เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 746
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 747
มันเทศสามารถให้ผลผลิตได้ถึงพันจินต่อหมู่จริงๆ หรือ?นี่เป็นสิ่งมงคลจากฟ้าจริงๆ ใช่ไหม?แล้วจะทำอย่างไรดี?หรือว่าจะรีบขายข้าวบางส่วนออกไปก่อนที่ราคาข้าวจะต่ำลงกว่านี้...พ่อค้าข้าวหลายคนเริ่มลังเล สวีเหล่ากลับหัวเราะเยาะเบาๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแส “ดูพวกเจ้าสิ ช่างไร้ความสามารถเสียจริง! ก็แค่มันเทศไม่ใช่รึไง จะกลัวอะไรนักหนา! ต่อให้ฮ่องเต้มีราชโองการให้ทุกเขตการปกครองส่งเสริมการปลูกมันเทศ กว่าจะได้ผลผลิตที่เป็นรูปเป็นร่างก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามถึงห้าปี!”“แล้วในช่วงสามถึงห้าปีนั้นล่ะ จะทำอย่างไร?”“หรือประชาชนจะไม่กินข้าว หรือจะให้พึ่งพาลมตะวันตกเฉียงเหนือประทังชีวิต?”“ถึงตอนนั้น พวกเราคงเปลี่ยนทรัพย์สินเป็นเงินสดถอนตัวออกจากตลาดไปแล้ว พร้อมกับกอบโกยกำไรจนเต็มไม้เต็มมือ ชีวิตนี้คงไม่ต้องกังวลเรื่องปากท้องแล้ว!”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหล่าพ่อค้าข้าวก็พลันเข้าใจ ต่างพากันหัวเราะออกมา“ถ้าคิดแบบนี้ ดูเหมือนว่าราชสำนักเองก็คงจนปัญญาแล้ว จึงต้องประกาศพระราชโองการถึงสิ่งมงคลจากฟ้า!”“ชัดเจนเลยว่าต้องดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง!”“มันเทศที่จะปลูกได้ผลอีกสามถึงห้าปีหลังจากนี้ พวกเรามี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 748
พวกพ่อค้าข้าวต่างเคลื่อนไหวตามผลประโยชน์ เดิมทีก็ไม่ได้เป็นกลุ่มที่สามัคคีกันอยู่แล้วแต่ในสถานการณ์ตอนนี้ พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้เพียงร่วมมือกันชั่วคราว เพียงเพื่อยื้อเวลาไปเท่าที่ทำได้ในพริบตา เวลาก็ล่วงเลยไปอีกครึ่งเดือนข้าวจากเขาทิศประจิม ดูเหมือนไม่มีวันหมดสิ้น ยังคงถูกปล่อยออกมาในราคาเดิมประชาชนมีข้าวกิน ไม่ต้องทนหิวอีกต่อไปความไม่พอใจที่เคยพุ่งสูงในหมู่ประชาชนก็สงบลงอย่างรวดเร็วชื่อเสียงของหลี่หลงหลิน ค่อยๆ ดีขึ้นเรื่อยๆแม้แต่ฉายาหลี่ปี่เซียะที่เคยถูกใช้เรียกเขา ก็ค่อยๆ เลือนหายไปอย่างไรเสีย ปี่เซียะเป็นสัตว์ที่กินเข้าไปแต่ไม่ถ่ายออกมา แต่องค์ชายเก้ากลับมีจิตใจห่วงใยประชาชน ซึ่งแตกต่างจากปี่เซียะโดยสิ้นเชิงซูเฟิ่งหลิงเองก็เริ่มเปลี่ยนท่าทีต่อหลี่หลงหลิน จากความเย็นชา กลายเป็นพูดคุยหยอกล้อด้วยรอยยิ้มบรรดาสตรีตระกูลซู มีเพียงลั่วอวี้จู๋ที่ยังคงขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล“องค์ชายเก้า!” ลั่วอวี้จู๋เข้ามาหาหลี่หลงหลิน แล้วพูดว่า “ข้าวในเขาทิศประจิมเหลือไม่มากแล้ว! หากปล่อยออกมาเช่นนี้ เกรงว่าก่อนสิ้นเดือนนี้ ทั้งยุ้งฉางจะว่างเปล่าแน่นอน!”หล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 749
