เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 867
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1669
นับจากนี้ไปเผ่าต่าง ๆ ที่เคยเป็นศัตรูกับต้าเซี่ยเหล่านี้ ล้วนต้องยอมสวามิภักดิ์ต่อตนเอง!ระดับสูงสุดของการกำจัดศัตรูไม่ใช่การสังหารพวกเขาจนหมดสิ้นแต่คือการทำให้พวกเขายอมสวามิภักดิ์ด้วยความเต็มใจ!ผนวกพวกเขาเข้ามาเป็นเผ่าของต้าเซี่ย!ปรากฏเพียงกลุ่มหัวหน้าเผ่าหมานทางเหนือ ควบม้าออกมาข้างหน้าข้างหลังพวกเขายังมีรถม้าตามมาอีกหลายร้อยคันตุ้บ!เหล่าหัวหน้ามาถึงเบื้องหน้าของหลี่หลงหลิน ต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น“ท่านข่านผู้ศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ที่เผ่าของพวกเราเตรียมไว้สำหรับท่าน”“และยังเป็นความจริงใจที่พวกเราจะภักดีต่อต้าเซี่ยอย่างแน่นอน”“ขอท่านโปรดรับไว้ด้วย!”หลี่หลงหลินเหลือบมองแวบหนึ่งเห็นว่าบนรถม้าล้วนเป็นทรัพย์สินเงินทอง ม้าอาชาและแกะอ้วนพีส่วนใหญ่เป็นของที่ยึดมาจากบ้านของข่านแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้ชนะเป็นราชา ผู้แพ้เป็นโจรนี่คือสัจธรรมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาแต่โบราณยิ่งไปกว่านั้น ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเหล่านี้แต่ไหนแต่ไรมาก็ยกย่องพลังอำนาจเป็นที่สุดตอนนี้หลี่หลงหลินได้ทำให้พวกเขายอมจำนนโดยสิ้นเชิงดังนั้นเขาจึงไม่มีคว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1668
ข่าวการยกทัพกลับราชสำนักของหลี่หลงหลินแพร่กระจายไปทั่วทั้งค่ายทหารในค่ายทหารอบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุขใบหน้าของเหล่าทหารต่างก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขรอยยิ้มที่เรียบง่ายแต่ละรอยเผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบแปดซี่ครั้งนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนเมื่อก่อนต่อให้ยึดเมืองชายแดนได้ กลับไปก็ยังคงมีสภาพมอมแมมอย่างไรเสียสำหรับราชสำนักแล้ว การสามารถรักษาเมืองไว้ได้ก็ไม่นับว่าเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่อะไรนักนี่คือการปกป้องบ้านเมือง เป็นเรื่องที่ถูกต้องชอบธรรมเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มชาวต้าเซี่ยทุกคนควรจะทำมีเพียงการบุกยึดเมืองเท่านั้น ถึงจะเป็นผลงานศึกในความหมายที่แท้จริง!และครั้งนี้ เหล่าทหารต้าเซี่ยไม่เพียงแต่บุกยึดเมือง แต่กระทั่งบุกยึดดินแดนทางเหนือทั้งหมดได้โดยตรง!นี่คือผลงานอันยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบหลายร้อยปี!ผลงานอันยิ่งใหญ่ไพศาลของหลี่หลงหลินเช่นนี้ ย่อมต้องได้รับการยกย่องจากฮ่องเต้หวู่ ชื่อจารึกไว้ในประวัติศาสตร์อย่างแน่นอน!เหล่าทหารก็สามารถติดตามหลี่หลงหลินไปกินดีอยู่ดีได้!ฮ่องเต้หวู่ทรงมีชาติกำเนิดเป็นทหารเขาไม่เคยเอาเปรียบเหล่าแม่ทัพที่ต่อสู้เอาชีวิตเป็นเดิม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1667
