บทที่ 1422

หลายวันต่อมา

ท่ามกลางมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยออกเดินทาง ยังไม่ได้รับข่าวโจรสลัดแคว้นโวกั๋วเลยแม้แต่น้อย

ทุกคนยังล่องลอยอยู่กลางมหาสมุทรอย่างไร้จุดหมาย

เว่ยซวินประคองเสากระโดงเรือ สีหน้าขาวซีด “ฝ่าบาท พวกเราจะตามหาจนถึงยามใด? หากยังตามหาเช่นนี้ต่อไป น่ากลัวว่าบ่าวจะตายบนเรือนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยซวินโดยสารเรือมาหลายวัน ไม่อาจฝืนทนต่อไปไหว อาการเมาเรือรุนแรงอย่างมาก ขึ้นก็อ้วกลงก็อ้วก

เดิมทีร่างกายเว่ยซวินก็อ่อนแออยู่แล้ว ไม่อาจทนต่อการเดินเรืออันหนักหน่วงนี้ได้

ฮ่องเต้หวู่มองท่าทางนี้ของเว่ยซวิน รู้สึกสะเทือนอารมณ์ขึ้นมาบ้างอย่างอดไม่ได้

อย่างไรเสียก็พาเว่ยซวินนั่งเรือมาเพื่อปรนนิบัติตนเอง บัดนี้กลับตกอยู่ในสภาพย่ำแย่เช่นนี้

เว่ยซวินเงยหน้า “ฝ่าบาท ตอนนั้นรัชทายาทพูดว่าจะสามารถตามหาพบภายในสามวัน มหาสมุทรนี้คล้ายไม่มีเบาะแสของโจรสลัดแคว้นโวกั๋วเลยสักนิด อิงตามที่กระหม่อมเห็น พวกเราเตรียมตัวกลับเถอะพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า “ตามหาเช่นนี้ต่อไปก็ไม่ใช่ทางแก้ อย่างไรเสียนับตั้งแต่เดินเรือจนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปสามวันแล้ว แม้แต่เงาของโจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็หาไม่พบ”