“ท่านพ่อ... ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ได้!”ลั่วอวี้จู๋ไม่เพียงไม่มีความยินดี กลับมีแววตาเศร้าหมอง ราวกับถูกปกคลุมด้วยเงาหมอกก่อนหน้านี้ลั่วอวี้จู๋เคยส่งจดหมายด้วยนกพิราบ ขอให้ตระกูลลั่วส่งข้าวมาที่เมืองหลวง เพื่อช่วยราชสำนักบรรเทาวิกฤตเฉพาะหน้าแต่นายท่านผู้เฒ่าลั่วกลับปฏิเสธทันที อ้างว่าคลองใหญ่กำลังจะขุดลอกแต่ตอนนี้ ท่านพ่อกลับนำข้าวมาที่เมืองหลวงด้วยตัวเองโดยไม่บอกกล่าวพูดให้ชัดเจนก็คือเพราะโลภอยากได้กำไรจากการค้าข้าวในราคาสูงลิ่ว!“ในใจของเขา ยังมีข้าเป็นลูกสาวอยู่บ้างหรือไม่!”ลั่วอวี้จู๋ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ น้ำตาเอ่อคลอจนไหลอาบแก้ม นางหมุนตัวจะเดินออกไปทันทีหลี่หลงหลินรีบยื่นมือมาคว้าแขนของลั่วอวี้จู๋ไว้ “พี่สะใภ้ นายท่านผู้เฒ่าลั่วอุตส่าห์มาถึงเมืองหลวงด้วยความยากลำบาก! เจ้าจะไม่ไปพบเขาหน่อยหรือ?”ลั่วอวี้จู๋น้ำตาไหลพราก กล่าวด้วยความเศร้า “ไปพบหรือ? จะพบไปทำไม? ลูกสาวที่แต่งออกไปก็เหมือนน้ำที่สาดทิ้งไปแล้ว! ยังไงเขาก็คงไม่อยากพบหน้าข้าอยู่ดี...”หลี่หลงหลินยิ้มบางๆ ก่อนจะกล่าว “นั่นอาจจะไม่จริงเสมอไป! ข้าเชื่อ นายท่านผู้เฒ่าลั่วอยากพบเจ้ามาก เพียงแต่เขารู้สึกเสียหน้าเกิ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 750
ที่ท่าเรือลั่วอวี้จู๋พยายามรักษาระยะห่างจากหลี่หลงหลิน พร้อมเตือนว่า “องค์ชายเก้า เวลาอยู่ต่อหน้าท่านพ่อของข้า อย่าได้ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมเกินไป! ต้องรักษาระยะห่างเอาไว้!”หลี่หลงหลินยิ้ม ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธตอนนี้ชายชราผมขาวในชุดยาวสีเขียวเดินออกมาจากห้องโดยสารบนเรือ พร้อมรอยยิ้มชายชราคนนั้นก็คือลั่วชิงซานลั่วอวี้จู๋ที่ไม่ได้พบกับบิดามาหลายปี รู้สึกตื่นเต้นจนอดไม่ได้ที่จะก้าวเข้าไปหา “ท่านพ่อ...”ลั่วชิงซานเพียงพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าดูเย็นชาและห่างเหินกลับกัน เมื่อเขาหันไปหาหลี่หลงหลิน กลับโค้งตัวลงด้วยความนอบน้อม พูดด้วยใบหน้าประจบเอาใจ “องค์ชายเก้าเสด็จมาเยือนถือเป็นเกียรติอย่างสูง ข้าน้อยมิได้ออกมาต้อนรับล่วงหน้า โปรดอภัยด้วย! บนดาดฟ้าลมแรง เชิญองค์ชายเข้าไปพูดคุยในห้องโดยสารเรือเถิด!”หลี่หลงหลินพยักหน้า ก่อนเดินเข้าไปในห้องโดยสารพร้อมกับลั่วชิงซานเพียงแค่ติดต่อสั้นๆ หลี่หลงหลินก็มองออกทันทีว่าลั่วชิงซานเป็นพ่อค้าในแบบฉบับดั้งเดิม!เขาเป็นคนเฉลียวฉลาด เน้นผลประโยชน์ หากไร้ผลกำไร ย่อมไม่คิดลุกจากที่นอน และยังถือชายเป็นใหญ่สำหรับลั่วอวี้จู๋ลูกสาวของเขา เขาไม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 751
