สานต่อ (4)

"คุณไทม์! เบาๆ สิคะ" เธอบ่นขึ้นเสียงดัง เมื่อเขาเอาแต่ออกแรงฉุดกระชากจนเธอจะเดินตามแทบไม่ทัน

เขาเหมือนไม่สนใจที่เธอพูด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าผ่อนจังหวะการเดินลงเล็กน้อย แต่ก็ยังรับรู้ถึงกระแสความหงุดหงิดจากตัวเขาอยู่ดี

"ขึ้นรถ" เขาเปิดประตูเพยิดหน้าให้เธอก้าวขึ้นรถ ในขณะที่คนตัวเล็กมองไปที่รถก่อนจะเงยหน้ามองคนตัวสูง

"คันนี้เหรอคะ" เธอชี้ไปที่รถคันหรูที่เขาเปิดประตูค้างอยู่อย่างไม่แน่ใจ

"ทำไม?" รวีธารไม่ตอบอะไร มองไปที่รถอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถด้วยหัวใจที่เต้นแรง เพราะมันเป็นคันเดียวกับที่เขาหวง และปกติไม่ให้ใครขึ้น

บรรยากาศในรถกลับมาสู่ความเงียบอีกครั้ง ทั้งเขาและเธอไม่มีใครพูดอะไรกัน ต่างจากวันแรกลิบลับ ที่เธอและเขาต่างหาเรื่องเพื่อคุยทำความรู้จักกัน 

รวีธารไม่รู้ว่าที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้มันคืออะไร และยังเดาใจเขาไม่ถูก ว่าไอ้ที่โมโหลากเธอมาแบบนี้เพื่ออะไร แต่เลือกที่จะนั่งเงียบๆ ภาวนาให้ถึงคอนโดตัวเองเร็วที่สุด

ใช้เวลาไม่นานเขาก็เปิดไฟเลี้ยว ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าคอนโดตรงหน้า

 ซึ่งมันคงจะดีกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่คอนโดเขา!

"คุณไทม์มาที่นี่ทำไมคะ?" รู้ว่าเป็นคำถามที่ดูปัญญาอ่อน แต่ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับเขา ก็จะให้พูดยังไงล่ะ ที่อยู่ๆ โดนลากเข้าคอนโดผู้ชายเนี่ย "คุณไทม์จอดรถก่อน!"

"..." เขาไม่ตอบอะไร วนรถไปจอดที่ช่องจอดตัวเองก่อนจะดับรถ

"นี่มันอะไรกันคะ" เธอยังคาดคั้นเอาคำตอบ จับต้นชนปลายไม่ถูก

"บอกแล้วใช่ไหมว่าให้ระวังตัว" เขาตำหนิเธอเป็นประโยคแรก หลังจากที่นั่งเงียบกันมาตลอดทาง

"แล้วคุณเกี่ยวอะไรด้วย" เธอไม่อธิบายว่าความจริงแล้วทีแรกไปกับเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจไปคนเดียว ด้วยความน้อยใจที่โดนเขาเหวี่ยงใส่จึงยียวนตอบกลับไปแทน 

"สรุปจะจับปลากี่มือกันแน่"

"ยังไงนะคะ?!" ความจริงเธอได้ยินแล้ว แต่ไม่แน่ใจในความหมายจึงถามย้ำไปอีกหน

"ไอ้ที่ทำอยู่นี่กันพลาดรึไง อย่างน้อยพลาดคนนึงยังมีอีกคน"

ธารณ์รู้ดีว่าคำพูดตัวเองค่อนข้างแรง แต่เมื่อย้อนคิดถึงตอนที่เธอยืนพิงกำแพง โดยที่มีไอ้เขตต์ยืนประกบอยู่ ไหนจะคำพูดที่บอกว่าให้ไปรถมัน

ภาพเหตุการณ์ที่เธอและเขาพบกันวันแรกย้อนกลับเข้ามาในหัว วันนั้นตรงหน้าห้องน้ำก็ยืนกันแบบนี้ ที่สำคัญเขาเป็นคนเอ่ยปากบอกให้ไปรถเขาเช่นเดียวกัน

แต่คืนนั้นมีเหตุให้ทั้งเธอและเขาไปต่อไม่ได้

แล้วคืนนี้ล่ะ... ไม่ใช่ว่าเธออยากจะเปลี่ยนเป้าหมายรึไง

"คุณไทม์! ถ้าเมาแล้วพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ก็ขึ้นห้องไป ฉันจะกลับเอง" รวีธารไม่รอเอาคำตอบ เปิดประตูก้าวขาลงจากรถทันที ตั้งท่าจะเดินออกไปตรงถนนใหญ่ แต่มีแรงฉุดจากด้านหลังรั้งไว้ก่อน

"เพ้นท์"

"ปล่อย! ฉันจะไม่ยุ่งกับคุณอีก คุณก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" เธอพยายามสะบัดแขนออกจากมือเขา แต่คนตัวสูงยืนนิ่งไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะออกแรงรั้งข้อมือเธอ ดึงเธอเข้ามาใกล้ พลิกตัวให้เธอไปอยู่ใต้ร่าง แผ่นหลังแนบชิดกับรถหรู

"..."

"ปะ...ปล่อย" เสียงคนตัวเล็กเริ่มสั่นไหวเมื่อเขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ จนจมูกโด่งแนบสัมผัสกับจมูกเธอ ริมฝีปากหนาขบเบาๆ ที่เรียวปากบาง คล้ายหยอกเย้า

"ไหนเคยบอกว่าอยากได้ผม?" เขาเคลื่อนริมฝีปากมากระซิบข้างใบหู ก่อนจะเบี่ยงใบหน้ากลับมามองจ้องกันอีกครั้ง  แววตาคาดคั้นเอาคำตอบ

"ตอนนี้ก็ยังอยากได้อยู่" รวีธารสบตาคนตัวสูงนิ่ง ส่งสายตาสื่อความหมายความรู้สึกภายในใจ วันนั้นอยากได้ยังไง วันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน... 

ถึงแม้จะยังโกรธแค่ไหน พอได้สบตาเขา ก็เผยความในใจออกมาง่ายๆ

"แล้วยุ่งกับเพื่อนผมทำไม"

"เพื่อนคุณมายุ่งกับฉันก่อนเอง" เธอไม่ได้โกหก ก็เพื่อนเขาเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนจริงๆ

"อ้อ! ดีนี่ แล้วไอ้ที่ยืนกันอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อกี้ได้ทำแบบเดียวกับที่ทำกับผมวันนั้นรึเปล่า" คนตัวสูงที่เริ่มหัวเสียขึ้นมาอีกรอบเมื่อได้ฟังคำตอบเธอ เอ่ยประชดประชัน

"หมอไทม์!"

"ว่าไง? มันได้ทำแบบนี้ไหม" ริมฝีปากร้อนเคลื่อนไหวช้าๆ สัมผัสเบาๆ ที่ติ่งหู กระซิบแผ่วเบาพร้อมลมหายใจอุ่น ก่อนความอุ่นร้อนจากริมฝีปากจะแตะสัมผัสที่ต้นคอ ย้ำเตือนในสิ่งที่เขาเคยทำกับเธอ

"มะ...ไม่ได้ทำ"

"งั้นไปสานต่อเรื่องคืนนั้นกัน"