญ่ แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่จะขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ยได้ กระทั่งยังบดบังข่าวที่ตนเองโต้เถียงกับองค์หญิงใหญ่เมื่อวานนี้ ต้องรู้ว่า นี่คือหนังสือพิมพ์วิชาการต้าเซี่ย มิใช่หนังสือพิมพ์ความปลอดภัยต้าเซี่ย ลั่วอวี้จู๋กังวลใจ และกล่าวว่า: “องค์รัชทายาท ท่านอาจจะไม่ทราบ ตระกูลต่งนี้เป็นสหายเก่าแก่ของตระกูลซูเรา คบหากันมานานนับร้อยปี” “สหายเก่าแก่ นับร้อยปี?” ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า: “ยิ่งไปกว่านั้น ต่งฮุยตายแล้ว ธุรกิจของตระกูลซูและภูเขาประจิมจะต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน” หลี่หลงหลินจึงเข้าใจว่าเหตุใดลั่วอวี้จู๋จึงบอกว่าเกิดเรื่องใหญ่ ที่แท้ต่งฮุยก็คือหุ้นส่วนสำคัญที่สุดของตน
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
