บทที่ 1326

ฮ่องเต้หวู่ทรงขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้าเย็นชาเคร่งขรึม

พระองค์คาดไม่ถึงว่าพระเชษฐภาดาจะหยิบยกหลี่หลงหลินขึ้นมาอ้าง

เมื่อครุ่นคิดดูดีๆ ก็มีเหตุผลอยู่บ้าง

เพราะหากมิใช่หลี่หลงหลินกระทำการตามอำเภอใจ ตงไห่ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

หลู่จงหมิงสังเกตสีหน้า เห็นฮ่องเต้หวู่มีท่าทีเปลี่ยนไป ก็รีบเอ่ย: “ฝ่าบาท หากทรงคิดว่าคำพูดของกระหม่อมไร้สาระ ที่นี่ล้วนเป็นผู้อพยพที่มาจากชายแดนเหนือ พระองค์สามารถสอบถามพวกเขาดูได้ตามสบาย ดูว่าองค์รัชทายาททรงทำสิ่งใดบ้างในตงไห่!”

“ดูว่าคำพูดของกระหม่อมมีความเท็จแม้แต่น้อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หวู่ทรงใคร่ครวญครู่หนึ่ง ทรงพยักหน้า จากนั้นจึงเสด็จไปยังกลุ่มผู้อพยพ

ชายชราผ่ายผอมผู้หนึ่งกำลังถือชามแตกนั่งยองๆ อยู่ริมกำแพง ปากก็คอยบ้วนน้ำลายลงพื้นเป็นครั้งคราว

ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเคร่งขรึม: “ท่านผู้เฒ่า เดินทางมาจากเมืองหลวงตลอดทางเลยหรือ?”

ชายชราเงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้หวู่แวบหนึ่ง แล้วพยักหน้า

เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบัน และเขาก็ไม่สนใจ เรื่องใดก็ไม่สำคัญเท่ากับการทำให้อิ่มท้องในตอนนี้

ฮ่องเต้หวู่ตรัสต่อ: “การเดินทางจากเมืองห