สานต่อ (3)

รวีธารไม่รู้แน่ชัด ถึงเจตนาของคนที่มานั่งอยู่ข้างกัน รู้แต่ว่าพอได้คุยด้วย เขาเป็นคนคุยสนุกเลยทีเดียว เธอเผลอหัวเราะไปกับมุกตลกเขาหลายรอบ จนไปๆ มาๆ รู้สึกผ่อนคลายขึ้น และคุยกับเขาอย่างสนิทสนม

"คุณเขตต์นี่มีความแค้นส่วนตัวกับคุณไทม์รึเปล่าคะเนี่ย เผากันซะขนาดนี้" คนตัวเล็กอมยิ้มหยอกล้อกลับ เมื่อส่วนใหญ่เรื่องที่คุยกันเป็นเรื่องที่เขามักจะเผาธารณ์ให้ฟัง

"ผมแค่หมั่นไส้มันเท่านั้นแหละครับ ยิ่งตอนนี้ยิ่งหมั่นไส้"

"ทำไมละคะ" 

"ก็มันคงอยากจะเข้ามาหาคุณใจจะขาด" เขตต์ตอบกลับยิ้มๆ มองผ่านหลังเธอไป ส่วนเธอไม่คิดจะหันกลับไปมองตามที่เขาพูด

"ไม่หรอกมั้งคะ" ปกติมีแต่จะหนีหน้ากัน ไม่มีทางหรอกที่เขาจะอยากเข้ามาหาเธอ

"เชื่อผมสิครับ ไอ้หมอกการันตีมาขนาดนั้น" รวีธารเลือกที่จะมาคุยเรื่องเขาต่อ เริ่มเปลี่ยนบทสนทนาเป็นเรื่องทั่วไปแทน เพราะกลัวเขาจะเบื่อเหมือนกัน ลำพังการที่เขามานั่งคุยเป็นเพื่อนเธอก็ถือว่าดีมากแล้ว 

สักพักข้อความจากเพื่อนสนิทก็แจ้งเตือนเข้ามา เธอเห็นว่าเลยเวลาที่รับปากกับเพื่อนมาสักพักแล้วจึงจัดการตอบแชทว่ากำลังจะกลับ แล้วหันมาเอ่ยลากับคนข้างๆ ซึ่งเขาก็เข้าใจดีไม่ติดอะไร 

ก่อนจะแลกคอนแทกต์กันเพราะเขาสนใจเรื่องคอร์สอาหารที่เธอคุยไป อยากจะให้จัดส่งแบบเดลิเวอรี่ให้ โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามีสายตาไม่พอใจของใครบางคน นั่งมองกันอยู่

"ถ้าอย่างนั้นเราแยกกันตรงนี้ก็ได้ค่ะ"

"ผมขอไปส่งคุณเพ้นท์ที่รถดีกว่าครับ"

"เพ้นท์ไม่ได้ขับรถมาค่ะ" เธอถือคติที่ว่าถ้าดื่มต้องห้ามขับ เป็นการรับผิดชอบทั้งตัวเองและคนอื่น

"ถ้าอย่างนั้นผมยิ่งต้องไปส่งเลย" เขตต์เอ่ยขึ้นท่าทางซีเรียส ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่จะให้เธอนั่งรถกลับคนเดียวแบบนี้ก็รู้สึกไม่ดี

"ยังไงเพ้นท์เรียกรถเป็นเลดี้แล้วกันค่ะ" คนตัวสูงพยักหน้ายินยอมเมื่อเห็นว่าข้อเสนอเธอไม่เลว  ที่จะใช้บริการเรียกรถแบบคนขับเป็นผู้หญิง ตัวเขาก็จะไปส่งให้ถึงรถ คิดว่าไม่มีปัญหาอะไร "งั้นเพ้นท์ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

"ไปพร้อมกันก็ได้ครับ" รวีธารไม่ติดอะไร เรียกเคลียร์ค่าใช้จ่ายซึ่งก็เป็นชายหนุ่มคนเดิมนั่นแหละ ที่ขอรับผิดชอบมื้อนี้ให้