เกรงว่าเรื่องราวคงจะยุ่งยากแล้วหลี่หลงหลินกล่าวว่า “คนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ยิ่งไปกว่านั้นเจตนาเริ่มต้นของเจ้าก็ดี”“คือต้องการจะสร้างผลงานให้แก่ต้าเซี่ยของเรา ต้องการจะสังหารศัตรูอย่างกล้าหาญ”“เพียงแต่ว่าขั้นตอนเกิดความผิดพลาดขึ้น ไม่ใช่ปัญหาที่ร้ายแรงจนเกินไป”“หลังจากที่ข้าและแม่ทัพจางได้ปรึกษาหารือกันแล้ว เห็นแก่ผลงานศึกอันยิ่งใหญ่ที่เจ้าได้สร้างไว้ จึงตัดสินใจให้เจ้าประจำการอยู่ที่แดนชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ”“หวังว่าเจ้าจะไม่ลืมเจตนารมณ์ดั้งเดิม และยืนหยัดได้อย่างสม่ำเสมอ”ใบหน้าขององค์ชายเจ็ดเต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความยินดี “ขอองค์รัชทายาทโปรดวางพระทัย จะไม่ทำให้ความคาดหวังขององค์รัชทายาทต้องผิดหวังอย่างแน่นอน”หลี่หลงหลินยืนกอดอกพลางยิ้ม “ขอเพียงแค่เจ้าสามารถจัดการเรื่องราวในดินแดนทางเหนือได้ดี รอให้ข้าขึ้นครองราชย์แล้ว”“จะแต่งตั้งเจ้าเป็นอ๋องแห่งดินแดนทางเหนือทันที!”อะไรนะ!ใบหน้าขององค์ชายเจ็ดเต็มไปด้วยสีหน้าแห่งความตกตะลึงเขาแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเอง!วันนี้ความตกตะลึงที่หลี่หลงหลินมอบให้เขานั้นมากมายเหลือเกิน!ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังฝันไปตุ้บ!อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1666
องค์ชายเจ็ดอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง “อะไรนะ!”“องค์รัชทายาท ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่?”องค์ชายเจ็ดแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองหลี่หลงหลินกล่าวอย่างเรียบเฉย “ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจชีวิตของตนเอง”“ชีวิตไม่มีสูงต่ำ มีเพียงแต่เจ้าจะชอบหรือไม่ชอบ”“ข้าดูออกว่า เจ้าไม่ได้ชอบชีวิตในวังหลวง”องค์ชายเจ็ดพยักหน้าราวกับกระเทียมตำ “ถูกต้อง! ถ้าหากให้ข้าอยู่ในวังหลวงตลอดไป สู้ฆ่าข้าเสียดีกว่า”“ข้าชอบที่จะควบตะบึงไปในฟ้าดินอันกว้างใหญ่นี้มากกว่า! ไร้ซึ่งพันธนาการ เป็นอิสรเสรี!”“ถ้าหากให้ข้าเลือก ข้ายินดีที่จะอยู่ที่ทุ่งหญ้าดินแดนทางเหนือแห่งนี้ไปตลอดชีวิต”หลี่หลงหลินพยักหน้าเล็กน้อยเขาดูออกว่านี่คือคำพูดจากใจจริงขององค์ชายเจ็ดและยิ่งดูออกว่า เขาไม่ต้องการกลับไปยังเมืองหลวงจริง ๆองค์ชายเจ็ดถามว่า “เพียงแต่ว่าเรื่องนี้องค์รัชทายาทจะตัดสินใจได้หรือไม่?”“เสด็จพ่อเกรงว่าจะไม่ทรงยินยอมให้ข้าอยู่ที่ทุ่งหญ้าแห่งนี้ เพราะอย่างไรเสียหากข่าวแพร่ออกไปก็จะเสื่อมเสียพระเกียรติของราชวงศ์”หลี่หลงหลินยิ้ม “ในเมื่อข้าจะมาหาเจ้า ก็แสดงว่าในใจของข้ามีความมั่นใจอยู่แปดส่วนแล้ว”องค์
