LOGINShare
บทที่ 1171
Related chapters
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1172
ภายในตำหนักข้าง ควันธูปไม้จันทน์หอมอ่อนๆ แทรกซึมเข้าสู่ลมหายใจ ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะก็ถาโถมเข้าใส่ทันที ซูเฟิ่งหลิงใช้มือข้างหนึ่งยันผนังไว้ พยายามจะหนีออกจากห้อง แต่ไม่นาน นางก็พบว่ายิ่งพยายามหนีมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งไร้เรี่ยวแรงมากขึ้นเท่านั้น จากนั้นทั่วทั้งร่างก็ทรุดลงนั่งกับพื้น ซูเฟิ่งหลิงจ้องมองหลี่เฟิงอวิ๋นเขม็ง คาดไม่ถึงว่าเขาจะยังไม่สำนึกผิด ยังคงมีใจคิดร้าย! อาศัยโอกาสที่จะยุติความบาดหมาง สมรู้ร่วมคิดกับองค์หญิงใหญ่ ลงมือวางยานาง! ซูเฟิ่งหลิงอยากจะสบถด่าออกมา แต่นางพบว่า ยิ่งสูดดมกลิ่นธูปไม้จันทน์นี้เข้าไป ฤทธิ์ยาก็ยิ่งรุนแรงขึ้น! “ในสุรามีพิษ!” ซูเฟิ่งหลิงตระหนักได้ว่า การนัดหมายครั้งนี้ก็เป็นอุบายตั้งแต่แรกแล้ว องค์หญิงใหญ่วางแผนไว้อย่างแยบยล เพราะกลัวว่าซูเฟิ่งหลิงจะระวังตัว จึงใช้ยาที่มีฤทธิ์สองขั้นตอน! ซูเฟิ่งหลิงเคยได้ยินเรื่องยาชนิดนี้ในยุทธภพ มีชื่อว่าใยรักพันผูก ละลายในสุรา ใช้กลิ่นหอมเป็นตัวกระตุ้น! หากยาออกฤทธิ์ ทั่วร่างจะร้อนรุ่มทรมาน ราวกับมีเส้นใยแห่งรักพันผูกอยู่ทั่วร่าง ยิ่งต่อต้าน เส้นใยรักก็จะยิ่งรัดแน่นขึ้น ซูเฟิ่งห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1173
หลี่เฟิงอวิ๋นพร่ำบอกตัวเองในใจ “ไม่ได้ ไม่ได้เป็นอันขาด จะเอาความปรารถนาส่วนตัว มาทำให้ต้าเซี่ยต้องตกสู่ห้วงเหวแห่งหายนะที่ไม่มีวันฟื้นคืนไม่ได้!” “เพื่อซีเหลียง เพื่อปวงประชา!” หลี่เฟิงอวิ๋นรำลึกถึงความหาญกล้าที่จะเข่นฆ่าศัตรูที่ชายแดนตะวันตก “ความทะเยอทะยาน หิวก็กินเนื้อศัตรู กระหายก็ดื่มเลือดพวกซงหนู!” “นอกซีเหลียงยังมีศัตรูภายนอกอีกมากมายที่ยังไม่ได้กำจัด แผ่นดินต้าเซี่ยยังไม่เป็นปึกแผ่น ข้าจะมาคิดเรื่องเหลวไหลพวกนี้ได้อย่างไร!” ซูเฟิ่งหลิงจ้องมองหลี่เฟิงอวิ๋นเขม็ง มือขวากระชับทวนเล่มยาวไว้แน่น หากหลี่เฟิงอวิ๋นกล้าก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงนิด ซูเฟิ่งหลิงก็ไม่ลังเลที่จะแทงทวนทะลุอกเขา! ซูเฟิ่งหลิงตวาด “หลี่เฟิงอวิ๋น ข้าไม่คิดว่าท่านจะเป็นคนเช่นนี้!” “บังอาจสมรู้ร่วมคิดกับองค์หญิงใหญ่ วางกับดักข้า!” หลี่เฟิงอวิ๋นฝืนพยุงร่าง พลางเอ่ย “พระชายาองค์รัชทายาท นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิด โปรดฟังข้าอธิบายด้วย” เอ่ยพลาง หลี่เฟิงอวิ๋นก็ก้าวเดินไปข้างหน้า “อย่าขยับ!” “หากท่านบังอาจก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงครึ่งก้าว ข้าจะเอาชีวิตท่าน!” ยอมเป็นหยกแตก ไม่ยอมเป็นกระเบื้องดี! อีกไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1174