“ต่อหน้าองค์ชายเก้า ข้าไม่อยากพูดอะไรมาก!” “อีกไม่กี่วัน เมื่อข้าจัดการเรื่องธัญพืชพวกนี้เสร็จ ข้าจะไปพูดคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าซูที่จวนตระกูลซู!” “เจ้ากลับบ้านไปกับข้าเสียเถอะ ถือโอกาศตอนยังสาวยังสวย รีบแต่งงานใหม่จะดีกว่า!” “ส่วนเจ้าบ่าว ข้าก็เลือกไว้ให้เจ้าแล้ว!” “คุณชายใหญ่แห่งสกุลจู!” ลั่วอวี้จู๋ถึงกับตะลึง ใบหน้าซีดขาว "คุณชายใหญ่แห่งสกุลจู? เขาอายุกว่าห้าสิบแล้วนี่! แถมยังมีอนุภรรยาสิบแปดคน และยังเป็นคนขาพิการอีกด้วย! ข้าจะไปเป็นภรรยาของเขาได้อย่างไร..." ลั่วชิงซานหัวเราะเย็นชา "เจ้าเพ้อเจ้ออะไร? ตอนนี้เจ้าเป็นหญิงหม้าย! คิดจะเป็นภรรยาเอกหรือ? เจ้าต้องแต่งเป็นอนุภรรยาของคุณชายใหญ่ตระกูลจู! อย่างน้อยก็ยังสมฐานะกว่าเป็นหญิงหม้าย!" ลั่วอวี้จู๋แทบจะเป็นบ้า นางเบิกตากว้างมองบิดาของตนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ในสายตาของเขา... ตนเป็นอะไรกันแน่? ตนเองเป็นแค่เครื่องมือแลกผลประโยชน์เท่านั้นหรือ? ลั่วอวี้จู๋ไม่ใช่หญิงที่มีนิสัยเด็ดเดี่ยวมากนัก แต่ในขณะนี้ นางกลับนึกถึงการตายเพื่อจบทุกอย่าง! "ฮะ ๆ" "เอาลูกสาวตัวเองไปแต่งงานเป็นอนุภรรยาของคนขาพิการ!" "นายท่านผู้เฒ่าลั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 752
ลั่วชิงซานที่กำลังถือถ้วยชา จะจิบชาอย่างสบายอารมณ์ พรืด! เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หลงหลิน เขาถึงกับพ่นชาออกมา! “นายท่านผู้เฒ่า...” ผู้ช่วยรีบหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดและส่งให้ลั่วชิงซาน ลั่วชิงซานมองผู้ช่วยแวบหนึ่ง ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าถอยออกไปก่อน!” หากคำพูดขององค์ชายเก้าไม่ใช่เรื่องล้อเล่น สิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ไม่เหมาะที่ผู้ช่วยจะได้ยิน ผู้ช่วยซึ่งเป็นคนฉลาดรู้สถานการณ์ดี รีบถอยออกไปทันที ลั่วชิงซานมองหลี่หลงหลิน แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ “องค์ชายเก้า ท่านล้อข้าเล่นหรือ?” หลี่หลงหลินยิ้มบาง ๆ “ล้อเล่น? ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น! หรือท่านเห็นว่าข้าไม่คู่ควรกับลูกสาวของท่าน...” ลั่วชิงซานรีบส่ายหัว “องค์ชายเก้า ท่านพูดเรื่องน่าขันแล้ว! ท่านเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ผู้สูงศักดิ์ แต่ลูกสาวของข้า...นางเป็นหญิงหม้ายที่สามีตายไปแล้ว จะคู่ควรกับท่านได้อย่างไร?” หลี่หลงหลินกล่าวอย่างราบเรียบ “ข้าไม่สนใจ!” ลั่วชิงซานรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ ท่านอาจจะไม่สน แต่ข้าสน! จะให้พูดยังไง ลั่วอวี้จู๋ก็คือพี่สะใภ้ของท่าน คำพูดของคนน่ากลัว เกรงว่า ข้าคงถูกถ่มน้ำลายใส่จนต้องจมน้ำต
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 753
