แปลก (4)

"คุณเพ้นท์คะมีคนมาขอพบค่ะ" รวีธารที่กำลังจัดเรียงของอยู่ด้านในร้านเลิกคิ้วแปลกใจเมื่อสราลีมาแจ้งว่ามีคนมาขอพบ จำได้ว่าตัวเองก็ไม่ได้นัดใครไว้

"เดี๋ยวเพ้นท์ออกไปค่ะ" คนตัวเล็กวางเอกสารในมือ จัดข้าวของที่วางระเกะระกะอยู่ ก่อนจะเดินออกไปหน้าร้าน

"อยู่นั่นค่ะคุณเพ้นท์" รวีธารมองตามที่สราลีชี้ เห็นเป็นผู้ชายสองคนนั่งหันหน้าคุยกันอยู่ตรงโต๊ะมุมสุดของร้าน พอจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้างว่าเขาคือใคร แต่แค่สงสัยว่าพวกเขามาทำไมกันมากกว่า

"สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับ...คุณเพ้นท์ ผมหมอกนะครับ ส่วนนี่พีร์"   รวีธารยกยิ้มตอบรับตามมารยาทเมื่อทั้งสองแนะนำตัว ซึ่งความจริงเธอก็รู้จักพวกเขามาบ้างแล้ว

"ค่ะ เห็นน้องแจ้งว่าพวกคุณอยากเจอฉันเหรอคะ" รวีธารถามตรงประเด็นทันที ไม่ได้นึกเอะใจว่าเขารู้ชื่อเธอได้ยังไง จะให้แปลกใจอะไร ก็เขาคือเพื่อนหมอสองคนที่เธอมักจะเห็นเขาอยู่กับหมอไทม์บ่อยๆ  แต่แปลกตรงที่เขามาขอพบเธอทำไมมากกว่า

"ครับ พอดีผมอยากจะสั่งคอร์สอาหารบ้าง"

"คะ?"

"ก็เพื่อนผมก็ฝากท้องไว้ที่ร้านคุณไม่ใช่เหรอ"

"อ้อ...ค่ะ" เมื่อเขาพูดมาแบบนั้น เธอก็พอเข้าใจได้ แต่ที่งงคือทำไมต้องเจาะจงขอพบเธอ ความจริงสามารถขอดูเมนูกับพนักงานเลยก็ได้ 

"แล้วก็พอดีผมจะคุยเรื่องจัดเบรกคราวก่อนด้วยครับ ได้รับคำชมมาเยอะมากเลย เดี๋ยวอาทิตย์หน้าวอร์ดออโธฯ มีจัดอีกคงจะต้องรบกวนทางร้านคุณเพ้นท์เหมือนเดิม"

"ยินดีมากเลยค่ะ" รวีธารยกยิ้มกว้างทันทีเมื่อได้รับคำชมมาแบบนั้น เข้าใจจุดประสงค์แล้วที่พวกเขาขอพบเธอด้วยตัวเอง เพราะหมอหมอกเป็นฝ่ายบริหารของโรงพยาบาล "ส่วนเรื่องคอร์สอาหาร พวกคุณสนใจเป็นแบบไหนดีคะ" ก่อนจะเข้าประเด็นที่พวกเขามาขอพบ

"เอาแบบเป็นรายเดือนเลยก็ได้ครับ"

"เป็นรายเดือนเลยเหรอคะ ความจริงเรามีแบบรายอาทิตย์ด้วยนะคะ เผื่ออาจจะอยากลองดูรสชาติก่อน" เธอตอบกลับอย่างไม่มั่นใจ ปกติลูกค้ามักจะลองเป็นคอร์สรายอาทิตย์ก่อน แล้วถ้าถูกใจถึงจะผูกปิ่นโตแบบระยะยาว

"ไม่ต้องชิมก็ได้ครับ ขนาดเพื่อนผมเป็นพวกเลือกกิน ยังเห็นมันกินเกลี้ยงทุกวันเลย" 

"อ้อ...ค่ะ" รวีธารเพียงตอบรับสั้นๆ ไม่พูดอะไรต่อ ทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนที่พวกเขาพูดถึงคือใคร

