ปรับตัว

คอนโด K

"...ซื้อของมาทำไมเยอะแยะ จะชวนเพื่อนมากินข้าวที่ห้องเหรอ?"

"เปล่าค่ะ ซื้อมาติดบ้านไว้เผื่ออยากทำทานเอง"

"ปกติถ้าไม่ออกไปกินข้าวข้างนอกก็ซื้อกิน อะไรทำให้เปลี่ยนใจ" ผมมองตามแผ่นหลังบางอย่างงุนงง เห็นของขวัญแยกผักและเนื้อสัตว์ออกจากกัน มีวิธีเก็บของแบบมีความรู้สุดๆ ไม่ต่างจากคนที่ศึกษาทุกอย่างมา

"ต่อไปนี้ขวัญจะทำอาหารทานเองค่ะ จะฝึกทำขนมด้วยนะคะ พวกคุกกี้ เค้ก แต่ตอนนี้ขอหัดทำกับข้าวอย่างเดียวก่อน แฮ่ๆ" คนตัวเล็กหันมายิ้มอวดความสดใส พวงแก้มเนียนที่แดงระเรื่อสะดุดตาเป็นอย่างดี

"ตอนอยู่ที่คอนโดพี่ฉลาม หนูไม่เห็นพี่องศาทานอะไรเลย กินกุ้งไปแค่ตัวเดียวเอง เดี๋ยวหนูทำอะไรให้ทานนะคะ"

"ขอเลือกเมนูเองได้ไหมล่ะ"

"ได้ค่ะ แต่ต้องอยู่ภายใต้ตัวเลือกที่หนูมีให้เท่านั้นนะคะ"

"ทำไมล่ะ"

"ก็หนูยังทำไม่เก่งนี่นา ยังต้องฝึกฝนและพัฒนาตัวเองค่ะ ตัวเลือกของวันนี้มีข้าวผัด มีผัดกระเพราและมีผัดคะน้าค่ะพี่องศาอยากทานอะไรคะ"

"พี่ขอมาม่าร้อนๆ ชามนึงก็พอ"

"มาม่าเหรอ ได้ค่ะ นั่งรอแป๊บนะคะ" มุมปากหนายกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยืนพิงสะโพกกับขอบเคาน์เตอร์มองคนตัวเล็กเงียบๆ

ความคิดแปลกใหม่ผุดเข้ามาในหัว ของขวัญไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร บางทีการที่ผมยอมช่วยเธอแบบเต็มที่ ผลตอบรับที่ได้มันก็อาจจะไม่ได้แย่ ของขวัญอาจจะเข้าใจและยอมรับความจริงได้ ถึงตอนนั้นมันก็อาจจะไม่มีอะไรที่เลวร้ายเลย

"เสร็จแล้วค่ะ มาม่าชามโตหนูเติมลูกชิ้นให้ด้วยนะ"

"ไม่กินด้วยกันเหรอ"

"กินผัดมาม่าที่พี่ทำให้เยอะมากยังจุกอยู่เลยค่ะ พี่องศากินให้อร่อยนะคะ" ผมมองสิ่งที่อีกคนตั้งใจทำให้ ผักและลูกชิ้นถูกเติมลงไปในเมนูธรรมดาๆ ที่ควรมีแต่เส้นอย่างใส่ใจ แต่น้ำในชามที่เยอะเกินไปบ่งบอกว่าการทำอาหารไม่ใช่เรื่องที่ของขวัญถนัด

"เมื่อคืนฝันว่าอะไรเหรอ เล่าได้ไหม" คนที่เดินไปล้างมือหมุนตัวกลับมามองเล็กน้อย คงเห็นว่าผมสนใจของขวัญจึงยอมเดินกลับมานั่งข้างๆ กัน

"ฝันว่าไปโผล่อยู่ที่ชั้นใต้ดินค่ะ"

"แล้วไปเจออะไรที่นั่น"

"ไปเจอคุณยายแก่ๆ คนนึงค่ะ ตรงนั้นมันมืดมาก มีรอยเท้าของช้าง ระหว่างทางที่พยายามเดินออกมามีใครก็ไม่รู้เต็มไปหมด เขาพยายามจะดึงมือขวัญให้ไปกับเขา"

"แล้วได้ไปหรือเปล่า" คนถูกถามรีบส่ายหน้า

"ไม่ได้ไปค่ะ หนูเจอพี่ในฝันด้วยนะ หนูพยายาจะเดินตามพี่ แต่บางครั้งพี่ก็หายไป หนูเจอพระด้วย พระท่านเป็นคนนำทางออกมา"

"ฝันแบบนี้ประจำเลยเหรอ ก่อนนอนไหว้พระสวดมนต์หรือเปล่า"

"...เมื่อก่อนหนูฝันบ่อย แต่ตอนนี้ไม่ค่อยฝัน ถ้าจะฝันก็ฝันตอนที่มีเรื่องให้คิดมาก"

"แล้วชีวิตนี้มีอะไรให้คิดมาก ปัญหาครอบครัวก็ไม่มีไม่ใช่เหรอ พ่อแม่ยังสุขภาพแข็งแรง ฐานะทางการเงินก็ไม่เคยเกิดปัญหา ผลการเรียนก็ดีมาโดยตลอด แล้วเรื่องอะไรที่ยังคิดมาก"

"หนูอธิบายไม่ถูกอ่ะ มันเป็นเอง" ผมมองคนที่ทำหน้าเศร้า ผมรู้ว่าเธอไม่ได้โกหก เธออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้จริงๆ