นอกตำหนักเฟิ่งซี ลมหนาวพัดกระหน่ำ หิมะขาวโปรยปราย หิมะก้อนใหญ่เท่าขนนก ตกลงบนชุดเกราะสีดำของเหล่าทหาร กลายเป็นน้ำแข็งในทันที หลี่หลงหลินสวมชุดเกราะสีทอง เดินนำหน้ากองทัพ เหล่าทหารแต่ละนายสวมเกราะ ถืออาวุธครบมือ จัดเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ เดินตามหลังหลี่หลงหลิน! “หยุด!” หลี่หลงหลินยกมือขึ้นเล็กน้อย ขบวนทหารด้านหลังก็หยุดเดินตาม หนิงเซิงมองดูตำหนักเฟิ่งซีเบื้องหน้า อดไม่ได้ที่จะอุทานในความยิ่งใหญ่อลังการ คานและเสาที่สลักเสลาอย่างวิจิตรบรรจง ชายคาที่เชิดโค้งรับกับโครงสร้างไม้ที่สอดประสาน ผนังปูนขาวตัดกับกระเบื้องมุงหลังคาสีเข้ม ทั้งหมดนี้เผยให้เห็นถึงความโอ่อ่าสง่างามแห่งราชวงศ์ เหล่าทหารหยุดอยู่หน้าพระราชวัง รู้สึกได้ถึงความน่าเกรงขามที่แผ่ซ่านออกมา จนต้องตกตะลึงพรึงเพริด หนิงเซิงลงจากหลังม้าอย่างช้าๆ “องค์รัชทายาท ด้านหน้าคือตำหนักเฟิ่งซี” หลี่หลงหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หนิงเซิง เจ้าลงจากม้าทำไม?” หนิงเซิงยืนงงงัน แน่นอนว่าต้องลงจากม้าเพื่อเดินเข้าไปในพระราชวัง มิเช่นนั้นจะนำทหารเหล่านี้บุกเข้าไปในตำหนักเฟิ่งซีหรือ? หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย จากนั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1175
แต่หลอกสายตาของหลี่หลงหลินไม่ได้ ตระกูลซูเข้าวังใช้เพียงเส้นทางเดียว หากซูเฟิ่งหลิงกลับไปจริงๆ ทั้งสองจะต้องพบกันระหว่างทาง! หลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเย็น “เหลือเวลาอีกครึ่งก้านธูป” องค์หญิงใหญ่ก้าวเดินอย่างสง่างาม เดินมาตรงหน้าหลี่หลงหลิน จับมือเขาไว้แน่น “องค์รัชทายาท ทำไมข้าพูดอะไรท่านก็ไม่เชื่อ!” “หากไม่เชื่อ ท่านก็เข้ามาดูเองก็ได้” “พระชายาองค์รัชทายาทเป็นคนตัวใหญ่ขนาดนั้น ข้าเป็นเพียงสตรีอ่อนแอ จะไปจับตัวนางไว้ได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินก้าวเท้าเข้าไปในตำหนักหลัก ภายในตำหนักอันโอ่อ่าแต่ว่างเปล่าไร้ผู้คน ใต้ต้นงิ้วในสวนด้านหลัง มีโต๊ะสุราตั้งอยู่ เก้าอี้สามตัววางกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ด้านบนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ตกลงมาทับถมกันจนหนา ดูออกว่า คนจากไปนานแล้วตามที่องค์หญิงใหญ่กล่าว องค์หญิงใหญ่แสร้งทำเป็นโกรธ “องค์รัชทายาท ท่านคงมาผิดที่แล้ว ต่อให้พระชายาองค์รัชทายาทไม่ได้กลับเรือน ท่านก็ไม่ควรมาลงที่ข้า ข้าหวังดีเชิญนางมาทานอาหาร ตอนนี้กลับทำให้ข้าไม่เหลือความเป็นคนเลย” ยิ่งองค์หญิงใหญ่ทำเช่นนี้ หลี่หลงหลินก็ยิ่งมั่นใจว่า นางต้องมีแผนการร้ายแน่! ยิ่งไปกว่านั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1176