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1665
ฮ่องเต้หวู่ก็จะไม่ทรงยินยอมเช่นกันอย่างไรเสียองค์ชายเจ็ดตอนนี้ก็เป็นเพียงทหารนายหนึ่งสถานการณ์ในแดนชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้ถูกกำหนดแล้วเขาไม่มีโอกาสที่จะสร้างผลงานอีกต่อไปแต่องค์ชายเจ็ดไม่ยอมจากไปเขาไม่อยากจะจากฟ้าดินผืนนี้ไปและยิ่งไม่เต็มใจที่จะกลับไปยังเมืองหลวงแล้วใช้ชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายในวังหลวงต่อไปสีหน้าขององค์ชายเจ็ดมืดครึ้มลง ความรู้สึกฮึกเหิมในใจก็พลันมลายหายไปถ้าหากเขากลับไปยังเมืองหลวงเช่นนี้กระทั่งจะต้องเผชิญหน้ากับการลงโทษของเสด็จพ่อเรื่องที่เขาโลภในผลงานและบุ่มบ่ามเกินไป ย่อมต้องไปถึงหูของฮ่องเต้หวู่อย่างแน่นอนด้วยอุปนิสัยของฮ่องเต้หวู่ เขาย่อมไม่ทำเป็นหลับตาข้างหนึ่งอย่างแน่นอนองค์ชายเจ็ดส่ายหน้า ถอนหายใจตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกสิทธิ์ในการตัดสินใจอยู่ที่หลี่หลงหลินองค์ชายเจ็ดเพิ่งจะพลิกตัวลงจากหลังม้าทหารนายหนึ่งรีบมารายงาน “ท่านแม่ทัพ องค์รัชทายาทมีเรื่องสำคัญจะมาหารือกับท่าน”“ท่านไปไหนมาทั้งคืน! พวกเราหาท่านทั่วทั้งค่ายทหารก็ยังหาไม่พบ เป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว!”องค์ชายเจ็ดไม่มีอารมณ์จะอธิบาย “ทราบแล้ว”เขาทำหน้าเคร่งขรึมมาถึงกระโจม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1664
เหล่าทหารขานรับเป็นร้อยเป็นพันต่างก็ยกชามใบใหญ่ในมือขึ้น กระดกเหล้าแรงในถ้วยจนหมดสิ้น!ในตอนนี้ผลงานศึกประดับกาย สุราเมรัยไหลลงคอในใจของเหล่าทหารทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความรู้สึกฮึกเหิม!ต่อให้ตอนนี้จะมอบบรรดาศักดิ์กงให้ก็ไม่ยอมแลก!องค์ชายเจ็ดขว้างชามเหล้าในมือลงบนพื้น เช็ดสุราที่ไหลออกมาจากมุมปาก พลางถอนใจ “สะใจจริง ๆ!”เขาไม่เคยมีสภาพจิตใจเช่นนี้มาก่อนไม่รู้ว่ามีชายหนุ่มชาวต้าเซี่ยกี่มากน้อยที่ปรารถนาจะมีชื่อเสียงไปทั่วทุกสารทิศและไม่รู้อีกว่ามีชายฉกรรจ์เลือดร้อนกี่มากน้อยที่ปรารถนาจะยกทัพสวมเกราะ ได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋องเป็นแม่ทัพ!เขาได้ทำให้ความฝันของชายหนุ่มชาวต้าเซี่ยจำนวนนับไม่ถ้วนกลายเป็นจริง!ทำให้ทุ่งหญ้าของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เดิมทีอันตรายอย่างยิ่ง บัดนี้ได้กลายเป็นสมบัติในกำมือของต้าเซี่ยแล้ว!นี่คือผลงานศึกอันยิ่งใหญ่ไพศาล!องค์ชายเจ็ดแหงนหน้าขึ้นมองปรากฏเพียงดวงจันทร์สุกสว่างแขวนอยู่บนขอบฟ้า สาดส่องทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาล มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดในตอนนี้สายลมยามค่ำคืนกำลังดีองค์ชายเจ็ดก็พลันเกิดความคิดขึ้นมาเขาอยากจะวัดดูว่าทุ่งหญ้าแห่งนี