ทั้งสองพากันลุกออกจากโต๊ะเดินไปทางโซนห้องน้ำด้านหลัง ซึ่งเป็นโซนวีไอพีทำให้คนไม่เยอะมาก ร่างบางทำธุระเสร็จยืนส่องกระจกดูความเรียบร้อย ก่อนจะออกจากห้องน้ำมาเห็นคนที่มาด้วยกันยืนอยู่ก่อนแล้ว เธอพาตัวเองมายืนเคียงคู่กันแล้วออกเดิน 

แต่อยู่ๆ เหมือนร่างกายเสียหลัก ด้วยความที่พื้นมีน้ำเป็นแอ่ง และพื้นผิวเป็นสีขาว เธอจึงมองไม่เห็นทำให้เธอลื่นไถล ดีที่มีมือหนาของคนข้างๆ ช่วยประคอง

"ใครมาทำน้ำหกตรงนี้เนี่ย" เขตต์พูดขึ้นอย่างหัวเสีย ประคองร่างบางมายืนชิดกำแพง เพราะกลัวจะมีน้ำที่อื่นอีก ยิ่งเธอใส่รองเท้าส้นสูง หากล้มขึ้นมาอาจจะเจ็บหนัก "คุณเพ้นท์โอเคไหม"

"โอเคค่ะ" ถึงแม้จะชานิดๆ แต่ก็รู้สึกว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก

"เดินไหวไหม เดี๋ยวผมไปส่งดีกว่า" เขตต์เปลี่ยนความตั้งใจเดิมที่ว่าจะไปส่งขึ้นรถ แต่ไปส่งเธอแทน

"อ่า...เอางั้นก็ได้ค่ะ" เธอไม่อยากให้เขาเสียความตั้งใจเพราะปฏิเสธไปหลายหนแล้ว

"ไปรถผมแล้วกัน" เธอพยักหน้าตอบรับ กำลังจะเดินตามเขาไปแต่มีแรงฉุดรั้งจากด้านหลังซะก่อน

"ว๊ายย! คุณไทม์" เธออุทานร้องเสียงหลง เมื่อทำท่าจะเสียหลักอีกรอบ

"จะไปไหน" เขาถามเสียงเข้ม แววตาคล้ายมีไฟลุกจ้องมองเธอนิ่ง

"กลับบ้านสิคะ" เธอจึงตอบกลับเขางงๆ ที่อยู่ๆ มาฉุดกันแบบนี้

"บ้านใครล่ะ!"

"คะ?"

"ไอ้ไทม์มึงพูดอะไร" เขตต์แทรกเข้ามาในบทสนทนาเมื่อเห็นท่าทางหัวร้อนของเพื่อน

"มึงกลับไป กูจะไปส่งเขาเอง" ธารณ์ไม่มองหน้าเพื่อนให้อารมณ์เสีย แต่สายตากับจ้องมองแต่ใบหน้าหวานของคนตัวเล็ก

"มึงเป็นห่าอะไร อยู่ๆ จะมาฉุดสาวมั่วซั่ว"

"ไม่ได้มั่ว" เขาสวนกลับทันที

"แล้วคือ?" ธารณ์ถอนหายใจยาว หันกลับมาสบตาเพื่อนตนเอง

"ของกู" รวีธารหันขวับมองเขาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ เขากล่าวอ้างแบบนั้น

"หึ! มาช้านักนะมึง" 

"ไป" เขาไม่สนใจที่เพื่อนพูด ดึงร่างบางมาข้างกาย ออกแรงพาเดินไปด้านหลัง

"เห้ย! เดี๋ยว มึงถามคุณเพ้นท์ก่อนสิ จะมาลากคนอื่นมั่วๆ แบบนี้ได้ไง"

เขาไม่ตอบเพื่อนแต่หันมองจ้องเธอกดดันเอาคำตอบ ซึ่งเธอที่กลัวจะมีการทะเลาะกันจึงหันไปคุยกับคนที่เพิ่งรู้จัก

"เดี๋ยวเพ้นท์กลับกับคุณไทม์ก็ได้ค่ะคุณเขตต์ ขอบ...ว๊าย!" เธอยังพูดไม่ทันจบ กลับโดนมือหนาดึงมาไว้ข้างตัว ก่อนจะออกแรงพาเธอเดินไปยังลานจอดรถ หันมองคุณหมออีกคนเห็นเขามองมายกยิ้มน้อยๆ คล้ายถูกใจอะไรบางอย่าง คงมีแต่เธอที่ยังงงอยู่ว่านี่มันเรื่องอะไร