“เฟิ่งหลิง!” ร่างของหลี่หลงหลินสั่นสะท้าน สายตาจับจ้องไปยังตำหนักข้าง ปากพึมพำ “ข้าได้ยินเสียงเฟิ่งหลิง! หนิงเซิง เจ้าได้ยินหรือไม่?” หนิงชิงโหวตกตะลึง “องค์รัชทายาท เมื่อครู่เสียงดังจอแจ ข้าไม่ได้สังเกต” ทหารคนสนิทสองสามนายก็ส่ายหน้า “ไม่ถูก!” ดวงตาของหลี่หลงหลินแดงก่ำ ชี้ไปยังตำหนักข้าง “ข้าไม่ได้หูฝาด! ต้องเป็นเสียงของเฟิ่งหลิงแน่นอน! ที่นั่น พวกเจ้าค้นแล้วหรือยัง?” หนิงชิงโหว ยังไม่ทันเอ่ยปาก องค์หญิงใหญ่ก็พุ่งเข้ามา “องค์รัชทายาท ที่นั่นเป็นตำหนักนอนของข้า จะให้ท่านค้นตามอำเภอใจได้อย่างไร? ท่านไม่กลัวเสด็จพ่อจะลงโทษหรือ?” “หลีกไป!” โทสะในร่างของหลี่หลงหลินระเบิดออก เขาผลักองค์หญิงใหญ่ล้มลง แล้วตะโกนก้อง “รีบไปค้น! หากเสด็จพ่อลงโทษ ข้าจะรับผิดชอบเอง!” ขอบตาของเขาแดงก่ำ น้ำตาร้อนผ่าวไหลริน! ยามนี้ ในใจของเขามีเพียงซูเฟิ่งหลิง! เพื่อซูเฟิ่งหลิง! ต่อให้เป็นภูเขาดาบทะเลเพลิง เขาก็ไม่หวาดหวั่น! ต่อให้เป็นถ้ำมังกร รังเสือ เขาก็กล้าบุก! เฟิ่งหลิง เจ้าอย่าได้เป็นอะไรไปนะ! หนิงชิงโหวเห็นหลี่หลงหลินน้ำตาไหลนองหน้า ความตกตะลึงในใจก็ท่วมท้น! ในใจของเขา องค์
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1177
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าต้องการตัวเป็นๆ!” แต่สายตาของหลี่หลงหลินกวาดมองไปทั่ว นอกจากรอยเลือดสีแดงฉานที่กระจายอยู่ทั่วพื้น ตำหนักข้างก็ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ รวมถึงเสื้อผ้าของซูเฟิ่งหลิงก็ยังเรียบร้อยดี ทำให้หลี่หลงหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ซูเฟิ่งหลิงก็หมดสติไปเพราะฤทธิ์ยา หลี่หลงหลินรีบเข้าไปประคองร่างซูเฟิ่งหลิงไว้ในอ้อมแขน ใช้นิ้วแตะที่ลำคอเพื่อวัดชีพจร “ชีพจรปกติ อารมณ์คงที่ แสดงว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง” หลี่หลงหลินมองไปยังองค์หญิงใหญ่ที่อยู่นอกตำหนัก แค่นหัวเราะ “โชคดีนะ เจ้ายังมีชีวิตรอด!” “วันนี้หากเฟิ่งหลิงเป็นอะไรไป เจ้าตายแน่!” องค์หญิงใหญ่ถูกทหารซีซานควบคุมตัวไว้ ใบหน้าไม่มีความหยิ่งผยองอีกต่อไป “ฝ่าบาทเสด็จ!” เสียงดังกังวานก้องไปทั่วตำหนักเฟิ่งซี ตั้งแต่หลี่หลงหลินนำทหารมาล้อมตำหนักเฟิ่งซี ก็มีขันทีในวังไปรายงานเว่ยซวิน เว่ยซวินไม่กล้าละเลย รีบเข้าเฝ้า กราบทูลต่อฝ่าบาท เว่ยซวินรู้จักนิสัยของหลี่หลงหลินดี หากไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินรับมือ เขาจะไม่ทำอะไรให้สุดโต่ง บัดนี้ เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว แสดงว่าเรื่องราวยุ่งยากมาก ฮ่องเต้หวู่ต้องเข้ามา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1178