"หนูไม่ได้อยากฝัน พอฝันแล้วรู้สึกเหนื่อยมากเลยนะ ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย"

"เข้าใจแล้ว อย่าคิดมาก พยายามใช้ชีวิตให้มีความสุข พี่ว่าไม่นานหรอกเดี๋ยวอะไรๆ มันก็ดีขึ้นเอง"

"หวังว่าจะเป็นแบบนั้นนะคะ" ของขวัญยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเธอสดใสขึ้นกว่าเมื่อวานมาก ตากลมๆ คู่นั้นถูกซ่อนไว้ด้วยความสุขก่อนที่มันจะค่อยๆ เลือนหายเมื่อมองเห็นรอยบนแขนของผม

"ระ รอยบนแขนพี่เต็มไปหมดเลย"

"ใครล่ะเป็นคนทำ"

"ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เจ็บเลยค่ะ"

"รู้น่า ใครเจ็บกว่าก็น่าจะรู้ๆ กันอยู่" คนถูกยอกย้อนกัดปากตัวเองก่อนจะก้มหน้างุดหลบซ่อนความเขินอาย

"เสียใจหรือเปล่า" ผมถามต่อและมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่มองผมตอบ และคำตอบของของขวัญก็ยังเป็นการส่ายหน้า

"ไม่ค่ะ"

"พี่เป็นผู้ชายคนแรก"

"เราเป็นแฟนกันนี่คะ เป็นคู่หมั้นที่เรียนจบก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว"

"ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่าการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยมันทำให้เจอใครต่อใครเยอะแยะไปหมด พี่จะเรียนจบแล้ว ในขณะที่ขวัญยังต้องเรียนต่อ พอถึงตอนนั้นความรู้สึกของเรามันอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้นะ"

"ไม่มีวันหรอกค่ะ หนูว่าความรู้สึกของหนูไม่มีวันเปลี่ยนไป"

"...อืม พี่ว่าความรู้สึกของพี่มันก็คงไม่มีวันเปลี่ยนไปเหมือนกัน"

"ความรู้สึกของพี่ที่หมายถึง..."

"วันหลังลดปริมาณน้ำลงอีกนะ เอาแค่ท้วมเส้นแล้วมันจะอร่อยพอดี"

"อ๋อโอเคค่ะ ให้หนูเทน้ำออกให้ไหม"

"ไม่เป็นไร วันหลังค่อยแก้มือใหม่ละกัน"

"วันนี้ไปเจอเพื่อนๆ พี่องศาอีกรอบ พวกพี่ๆ น่ารักกันมากเลยนะคะ พี่จีน่าใจดีและสวยมาก พี่ๆ ไม่มีแฟนกันเลยเหรอ" ผมทบทวนคำว่าน่ารักของของขวัญก่อนจะนึกถึงใบหน้าเพื่อนแต่ละคนของตัวเอง

"ที่จริงพวกมันห่างไกลจากคำว่าน่ารักมากเลยนะ อ้อนตีนเก่งกันมากกว่า"

"หนูชอบเวลาที่พวกพี่ๆ แกล้งกันค่ะ มันดูอบอุ่นดี อ้อ...พี่จีน่ามีแฟนไหมคะ"

"ไม่นะ"

"แต่ก็คงมีคนมาจีบเยอะมากแน่ๆ น่ารักขนาดนั้น หนูชอบความสดใสของพี่จีมาก บางครั้งก็อยากใช้ชีวิตแบบนั้น หนูยกให้พี่จีเป็นไอดอลเลย"

"การใช้ชีวิตแบบจีน่ามันต้องมีคนดูแล การมีเพื่อนผู้ชายไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายอะไรหรอก แต่ต้องดูและมั่นใจก่อนว่าเพื่อนพวกนั้นมันดีจริงๆ พวกพี่ไม่ได้ดีอะไรกันมากหรอก แต่ก็ไม่เคยทำให้จีน่าเสียหาย และไม่ยอมให้ใครเข้ามาทำอะไรไม่ดีกับมันด้วย"

"ดูก็รู้แล้วค่ะ ถ้าวันไหนหนูว่าง หนูไปเจอเพื่อนๆ ของพี่อีกได้ไหมคะ"

"นึกยังไงถึงชอบความอ้อนตีนของพวกมัน"

"แล้วใครบอกล่ะคะว่าหนูชอบพวกพี่ๆ มากกว่าคนที่อยู่ตรงหน้า"

"จะบอกว่าชอบพี่มากกว่า?"

"แล้วถ้าหนูตอบว่าเป็นแบบนั้นล่ะคะ"

"กล้าบ้าบิ่นนักก็จะโดนแบบนี้ไง"

"อื้ออ! พี่องศา" ของขวัญหลับตาปี๋เมื่อโดนผมใช้ด้ามตะเกียบตีบนจมูกเชิดรั้น ถึงอย่างนั้นสองแก้มก็เปื้อนรอยยิ้มสดใส เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังเล็ดลอดออดมาจากริมฝีปากสีชมพูอ่อน

จุดจบของคนชอบแกล้ง เห็นทีจะโดนผมแกล้งคืนบนเตียง!

---------

ฝากกดไลก์และคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนกันหน่อยนะคะ ถ้าอ่านแล้วชอบอย่าลืมเก็บเข้าชั้นเพื่อรับการแจ้งเตือนเมื่อนิยายมีการอัปเดตตอนใหม่นะคะ