"ส่วนเมนูนี่เดี๋ยวส่งมาให้เลือกใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะ สักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันเอาคอนแทกต์ให้" คนตัวเล็กเดินมาหยิบเครื่องมือสื่อสารของร้าน ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่โต๊ะ เห็นทั้งสองกระซิบกระซาบกันหน้าเครียด เมื่อเห็นเธอก็สีหน้ากลับมาเป็นปกติ "เลือกเมนูแล้วแจ้งเวลาได้เลยนะคะ"

"ครับ แล้วนี่มีแบบส่งนอกสถานที่ไหมครับ"

"คะ? นอกสถานที่เหรอ"

"ครับ อย่างคอนโดฝั่งตรงข้ามนี่ส่งไหม" รพีภัทรชี้ไปยังตึกใหญ่ตรงข้ามโรงพยาบาล

"คือพอดีผมจะซื้อคอร์สให้เพื่อนด้วย มันป่วยน่ะครับ นอนซมตั้งแต่เมื่อวาน ผมสองคนก็อยู่เวร" คนตัวเล็กหัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

เมื่อคนที่นั่งตรงข้ามพูดแบบนั้น ถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ก็พอจะรู้ว่าทั้งสองคนหมายถึงใคร ที่คิดว่าจะไม่สนใจแต่พอรู้ว่าเขาป่วย หัวใจก็สั่นไหว

"ทางเราไม่มีบริการส่งนอกสถานที่ค่ะ ถ้าเพื่อนคุณมาไม่ไหวก็ให้คนอื่นมาซื้อไปให้สิคะ" คนตัวเล็กใจแข็งตอบกลับเสียงนิ่ง

ถึงแม้เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนที่สราลีเล่าให้ฟังว่าหมอไทม์แวะมาที่ร้านทั้งสั่งกาแฟและขนมเต็มไปหมด รวมถึงไม่เอาเงินทอนด้วย จะทำให้เธออดแปลกใจไม่ได้

แต่ก็แอบคิดว่าเขาคงจะมาซื้อเค้กให้ผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอจะต้องพยายามตัดใจ จะไม่เอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่มีพันธะอยู่แล้วเด็ดขาด

"คนอื่น?"

"ค่ะ ก็หมายถึงญาติๆ หรือแฟน"

แฟน?

รพีภัทรและอวัศย์ลอบมองหน้ากัน ก่อนจะส่งสายตาเป็นเชิงรู้กัน เมื่อพอจะรู้สาเหตุที่หลังๆ เพื่อนเขามักจะไม่ได้กาแฟจะร้านตรงข้ามโรงพยาบาลแล้ว ไหนจะอาการแปลกๆ ที่เพ็ญนภาเล่าให้ฟังอีก

ดูท่าไอ้ไทม์จะโดนเข้าใจผิด

"นั่นสิครับ ป่วยแบบนี้ต้องให้แฟนมันซื้อข้าวซื้อยาไปส่ง" อวัศย์พยักหน้าเชิงเห็นด้วยตอบกลับ ในขณะที่คนตัวเล็กใบหน้าเริ่มห่อเหี่ยวตามความรู้สึกข้างใน "แต่เสียดายที่เพื่อนผมยังไม่มีแฟน"

"คะ? ยังไม่มีแฟน!"

"ใช่ครับ เพื่อนผมมันโสด" รพีภัทรพูดย้ำอีกคน

"แต่วันนั้น..."

"ครับ? ยังไงนะ" อวัศย์เลิกคิ้วถามกลับเมื่อเห็นเธอบ่นพึมพำเสียงเบา

"อ้อ เปล่าค่ะ คือเพื่อนคุณอยู่คอนโดฝั่งตรงข้ามเหรอคะ" เธอชี้ไปตึกหรูตรงข้ามอีกครั้ง ในใจย้อนคิดถึงวันนั้นที่เขาวนรถไปส่งเธอที่คอนโด ซึ่งความจริงคอนโดเขาอยู่แค่ตรงข้ามนี่เอง

ก็ใจดีแบบนี้ไง...เธอจะไปไหนพ้น

"ครับ เสียดายที่ทางร้านไม่ส่ง" อวัศย์พูดขึ้นอีกครั้งน้ำเสียงเซ็งๆ เสียดาย

"คิดอยู่ว่าเพิ่มบริการนี้ก็ดีเหมือนกันค่ะ"