ฮ่องเต้หวู่ประทับยืนอยู่ในตำหนักเฟิ่งซี มีสง่าราศี บารมีแผ่ไพศาล! เหล่าทหารจากภูเขาประจิมคุกเข่าข้างหนึ่ง แสดงความจงรักภักดี! “ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆ ปี!” ฮ่องเต้หวู่และเหล่าทหาร มาถึงตำหนักข้าง ทอดสายตามองอย่างเย็นชา “เจ้าหมายความว่า ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือขององค์ชายสาม เจ้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย?” องค์หญิงใหญ่ก้มกราบ “ทูลเสด็จพ่อ ลูกพูดความจริงทุกประการ ไม่กล้าปิดบังแม้แต่น้อย! ขอเสด็จพ่อทรงโปรดพิจารณา!” “เหลวไหล!” “องค์ชายสามจงรักภักดี ปกป้องซีเหลียง ขับไล่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ สร้างคุณงามความดีแก่ต้าเซี่ย!” “จะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้อย่างไร!” “ข้าไม่เชื่อ!” ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้ว! สิ่งที่พระองค์ทรงทนไม่ได้ที่สุดก็คือการถูกหลอก! ทนไม่ได้ที่คนอื่นมองว่าตัวเองเป็นคนโง่! ยิ่งไปกว่านั้น คนที่อยู่ตรงหน้าคือองค์หญิงใหญ่ที่พระองค์เคยโปรดปราน ลูกสาวที่แสนดีที่ไม่เคยโกหก! ฮ่องเต้หวู่ทอดมองไปทั่ว ดวงตาคู่นั้นฉายแววพิจารณาอย่างถี่ถ้วน แม้ว่าองค์หญิงใหญ่จะพยายามข่มความกลัวในใจ แต่แรงกดดันอันยิ่งใหญ่ของฮ่องเต้หวู่ ก็ทำให้นางสั่นเทา นางรู้ว่าคำพูดของ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1179
เพียงแค่วันนี้สามารถรอดพ้นไปได้ วันหน้าจะต้องหาทางโยนความผิดให้กับองค์ชายสามให้ได้ ในเมื่อเขาอาการของเขาอยู่ในขั้นวิกฤต ไม่มีโอกาสโต้แย้ง องค์หญิงใหญ่เพียงใช้เล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย ก็สามารถทำให้เขาไม่มีวันตื่นขึ้นมาได้แล้ว คนตายมีประโยชน์กว่าคนเป็น ถึงตอนนั้น องค์หญิงใหญ่ก็จะสามารถโยนแผนการร้ายทั้งหมดไปที่องค์ชายสามได้ ตนเองก็จะสามารถถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว แล้วถามว่า “หลงหลิน เจ้าหมายความว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผู้อื่น?” องค์หญิงใหญ่ราวกับถูกฟ้าผ่า ผู้อื่นที่ฮ่องเต้หวู่เอ่ยถึงก็คือตนเอง! พระองค์ทรงสงสัยในตัวนาง องค์หญิงใหญ่รู้สึกเย็นเยียบไปถึงสันหลัง ขุนนางทั้งหลาย อำนาจสูงสุดอยู่ที่จักรพรรดิ จักรพรรดิสั่งให้ขุนนางตาย ขุนนางก็ต้องตาย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ตนเองก็ยังไม่อาจหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบได้ หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ย “เสด็จพ่อ ลูกหมายความว่า เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ!” “ดังนั้นตอนนี้ยังไม่อาจสรุปได้ ต้องสืบสวนให้ละเอียด!” “ผู้ที่อยู่เบื้องหลัง จิตใจชั่วร้ายยิ่งนัก! ถึงกับคิดแผนการร้ายกาจเช่นนี้” “องค์ชายสามปราบปรามชนเ
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