แม้ว่าในอนาคตหลี่หลงหลินจะไม่ได้เป็นองค์รัชทายาท หรือไม่ได้นั่งบนบัลลังก์ฮ่องเต้ ก็เป็นบุญวาสนาที่แม้แต่ลั่วชิงซานยังคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ! หลี่หลงหลินมองไปที่ลั่วชิงซาน แล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า: “ธัญพืชนั่น...” ลั่วชิงซานไม่ต้องคิดนาน และตอบกลับไปว่า: “ให้! ข้าจะไม่คิดค่าใช้จ่ายแม้แต่แดงเดียว ธัญพืชทั้งหมดนี้ข้าให้กับองค์ชายเก้าทั้งหมด! หากท่านรู้สึกว่ายังไม่พอ ข้าจะรีบส่งธัญพืชจากทางใต้มาให้อีกทันที!” เพื่อหวังพึ่งพาผู้มีอำนาจ ลั่วชิงซานจึงตัดสินใจลงทุนลงแรงอย่างเต็มที่ ธัญพืชทั้งหมดนี้ ขอมอบให้หลี่หลงหลินไปโดยไม่คิดเงิน! แน่นอนว่า ในมุมมองของลั่วชิงซาน นี่คือการลงทุนที่คุ้มค่ามาก ตำแหน่งพ่อตาของฮ่องเต้ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถแลกมาได้ด้วยเงินทอง! หากวันใดหลี่หลงหลินขึ้นนั่งบัลลังก์ ลั่วชิงซานก็จะมีความสัมพันธ์นี้เป็นเครื่องมือ และตระกูลลั่วจะต้องรุ่งเรืองเฟื่องฟูอย่างแน่นอน! ธัญพืชแค่นี้ ไม่ถือว่ามากมายอะไรเลย หลี่หลงหลินกลับส่ายหัวและเอ่ยว่า: “ไม่! ข้าพูดว่าราคาเดิม ก็ต้องราคาเดิม! จะไม่ให้ท่านเสียเปรียบแม้แต่สลึงเดียว! แต่ข้าต้องการให้ท่านช่วยข้าเล่นละครซักฉาก!”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 754
ลั่วอวี้จู๋ตกใจเล็กน้อย และสงสัยว่านางได้ยินผิดหรือเปล่า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า: “ท่านพ่อ ท่านอย่ามาล้อลูกเล่นนะเจ้าคะ!” แม้ว่าตระกูลลั่วจะเป็นตระกูลพ่อค้าร่ำรวย และมีระเบียบวินัยที่เคร่งครัด แต่ก็มักจะให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง แม้ว่าพี่ชายของลั่วอวี้จู๋จะเป็นคนที่ไร้ประโยชน์ เป็นพวกที่เกิดมาสบาย รู้จักแต่กินเหล้า เล่นการพนัน และเที่ยวผู้หญิง แต่ ลั่วอวี้จู๋ก็ไม่เชื่อว่า ท่านพ่อจะมอบตำแหน่งคนคุมหางเสือให้กับนาง ที่เป็นผู้หญิงและแต่งงานออกไปแล้ว ลั่วชิงซานเอ่ยอย่างร้อนใจ: “อวี้จู๋ พ่อไม่ได้ล้อเล่นนะ! ตำแหน่งคนคุมหางเสือนี้ ต้องเป็นของเจ้า!” จริงๆ แล้ว ลั่วชิงซานก็รู้ดีในใจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาได้ทำผิดต่อลั่วอวี้จู๋ลูกสาวคนนี้มากมาย ลั่วอวี้จู๋โกรธแค้นตนในใจ มันก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ ลั่วชิงซานเองไม่เคยสนใจเรื่องนี้ เมื่อลูกสาวแต่งออกไปแล้ว ก็เหมือนน้ำที่ถูกเทไป ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าผู้ชายจากตระกูลซูทั้งหมดก็ตายในสนามรบ เหลือเพียงฮูหญินผู้เฒ่าซูที่แก่ชรา และไม่สามารถช่วยอะไรได้ ลั่วอวี้จู๋เป็นสะใภ้ของตระกูลซู ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ที่
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
